My Architect (2003)

Wat een ongelooflijk mooie documentaire. Deze documentaire is zo enorm fascinerend en het einde is zo ontroerend met dat waanzinnige gebouw in Bangladesh en de maker blijft hoewel hij er zo dicht op zit persoonlijk, toch op gepaste afstand van zijn onderwerp. Heeel indrukwekkend.
En wat zijn die oude dames nog kras! Ik had bij geen van beiden het gevoel dat ze al (ruim) tachtig jaar waren.

Visueel heel mooi.

Geweldige film. Het zal een persoonlijke zwakte van me zijn, maar ik kreeg echt tranen in mijn ogen door de schoonheid van Kahns gebouwen. De film maakt heel duidelijk dat een architect erg zelden meer is dan de slaaf van zijn opdrachtgever die het geld moet ophoesten om de droom van de architect waar te maken, een situatie die in principe ook behoorlijk logisch is. Kahn daarentegen weigert water in zijn wijn te doen, wat de reden is dat hij zo weinig heeft gebouwd, financieel compleet aan de grond zat én bijna enkel meesterwerken gecreëerd heeft. Naast een schitterend beeld van de kunstenaar-architect Louis Kahn brengt de film ook nog een fascinerend verhaal van de mens achter de architect en zijn turbulent persoonlijk leven. De opbouw van de film is misschien nogal conventioneel, maar hij blijft continu geweldig boeiend. Ook leuk om sterarchitecten als Johnson, Gehry en Pei aan het woord te horen, hoe beroemd ze ook zijn blijft het beeld dat je van een architect hebt meestal beperkt tot de foto op de achterkant van een of ander overzichtswerk .

De film verdient het misschien niet echt, maar ik geef hem 5 sterren. Ik zou graag meer van dit soort films zien, binnen de architectenwereld zijn er fascinerende figuren genoeg voor een honderdtal documentaires. Die zijn er ook al lang, maar meestal blijft het veel te afstandelijk. Deze film was voor mij de ontdekking dat het anders kan, en zolang er geen navolging is verdient hij die 5 sterren-status absoluut.

erg sterke film!

De film kwam bij mij over als een hommage aan zijn vader Louis Kahn, al worstelde de zoon zelf soms ook met twijfels.

Ik vond het erg boeiend dat zowel cultuur-historisch zijn werk aan bod kwam, als wel dat dit afgewisseld werd door ook constant het persoonlijke leven van de architect te schetsen.

Wat ik voornamelijk erg erg vreemd vond was de manier waarop Nathaniel (die toch erg betrokken is) op zulke afstandelijke manier zijn eigen moeder kon intervieuwen. Voor zulks is best wel karakter en toegewijdheid nodig.

Ook het feit dat de documentaire echt als een zoektocht opbouwd is leuk.

een welverdiende *4!

prachtige documentaire!

Het is geen film maar een documentaire

Klein detail maar wel een verschil ghehehe.... maar inderdaad een prachtige documentaire !!!

Wat een bijzondere man die Kahn, heel mysterieus ook.

En wat een mooi integer portret van zijn zoon.

De gebouwen [in oorden waar je niet eens aan zou denken] zijn soms van een overdonderende schoonheid.

Aanrader.

**** stars

Dat hij het parlementairs gebouw in Bangladesh is van binnen zo fantastisch mooi dat het echt een bezoekje waard is!!

http://www.cafedelasciudades.com.ar/imagenes21/MYARCH4.jpg

Het is wel degelijk een film toch. Het zijn immers bewegende beelden. Daarentegen is het een genre film die geen fictie bevat en dus een documentaire is

Een uitzonderlijke documentaire over een uitzonderlijk man en architect. Zeer boeiend gemaakt door zijn zoon, laat de documentaire zijn prachtige gebouwen zien en zijn leven. Op een gevoelige wijze die nergens vals sentiment laat zien. Hier moet je wel van onder de indruk raken, lijkt mij.

Deed iemand anders deze documentaire ook zo ontzettend denken aan Ayn Rand's boek The Fountainhead?

Erg indrukwekkende documentaire met veel intense ineens opwellende emoties voor een man die niemand écht kende.

4,5 *

Architectuur is niet bepaald de kunstvorm waar ik het meeste verstand van heb, maar My Architect heeft mijn interesse met gemak vergroot. Die bouwwerken van Louis Kahn zijn echt prachtig om te zien en het is ook fijn dat Nathaniel Kahn duidelijk de moeite heeft genomen om ze goed tot hun recht te laten komen. Dat parlement in Bangladesh is overdonderend.

Het knappe is dat Nathaniel Kahns documentaire zo goed is dat de gebouwen bijna het minst interessante onderdeel van de hele film worden, geen geringe prestatie hier. Dit is boven alles een ontroerend portret van een zoon over zijn vader. Er zijn ontzettend veel films die een biografie geven van een belangrijk iemand en via interviews en dergelijke proberen duidelijk te maken wie de persoon was. My Architect is vrij uniek doordat het zo weinig om feiten uit het leven van Kahn draait, maar meer om de impressies die hij achterliet. Niemand lijkt te kunnen beweren Louis Kahn echt gekend te hebben, waardoor de film een serie indrukken wordt. Indrukken die vaak nauwelijks met elkaar overlappen, waardoor iedere persoon een eigen Louis Kahn krijgt en de echte persoon een mysterie blijft. Dit is in feite een detectivefilm, maar in plaats van een persoon is hier de persoonlijkheid vermist. Ik durf zelfs te zeggen dat het me wat aan Citizen Kane deed denken in dat opzicht.

Ik vond het erg ontroerend, waarschijnlijk omdat de zoon hier écht probeerde zijn vader als persoon te leren kennen en niet genoegen nam met een samenvatting van wat die man gedaan heeft. Aan het einde van de film begrijpen we Louis nog steeds nauwelijks en dat is een gewaagde manier om een portretdocumentaire te beëindigen, maar intussen is de film al bijna verandert in een spirituele reis. En juist zo wordt de vader dan toch nog bereikt, want Louis leek ook op een spirituele reis te zijn. De echte man leren we niet kennen, maar Nathaniel weet zijn vaders ervaringen op te doen.

Ook erg fijn dat Nathaniel er echt een film van heeft besloten te maken, waarmee ik bedoel dat het geheel erg gestructureerd is en dat hij er niet bang voor is om af en toe een scène duidelijk wat te ensceneren als dat nodig is, zonder dat het daardoor zijn realisme verliest. Zo'n rolschaatsscène had de film kunnen breken, maar het werkte voor mij uitstekend. Verder zitten er ook aparte terzijdes in, zoals die man die Louis voor het laatst gezien had op het station. In principe een overbodige scène, maar gevoelsmatig paste het in het totaalplaatje van verhalen over relaties tussen mensen.

Oké, hier en daar sleept de film wat in de tweede helft en sommige stukjes zijn wat al te melig (Nathaniel die de poedels van zijn tantes uitlaat vooral), maar het geheel heeft toch een enorme kracht en vormt voor mij één van de beste spirituele films die ik ken. Louis Kahn zou er trots op geweest zijn.
4,5*