Bigger Than Life (1956)

Volgende week op de BBC. Van de recensie in de Veronica-gids zakt mijn broek tot op de enkels af. Die kijken niet verder dan hun neus lang is.

De doodzieke Mason gaat akkoord met een experimenteel medicijn. Hij geneest, maar er is een nogal belangrijk bijeffect: hij wordt een moordende psychopaat. Er wordt nogal oubollig geacteerd, omdat men het stupide verhaaltje veel te serieus neemt. **

Ik vind het echt dieptriest dat de bedoelingen van Nicholas Ray's "stupide plot' de filmcritici bij Veronica totaal ontgaan zijn. Dit is geen simpel B-thrillertje, zoals de synopsis van de film doet vermoeden: dit is kritiek op de Amerikaanse samenleving en het leven in de suburbs. De film heeft dan ook veel gelijkenissen met Mendes' American Beauty. Echt een aanrader en Mason acteert grandioos!

Jammer dat een blad met zoveel lezers (en zoveel mensen die hun filmprogrammering op hun filmrecensies afstemmen) zo vaak de plank misslaat.

Gewoon allemaal gaan kijken!

Ik zou hem graag zien, maar ze zenden het uiteraard weer onder schooltijd uit Maar Ray heeft mij al bewezen erg goede films te kunnen maken.

Een zeer geloofwaardige transformatie van het karakter 'Ed Avery'. Uitstekend vertolkte rollen, stilistisch gezien ook aardig fraai. Jammer dat de muziek zo nu en dan op een misplaatst moment ingezet wordt. Daardoor werd het voor mij soms nogal oversentimenteel, terwijl de rest vrij ingetogen was.

De vierde Nicholas Ray film die ik tot nu toe zie en ik vind het de beste van de vier denk ik, al komt In a Lonely Place erg dichtbij.

Een afrekening met de jaren '50 suburb-cultuur die door vrijwel alle elementen uit te vergroten er een nachtmerrie van maakt. De omgeving is bekend uit andere films uit de jaren '50, de decors en de voorwerpen ook. De dramatische muziek ook. Masons karakter verandert niet eens enorm veel. En toch is hij in het begin acceptabel en houdt hij zich staande en langzaam maar zeker verliest hij alle grip. Het dunne laagje dat een mens/de mensheid bij elkaar houdt spat uiteen. Zelfs de muziek wordt tegen het einde gek.

Mijn favoriete scene is zonder meer de winkelscene, die al meteen niet is wat hij lijkt.

Mason speelt een fraaie hoofdrol en de Ray maakt prachtig gebruik van kleur en licht.

Dikke 4.0*

Dat vind ik juist het meest intrigerende uit de film: heeft die cortison uberhaupt wel effect op Mason's karakter? Immers, hij heeft al die karaktereigenschappen in het begin van de film al, en naarmate de film vordert lijken die eigenschappen een steeds grotesker leven te gaan leiden. Hij slaat door. Vanwege de drugs? Of juist door de maatschappij anno 1950?

Mijn favoriete scene is de scene waarin Mason zijn zoon dwingt een wiskundig probleem op te lossen. De immense schaduw van Mason op de muur torent hoog boven die van zijn zoon (en daarna zijn vrouw) uit. Geweldig!

Andere favoriete scene van me is natuurlijk de "God was wrong!" -scene. Een onvergetelijke filmquote en Mason spreekt 'm met een fantastische intonatie uit. Compleet waanzinnig, over-the-top bijna, maar zeer overtuigend.

Fijn om weer een goede score voor de film te zien. Zelf ga ik maar eens naar 4,5* want de film doet inderdaad niet onder voor In a Lonely Place.

Ik heb sterk het gevoel dat Mason zich enorm bewust was van wat hij stond te doen, want het is mede aan Mason te danken dat de film zo ontzettend goed werkt. Hij heeft vanaf het begin precies de juiste toon te pakken. Nou lees ik ook op IMDB:

Though only Cyril Hume and Richard Maibaum are credited for the screenplay, the shooting script was entirely re-worked by director Nicholas Ray and actor/producer James Mason, who added the first 20 minutes of the film depicting Ed Avery's daily life before being hospitalized. Re-writes by Ray, his friend Gavin Lambert (who at that time was living together with Ray, recently confessing that they were actually lovers) and Clifford Odets went on all through the shooting process.

Mason heeft dus de eerste 20 minuten grotendeels zelf bedacht. Dat maakt dat bewustzijn van Mason nog veel duidelijker.

P.S.: De Veronicagids al opgezegd, Ramon?

De BBC ziet deze film voor de 2e keer binnen 2 jaar wel zitten .

Voor mij ook de vierde film van Nicholas Ray, maar voor mij is het juist de minste. Daarmee is het overigens nog steeds een goede film, maar wel beduidend minder dan In a Lonely Place, Johnny Guitar en Rebel Without a Cause.

Het grootste probleem is dat ik moeite had om in de film te komen. Toen de film begon had ik eigenlijk nog geen tijd om te kijken, waardoor ik de eerste 5 tot 10 minuten maar met een half oog zag. En toen had ik toch weer een tijdje nodig om er verder in te komen. Een beetje mijn eigen schuld dus. Maar ook de BBC krijgt van mij de schuld. Ze hebben de zijkanten bij deze versie weggeknipt en niet zo'n beetje ook. Ray staat bekend om zijn wide-screen composities en als je de zijkanten weghaalt, knip je ook regelmatig de personages van het scherm af. Zo zat ik regelmatig naar een scherm te kijken met acteurs onzichtbaar aan de zijkant die ik alleen hoorde praten. Verre van ideaal.

Gelukkig wist de film me na een tijdje toch te overtuigen, vooral met dank aan de altijd geweldige James Mason. Hij weet de kleine maar ingrijpende transformatie van zijn personage goed te brengen. Daarnaast komen er steeds betere scènes in: de scène waarin Mason op de school een speech houd, De door Ramon al aangegeven scène met het zoontje en de overweldigende schadus van Mason en eveneens de "God was wrong"-scène.

3,5* voor nu. Ik hoop hem nog eens wat beter te kunnen bekijken.

Ai, deze film in 4:3, dat is niet tof. Het is zelfs een Cinemascope-film, dus je verliest heel erg veel beeld. En Ray maakt juist zo geweldig gebruik van het formaat.

Juist dat bedoel ik. Gehele acteurs vielen soms buiten beeld. Met name bij Rebel Without a Cause vielen mij de CinemaScope-beelden zo op. Belachelijk dat ze dat bij zo'n film gaan veranderen.

Dogie_Hogan schreef:

(quote)

Ook nu weer geeft de Veronicagids een lage beoordeling...

De BBC ziet deze film voor de 2e keer binnen 2 jaar wel zitten .

Hey Dogie, 0.5* voor deze top 10-film van mij? Vind je dit werkelijk zo'n afschuwelijke film?

Ik kon hier niet zoveel mee. Beetje standaard jaren '50 themaatje, man krijgt aanvallen, krijgt er pillen voor en word paranoide van de pillen. In de jaren '50 vast en zeker een heel erg actueel en angstaanjagend thema, maar ik vond het allemaal niet zo spannend.

Mijn minste Nicholas Ray-film tot nu toe, goede regisseur bovenal, maar het verhaal van deze film vond ik gewoon wat slapjes. James Mason speelt ook altijd dezelfde schurkenrol, dat begint me nu ook wel een beetje te vervelen.

Volgens mij heb je dan een onderliggende laag gemist.

Zeker geen standaard jaren 50 filmpje om dat alvast maar even tegen te spreken.

Vond het een zeer aangrijpende film die op een toepasselijke manier opbouwt en personages rond om de familie erg goed uit diept.
In het begin zat ik me nog af te vragen wat er in zijn gedrag veranderde omdat hij eerst alleen maar erg blij leek te zijn. Maar al snel voelde je als kijker de spanningen oplopen en zit je met een ijzersterke blik naar je tv te staren.

Lang geleden dat ik een film zag die zo goed opgebouwd was en de spanning tot op het laatste moment wist vast te houden.
Nog een positief pluspunt is dat de familie in het begin niet zoetsappig werd neergezet, andere films gaan hier vaak wel de fout mee in.

Ik moet zeker meer van deze regisseur en van James Mason gaan zien, want films zoals deze leef ik voor als film liefhebber

4,5*

Lang geleden dat ik zo'n film heb gezien> Het einde is wel flauw.

Daar verwijderde ik mijn stem opeens (per ongeluk weliswaar), maar als ik zo over de film nadenk is het ook gewoon een 4,5*. Ontzettend herkenbare film (in de zin van de man's pijn en wanhopigheid) en het voelt enorm pijnlijk wanneer de man volledig doordraaid. Ontzettende sterke onderhuidse spanningen, fijne maatschappijkritiek en werkelijk sublieme acteerprestaties. En wat een klassebak is Nicholas Ray toch! Nog altijd een 4,5*

Hou een dubbel gevoel over aan deze film. Natuurlijk, ontzettend goed gespeeld en heel subtiel wordt de verandering bij Ed getoond. Heel intrigerende vraag in hoeverre Ed nu eigenlijk qua karakter "verandert" of dat het juist zijn eigen (donkere) karakter is dat nu volledig en ongecontroleerd naar buiten komt. Mooi te zien hoe zijn vrouw ondanks alles van hem blijft houden alhoewel ook weer een tikje ongeloofwaardig gezien hij zijn eigen zoon wil vermoorden...
Maar daarnaast vind ik het een sombere en naargeestige film waarbij je geen enkel begrip en compassie voor de hoofdpersoon (en eigenlijk voor niemand) krijgt.

Ik had deze film al lang op mijn to see lijst staan en vraag mij af waarom ik deze film nog niet eerder gezien heb, want Ray is een regisseur, die mij tot nu toe alleen maar goede films heeft gebracht en Bigger Than Life vormt daarop geen uitzondering.

Het verhaal is bijzonder interessant en wordt goed uitgewerkt. Ray stapt niet in de valkuil om het te sentimenteel of te overhaast aan te pakken, wat makkelijk had gekund hier. Nee, het wordt subtiel en geloofwaardig gebracht, waarbij de acteurs hun rollen goed invullen. De mooiste rol vond ik die van Walter Mattheu, die als vriend van het gezin laat zien, een zeer sterk en warm personage te zijn.

Er wordt mooi met het licht gespeeld en de sfeer is erg fijn. Hier en daar zijn er een paar hele kleine minpuntjes, maar die vallen in het niet bij de vele pluspunten. Zoiets als dit wil je echt niet meemaken. Het is een nachtmerrie, die een gelukkig gezin zomaar zou kunnen doen uiteenvallen. Het is een waarheid, die soms veel dichterbij is, dan mensen denken.

4,0*

Een brave onderwijzer klust stiekem bij in een taxicentrale - een mooie vingerwijzing naar de te lage lonen in het onderwijs. Wanneer hij verslaafd raakt aan cortisonen, ondergaat zijn persoonlijkheid een metamorfose. Hij vertoont manisch gedrag, gooit opeens met geld en krijgt megalomane trekjes - vandaar de titel. Ik vraag me af of de gevolgen van cortisonen niet overdreven worden. Depressie en angststoornis worden wel als mogelijke bijwerkingen genoemd.

James Mason weet deze persoonlijkheidsverandering aannemelijk neer te zetten, al is het spijtig van zijn Britse accent. Wanneer hij de Bijbel erbij haalt om zijn wangedrag te verantwoorden, wordt het even heel creepy.

Barbara Rush speelt de echtgenote die eerst aan het rolpatroon van de onderdanige huisvrouw lijkt te beantwoorden, maar wanneer het er echt op aankomt blijkt ze over een kranige persoonlijkheid te beschikken. De jonge Walter Matthau speelt een ernstige rol als collega en vriend des huizes. Richard Collier zorgt als melkboer voor een moment van comic relief.

De kleuren (DeLuxe Color) zijn mooi gebruikt. De dure jurken van Lou steken af tegen de grijze achtergrond.

Een minpunt is het geforceerde happy end.

Een drama film heet het. Maar die in mijn ogen ook terdege thriller elementen heeft.

Met een erg goede rol van James Mason. Ik heb, als atheist, ook gauw iets met films

waarin het geloof strikt volgens de Bijbel, in een negatief daglicht wordt gezet. Maar

daar gaat deze film natuurlijk in essentie niet over. Maar vooral over wat er kan gebeuren

met een persoonlijkheid (in gezinsverband), in reactie op medicijngebruik. De film is

vooral goed dankzij de opbouw van het verhaal, en het uitstekende acteerwerk over

de gehele linie. Aangrijpende film

Een donker, maar ook wel stereotype melodrama waarin, onder invloed van een experimenteel medicijn (alhoewel het wel verkrijgbaar was bij een gewone apotheek en dat was vreemd), waaraan hij verslaafd raakte, een sympathieke familieman veranderde in een tiran. Er werd bijzonder goed gespeeld.

Ray gebruikte de toenemende interesse in medische literatuur / neurologische wetenschappen bij het grote publiek om zogezegd een spannende Reefer Madness thriller over cortisone te maken, maar was, net als in Rebel without a Cause, eigenlijk meer geïnteresseerd in disfunctionele rolpatronen in de 50s nucelar family. Zoals eerder vermeld blijkt uit de film dat Avery's karaktertrekken al vroeg merkbaar zijn, zij het nog gemoedelijk gepresenteerd, van autoritair (het kneusje dat moet nablijven tot hij op z'n minst 1 van de 5 grote Amerikaanse rivieren kan opnoemen) tot zelf-overschattend ("everybody's dull!"). Aanvankelijk probeert hij nog te voldoen aan maatschappelijke eisen: vrouw krijgt een duur mantelpakje van Dior, zoonlief een nieuwe fiets met maar liefst DRIE versnellingen en thuis wordt de football gretig heen en weer gesmeten. Maar stilaan begint Avery de bridge avond bekrompenheid steeds meer te verfoeien: hij haat de overdreven nadruk op het forelseizoen, zijn vernederende bijbaan in de taxicentrale en, ja, zelfs de manier waarop die dekselse melkboer (melk: hét symbool van de kleinburgerlijkheid) steeds met de lege flessen klangelt. Onze Ubermensch zoekt zijn heil in het Darwisne, maar verlaat het wanneer hij merkt dat die inferieure zoon van hem niet eens fatsoenlijk een lange bal kan opvangen. Dan maar het Oude Testament, maar ook dat kan geen soelaas bieden wanneer vrouwtje een niet te onderschatten aanvulling doet op Avery's interpretatie van het verhaal van Abraham en Isaac. Ik denk dat Ray er geloof bijhaalt om Avery's toenemende megalomanie te tonen door zich boven het hoogst mogelijke kader te plaatsen ("god was wrong") en niet zozeer om de link te leggen met religieus fanatisme (sommigen hebben hier wat teveel Stephen King boeken gelezen me dunkt). Het feit dat Avery zich in de laatste scène bovendien nog eens gelijkstelt met Abraham Lincoln, de 'god' van Amerika, geeft een wel heel bittere nasmaak aan de stroperige 'reunited and it feels so good' finale.

Nicholas Ray blijft goed scoren. Ook 'Bigger Than Life' is een film die me meer dan wist te overtuigen. Mason overtuigd ontzettend als leraar en vader, wiens persoonlijkheid een totaal andere / slechte kant op lijkt te vliegen, na het nemen van (teveel) cortisonen. Matthau is fijn als stabiele factor binnen de familie.

Het spelen van football in huis, de steeds strengere maniertjes van Mason en uiteindelijk zelfs de 'God was wrong'-scene met de bijbel onderaan de trap. Daar begint het eng te worden. Echter is de scene van Mason met z'n (gorilla)-schaduw, terwijl-ie z'n zoon probeert bij te spijkeren het sterkst. Uitstekende film.

Goeie film waarin een vader en leraar psychische bijverschijnselen krijgt door het medicijn dat hij neemt. Alhoewel de film oogt als een typische jaren '50 film, is het dat niet (donkerder van toon). De effecten op het gezin worden goed neergezet en de ontwikkeling van het hoofdpersonage komt dankzij James Mason ook goed uit de verf. Het einde was wellicht wat te gemakkelijk, en daardoor net geen 4.0 sterren.

Nicholas Ray heeft nog nooit lager dan 3,5* bij me gescoord en dat verandert vandaag niet. Sterke fifties film met goed spel van Mason en Rush.

3,8*