Crash (1996)

Dan moet je hem nog n keer kopen Basto

Besteld!

Waar?

Zavvi preorder.

Iemand interesse in mijn Duitse media book met de blu ray. Wil ik wel voor 15 euro afstand van doen. Prachtige editie ook, maar ik ga voor de 4k

Speed and steel don't like flesh and bones, zong Caroline Aiken ooit.

Deze film kijkt daar iets anders tegenaan. 

Het auto-ongeluk als paring, verstrengeling, van hard metaal en kwetsbaar vlees, en het dodelijke auto-ongeluk als ultiem orgasme.

James Dean werd door zijn dood in zijn Porsche 550 onsterfelijk. Het lijkt het doel waar de personages in Crash naar streven. Als het even kan met die Hollywood-touch.

Vanaf het begin, een zwaar aangezette zinnelijke (om niet te zeggen geile) sfeer, met een score die dát misschien niet zo zeer ondersteunt, als wel er iets dreigends en unheimisch aan toevoegt.

Spader en Unger spelen hun rollen als in een roes, strak gespannen als een veer, afwisselend ingehouden en kolkend van opwinding. Hunter, Arquette en Koteas doen niet of nauwelijks voor hen onder.

Misschien één of twee mindere scènes, maar daar tegenover een hele reeks die toch wel zeer memorabel te noemen zijn. De opening. De eerste aanrijding, godskolere, de ontblote borst van Hunter. De wasstraat, natuurlijk.

Mijn eerste indruk is wel dat Crash iets beter begint dan dat het eindigt. Maar toch, geweldige film eigenlijk. Het beste dat ik van Cronenberg tot nu toe gezien heb.

Wouter voor jouw verhoging

Is er kwalitatief nog een verschil tussen de Duitse 4K en die van Arrow?

Denk niet dat daar verschil tussen zit.

Onlangs is deze film op een mooie 4K schijf uitgebracht. Ziet er goed uit moet ik zeggen. De gewone blu ray is wat minder, maar zeker ook niet verkeerd. De film zelf is aardig gemaakt. Begint best wel goed en ook het middengedeelte kan me wel bekoren, maar naar het einde toe kakt ie toch wat in. Een echt verhaal is het niet. En een thriller al helemaal niet. En het lijkt wel of niemand onze hoofdrolspelers ziet. Een soort van bubbel waar je niet in kan kijken. Mooi voorbeeld is het laatste fragment. Er gebeurt hier en daar wat, maar de passanten gaan gewoon voorbij. Dus ja geloofwaardig is ie nergens. De film moet het hebben van een gekke vorm van seks met autowrakken. En ze lijken allemaal dezelfde genen te hebben. Behalve wat tieten en een mooi gescheerde poes zien we vrij weinig. Crash seks is aardig gemaakt, maar beklijven doet hij me allerminst.

Film 3.0

Beeld 4.5 (4K) 3.5 blu ray

Geluid 4.0

Door dit soort pareltjes ben ik fan van moviemeter!

Vraag me toch een beetje af hoe je op een 3,5 voor de blu ray komt. Die heb ik ook laatst gekeken en vond dat juist een bijna perfecte presentatie, waarbij ik me nauwelijks kon voorstellen dat de 4k veel verbetering kan bieden. Die heb ik ook, en moet ik nog zien, maar ik zou de blu ray 4,5-5* geven voor het beeld. (Kijk via Oppo 203 op gekalibreerde 4k projector)

Deze morgen klikte op de site van MM en het eerste dat verscheen waren de lingerie modellen van Prima Donna. Eens iets anders dan een reclame voor Knor blokjes of een Cool blue installatie. Mijn dank dus om het lente gevoel nog extra te versterken. Maar terug naar de orde van de dag en dat is een bespreking over de film Crash. Of de link lingerie/Crash nu toevallig is, laat ik in het midden (het universum doet soms raar) maar Cronernberg zou meteen in zijn pen kruipen en enthousiast een filosofisch manifest schrijven over het onderbewuste versus de zintuigelijke prikkels. Hij noemt dit ook wel eens een scenario waardoor bij sommige kijkers misverstanden ontstaan. In Crash is er geen verhaal, geen samenhang in scenes, geen drama, geen verklaringen over personages. Cronenberg vertelt met beelden een driehoek ; seks, autobotsingen en metaal. Of om het filosofisch uit te drukken : de transformatie van lichaam/vlees naar lichaam/metaal door opwinding en stimulans. De eerste scene is direct de nagel op de kop : seks, opwinding van metaal en nadien een auto ongeval waarbij de hoofdpersoon Ballard een ijzeren rek in zijn been gespietst krijgt. Van daar gaan we verder. De driehoek rolt verder uit. Een (geheim ? die politie raid bij de voorstelling van James Dean show) vennootschap dat Ballard en zijn vrouw Catherine Ballard verder inleidt in een nieuw universum, een universum waarin auto’s eerst een bedreiging zijn (het beeld van een door een verrekijker turende Ballard op zijn balkon naar een autostrade). Zo veel verkeer, horen we hem zeggen. Langzaam verandert dit naar een veilige en aangepast klimaat (waar zijn al die auto’s, vraagt hij zich nu af) met als slot (er is wel degelijk een einde) dat het finaal orgasme een dodelijk auto ongeval is (Voor Ballard en zijn vrouw is dit niet bereikt waardoor een fysieke daad nog steeds hun optie is om bevrediging te bereiken). Maw de fysieke daad van seks wordt vervangen door een beleving van metaal aanrakingen. Zoals het personage van Koteas (en ook die andere stuntman Seagrave) reeds heeft bereikt. Dood als ultiem genot : de rode draad in Cronenbergs werk ,(Videodrome, Dead ringers, The fly, Existenz zelfs Cosmopolis). De fotografie van Suschitzky is fantastisch, de score van Shore magnifiek. De generiek is mede door die twee elementen een knap staaltje van inleiding (reeds een bevreemdende, mysterieuze toon wordt gezet). Cronenberg benadrukt de overheersing of aantrekkelijkheid van de metalen wereld door de kille afstandelijke vertolkingen (vooral Deborah Kara Unger is perfect) en de mechanische handelingen van personages. Het zoeken naar bevrediging, naar een wereld waarin ze zich één voelen met hun staat van geest vertaalt zich in het begin van de film door andere seks partners. Het personage van Hunter is de brug van fysieke wereld naar metalen wereld. Het personage van Arquette is het verst gevorderd in die wereld, de seksscene tussen haar en Ballard is eerder afstotelijk dan erotisch waardoor Cronenberg de kijker confronteert met onze eigen verlangens. Willen wij even ver gaan dan de personages ? Het maakt de film voor mij des te ongemakkelijker. Het is niet mijn wereld.. Crash voelt dus zeer abstract aan (nog meer dan Cosmopolis, vind ik). Dit is wat ik voel, hoe ik interpreteer. Cronenberg daagt uit, provoceert en stekt vragen. De antwoorden, tja daar ben ik wel even zoet mee.

Speciaal zoals we dat gewoon zijn van Cronenberg. De film heeft een zeer aparte, erotische sfeer. Het uitgangspunt is nogal vreemd hiervoor. Crashen met de auto lijkt dierlijke begeertes voort te brengen. De film is ongetwijfeld gebaseerd op het gelijknamige boek van JG Ballard. Ook het hoofdpersonage noemt Ballard. Ik heb een paar jaar geleden eens een boek van Ballard gelezen en dat was op zich niet slecht, niet meteen iets wat ik snel zal overdoen vermits het niet meteen mijn genre of stijl is. Een film ben je op minder dan 2u door het verhaal dus zo leer ik zijn werk wel kennen. Benieuwd naar Cronenbergs nieuwe film altijd de moeite om eens te proberen.

Slechte Cronenberg over een extreme vorm van fetishisme (symphorofilie) die gekoppeld wordt aan de seksuele beleving van enkele personages. Het onderwerp boeide me niet, en met de psychologische link tussen auto-ongelukken en seks had ik ook al niks... is ook gewoon niet te snappen... . En gelukkig maar, want ik voel me na het kijken van deze film des te meer een geestelijk normaal mens. De erotiek is niet om warm van te worden. Filmisch stelt het ook al niet veel voor. Wat een ordinair gefilmde zooi zeg. Vuilbak in.

Noem mij dan maar een geestelijk abnormaal mens, want ik heb hier met volle teugen van genoten. Het valt me op dat Cronenberg zijn films begint met een absurd idee, en dat vervolgens zonder consessies uitwerkt, waarbij het verhaal zichzelf als het ware vertelt. Alsof hij zelf ook niet precies weet waar het naartoe gaat, alsof het verhaal zelf een wil heeft. Daar moet een groot inlevings- en voorstellingsvermogen voor nodig zijn. Gecombineerd met een talent voor het maken van film is dat goud waard. Geniale regisseur.

Beste scène: wanneer ze die via de politieradio een zwaar ongeluk op het spoor komen, daarheen gaan en ongegeneerd foto's gaan maken, gaan poseren, zelfs de boel nog enigszins ensceneren. Gaf me een zeer unheimisch gevoel.

Hmm, met 7 miljard mensen op deze bol zal het vast bestaan inderdaad. De werkelijkheid kan absurd zijn. Past verder heel goed bij de rest van Cronenbergs oeuvre, waarvan ik er slechts een paar heb gezien. Bijvoorbeeld Stereo en Crimes of the future hebben ook zo'n absurd vertrekpunt.

Aan de orde van de dag, ook op onze snelwegen. Foto's en filmpjes van ongelukken staan binnen een mum van tijd op sociale media. De kijkersfile is een bekend fenomeen. Wat dat betreft heeft de film iets profetisch.

In deze film wordt het wat verder doorgedreven allemaal, maar is het met een ongelooflijk groot aantal verkeersongevallen per jaar uitgesloten dat zoiets mogelijk is? Lijkt me niet. Zeker voor die tijd, voor het mobieltje zijn intrede deed. De plaag van ramptoerisme moet minder groot geweest zijn, of tenminste de gevolgen minder verstrekkend En van de enkele keren dat zoiets extreems voorkomt is een film gemaakt. Als het niet had gekund, had er ook geen verhaal over gemaakt hoeven te worden, denk ik dan maar.

Ik kreeg overigens geen moment de indruk dat dat rondsnuffelen normaal gedrag is.

Volgens mij draait het bij deze film niet zo om het realiteitsgehalte. Misschien dat er ergens iets uit een krantenartikel is gehaald of uit een SBS6 reportage van vroeger, maar wat zich verder in de film afspeelt is compleet bezopen natuurlijk. Het wordt allemaal zo ver doorgedreven en is zo'n uitvergroting van die fetisj of bepaalde elementen daarvan. Ik heb zelf ook niks met auto's, en niks met opwinding bij ongelukken, maar van deze film heb ik genoten (tussen de walging door). Iets als dit had ik nooit eerder gezien. Heb 'm een paar jaar geleden met open mond zitten kijken in de bios.

Ja, die kijkfiles, daar heb je wel een punt. Ongezond voyeurisme. Er is wel nog een verschil tussen even een blik werpen bij het voorbijrijden, en kwijlend foto's trekken van lijken in gecrashte auto's..

Nee, dat is geen normaal gedrag, maar in die scène spreekt niemand in de omgeving hen erop aan. Ze laten gewoon begaan. Slaat nergens op.

Geloofwaardigheid is belangrijker dan realisme. Het eerste neemt me mee, zelfs als er geen sprake is van het laatste. Dat iets in werkelijkheid niet zou kunnen doet niet per sé ter zake.

Waarom weet ik niet precies maar ik had eenmaal uit twijfel de film laten liggen bij de kringloop waarna toch een soort van interesse ontbrandde. En natuurlijk kwam ik de film daarna niet meer tegen, waarom de film me nu juist trok weet ik niet en meerdere keren had ik de twijfel om er dan maar iets meer voor te betalen. Maar dat kwam er niet van waarop ik de film toch bij een kringloop vond en achteraf blij was dat ik er niet meer voor betaald heb. Want zo best vond ik dit allemaal niet.

Duidelijk en tegelijk apart is het door Cronenburg gecreeerde concept rond een tweetal overlevers van een auto ongeluk die daarna een fetisch ontwikkelen en zich bij een groep lotgevallen aansluiten met de bijzondere hobby ramptoerist uit te hangen en de ongelukken van overleden sterren na te spelen met alle gevaren van dien. En opzich is het uitgangspunt niet raar met de psychologie van de bijna doodervaring of bijvoorbeeld gevaar in combinatie met adrenaline, het is een samenspel van stoffen in de hersens die ongetwijfeld dicht bij seksuele opwinding zullen liggen. Dit in combinatie met enkele broeierige scenes, een prima cast en aparte karakters zoals Vaughan zou toch moeten volstaan voor een degelijke en spannend film afgeladen met sfeer en spanning.

Maar nee, want Crash mondt voor mij toch vooral uit in een slappe soft-porno film en dat is dan nog bijna een pluspunt want de scenes met Kara Unger zijn best oké, dat geld ook voor Arquette die best lekker is. Maar Ballard wordt nooit echt interresant, blijft Helen vooral op de achtergrond, is het me een raadsel waar die Vaughan nu precies op uit is maar ontbeert de film vooral spanning en richting, want wat gebeurt er nu eigenlijk...? Waar wil de film nu eigenlijk heen met de fetisch? Het is in mijn ogen iets waar de karakters, net als de kijkers, net zo zoekende in zijn. De uiteindelijke afloop komt aan mij dan ook niet vroeg genoeg, gelukkig duurde de film niet heel lang, en ben ik gelukkig de helft alweer vergeten en kom ik toch langzaam tot de conclusie dat ik Cronenberg ondanks zijn in de basis interessante films toch vaak vind tegenvallen.

Vreemd.

Waarschijnlijk typisch David Cronenberg-werk. Ik denk dat ik een tiental films van hem gezien heb, maar ik weet nog altijd niet of ik hem nu goed of slecht moet vinden. In ieder geval wisselen mijn beoordelingen fel. Deze Crash zal mij voornamelijk bij blijven als een rare film, vol lelijke mensen die een, althans voor mij, ongebruikelijke fetish beleven.

De symboliek (kwetsbaarheid?) ontgaat me misschien iets te veel om écht mee te zijn. Niettemin denk ik dat het voor mij sowieso onbegonnen werk was om hier echt van te genieten. Daar zijn alleen al de talrijke seksscènes niet sexy genoeg voor, mocht het al de bedoeling zijn geweest om die als dusdanig te brengen.

2