The Seven Year Itch (1955)

Toch wel een zeer goede film met Monroe.

Vermakelijk verhaal met aan het begin de leuke scene met al die indianen die achter dat indiaanse vrouwtje aan gingen. Ook is de film natuurlijk beroemd geworden door de scene waar Monroe op een luchtrooster staat met die opwaaiende rok. Al met al een prima film. 4,0.

It sort of cools the ankles, doesn't it?

De studenten of voormalig studenten onder ons zullen vast en zeker wel begrijpen dat de examens nogal eens zwaar kunnen zijn en dat het belangrijk is om een deftige ontspanning te vinden. Ik kan dan ook bijna nergens zo tot rust komen als bij een uitstekende film en omdat het al lang geleden was dat The Seven Year Itch had gezien, dacht ik wel dat dit me kon bekoren.

Ik was eigenlijk al een groot deel van de film vergeten in de loop der tijd want de introductie met de Indianen kon ik me helemaal niet meer voor de geest halen, wel een vermakelijk stukje. Wat daarna volgt is een simpel verhaal maar Wilder zou Wilder niet zijn mocht hij hier iets deftig van kunnen maken. Het grootste pluspunt, na de cast, zit hem in de levendige fantasie van het hoofdpersonage, Richard. Het is geweldig om te zien hoe paranoïde hij elke keer wordt wanneer hij een scène met the Girl voltooid. Maar het beste blijven toch de situaties die hij inbeeldt waar hij een concerto van hier tot in Tokio geeft, met zijn vrouw praat en haar verteld dat hij zo'n gewilde man is, ... Natuurlijk bevat The Seven Year Itch ook de scène waar Monroe het meest bekend mee zou worden. Neen, het is niet het geweldige Diamonds are a Girls Best Friend uit Gentlemen Prefer Blondes maar de scène waar ze boven een luchtrooster van de metro staat. Hoewel het fragment nooit tot zijn volle glorie komt in de film is het toch één van de meest bekende shots uit de cinema. Dat heeft natuurlijk allemaal te maken met de vette publiciteit die Wilder kreeg tijdens het filmen van de scène. Hij wist al vroeg genoeg dat het vele publiek dat naar Monroe stond te fluiten en te applaudisseren de takes compleet zouden ruïneren maar hierdoor werd The Seven Year Itch wel de film die iedereen gezien moest hebben toen hij uitkwam. Jammer genoeg zorgde de scène ook wel voor een einde aan de relatie Monroe - DiMaggio want de baseballer was er niet al te gelukkig mee dat er zo'n 5000 man naar zijn vrouw haar ondergoed zat te zien, hij was dan ook al zo'n jaloers type. Soit, de vele foto's die op het internet en in boeken zijn te vinden is dan ook van deze periode boven het echte rooster en niet de uiteindelijke scène boven een nagebouwde set. Aanrader is trouwens het ruwweg 20 minuten durende backstory van de film dat als extra is te vinden op de DVD. Er worden langere versies getoond van de beroemde scènes naast een verlengde badkuipscène en nog een aantal.

Qua humor voelt dit voor een film van meer dan 50 jaar trouwens helemaal niet oubollig aan, een probleem dat ik soms wel heb met oudere films. Af en toe krijg ik dan het gevoel dat ik het allemaal al eerder heb gezien maar daar is bij The Seven Year Itch niets van aan. Hilarische dialogen worden met even leuke situaties afgewisseld en er is altijd tijd voor een knipoog naar het einde toe, dan heb ik het vooral over de geweldige scène waarin Sherman paranoïde uitvliegt tegen MacKenzie.

Marilyn Monroe. Wat valt er nog over te zeggen? Ik heb altijd al vanaf haar eerste film een serieus zwak voor haar gehad en The Seven Year Itch gaat dit zeker en vast niet doen verminderen, in tegendeel zelfs. Het idee om Monroe in de rol van The Girl te steken is dan ook één van de geniaalste uit heel de film want er had niemand de rol zou onschuldig maar tegelijkertijd ook uitdagend kunnen afbrengen. Als je ze ziet is ze zo onschuldig van een klein kind maar ze is ook zo heerlijk uitdagend terwijl ze het gewoon zelf niet lijkt te beseffen. Heerlijk en een overduidelijk bewijs waarom Monroe een degelijke actrice was. Maar niet alle lof gaat naar Monroe want ook Ewell is hilarisch in zijn rol. Vooral de evolutie van een man die nooit zijn vrouw zou bedriegen tot iemand die gewoon niets anders kan wanneer er zo'n stoot als Monroe boven hem komt wonen. Ik denk dat er maar weinig mensen zouden zijn die op de moment dat Monroe naar beneden komt via de trap die ze hebben opengebroken neen zouden zeggen. De chemie is meer dan uitstekend en het duo past dan ook gewoonweg van het scherm af. De twee kwamen dan ook overduidelijk goed overeen, Monroe heeft zich zelfs tijdens de kusscène nog verontschuldigd voor haar adem omdat die naar hoestsiroop rook omdat ze een verkoudheid had opgelopen met de vele uren die ze buiten boven het metrorooster heeft doorgebracht. Ook Wilder verdient trouwens wel een eervolle vermelding naar aanleiding van het behandelen van de al te bekende Monroe problemen, het te laat komen. Monroe had nogal veel problemen tijdens de film (heel de scheiding met DiMaggio, de verkoudheid die ze opliep, de operatie die ze onderging en noem maar op) maar Wilder bleef altijd rustig, morde niet wanneer ze een scène wou overdoen terwijl hij het goed genoeg vond. Hulde voor Wilder want hoewel Monroe een meer dan uitstekende actrice was, was er wel veel geduld voor nodig om met haar samen te werken.

Billy Wilder en Marilyn Monroe, het was een gouden combinatie. Zowel Some Like It Hot als The Seven Year Itch weten zich tot twee van mijn favoriete films te maken en dat is natuurlijk te wijten aan één van de schoonste vrouwen uit heel de cinema geschiedenis. Vaak ondergewaardeerd tot bimbo maar wanneer je naast dat beeld kun kijken zul je een uitstekende actrice vinden.

4.5*

Heb slechts enkele Wilders gezien, maar de chemie tussen Marilyn en Ewell is hier wel zo heerlijk. Eigenlijk is hier elke minuut Marilyn al genietbaar. Haar uitdrukkingen, haar mimiek.. Koddige humor, maar toch ook scherp, en om van te zwijmelen.

Hèhè in het verleden natuurlijk lopen vergapen aan allerlei mooie foto's van Marilyn. Je had nog helemaal geen internet, dus je moest het doen met films (op de tv) en boeken (uit de bibliotheek).
Wat ga je dus doen als zo'n film op tv komt........juist die ga je kijken. Want die opwaaiende jurkscène die je op foto's ziet vraagt natuurlijk om meer.

Na het zien van meerdere films met Marilyn heb ik op gegeven moment toch een wat meer neutrale positie ingenomen. Natuurlijk was ze mooi maar dat waren er wel meer en acteren kon ze ook wel aardig maar ook weer niet op die manier dat ik de films met haar tussen mijn favorieten ga zetten, alleen Some like it hot maar dat is ook meer vanwege Curtis en Lemmon. Verder kon ze ook aardig zingen maar ja dat konden eveneens wel meer actrices.

De film is dan ook wel leuk om een keer gezien te hebben, misschien nog een tweede keer maar meer toch niet. Ach ja je kunt je vergapen aan de schoonheid van Marilyn. De visuele grapjes van Wilder zijn leuk. Tom Ewel doet het ook wel aardig. Maar film kent ook momenten dat het flink tegen het saaie aangaat, ja zelfs vervelend wordt. Mensen moeten zich niet altijd laten leiden door lekker wijf dit, knappe vent dat maar de film inhoudelijk en als geheel beoordelen en daarna dan nog eventueel een puntje erbij doen omdat de idool erin meespeelt. Om zo'n reden worden dan ook heel veel films ook heel heel overwaardeerd op deze site. Die Billy Wilder wordt trouwens ook al overgewaardeerd. 3.0

Maar weer eens een Wilder gezien en ze blijven bevallen.

Wat slaagt Billy Wilder er toch iedere keer weer in om een heerlijk luchtig sfeertje in de film te scheppen. Ook in The Seven Year Itch lukt dat weer. Met hoofdrolspeler Tom Ewell was ik van tevoren niet zo heel erg bekend. Hij speelt echter een leuk personage, wiens levendige fantasie ervoor zorgt dat de film leuke humor bevat.

Marilyn Monroe zal nooit mijn favoriete actrice worden. In deze film vind ik haar ook niet geweldig. Wat echter wel goed en belangrijk is voor deze film, is de chemie tussen haar en Ewell. Die is volop aanwezig en zorgt ervoor dat de scenes tussen de twee goed werken.

Enig minpunt is dat de fantasie van Ewell soms net wat te ver doorgaat, waardoor de humor dan niet altijd even goed werkt. Ondanks dat gegeven is The Seven Year Itch gewoon een fijne film en ook leuk om te weten dat het beroemde Monroe-moment uit deze film afkomstig is. Dat wist ik namelijk niet.

3,5*

Ook weer een ontzettend vermakelijke film van Wilder, ditmaal over mannen in midlife-crisis. Vond de discussies met zichzelf, zijn fantasietjes en de verleidingen door Monroe heerlijk. Wat is die Wilder toch goed. 4 sterren.

Ben nooit zo wild geweest van Marilyn Monroe. Er zijn echt veel knappere actrices en zeker ook minder kinderachtige. Dat stemgeluid van haar wordt op den duur vervelend. Het helpt ook niet echt als ze begeerd wordt door een matige Tom Ewell, die zijn vrouw en kind op vakantie heeft gestuurd. Hij is evengoed kinderachtig met continu geklungel, in zichzelf gepraat en gezanik. Hij kan maar niet kiezen tussen zijn echtgenoot of een avontuurtje met Monroe. Wat dat betreft vond ik het maar een matige film. Pluspuntje echter is dat deze Wilder wel gemakkelijk wegkeek. Voor je het weet, is de film weer over, terwijl er maar bar weinig gebeut.

Een komedie met veel ingenieuze ideeën, waarvan de uitwerking helaas te wensen overlaat. Misschien ligt het aan het feit dat de humor (met name het satirische aspect) redelijk gedateerd en flauw is. Of heeft het toch te maken met Tom Ewell die als komiek duidelijk niet charismatisch genoeg is voor een zo'n energieke, licht neurotische rol. Gelukkig wist de pin up-charme van Marilyn Monroe ("the tomato from upstairs" ) en de bijhorende sexual innuendo's mij wel te bekoren.

Beste Wilder totdusver.

Een verademing eigenlijk, hij verkiest een keer niet om "scherp" uit de hoek te komen, waardoor de humor meteen heel wat beter werkt. Het is niet van geweldig hoog niveau, maar ook weer niet compleet verouderd.

Daarbij komt dat Ewell aardig wat komisch talent heeft en dat de mijmeringen en verzinsels best grappig zijn. De scenes met Monroe waren iets meliger, de oh zo bekende scene eigenlijk alles behalve legendarisch materiaal (al zal een poster als hierboven daar meer aan bijgedragen hebben.

Vond het verder weer niet opzienbarend, maar wel vermakelijk zonder echt irritant te worden. Af e toe zelfs ongegeneerd grappig. De scenes waar Ewell alleen is zijn het best, Monroe vond ik ook hier niet altijd even sterk.

De 8e Wilder en eindelijk eens een voldoende, al is het dan wel een nipte.

2.5*

De bekende rok scène is ook zo enorm bekend geworden omdat die effectief buiten op straat is opgenomen. Hierdoor stond er binnen de kortste keren erg veel volk te juichen naar Monroe (haar toenmalige man Joe Dimaggio was daar helemaal niet gelukkig mee) waardoor elke opname die toen werd genomen compleet nutteloos was vanwege het vele achtergrond geluid. Wilder heeft dan later de scène maar in een studio opgenomen maar die scène kreeg, zelfs voor de film gereleased werd, al een grote status.

Wát een teleurstelling. Ruim anderhalf uur lang staat Tom Ewell hardop in zichzelf te lullen en wordt hij met de minuut irritant. Zijn verhaal is saai, onbenullig en ongeloofwaardig. Het begint al met zijn pogingen om zijn vrouw te overtuigen dat hij een rokkenjager is. Die soortement droomsegmenten duren veel te lang en voegen helemaal niks toe.

Monroe is al niet veel beter. Ze kan natuurlijk niet acteren, maar ook van haar looks ben ik geen groot fan. De beroemde scene boven het meterorooster is al helemaal een aanfluiting. Hoe heeft dit het ooit zo'n cultstatus kunnen verkrijgen? Het shot duurt maar twee seconden en wie zijn niet meer dan twee blote knieeen. Haar hoofd is niet eens in beeld.

Een trage, saaie lulfilm van Wilder. Ik krijg meer en meer het idee dat hij met films als Some like it Hot, the Apartment en Double Indemnity een toevallig positieve uitschieter heeft gehad. Zijn overige werk is op zijn best middelmatig en meestal zelfs bedroevend slecht. The Seven Year Itch is daar een goed voorbeeld van.

* Blu-ray review: regiovrij.

De sfeer van dit soort films in ongeëvenaard! Naar onze huidige maatstaven is het verhaal natuurlijk niks bijzonders maar dat sfeertje dat sfeertje, heerlijk! Elegantie ten top.

De zoveelste Wilder voor mij, maar helaas vond ik deze toch wat minder. Of dat komt door de irritante in zichzelf pratende Tom Ewell, of door het matige verhaal, misschien wel allebei, dat laat ik dan maar in het midden. Tuurlijk, de film heeft z'n leuke momenten en leuke grappen, maar de film srijgt nooit boven zichzelf uit. Monroe brengt niet heel veel meer met zich mee. Snap nooit hoe zij zo 'groot' is geworden, want echt acteren kan ze niet.
De film kijkt wel makkelijk weg, en dat is wel een pluspunt wat Wilder toch weer weet te brengen. Er gebeurt niet veel namelijk.
Tja, wat is de film dan waard. Geen onvoldoende, in het midden dan maar...

2.5*

Dit is de film met de befaamde scène waar Marilyn jurk opwaait, dus moest 'k deze eens gezien hebben. De befaamde scène kwam halfweg de film en komt eigenlijk niet zo expliciet in beeld, maar eerder in fragmenten in beeld.
De rest van de film vond 'k niet zo waw. 'k kon me niet zo inleven in het verhaal, al werd de film wel beter naar het einde toe. De cast deed het niet slecht, al zijn de scènes met Marilyn toch altijd dat tikkeltje beter.
Nu 'k ben toch blij dat 'k deze film eens gezien heb, al hoef 'k hem niet meer terug te zien.

Misschien heb je hier wat aan: G-icon : Marilyn Monroe - Glamour

Ik vond Ewell z'n fantasieen niet altijd zo boeiend, maar Monroe speelt wel een geweldige persiflage op zichzelf, met al die gespeelde naiviteit.

Aardig maar niet een van wilder's beste

Heerlijke komedie van Billy Wilder. Gisteren gezien in de cinema op groot scherm, lekker achteruit liggend en genietend van de onafgebroken humor en de schoonheid van Marilyn Monroe. Zoals Metalfist al zei : een uitstekende film voor tussen de examens.

De keuze om met een Indiaans fragment te openen was een voltreffer. De toon werd meteen gezet en men wist direct met welk soort film we te maken hadden. Namelijk als de moeder en kind(eren) van huis zijn, dansen de mannen op tafel. Eerst is hij niet van plan om te genieten van zijn vrijheid en een oogje te laten vallen op wat vrouwelijk schoon, maar dan ontmoet hij zijn ontzettend knappe buurvrouw. De manier waarop Billy Wilder een situatie als deze benadrukt, vind ik bewonderenswaardig en dat zie je in veel films van hem terugkomen. Denk aan Richard's dieet en zijn sigarettendoos.

De mooi in beeld genomen fantasie van Richard was wel lachen geblazen met dat tikkeltje overdrijven. Een goede karakterschets van zowel Richard als zijn vrouw Helen. De show wordt echter gestolen door de enige echte Marilyn Monroe. Ik vond ze een schitterende acteerprestatie neerzetten als je door haar geacteerde naïviteit heen kijkt. De sfeermuziek erbij was de kers op de taart. Telkens als hij over Marilyn Monroe begint te dagdromen, horen we het liedje Sentimental Journey van The Big Band Orchestra. De film zit vol grappige quotes dus is het niet de bedoeling om hier enkele neer te typen. Maar bij 'Hi! Forgot about the stairs. Isn't it silly. It was so easy. I just pulled out the nails. You know what? We can do this all summer!' kregen alle mannen in de zaal het toch wel even warm.

4,0*

Toch wel een erg matige, soms zelfs ronduit vervelende film. De handvol leuke grappen wordt volledig teniet gedaan door evenzoveel slechte. Qua plot ligt alles er ontzettend dik bovenop en het acteerwerk van met name de heren is om te janken. Het duurt ook erg lang voor er uberhaupt iets gebeurd, namelijk dat Monroe in beeld verschijnt. Zij redt de film met haar charme, maar verder is dit een prent van niks. Was al geen fan van Wilder, maar nu heeft hij wel definitief afgedaan voor me.

Ach ja, de film komt uit 1955. Ik vond het best vermakelijk. Beetje een klucht setting, je kunt dit bijna in zijn geheel op een theaterpodium neerzetten. Afgezien van het wat aparte begin, wat eigenlijk nergens op slaat. Nou ja de indianen verlieten Manhatten blijkbaar als het te broeierig werd. De proganonist krijgt het broeierig als hij wel blijft in de zomer, geen wonder met zo'n buurvrouw.

Leuk om Monroe eens een hele film te zien. Nog steeds supersexy, maar mijn hemel ze is wel heel erg het proto-type van het verleidelijke domme blondje. Ik kreeg het er zelf bijna warm van.

Ik ben een echte fan van Marilyn Monroe. Wat niet wil zeggen dat al haar films goed zijn, maar zelfs in een slechte film houdt ze je gekluisterd aan het scherm. Weinig mensen gekend met zoveel charisma.

Seven Year Ithc komt uit de stal van Billy Wilder, een man die nog goeie gezellige Hollywoodfilms maakte, met een theatergehalte. Stukken die evengoed op toneel zouden kunnen plaatsvinden. De film zit vol verwijzingen naar andere films, maar het zijn de twee hoofdrollen die de show stelen. Marilyn Monroe als het sexy blondje en Tom Ewell in een typetje dat wat doet denken aan die afleveringen met Goofy waarbij een verteller in de ouwe Disneyfilmpjes een thema besprak waarbij Goofy voor de visuele act zorgde. Dat vertellende is geweldig, deze man kan met een hele hoop monoloog toch blijven boeien. Zowel qua tekst als mimiek.

Bij elke film met Marilyn Monroe is het trouwens aangeraden de airco aan te zetten...

Het wordt tijd dat ik eens op zoek ga naar de (paar) films waarin Monroe wat minder werd getypecast als de niet al te slimme, maar zeer verleidelijke blonde dame. Want ze was volgens mij een prima actrice. Maar hier is ze heel erg het prototype van dat clichebeeld. Uit deze film komt haar beroemdste scene. En ze is heel erg niet zo snugger en heel erg verleidelijk.

Wederom een prima Wilder. Niet zo sterk als zijn beste romantische komedie (The Appartment), Maar het speelse script, met de bizarre fantasietjes, de leuke voice over en de feilloze typecasting (wat Monroe speelde dit soort typetjes wel als de beste en Ewell is een prima stijve hark) tillen deze film boven het kluchterige gegeven uit. En het blijft ook vermakelijk hoe Wilder de grenzen (zoals zo vaak) van wat mocht in die tijd in een studiofilm steevast op blijft zoeken ermee speelt. Wilder kon zelfs niet echt de suggestie wekken dat Sherman echt fysiek vreemdgaat, maar gaat exact zo ver als hij kon gaan zonder dat de film niet door de censuur heen zou komen.

3.5*

Duidelijk een film die op de Lijst thuishoort, een informele lijst samengesteld door mijn collega's en mij met als uitgangspunt dat de films die erop staan niet zozeer goed hoeven te zijn, maar wel een enorme impact op de huidige cultuur moeten hebben.

Deze film is bijna 60 jaar oud, maar heeft wat mij betreft ruimschoots genoeg relevantie om nog steeds impact op de huidige cultuur te hebben.Het begrip "seven years itch" is populair gemaakt door deze film, en natuurlijk bevat de film ook de iconische scène waarbij Marilyn Monroe op een rooster staat en haar jurk omhoog geblazen wordt.

Wel had ik enigszins andere verwachtingen bij die scène. Ten eerste had ik niet verwacht dat Monroes karakter met opzet op dat rooster ging staan, en ten tweede had ik een meer uitgezoomd beeld verwacht, net zoals op de posterafbeelding.

De film kijkt aardig weg, maar is niet heel scherp. De hoofdpersoon heeft nogal uitgebreide fantasieën en in het begin is dat wel grappig, maar op een gegeven moment gaat het vervelen en zelfs ergeren. Het helpt ook niet dat Ewell enigszins toneelachtig acteert.

Een opvallende rol voor het tweede pianoconcert van Rachmaninov. De man heeft een aantal stukken geschreven die ik aardig vind, maar ook een aantal stukken waarover een vriend die professioneel violist terecht opmerkt: "dat is geen muziek, dat is slijm." Dat tweede pianoconcert valt nou ook weer niet helemaal in die categorie, maar zit toch behoorlijk dicht tegen kitch aan wat mij betreft. Ergens dus wel grappig dat Monroe er niet warm van wordt.

Ik had nog niet eerder een film van Monroe gezien, en ondanks haar domme blondjes imago, leek het me gezien enkele behoorlijk grappige quotes van haar geen domme vrouw. Toch had ik niet verwacht dat ze zo erg de show zou stelen. Alleen mooi zijn is niet genoeg, maar ze heeft ruimschoots dat extra's waardoor ze ook mij echt weet te verleiden. Kort samengevat is dat charme en speelsheid, maar ook vriendelijkheid.

De film hangt ergens tussen 2* en 2,5* in, maar krijgt vanwege Monroe de voorkeur van de twijfel. 2,5* dus.

'The Seven Year Itch' is natuurlijk de film van Billy Wilder waarin we de (!) legendarische scene met Marilyn Monroe mogen aanschouwen. De film is zoals ik van alle Wilders gewend ben zeer vermakelijk, met een lekker tempo en de nodige sigaretten en borrels. Altijd goed. Echter vond ik deze prent zo nu en dan toch echt wat té paranoïde, met een slappe zak als hoofdpersonage. Dat klinkt erg negatief.. valt best mee, maar echt geweldig vond ik het niet. Ewell slaat wel erg door soms. Maar.. het is niet tot aan vervelends toe en de film kent best een paar leuke scenes. Echter moet ik helaas de laagste score ooit aan een Wilder toekennen. Gelukkig betekent dat nog wel een solide voldoende voor deze prent. Op naar de volgende.

Valt na herzien toch een tikkeltje tegen. Net wat te braaf en nietszeggend allemaal. Wilder kan echt veel beter.

3*

Nooit een fan van Monroe geweest, maar hier speelt ze geweldig én is ze onvoorstelbaar mooi, verleidelijk, lief en voluptueus, dus deze film staat voor mij wel als een hoogtepunt van haar carrière. De uiteindelijke scène met het luchtrooster is inderdaad niet zo spectaculair als z'n reputatie wil doen geloven, maar dat slaat voor mij toch echt niet terug op de film of mijn waardering daarvan.
        Naast Monroe is er ook nog Tom Ewell, en uiteindelijk is dit toch de film "van" zijn personage Richard Sherman. Wilder was zelf nogal teleurgesteld over hoe de uiteindelijke en door de censuur verminkte film eruit zag: "Unless the husband [...] has an affair with that girl there's nothing. But you couldn't do that in those days, so I was just straitjacketed. It just didn't come off one bit" (geciteerd door Wouter op 25 november 2006). Ik zie dat toch anders: ook al wordt de verhouding (als daar al sprake van is in deze filmversie) dan niet "geconsummeerd", Richard's intentie, zijn geilheid, zijn hofmakerij, zijn pogingen om haar in bed te krijgen, zijn paranoia wanneer hij zich gaat voorstellen wat de konsekwenties zouden kunnen zijn wanneer "het uitkomt" – dát is allemaal wat telt, en ook al wordt het dan gebracht als een komedie en ook al konden alle implicaties in 1955 niet explicieter voor het voetlicht worden gebracht, de ondertoon van het conflict tussen verlangen, schuld en boete geeft deze film z'n meerwaarde en maakt er meer van dan alleen maar een "sekskomedie".
        "Wacht maar tot je voor dezelfde verleiding (of 'itch') komt te staan." (ToNe op 16 november 2006)

Had hier meer van verwacht. Sunset Blvd. en Double Indemnity waren twee prima films, waardoor ik benieuwd werd naar meer van Billy Wilder. En zeker omdat ik nooit eerder iets had gezien van Marilyn Monroe besloot ik deze maar te kijken, met de iconische jurkscene.

Niet alleen die scene viel tegen (je ziet het beroemde shot niet eens, alleen haar benen), maar heel de film was minder ingenieus en snedig humoristisch dan de andere twee.
De hoofdpersoon is natuurlijk nogal een vervelende vent, en ook het hele thema heeft wat te weinig om het lijf voor 105 minuten. Zijn fantasieën zijn al nooit echt leuk of grappig, maar worden naar het einde toe gewoon ronduit storend. Marilyn Monroe weet de film ook niet echt te redden, hoewel haar verschijning uiteraard sexy is, en ze haar rol ook wel leuk neerzet.

Wel oke om een keer te kijken, het heeft wat aardige scenes en de tijdsgeest is wel grappig, maar weet niet of het verder de status verdient die het heeft.

magere 3*

Hoewel in het collectieve geheugen herleid tot enkele ongebruikte stills van een opwaaiende jurk, is deze pikante komedie geestig van begin tot eind. Overgoten met een pseudoantropologisch en freudiaans sausje krijgen we een inkijk in het leven van een gemiddelde Amerikaan van middelbare leeftijd met een gemiddeld inkomen. Z'n onderdrukte verlangens, gesymboliseerd door het Creature from the Black Lagoon, uiten zich als dagdromen waarin hij beter piano speelt en succes heeft bij de vrouwen. The Girl lijkt weggestapt uit een van die mannelijke fantasieën - wat een contrast met z'n bazige echtgenote die hem van op afstand controleert en door de telefoon lijkt te kunnen kijken!

De jaren '50 waren een periode van toenemende welvaart. Moderne elektrische apparaten verhoogden het comfort van de burger: televisie, koelkast, airco, broodrooster. Net als de cocktailshaker worden deze niet altijd op de correcte manier gebruikt. De airco die in de jurk van the Girl blaast, is een voorafspiegeling van de bekende scène boven het metrorooster.

Dat het een toneelstuk was, merk je aan het hardop denken en het beperkte aantal personages en locaties. Dit wordt gecompenseerd door de spitsvondige dialogen. De podiumversie is grondig herschreven, met verwijderde en toegevoegde personages. Het grootste probleem was een conflict met de censuurcommissie.

Het verhaaltje werkt zonder dat ze effectief overspel plegen. Het komt bijna zover, maar op het nippertje besluit Richard dat hij z'n gezinsleven niet in gevaar wil brengen. Het monster van de zwarte lagune is verslagen, normen en waarden zijn gerespecteerd, iedereen gelukkig. Nochtans hadden ze in de toneelversie wel een avontuurtje, maar Billy Wilder moest tegen z'n zin alle allusies hierop schrappen. Er mocht zelfs geen haarspeld gevonden worden in bed. Toch heeft hij een paar seksuele toespelingen binnengesmokkeld: een vinger in een flessenhals, een teen in een waterkraan - de freudiaanse symboliek moge duidelijk wezen.

Voor de mannelijke hoofdrol hadden ze een acteur met een gemiddeld, niet al te aantrekkelijk uiterlijk nodig. De toen nog onbekende Walter Matthau deed auditie, maar ze kozen voor Tom Ewell, die hetzelfde type is en de rol al op de planken speelde. Marilyn Monroe speelde het naamloze domme blondje, al toont haar personage tekenen van creativiteit en een originele, ongekunstelde levensvisie. We krijgen haar enkel te zien door de ogen van Richard. Er is een gelijkenis tussen personage en actrice, van wie de naam zelfs genoemd wordt in een moment van zelfreferentie. Ook in het geval van MM deed een "artistieke" foto, uit 1949, de gemoederen oplaaien. Marilyn was een gecreëerd imago met een ingestudeerde maar onweerstaanbare glimlach, waarachter de labiele Norma Jean schuilging. Ze kwam nooit op tijd voor de opnames en had moeite om haar tekst te onthouden. Toch had niemand anders dat typetje van de blond bombshell beter gestalte kujnnen geven. De jaren daarna zou ze proberen om meer ernstig genomen te worden als actrice en rollen met meer dramatische diepgang te krijgen.

Leuk. Wilder heeft betere films gemaakt, grappiger, tragischer, bijtender ook, maar als geheel is dit best vermakelijk. Daarnaast is deze op momenten erg fris met de gedachten van Ewell op die manier verbeeld zoals dat is gedaan. Ik kan me indenken dat het toentertijd helemaal uniek was, maar ook nu werkt het prima. Ewell is sowieso op dreef als Sherman en is zowel grappig als meelevend. Anders dan Monroe die te veel acteert. Ik lees wel eens dat dit een meisje is gezien door de ogen van Sherman en daarom zo goed past, maar dat vond ik in de film minder goed naar voren komen. Maar gelukkig hebben beide acteurs wel chemie en dat maakt het zeer genietbaar als ze samen zijn.
Echt heel grappig wordt het nergens en ook de echt hoge toppen worden nooit bereikt. Daarnaast is Ewell weer minder goed in de stukken dat hij ineens angstig wordt. Daarnaast zie ik liever Wilder in zwart-wit waar hij mooiere plaatjes uit krijgt. 3,5*.

Opeens wist ik weer waarom ik Billy Wilder 1 van de betere (comedy) regisseurs uit zijn tijd vind, heerlijke sfeer en goede dialogen!
Tom Ewell deed het erg goed in zijn rol maar toen ik las dat Walter Matthau ook een grote kans heeft gemaakt op de rol ging ik mij toch afvragen hoe het met hem was geweest.
Marilyn Monroe was vooral prachtig en gaf toch wel een leuk extraatje aan de film, toch vind ik haar niet zo bijzonder zoals velen dat wel vinden. Het was een leuke actrice maar haar acteerprestaties zijn in mijn optiek althans niet buiten gewoon goed. De manier hoe ze invulling geeft aan deze rol is wel geheel in haar eigen style maar lijkt ook vooral als of ze gedeeltelijk haar zelf speelt.
(Trouwens wel prachtig op de blu-ray versie!)

Heerlijk van genoten, prettige en warme sfeer en een fijn verloop van het verhaal.
4*

Bij-zon-der flauw..... kon er niet veel mee, als komedie werkt het in ieder geval niet.... overigens de eerste film die ik zag met Marilyn Monroe.

Na het succesvolle Sunset Bld en The apartment had ik alvast hoge verwachtingen met The seven year itch. De beroemde jurkscène komt uit deze film, dus dat was ook iets om naar uit te kijken. Ik was eerlijk gezegd niet bekend met het fenomeen van “the seven year itch” waarbij de mythe zegt dat een huwelijk na zeven jaar zijn beste tijd heeft gehad en het dus tijd wordt om eens andere bloemetjes te plukken.

Fijn uitgangspunt dus om te verwerken in een film. De film start wat vreemd met wat beelden van de Manhattan-Indianen, maar het is al gauw duidelijk wat Wilder bedoelt. Tijdens de hoogconjunctuur van de jaren 50 konden middenklassegezinnen het zich permitteren om op vakantie te gaan doordat man goed zijn brood verdiende. Wanneer de kat van huis is, dansen de muizen zegt het spreekwoord. Ook hier bij Richard Sherman die eindelijk het rijk voor zichzelf heeft en kan doen en laten wat hij wil.

Zijn “leven” wordt er complexer op wanneer een bloedmooie voluptueuze vrouw boven hem woont. Hij is meteen gek van haar, maar zijn huwelijksband zorgt voor onmenselijke dilemma’s. De film is best grappig met het gestuntel van Sherman. Ook zijn wilde fantasieën zijn hilarisch wanneer hij zich een womanizer waant die de vrouwen van zich moet afslaan.

Het samenspel tussen Ewell en Monroe is mooi en er is een zekere magie tussen beiden. Monroe is idd onweerstaanbaar al had ik toch net iets meer verwacht van de beroemde jurkscène. Tom Ewell speelt erg naturel en is een plezier om naar te kijken. Monroe evenzeer al is haar acteren minder. Fijn om eens gezien te hebben. Niet genoeg voor een 4,0*, maar een ruime 3,5* verdient deze wel!