Son Frère (2003)

Twee broers die elkaar vinden op het moment dat één broer stervende is. De lijdensweg is niet alleen lang voor het hoofdpersonage, maar ook voor het publiek. De film is trager dan traag. Een typisch franse praatfilm. 2,5*

Mij viel de film nog wel mee; ik heb nl. ook het boek gelezen. Wat mij dan pas echt tegenviel was dat het boek niet echt dik te noemen valt en dat er dan toch een hoop belangrijke info in de film achterwege is gebleven. Info die het boek juist zo ontzettend goed maakte. Nu weet ik ook wel dat "het boek altijd beter is", maar in een wat trage film als deze had deze informatie niet achterwege gelaten hoeven te worden. Dat had dan ook de film beter gemaakt.
Het achterwege laten van bepaalde zeer belangrijke zaken werden hier in de film dan juist weer aangevuld met overbodige sex / naakt scenes die in het boek totaal niet voorkomen.
Typisch geval van jammer dus.............
Ondanks dat toch een 3,5.

Best redelijk. Nadat ik de negatieve reacties had gelezen, viel me het me allemaal mee. De film is wat traag en de relaties onderling hadden wel wat beter uitgewerkt mogen worden.

Harde maar goed gemaakte film!

mooie film, juist mooi dat overal de tijd voor wordt genomen in de film en dat er een keer niet preuts wordt gedaan.
Heb ook net de flim Fur: An Imaginary Portrait of Diane Arbus (2006) . In beide films zit een uitgebreide scheerscenen van een man die ziek is en de films eindigen min of meer hetzelfde.

Prima ziekenhuis film maar er is iets te weinig afwisseling om de volle speelduur te boeien. Dat is jammer, want er had erg veel moois gemaakt kunnen worden met de sterke cast en de constante nare sfeer die aanwezig is. Het segment ziekenhuis komt dusdanig goed over dat het een vervelende plaats is waar je als kijker ook weg wilt, even als de hoofdrol speler. krap aan 3*en.

Na 'Intimacy' zette de regisseur met 'Mon Frère', over de intieme verhouding tussen twee van elkaar vervreemde broers, zijn verkenningen naar het menselijk lichaam en menselijke relaties voort. Hij ziet het gezin als fundament (waar hebben we dat meer gehoord?). Bij de intimiteit die tussen beide broers onstaat, voelden veel kijkers zich niet gemakkelijk. Geen "easy" film, wel objectief, pijnlijk, overtuigend, bijna ondraaglijk roerend, die binnenkomt (in het bijzonder door de ziekenhuisscènes).

Goede film zonder hart.

Mooie film over twee broers die na complete negeersessies en vluchten elkaar weer ontmoeten als het goed mis is. De band tussen die twee voelt erg realistisch en natuurlijk aan, waar de film daarom ook heel veel punten mee scoort. Bruno en Eric spelen geloofwaardig en beheerst. Het is vooral allemaal erg onderhouden, ze hebben waarschijnlijk al de ervaring in het filmvak waardoor ze precies weten over elke close-up en andere rotzooi. Ze doen het allemaal perfect, als kijker heb je daarom het volste vertrouwen in de cast die het verhaal, nu dan, goed weet over te brengen.

Dit is helaas ook het minpunt van Son frere. Het is allemaal goed, mooi en vrij ontroerend en naar om te zien. Maar toch mist het de uitdaging en de speelsheid wat een film juist spannend maakt. Ik heb liever een film waar ik onzeker over ben dat ik goed of slecht vind, dan dat ik al bijna na de eerste minuten kan zien hoe deze films zich staande gaat houden. Er mist wat pit en uitdaging van de crew.

Het verhaal is mooi, zoals ik al zei is de band tussen de twee broers vrij natuurlijk, waardoor er wel veel chemie (of juist een te kort aan chemie) is en voelbaar is. De scheer-scene was erg sterk, maar voor de rest niks echt memorabel. Film is wel vrij toegankelijk en heeft zeker het eerste uur vrij veel tempo waardoor hij makkelijk te kijken is. Laatste half uur mocht van miij ingekort worden, er was geen emotie waardoor het eentonig werd.

Het is allemaal goed, maar heeft wel een ondertoon.

3 sterren

Wij vonden deze film erg tegen vallen. De personages waren niet boeiend genoeg om een heel verhaal te vertellen. Ook de manier van filmen stond ons niet aan. Rommelig, dichtbij. Er hangt een irritant sfeertje omheen. Ik zou zo graag eens een vrolijke positieve gay thema film willen zien. Ik hou van diepgang en haat uitdrukkingen van 'het leven is een feestje' of 1 dag niet gelachen is 1 dag niet geleefd'. Maar zoveel treurnis gaat mij toch te ver.

Mooi hoor. Niet perfect. Maar op een aantal heel goede momenten heeft combineert de film pijnlijke, niets verhullende lelijkheid met liefdevolle intimiteit. En de daad van broederliefde op het eind waarbij Luc Thomas laat gaan is ontroerend in zijn anti-sentimentele toon.