Wattstax (1973)

Heerlijke documentaire. De soul, funk, blues en gospeloptredens zijn echt ge-weldig en Richard Pryor is weer in topvorm, dus hilarisch.

Het enige wat af en toe een beetje het tempo er uit haalt zijn allerlei commentaren over allerhande maatschappelijke issues van de brothers en sisters in the hood, maar vaak zijn die ook wel geinig en ze zorgen samen met de show voor een mooi sfeerbeeld.

Echt een aanrader als je van dit soort muziek houdt. Dikke 4*.

Ik vond die commentaren juist het tempo opschroeven. Fantastische anekdotes, m.n. die over 'de blues'. En Richard Pryor is hilarisch.

Wattstax is dus niet (puur) een verslag van dat evenement. Maar gelukkig krijgen we een goede impressie. De roze outfit van Rufus Thomas is hilarisch, net als zijn 'Funky Chicken' en zijn toespraak jegens het publiek. Maar om uit duizenden tienermeisjes-kelen tegelijkertijd 'SHAFT' te horen schreeuwen is onbetaalbaar.

Vlotte muziekdocumentaire die eerder een tijdsbeeld-documentaire is. Aanrader! 4* [gewoon op dvd te verkrijgen]

Geweldige muziek!! Let op Hayes en Albert King!

Wat een kut film. Weinig muziek en je krijgt er een hoop gelul voor terug

Woodstock voor donkere mensen, een heel interessant concept en de optredens die in deze film te zien zijn zijn zeer de moeite waard. Wat mij betreft mochten de optredens wel de overhand krijgen, met hier en daar een interview net zoals de makers van Woodstock hebben gedaan maar helaas, de optredens worden vaak in het midden al afgebroken om weer over te gaan naar een interview of de toch wel ontzettend flauwe grapjes van Richard Pryor.

Het hoogtepunt is wat mij betreft toch wel Rufus Thomas met zijn Funky Chicken en natuurlijk de iconische Isaac Hayes. Dit moet vast en zeker een heerlijk muzikaal festival zijn geweest maar de documentaire zelf kon in mijn optiek beter.

3*

Een documentaire die anno 2020 gemengde gevoelens oproept. Als document van een sleutelmoment in de strijd tegen racisme in de VS is dit subliem: een perfecte combinatie van bevlogen optredens, gesprekken tussen wijkbewoners over hun dagelijks leven die afwisselend schrijnend en vermakelijk zijn en skits van de briljante Richard Pryor, die als geen ander de tragiek van het dagelijks leven van zwarte Amerikanen weet om te zetten in even pijnlijke als hilarische grappen.

Jesse Jacksons "I Am"-speech is één van de meest relevante speeches uit de 20e eeuw, Rufus Thomas brengt het publiek in extase met zijn 'Funky Chicken', maar weet ze op knappe wijze ook weer in het gareel te krijgen, en het pak waarin Isaac Hayes het legendarische 'Theme For Shaft' vertolkt, is geniaal. Het treurige is echter dat je al snel de indruk krijgt dat er 50 jaar later weinig is veranderd voor de mensen om wie het hier gaat. Maar ik ga die Richard Pryor-boxset zeker weer eens uit de kast trekken!