Tootsie (1982)

Acteur Michael Dorsey (Dustin Hofman) zit voortdurend zonder werk. Ten einde raad besluit hij zich te verkleden als vrouw en voortaan als Dorothy Michaels door het leven te gaan. Wanneer hij auditie doet bij een televisiesoap wordt hij aangenomen en vervolgens wordt hij een grote ster. Dit geeft uiteraard complicaties wanneer twee oudere mannen verliefd op hem worden en hij zelf verliefd wordt op een mede-actrice.

Tootsie (1982) is een vermakelijke film, al had ik moeite om Dorothy niet constant te zien als een verklede vent. Ik kon me dan ook niet voorstellen dat geen enkel personage in de film maar enigszins vermoedde dat ze met een man te maken hadden. Dit ondanks het goede spel van Dustin Hoffman, want als vrouw doet hij het absoluut niet onaardig. Vermeldenswaardig is de fantastische bijrol van Bill Murray als Michaels boezemvriend, maar die heb ik werkelijk nog nooit een slechte rol zien spelen. 3,5*

Ok.

Je zou eigenlijk gelijk al denken dat een verhaal zoals deze op voorhand een ideaal scenario is voor een mislukt project vol met een lading flauwe en irritante humor. Echter is het dan ook wel verrassend dat deze film dit helemaal niet is.

Hoffman speelt een aparte rol, maar doet het voor de rest nog wel aardig. Echter is het wel raar dat niemand merkt dat Hoffman een man is, want het is toch soms aardig duidelijk dat er een man in het pak rondloopt. Maarja, dat moet je dan maar wegdenken.

Voor de rest is er verrassend veel drama te bekennen, maar deze is niet bijzonder sterk. Het zijn een beetje de standaard dingen die het scherm passeren, die wel vermaken maar nooit echt de kijker emotioneel in de film betrekken.

De humor is soms nog best leuk. Hier en daar wel eventjes gelachen, maar een echte komedie-fan zal wel een beetje met koude kermis thuiskomen. Dit is eigenlijk niet zozeer een komediefilm, vooral een dramafilm met wat vlotte humor en een merkwaardig plot.

De film is best vlot, ik had het niet gedacht. Pollack red de film wel degelijk met een soms wat serieuzere aanpak op de film. Het zorgt er wel voor dat deze film niet vervalt in een ton met flauwe grappen, een welbekend mislukkingsscenario, maar zijn film inplaats daarvan ook echt een beetje benut.

Maar, er is nergens echt impact. Het is net wat te voorspelbaar echter. Je weet eigenlijk al snel hoe het verhaal in elkaar steekt, en op dat gebied dat Pollack ook wel iets meer mogen bieden. Bovendien is 116 minuten ook wel iets lang.

Tootsie is een komedie in het verlengde van de panische en neurotische komedies van Woody Allen uit die tijd, waarbij het ene personage nog onzekerder is dan het andere. Bijzonder dat Lange dat jaar de Oscar voor beste vrouwelijke bijrol won, want ze is wat te licht voor het hele gebeuren en sneeuwt onder naast Hoffman. Ik heb verder helemaal niets met komedies waarin mannen zich verkleden als vrouwen, maar omdat Tootsie redelijk serieus blijft, verzandt het gelukkig niet in lachen om een verklede man. De bijrollen van Murray en Pollack zelf zijn het leukste en hadden wel wat meer schermtijd mogen hebben. New York als setting doet het altijd goed, vooral in die tijd. Verder een best leuk tussendoortje maar de status die het toebedeeld krijgt van onder meer het AFI en de Library of Congress is me wat te veel van het goede.

Genomineerd voor 11 Oscars, maar deze briljante, tijdloze komedie moest het afleggen tegen het grootschalige, indrukwekkende Gandhi. Hoffman speelt één van zijn beste rollen als acteur Michael Dorsey die zijn hoofd boven water houdt door acteerlessen te geven. Zijn eigen audities leiden veelal tot afwijzingen: hij is 'te klein' en ja, soms zelfs 'te groot' of 'niet het juiste type'. En wanneer hij wél een rol krijgt ergeren regisseurs zich aan de kritiek die MIchael levert op het scenario of op de regie. Daardoor is Michael blut en de wanhoop nabij. Wanneer hij zijn beste vriendin Sandy [Teri Garr] helpt bij haar voorbereiding op een auditie voor een tijdelijke rol in een soapserie, leert hij de rol zo goed kennen dat hij besluit een gok te nemen: hij verkleedt zich als vrouw en doet zélf auditie.

Michael kan het echter niet laten om het scenario te bekritiseren (hij walgt van een scène waarin hij een vrouw die ernstig mishandeld is door haar man moet adviseren om in therapie te gaan), maar nu hij zich voordoet als vrouw oogst hij lof voor diezelfde tegendraadsheid waardoor hij voorheen steeds werd afgewezen. Michaels plan lijkt dus te slagen, totdat hij verliefd wordt op tegenspeelster Julie [Jessica Lange] en het steeds moeilijker wordt om Michael en zijn vrouwelijke alter-ego van elkaar te scheiden.

Onder de regie van Sidney Pollock schitteren alle acteurs, maar alleen Lange won een Oscar (in een categorie waarin Gandhi niet was genomineerd). Bill Murray (Michaels huisgenoot), Charles Durning (als Julies vader), George Gaynes (als veteraan die zijn tekst niet kan onthouden) en Pollock zelf (als Michaels manager) hadden even goed een nominatie kunnen krijgen. En Geena Davis had zich geen beter debuut kunnen wensen. Maar dit is een tour-de-force van Hoffman, die zelfs zijn eigen make-up bedacht, en een even venijnige als hilarische satire op seksisme in film en op televisie. Eén van de leukste films uit de jaren '80.

Kingsley heeft het nodige (moeten) doorstaan om Gandhi's transformatie van ambitieuze advocaat naar nederige, vredelievende voorvechter van mensenrechten geloofwaardig te maken. Zijn toewijding is vergelijkbaar met dat van Robert De Niro in Raging Bull: niemand anders had die rol beter kunnen spelen. Kingsleys werk in Gandhi afdoen als 'ééndimensionaal' doet grote afbreuk aan zijn uitzonderlijke prestatie.

Je vraagt je af waar dit soort films toch hun kritische bijval vandaan halen. Melige humor, povere romance, visueel saai, wat goedkope moraaltjes. En dat wordt dan gerokken tot een film van 2 uur.

Gelet op de filmposter en de omschrijving had ik een erg melige film verwacht, maar dat viel gelukkig goed mee. Dustin Hoffman doet het prima als hoofdpersoon. Met name de scènes met Jessica Lange en Bill Murray zijn de moeite waard. Verder een best vlotte film die aardig wegkijkt en af en toe grappige momenten kent.

De film boeide mij niet meer. Waarschijnlijk omdat ik deze te vaak gezien heb. Bepaalde films kun je 10 keer zien terwijl deze boeiend blijven. Deze dus niet.

Dat Tootsie een sterke film is valt eigenlijk niet te ontkennen. Deels farce en romcom, maar ook een fijne zedenschets. Dorsey, een acteur waarmee niemand wil werken omwille van zijn perfectionisme, krijgt geen rollen tot hij zich vermomt als Dorothy en een ster wordt van een soap. Hij wordt verliefd op zijn tegenspeelster (Lange) Wie attent is zal bemerken dat hij als Dorothy zich stilaan bewust wordt over hoe seksistisch vrouwen door mannen behandeld worden en reageert daarop op een intuitieve manier bvb zijn improvisaties op de set die de regisseur (Coleman) mateloos irriteren. Eénmaal terug Michael gedraagt hij zich dan opnieuw als vele andere mannen zoals bvb de leugentjes tegen Sandy om "haar niet te kwetsen". Vanuit die hoek bekeken vond ik het een film die erg goed werkte en waaruit erg grappige situaties voortkwamen. De manier waarop alle personages zich tot elkaar verhouden vond ik erg knap in Tootsie. Een bewijs dat een film enkel en alleen goed kan zijn door sterk acteerwerk en een inventief uitgewerkt script. Dustin Hoffman is zijn geld opnieuw meer dan waard.