The African Queen (1951)

Zie deze opmerking naar aanleiding van mijn bericht nu pas. Ik heb dus altijd gedacht dat de film zich in de tweede wereldoorlog afspeelde. I stand corrected (hoewel het ook weer niet echt veel uitmaak, natuurlijk).

Wat een aandoenlijke film! Het begrip avontuur is in de afgelopen zestig jaar ingrijpend veranderd. Zodoende is op dat vlak The African Queen een behoorlijk saaie film geworden. Een typisch product van de jaren ’50 waarin religie en deugdelijkheid nog voorop stonden in het dagelijks leven. Voor de actie hoef je deze film niet te zien. Tenzij je het grappig vindt hoe een stel inboorlingen als gekken op een schip staan te schieten (hun zangkunsten verdienen ook wel de nodige awards).

Mede daardoor is de film vooral aandoenlijk. De hoofdreden is toch het spel tussen Humphrey Bogart en Katharine Hepburn. Bogart als de simpele en graag drinkende Charlie en Katharine Hapburn als de keurige dame. De romantiek die opbloeit is wel aardig, maar het zijn de conflicten tussen de twee die erg genietbaar zijn. Of zij nou zijn drank weggooit of hij de lompe boerenlul uithangt. Dat allemaal in de Afrikaanse Bush maakt het tot een leuk geheel. Dat het na zestig jaar erg gedateerd uitziet is een inkoppertje. Gelukkig ziet het er allemaal gewoon erg leuk uit. Hetzelfde geldt ook voor de typische filmmuziek met het blaasorkest.

Ik heb hem vandaag toch gezien en het zal wel niet bij deze keer blijven. Eigenlijk was het niet de bedoeling. Toen ik in het verre verleden Bringing up baby met Hepburn en Grant op tv zag had ik het eigenlijk gelijk gehad met Hepburn. Verder ben ik ook niet zo liefhebber van die heel oude films.

De film is al meerdere keren op de Belgische tv geweest, zelfs in het verleden al. Maar door het ruilen van dvd's ben ik in het bezit gekomen van deze film en ik mag wel zeggen dat het een prima ruil is geweest.
Wel jammer dat Robert Morley zo'n klein rolletje heeft. Grootste pluspunt is echter dat deze film in kleur is. Vroeger had ik niet zo'n moeite met die zwartwit-films maar sinds het dvd-tijdperk ga ik als het even kan voor kleurenfilms en was deze in zwartwit dan had ik hem nou nog niet gezien.

Zeer goede zet dan ook dat ze deze film in kleur hebben geschoten. Het ziet het er bijzonder goed uit waardoor de mooie natuuropnamen goed tot hun recht komen. Toch had ik echt het gevoel, de hele tijd naar een oude film te kijken. Ik vind Bogart maar een goede acteur. In deze film ook weer. Hepburn zal wel nooit een favoriete actrice worden maar die doet het hier ook best goed. Ik vind dat ze het leuk doen samen. De film begint erg matig (2.0) maar zodra het avontuur begint wordt het weer behoorlijk moeilijk stemmen. Zo schommelt de film net als de boot ook steeds op en neer tussen 3.0 en 4.0. Ik zet mijn stem toch maar op 4.0 want de avontuurlijke en romantische scènes in deze film zijn verrukkelijk om te zien. De muziek is met regelmaat trouwens ook erg goed. Kleine 4.0.

Geen klassieker.

Ik heb respect voor het feit dat bijna de hele film op locatie is opgenomen, lijkt me niet makkelijk en helemaal niet een halve eeuw geleden. Dit verhelpt echter niet het feit dat The African Queen de tand des tijds niet heeft doorstaan. De beelden zijn mooi, maar het verhaal heeft eigenlijk niets bijzonders. Daarnaast stoorde ik mij nogal aan de zeer ongeloofwaardige relatie tussen Bogart en Hepburn. Ze hebben misschien plezier in hun rollen, maar dat is dan ook het enige wat ik zie. Alleen Bogart kwam overtuigend over, en niet eens altijd. De manier van acteren, (is dat onderdeel van het Hollywood Studio system?), vond ik ook erg storend. Hepburn vond ik erg vervelend.Normaal kan ik er wel omheen, maar bij deze film eigenlijk niet.

Geen slechte film, maar ook zeker niet de klassieker zoals hij wel wordt bestempeld. Met alle respect maar 3*.

Hoogst aangename film met Humphrey Bogart en Katherine Hepburn die de pannen van het dak (hier het dek) spelen. De chemie tussen de twee acteurs draagt en schraagt de film. Eenvoudig verhaal, maar bijzonder luchtig en onderhoudend met goeie dosis humor. De film ontroerde mij.
Wie de film met een half oog bekijkt, kan toch nog genieten van de naturelle schoonheid van Katherine Hepburn.

Geef aan deze boot 4 en een halve ster.

Bogart kan véél beter spelen dan dit. Ik ergerde me ook op een gegeven moment aan die grijns op zijn hoofd de hele tijd. Waar is de cynische klootzak gebleven? Hepburn doet het dan wel weer aardig en de karakters zijn wel oké. Voor de rest niet zo'n heel spectaculaire film met veel verouderde effecten, maar het Afrikaans sfeertje werkt soms aardig goed en de laatste minuten van de film zijn aardig memorabel

Een klassieker deze film met uitstekend samenspel tussen beide hoofdrolspelers.
Maar ik vond het verhaal op zich een beetje saai en dus niet helemaal mijn ding.

Vermakelijke romantische comedy. Geweldige rol Bogart. Chemie tussen hem en Hepburn werkt. Script is hier en daar wel wat onevenwichtig.

Je bent me net voor!

Apart dat het schip nu in 'Key Largo' ligt, ook een bekende film met Bogart.
In deze film komt schip 'Santana' voor, en daar is weer Bogarts eigen zeilschip en filmmaatschappij naar vernoemd.

Ondanks dat deze film zich in mijn favoriete werelddeel Afrika afspeelt en een nogal spectaculaire film poster kent, is the African queen me nogal tegen gevallen. Het manco schuilt er voor mij een beetje in dat er nooit duidelijkheid wordt verschaft wat dit nou voor een film is: romantiek of actie. Beide worden niet echt lekker uitgewerkt. Blijkbaar heeft Bogard hiermee een Oscar in de wacht gesleept en niet met zijn perfecte vertolking in Casablanca. Vreemd.
De klassieker-status van deze film ontgaat me eerlijk gezegd ook een beetje. Oke, het verhaal is simpel maar best interessant en het is alleen al door de locatie wellicht erg afwijkend van veel tijdgenoten, maar daar is voor mij alles mee gezegd. Belangrijke elementen als chemie tussen de hoofdrolspelers ontbreken en tijdloos is de film al helemaal niet. Toch heb ik de film best geboeid uitgekeken. Allereerst doordat het dus in Afrika speelt. Ten tweede vind ik zo'n reis best een goed gegeven voor een interessant verhaal en ten derde was dit de eerste film die ik zag met Katherine Hepburn. Maar de minpunten overwinnen toch wel. Daarbij dan gevoegd de vele fouten in het script, zoals het feit dat een fikse regenbui de boot losweekt van de bodem maar er niet in slaagd onze helden nat te krijgen. Maar het geheel biedt wellicht nog eens materiaal voor een nieuwe versie..........wie weet.

Stompzinnig en gedateerd.

voor mij is het geen casablanca , ben daar mee helemaal akkoord maar rtoch is het een film die voor mij helemaal niet gedateerd overkomt
ik vind hem geweldig Hoe dat ze beiden die film dragen , das akteren laat ze dit nu maar eens proberen
een dikke acht op tien

Deze ouderwetse romantische film is een klassieker geworden door het levendige script en vooral dankzij het alerte en verfrissende spel van de beide hoofdpersonen (een lompe Humphrey Bogart en een vinnige Katharine Hepburn als oude vrijster) die zorgen voor karakterisering en charme. Er is ruimte zat voor grappige botsingen.

Als groot technicolor fan ben ik nogal teleurgesteld over het eindresultaat. Hier had veel meer ingezeten. De sfeer die wordt gehaald uit de mooie beelden in de jungle op de rivier + het technicolor gegeven hadden een mooi fundament kunnen zijn voor een fijne film. Helaas heeft Huston er verder niet bijzonder veel van gebakt. 'The Arfican Queen' vermaakt zeker, maar kent ook een paar stompzinnige en tenenkrommende scenes. Toen Hepburn al die flessen aan het weggooien was kon ik haar wel wurgen. Er worden teveel foute keuzes gemaakt. Dit is typisch een film, waarvan een remake veel beter uit de verf zal komen denk ik. Zeer matige chemie ook tussen Bogart en Hepburn. Leuk om gezien te hebben, maar niks bijzonders.

Nature, Mr. Allnut, is what we are put in this world to rise above

Langzamerhand begint John Huston wel één van mijn favoriete regisseurs te worden. In de loop der jaren wel wat van hem gezien (dit is nummer 9 geloof ik, weliswaar nog altijd maar een fractie van zijn oeuvre), maar het duurde even eer ik doorhad dat het telkens dezelfde John Huston was die voor een aantal dikke 3,5*, een aantal 4* en zelfs 1x 4,5* zorgde. Jammer genoeg was mijn volgende film van hem, Moulin Rouge, niet echt een succes te noemen. Hierdoor bleef The African Queen dan ook stof verzamelen totdat ik eindelijk nog eens zin had in zo'n ouderwetse avonturenfilm.

En het is een film die wel gezien mag worden. Voor een groot stuk opgenomen in toenmalig Belgisch Congo levert Huston een vermakelijke avonturenfilm af over een man en een vrouw die besluiten om een Duits schip te laten zinken. Vermakelijk dus, maar ook niet meer dan dat en ik mis de hand van Huston die Night of the Iguana en In This Our Life net dat beetje extra wist te geven. Het is een mengelmoes van romantisch gezwijmel en een aantal McGyver/A-Team avant la lettre toestanden die af en toe op de klippen gaat. Vooral naar het einde gaat de film wat uit de bocht (met onder andere de trouw, al zorgt die scène wel voor een schitterende quote) en dat is toch zonde. Qua effecten nog vrij sterk eigenlijk. Toegegeven, de screens die je af en toe ziet zien er vreselijk lelijk uit (een hekelpunt dat wel vaker voorkomt bij dit soort oude films) maar vond de afdalingen voor de rest er wel geslaagd uitzien. Plus, het filmen op locatie helpt bij dit soort films ook wel.

Katherine Hepburn als oude vrijster, het is een rol die ze wel eens meer op zich nam. Beetje vreemde keuze eigenlijk, want het is een beeld dat ik nooit met de actrice associeer. Soit, de stijl van Hepburn is er één die je moet liggen en voor de rest is dit weer een kolfje naar haar hand. Ik ben iets minder te spreken over Humphrey Bogart. Sowieso al niet één van mijn favoriete acteurs uit deze tijdsperiode, maar hij verzilverde voor de rol van Charlie Alnutt zijn enige Oscar. Zal wel aan mij liggen, maar hij heeft betere (en jammer genoeg ook slechtere) rollen. De film steunt vooral op de interactie tussen Hepburn en Bogart en in dat opzicht valt hier nog wel wat te beleven. Een paar leuke scènes, vond vooral het stuk waar Rose alle Gin overboord begint te kappen wel tof, en Hepburn trekt Bogey naar een hoger niveau. Vond het voortdurende slapstick muziekje wel wat een afknapper trouwens.

Goh, ik ben altijd wel wat positiever bij het oude Hollywood. Het is een stijl van filmen die je vandaag de dag niet meer terugziet en dat geldt ook voor de combinatie Huston - Hepburn - Bogart. Vooral een film die een legendarische status heeft gekregen rond een aantal randzaken (het filmen op zich, de hele ploeg die aan dysenterie lijdt met uitzondering van Bogart en Huston omdat die enkel Whiskey dronken, ..) maar een klassieker is het inderdaad niet.

3,5*

Langdradige, ook let op... trage film. Voor 1 à 2 keer kan het leuk zijn, maar dan gaat de lol eraf. Aanvankelijk ging het nog best wel, maar daarna begon het toch wel moeizaam te worden. Ondanks mooi gefilmd en leuke rol van Bogart. Muziek is ook goed. Ik vind dat terugkerend melodietje, juist wel leuk. Hepburn kon ik vroeger al niet goed hebben. Voor fans van Bogart of Hepburn, dan wel voor ouderwetse romantiek kan het leuk zijn/blijven. (en die zullen hoofdzakelijk bij IMDb zitten, want ik vind het verschil in stemmen best groot). Anders zou ik er niet aan beginnen. Heb hem zelf ook jarenlang gemeden. Op België wordt/werd hij vaak uitgezonden. Daaruit valt de klassiekerstatus af te leiden, maar inmiddels misschien achterhaald. 3.0

Oei, dat viel niet mee. In tijden geen film gezien die zo sterk gedateerd overkomt, en met twee grootheden als Bogart en Hepburn had ik qua acteerwerk een stuk meer verwacht dan de ongeloofwaardige rollen en de vervelende overacting van met name Bogart die we hier te zien krijgen. Bogart speelt een simpele riviersjaak die zich bij het minste of geringste compleet laat overlopen door zijn passagier Hepburn, die begint als preutse missionarisvrouw maar stiekem avontuurlijk en dapper is, overal verstand van blijkt te hebben en al snel los komt. Overtuigen doen ze allebei niet, en ook het avontuur noch de romantiek in de film leidt niet tot heel veel interessante of spannende ontwikkelingen. Ik heb wel regelmatig genoten van mooie beelden van Afrika, maar het uitkijken van the African Queen was geen sinecure. 1.5*.

Wat is dit ook een prachtig middel om meningen te leren kennen en de diversiteit in de meningen. Dat doet je beseffen dat er dus ook zoveel verschillende smaken zijn, met andere woorden wat de een afschuwelijk vind is voor een ander zeer goed en alles wat daar tussen zit. Het enige waar ik mij aan stoor is het feit dat veel meningen gaan over het tempo van de film, over de technische onvolkomenheden en de wijze van acteren, als je daar een mening over hebt bedenk dan wel in welk jaar de film werd gemaakt in dat licht moet je alles bezien en dan ben ik van mening dat dit gewoon een prachtige film is, in alle facetten. Bogart en Hepburn spelen de vonken van het witte doek, Hepburn was in die jaren een van de weinigen die op dergelijke wijze partij gaf aan een medespeler, zij zou trouwens die rol later nog een keer spelen met als tegenspeler, kijk maar naar mijn avatar.

Veel roepen dat Bogart in deze film maar soso acteerd, ik vind zijn rol solide en misschien was de oscar onterecht, maar hij heeft voor African Queen in diverse films oscarwaardige rollen gespeeld zoals in Casablanca, Maltese Falcon en Treasure of the Siera Madre, zelfs later nog in zijn rol in de Caine mutiny, zet hij een ijzersterk karakter neer dus hij had er wat mij betreft al lang een moeten hebben.
Hepburn was voor elke regisseur waarmee zij werkte aan de ene kant een zekerheid wat kwaliteit betrof, maar aan de andere kant was zij een vrouw die heel goed wist wat zij wilde en zich door niemand iets liet aanleunen en dat was voor de regisseurs in die dagen waarin Hollywood door mannen werd gedomineerd, wel eens heel erg lastig, haar rol in deze film, subliem in een woord.

Heb de film gelukkig in mijn collectie en zo af en toe, als ik weer eens zin heb aan een avontuurlijk boottochtje en aan een stel wat kissebissend de tijd doorbrengt en die daarbij ook nog door een schitterend landschap varen, dan pak ik African Queen.

Charmante maar saaie film waarin een boerenpummel en een dame van goede zeden op onnatuurlijke wijze naar elkaar toegroeien. De beelden zijn mooi, maar de plot heeft veel te weinig om het lijf. Ongelooflijk dat Bogey juist voor deze rol zijn enige Oscar won

Na eerder mijn eerste film met Audrey Hepburn gezien te hebben, nu mijn eerste film met Katharine Hepburn. Ze komt als personage voor in The Aviator en daarom was ik geïnteresseerd om eens een film van haar te zien. Bogart had ik al wel eens eerder gezien, in Casablanca. Gezien de foto's die ik van haar heb gezien is ze hier wel over haar hoogtepunt qua looks, wat overigens ook over Bogart gezegd mag worden. In moderne tijden zou hij wellicht nog wel deze rol krijgen, maar zij zeker niet. Misschien waren de oude tijden in bepaalde opzichten helemaal zo slecht nog niet. In ieder geval grappig om te zien dat de rol die ze speelt compleet haaks staat op hoe ze werkelijk was: vrijgevochten.

Wat de film betreft, die is hopeloos verouderd. Het begin was nog wel grappig met die kerkdienst waarbij de dorpsbewoners niet echt toon kunnen houden, maar ik heb wel een beetje mijn bedenkingen bij de koloniale uitbeelding van de Afrikanen. De kleuren zijn ontzettend lelijk, maar wat wil je met Technicolor. Af en toe ook blauwe schermen voor de scènes op de diverse watervallen. Voor de rest is het behoorlijk oubollig: de muziek, de naïviteit van het verhaal, de manier hoe ze met elkaar praten, hoe ze bijvoorbeeld elkaar "dear" noemen, het komt allemaal behoorlijk klef over.

Niet aan mij besteed. 0,5*. Audrey wint de slag van de Hepburns dus ruim.

Was inderdaad minder dan ik verwacht had, maar ik heb er genoeg lol uit kunnen halen. Met name de trivia van deze film zijn mooi. Ik verkneukelde me bij het idee dat zowat iedereen van de cast en crew op een gegeven moment ziek werd, op Huston en Bogart na, omdat ze alleen Whisky dronken.

Ik wil Hepburns boek wel eens lezen, dat ze over het maken van deze film schreef: The Making of the African Queen: Or How I Went to Africa With Bogart, Bacall and Huston and Almost Lost My Mind

Van die scéne met Bogey's rommelende maag kreeg ik zowat de slappe lach op een gegeven moment. Waarom weet ik niet, maar ik vond het hilarisch.

Teleurstellende avonturenfilm. Ik heb Huston hoog zitten en na onlangs het uitstekende The Night of the Iguana te hebben gezien had ik best veel verwacht van deze African Queen, maar nee.

Op zich is nog wel te prijzen dat Bogart wordt gekoppeld aan leeftijdsgenote Hepburn en niet aan een mooie jonge meid met een papa-complex maar dat is dan ook het enige positieve aan de samenwerking Bogart- Hepburn. De romance tussen hen is niet alleen ongeloofwaardig, de uitvoering is redelijk stompzinnig, met het uitjouwen van wat nijlpaarden en apen, onder schatergelach van Hepburn, als merkwaardig dieptepunt.

Verder vond ik het regelmatig saai, en dat heeft niets te maken met de ouderdom van de film, ik ben eerder fan van klassieke cinema dan dat het me stoort. Maar The African Queen kent maar een paar korte scenes waarin ik meegevoerd werd- zoals het stuk in de modder, de blik in de ogen van Bogart als hij terug het van bloedzuigers krioelende water in moet. En het begin was nog wel aardig met de scène waaraan John Milton al refereert. Verder was het te mager, vooral van Bogart en Huston ben ik veel beter gewend. Hepburn is niet mijn favoriete actrice maar van haar heb ik ook al beter gezien.

Vanwege de hoge IMDb scores toch nog wel met de nodige verwachtingen aan begonnen. Verwachtingen, die ondanks een bij tijd en wijlen amusant beeld, geen moment behaald werden.

De situering is mooi, het gegeven dat alles op locatie opgenomen te zijn ook, en vooral het momentum van de koloniale oorlog parallel aan de Eerste Wereldoorlog is een interessant gegeven. Het zijn vervolgens de personages en het tijdsbeeld van de jaren '50 waar de film het meeste onder lijdt en het voor mij ronduit saai en oubollig maakt. Het wel erg contrasterende beeld tussen de ongemanierde schavuit en de uber correcte dame waar religie en deugdelijkheid en manieren de grootste struikelblokken tussen de twee zijn. Hoe de twee naarmate de film vordert nader tot elkaar komen, hij wat netter wordt en zij wat ruwer en minder correct is amusant en aandoenlijk. De zogenaamde romance vind ik dan weer erg plichtmatig.

Hoewel The African Queen naar een aardig einde toe werkt, en de film en zijn gedragingen qua karakters toch vooral in het tijdsbeeld gezien moet worden, krijgt het geheel nergens het niveau dat ik van een 7.8 IMDb score verwacht en is het een tegenvaller. Een dikke onvoldoende verdient het geheel echter ook weer niet.