Hamburger Hill (1987)

Vond eigenlijk wel een sterke film. Oke, hij is zeker geen Platoon of Full Metal Jacket, maar ik vind deze wel authentiek aan en het geweld/actie en de omgeving. Het is goed in beeld gebracht.

Alleen de soldaten onderling blijven anoniem, ik krijg niet echt een gevoel mee tijdens de film. In die verhouding, wel een goede film, maar nogmaals er zijn betere.

Redelijke film waarin een groep soldaten tijdens de Vietnam-oorlog als missie de heuvel met als bijnaam 'Hamburger Hill' moet overnemen. Realistisch ogend en redelijk bloederig verslag van dit waargebeurde verhaal. Standaard personages en dialogen voor een film als deze. De film is te fragmentarisch van opzet waardoor het de emotionele impact mist met het een jaar eerder uitgebrachte en vergelijkbare Platoon.

Dat is niet helemaal correct. De Amerikanen hebben inderdaad de heuvel zelf verlaten, waarna de Noord-Vietnamezen deze weer innamen. Ze werden echter niet bestookt, en dat was dan ook niet de reden dat ze de heuvel verlieten. Persoonlijk vind ik dat detail nog wel het meest trieste. Daar is dus 10 dagen voor gevochten...

De reacties hier lezende snappen niet veel mensen waar het echt om gaat. Dit alles is waargebeurd, het gaat dus niet om de actie, het gaat om de weergave van de waanzin, niet alleen op het slagveld maar ook daarnaast. Als je enkel geinteresseerd bent in ´leuke´ films en in de actie kun je beter naar een standaard Bruce Willis kijken

Tip : lees dit artikel eens. Dan snap je de film ook beter. http://www.historynet.com/hell-on-hamburger-hill.htm

Hamburger Hill bevat een realistische weergave van een historische slag uit de Vietnamoorlog. Dit maakt de film tot een ingekaderd geheel: we volgen een stel soldaten in ( de aanloop naar ) de slag op Hamburger Hill. Alhoewel de film niet verlegen zit om actiescènes, is dit niet hetgeen waarop de nadruk ligt. De filmmakers willen een boodschap meegeven aan de kijker. Door de gele film heen zit een vraag geweven: waarom? Was het echt nodig Hamburger Hill in te nemen? Al aan het begin van de film wordt duidelijk dat de Amerikanen niet sterk staan: de meesten van hen hebben geen idee van wat hun te wachten staat. Ze hebben geen militaire ervaring: ze zijn gewoon uit hun leven weggerukt om voor het vaderland te dienen. Anderen zijn gekomen als vrijwilliger, maar waarom? Wilden ze een held worden? Iets betekenen voor hun vaderland? Velen van hen waren jong, te jong om de impact van oorlog al op hun netvlies te hebben staan. De tegenstanders zijn zwaarbewapend, ervaren, ze kennen het terrein, en ze kennen hun vijand. Zij bezitten de Ashau-vallei, en zijn niet van plan deze af te staan. De soldaten in de film lijken zich van dit werkelijke gevaar niet bewust: Vietnam zal wel een veredelde werkvakantie zijn. Uiteraard dacht vast niet iedereen er zo over, maar de algemene gedachte behelste in ieder geval een snelle overwinning, gevolgd door een glorierijke terugtocht naar huis. De realiteit is echter anders. De soldaten van Bravo-compagnie belanden in een hel, die zonder opsmuk wordt weergegeven. Een groot pluspunt dat aan het conto van de filmmakers kan worden toegeschreven: het betreft hier een ongeromantiseerde film, waarbij de acties van de soldaten beperkt gepoëtiseerd zijn. Ondanks de realistische weergave van de gebeurtenissen is de inbreng van de filmmakers wel ruimer dan dat zij enkel de film geproduceerd hebben. De politieke stellingneming van Irwin en zijn kompanen is duidelijk : gedurende de film wordt meerdere malen benadrukt hoe nutteloos de gehele onderneming eigenlijk was, reeds vanaf het begin. De onwetendheid van de soldaten, de overvloed aan groentjes, maar vooral de dialogentussen de soldaten wijzen in die richting. Wanneer Doc vraagt wat Blackjack met de heuvel wil, reageert sergeant Frantz : ´Hij wil er een parkeerplaats van maken´ Een dergelijke opmerking heeft een functie: In de hitte van de strijd, waarbij velen sneuvelen, neemt de kijker kennis van het feit dat de heuvel praktisch voor niets wordt ingenomen. Het zet je aan het denken : exact datgene dat de filmmakers willen bereiken. Zo zitten in veel dialogen diepere lagen, waarvoor een en ander aan achtergrondkennis vereist is om de boodschap te ontrafelen. Doc ( fenomenaal geacteerd door Courtney B.Vance ) symboliseert het gevoel dat de zwarten hadden in deze oorlog. Ze streden zij aan zij met de blanke soldaten, maar toch werden ze niet als hun gelijke behandeld. Waarom niet? ´They don´t take nigga´s at headquarters´

Ironie is Irwin ook niet vreemd, zo getuige de passende soundtrack van de Animals, wanneer de militairen in helikopters op weg zijn naar Ashau-vallei. We´ve Gotta Get Out of This Place, de titel van dat nummer, geeft precies aan wat velen misschien dachten, maar het tegenovergestelde gebeurde: ze begaven zich juist naar een plek waar de meesten van hen nooit levend vandaan zouden komen.

Ondanks de dialogen tussen de soldaten worden de karakters niet echt uitgediept : de karakters dragen bij aan de beeldvorming, niet aan het dramagehalte. Zo voel je als kijker minder mee met de ellende die de soldaten doormaken. Minder, maar de sympathie is niet helemaal weg. Dit komt mede door het goede, geloofwaardige acteerwerk van de cast.

Hamburger Hill is rauw, eerlijk, recht voor z´n raap. Misschien wel onderschat, omdat de politieke beeldvorming het in sommige gevallen wint van de esthetische beeldvorming. In veel andere Vietnamoorlog-films bevatten de gebeurtenissen een sterk metaforisch gehalte voor de normen en waarden van een mens, en hoe deze beïnvloed kunnen worden. Zo zien we in Apocalypse Now hoe een eerbiedwaardig militair onder invloed van zijn omgeving langzaam krankzinning wordt. In Hamburger Hill is hiervan geen sprake : Hier zien we militairen die het slachtoffer worden van een georganiseerde vijand en een gedesorganiseerd opperbevel. Misschien iets wat de kijker minder aanspreekt : mijns inziens is het juist datgene dat Hamburger Hill tot een sterke oorlogsfilm maakt.

De film spreekt over 10 donkere dagen, waarin mannen zich opofferden voor een toppunt van Amerikaans militarisme, terwijl iedere vorm van strategisch inzicht ontbrak. Een knap stuk werk. 8*/10.

"Okay. The war started for you when you farted... and said "Good mornin', Vietnam"." ... " !!!

Fantastische Oorlogsfilm (Heropfrissing) !!! Heerlijk genoten van deze Oorlogsfilm die zich afspeelt in Vietnam. Prachtige weergave van de ellende die gepaard ging met het proberen over te nemen van een heuvel. Heel wat soldaten verliezen het leven bij deze poging, maar het afzien vooraf is uiteraard een aspect dat realistisch werd weergeven in deze Oorlogsfilm van John Irvin.

De cast levert prima werk in dit realistisch boeiend verhaal met heel wat knap gemaakte

veldslagen.

Naast Apocalypse Now, Platoon en Full Metal Jacket enz. behandelt ook deze film de Vietnam oorlog. De waanzin, wanhoop en verdriet wordt goed weergegeven in deze film over één van de grootste misdaden in de geschiedenis. Alles van deze oorlog speelde zich af om het communisme te bestrijden. De Amerikanen (samen met de Fransen) steunden Zuid Vietnam terwijl China en Rusland Noord Vietnam steunden. De oorlog was gedoemd tot een grote mislukking vooral voor Amerika.

Prima cast en regie en met de fantastische beelden doet het je bijna voelen dat je erbij bent. De heerlijke muziek uit die tijd doet die sfeer alleen maar versterken. Ikzelf denk dat de heuvel symbool staat voor de totale oorlog, waarom nou juist daar en wat levert het allemaal nu uiteindelijk op. Het laat zeker geen twijfel achter, het gaat hier om de eer en wie is de sterkste. Het woord verlies bestaat niet in het woordenboek van de bevelhebbers, koste wat het kosten mag voor victorie.

De film laat zien hoe de soldaten in de oorlog staan, nieuwelingen als naïef en oud gediende als gebroken en niet meer in de oorlog gelovend. Na een uur belanden we aan bij het onderwerp, de heuvel met zijn morbide naam. Het wordt allemaal erg ruw in beeld gebracht en dat is de bedoeling ook van de regisseur, zowel in beeld als in teksten. Alles om te overleven, lichamelijk maar zeker ook geestelijk.

Film die ondanks zijn leeftijd nog flink op zijn poten staat. Verhoogt van 3** naar 3.5**.

Herzien na zo'n 25 jaar. Viel me destijds een beetje tegen, waarschijnlijk omdat er eind jaren '80 een flinke reeks betere Vietnam-films is uitgebracht. Nu bevalt deze Hamburger Hill (geniale titel overigens) me een stuk beter. Identificatie met de hoofdpersonen is nog steeds problematisch en in het begin hadden er wel wat scenes weggeknipt kunnen worden, maar de film heeft de tand des tijds goed doorstaan. De akteurs zijn nu beter te plaatsen en de oorlogschaos wordt rauw en overtuigend in beeld gebracht.

Net gezien en ik ben praktisch alle hoofdpersonen van de film alweer vergeten. Het is dat het geweld en de waanzin sterk in beeld zijn gebracht, want eigenlijk is dit een zoveelste build-up-filmpje voor een willekeurige veldslag. Tijdens het kijken moest ik terugdenken aan de foto's in de schoolboeken: soldaten die onder de modder hulp proberen te verlenen aan reeds gesneuvelde makkers. Hier zaten ze onderling meer te kibbelen. De opbouw is lang en saai en het is lastig om sympathie op te wekken voor mensen die meer ruziën dan dat ze normaal doen en laten blijken er geen moeite mee te hebben oorlog te voeren in een land waar ze echt niks te zoeken hadden. Helemaal niet als Rambo in zijn uppie de berg oprent om door de Vietcong neergemaaid te worden. Ik kan dan eigenlijk ook weinig met dat gedicht, waarmee de film afgesloten wordt. De manier waarop het oorlogsgeweld wordt weergegeven is sterk genoeg voor een krappe voldoende.

Na járen weer eens gezien. Het blijft een uiterst cynisch beeld. Geen glorie, louter waanzin. En weerzin, bij mij althans, naarmate de dagen op Hamburger Hill verstrijken.

Op de details blijven letten, jongens! Die TDK cassettes die die soldaten afspelen waren er nog niet in 1969. Dat waren waren de tapes die ik gebruikte in de 80s. In 1969 had je tdk tapes die er heel anders uitzagen.

Film is verder niet bijzonder goed. Op zich kijkt ie wel aardig weg, maar een klassieker is het niet.

3 sterren

Toch meer re-enactment dan film dit.

Het enige wat deze prent van andere Vietnamfilms onderscheidt, is de rechttoe-rechtaanaanpak. Veel vuurwerk. Hamburger Hill probeert ook wel te schetsen wat er zich in de kopjes van de soldaten afspeelt, maar dat komt niet echt uit de verf. Komt er natuurlijk van als je zo veel personages op het publiek loslaat. Sommigen leken ook meer shampoo-modellen dan soldaten van vlees en bloed.

Hoe dan ook: ga ofwel dieper in op een paar personages of laat die hele psychologie achterwege en maak er een geschifte, langgerekte shoot-out van. Nu is het een beetje dobberen tussen Platoon en Rambo II.

De film loopt niet bepaald over van ambitie. Voor echte verrassingen kom je nauwelijks te staan. Na een tijdje had ik zelfs het gevoel naar een loop te kijken. Overdag knalt het platoon zich een weg richting bergtop. 's Avonds praten ze wat bij. Repeat. Ook de soundtrack is te zielloos om de boel wat op te zwepen.

Niet dat Hamburger Hill een geeuwfestijn is. Het tempo ligt hoog en bij momenten gaat het er best heftig aan toe, met af en toe wat gore. Maar de waanzin van de oorlog spat jammer genoeg niet van het scherm.

2.5* Het is dat ik de Vietnamoorlog een boeiend fenomeen vindt.

Films als platoon en full metal jacket zijn 1000 keer beter,maar ok echt slecht is deze film ook weer niet.3 stars.

Best te doen eigenlijk, ondanks zijn redelijk onbekende cast. En ondanks het aansnijden van de vele maatschappelijke problemen zoals racisme, de vredesprotesten thuis en de reacties op veteranen en uiteraard het terugkeren uit de oorlog en je weer aan moeten passen aan de maatschappij, kan de film niet tippen aan Platoon en FMJ. En dat heeft puur te maken met de afwisseling qua gebeurtenissen, die is er namelijk niet. Ze ploeteren tegen die heuvel op, en weer naar beneden, en weer omhoog, en weer naar beneden, en weer omhoog, en weer....enzovoort. En dat is op een gegeven moment te eentonig, dan heeft de film de dialogen van de soldaten nodig en de eerder genoemde problemen. Zouden die ook doorsnee geweest zijn was de film verzand in ronduit kut. Nu wordt de film daardoor nog gered. Aardig filmpje voor zo nu en dan, geen topper.

Wel een fantastische soundtrack wat mij betreft.

De soldaten van de 187ste Airborne Division krijgen de opdracht om een berg in de Ashauvallei in te nemen. Een hoop van hen zijn voor het eerst in Vietnam en niet klaar voor de gruwelen die hen te wachten staan.

John Irvin's Hamburger Hill kwam kort na Platoon en Full Metal Jacket uit en werd zodoende een beetje overschaduwd als Vietnam-film. Irvin had een jaar eerder nog de over-the-top actie-film Raw Deal met Arnold Schwarzenegger gemaakt, maar richtte zich nu op een Oorlogsdrama dat zo realistisch mogelijk moest zijn. De film is opgenomen op de Filipijnen maar door middel van adviezen van veteranen is er alles aan gedaan het op Vietnam te laten lijken.

Waar veel Vietnam-films gecentreerd zijn om de soldaten die de hoofdrollen vertolken of een soort allegorie moeten voorstellen op westerse inmenging in het oosten, draait Hamburger Hill puur om het innemen van die ene berg, waarom? Om er een parkeerplaats van te maken, grapt één soldaat.

De personages van de film zijn niet bijzonder uitgediept (ik herinner me ook geen namen meer op Doc en Vincent na). Waarin de film zich vooral onderscheid is dat er in gesprekken tussen de soldaten veel gesproken wordt over de positie van zwarte amerikanen in het leger en de vredesprotesten thuis. Dat zijn dingen die ik nog niet eerder in Vietnam-films aan de orde heb gezien. Dit terwijl het toch een grote invloed op de soldaten moet hebben gehad. "Lieverd, Ik ga je geen brieven meer schrijven want vrienden op school zeggen dat het immoreel is om jullie te schrijven. Tot nooit.".

In het begin zag de film er beetje gedateerd uit (het hoerenhuis) maar naarmate de jungle in getrokken is zijn de beelden allemaal dik in orde. Prima effecten en een behoorlijk bloederig verslag van het innemen van de heuvel. De muziek van Philip Glass - een combinatie van elektronisch en orkestraal - was natuurlijk prima.

Al met al een prima Vietnam-film, die ondanks de grote concurrentie toch wat weet toe te voegen aan het beeld van de oorlog.

In de serie van oorlogsfilms die ik de afgelopen weken heb gezien was dit een van de middenklasse.

Iets beter zelfs dan het gemiddelde. Er zat mooie muziek in deze film uit dezelfde periode. Het gaat er wel hard eraan toe tijdens het innemen van de Hamburger Hill. Het viel mij op in deze film dat de levens van de nog jonge mannen niet zo belangrijk waren in de ogen van hun politieke leiders en militaire aanvoerders.

Ze worden met 10-tallen de dood in gestuurd om maar deze heuvel in te kunnen nemen.

Zoals je ook kunt zien in de film regent het nogal en na bijna 2 weken strijd veroveren ze de heuvel en kort daarna ontruimen ze het gebied weer. Misschien heb ik niet goed genoeg opgelet maar de reden daarvan is mij ontgaan.

Voor liefhebbers van oorlogsfilm over Vietnam is dit eigenlijk wel een aanrader, goede muziek, prima (onbekende veelal) acteurs en een goed verhaal met voldoende actie.

Een 7.

'I'm orphan, my brother's queer, the city of Chicago got the clap from my sister, Mom drinks, Dad coughs blood, I have ringworm, imersion foot, the incurable crud and the draft ruined my chances of being a brain surgeon. People, you are in Vietnam. You have no problems.'

Opnieuw aangeschaft en in dit geval de 20 years anniversary edition op de kop getikt met een making of en een special over hospiks als extra's. Erg leuk product op deze wijze.

Maar goed, de film. Ik heb de laatste tijd veel over Vietnam gelezen en wat me opvalt aan de film is de wijze waarop sociale, maatschappelijke en raciale problemen gebracht worden. Onderwerpen en dialogen zoals sergeant Worchester's ervaring op het vliegveld van Oakland en thuis met verlof. De minachting en beledigende toon tegen 'vet's' en gesneuvelden. Zo ook de in het begin door Motown aangezwengelde aanpassingsproblemen waarop McDaniel zegt dat hij trots in zijn laarzen en uniform over straat wil, kennelijk totaal naïeve over de opinie van de bevolking thuis en bepaalde bewegingen. Niet te vergeten de aangebrandheid en constant aangezwengelde discussie over racisme door Doc Johnson. Het lijkt geforceerd, overdreven en op het irritante af, toch ligt het allemaal behoorlijk dicht bij de waarheid.

De film op zich maakt gebruik van een paar mooie settings zoals de blubberstraat, het kampement ziet er goed uit, bepaalde details springen er echt uit en zijn mooi, de oude schoolbus bijvoorbeeld, en het gebeuren met de trailer, voor vooral Hill 937 springt erg overtuigend in het oog. Bepaalde actiescenes zien er erg goed uit, goed wrang moment zoals eigen vuur, maar ook de napalmbombardement zijn op het adembenemende af, en ik vind vooral Franz zijn preek bijzonder goed terwijl er een 'bevriende' Vietnamees geruisloos door het prikkeldraad kruipt met een raketwerper. Bepaalde shots zijn ook erg mooi zoals wanneer de drie bovenop de top zitten en door de nevel twee andere amerikanen aankomen lopen en met het vele contrast slechts aan hun silhouet te herkennen zijn. Beste shot van de film. Over de acteurs zelf gesproken, voor veel jonge acteurs een eerste grote rol en uiteindelijk alleen Don Cheadle doorgegroeid naar een A-status wat mij betreft. Vance, Boatman, McDermott en Weber zijn vooral van de bijrollen. Desondanks vind ik Courtney B. Vance de show stelen als opvliegende en opgebrande hospik. Puike prestatie in een puike rol. McDermott mag ook genoemd worden die zijn rol erg degelijk en rustig doet, maar tevens de rust en sarcasme, die bij zijn rol en opmerkingen hoort, goed brengt. Weber vind ik op het randje met zijn hillbilly geknauw, hij lijkt teveel zijn best te doen een te stoer karakter neer te willen zetten wat mij zo nu en dan best wel irriteert.

Zijn er verder dan nog minpunten? Ja, en wel de volgende. Betrapt de mannen zo nu en dan op vreselijke kleuterdialogen. Zoals 'wij zijn para's, we beginnen geen gevechten, we beëindigen ze'. Ik kan me voorstellen dat een scenarist dacht, zo die is leuk, ik vind het teen krommend slecht. Zo zijn sommige ruzies en opmerking ook net wat te gekunsteld en tevens het moment dat ik denk, daarom is dit geen Platoon of Full Metal Jacket. Zo heb ik ik op de lange duur ook wat moeite met de in beeld gebrachte strijd, het draait meerdere dagen om die heuvel dat die verovert moet worden en wat niet lukt. Toch mis ik afwisseling in dat gedeelte van de film en met wat creativiteit had Irvin daar wellicht nog wel wat meer van kunnen maken. De uitzichtloosheid, ellende en het sterven had ook vanuit andere oogpunt en subtiel in beeld gebracht kunnen worden. Zo zitten ze op een bepaald moment met Doc op de evacuatieplaats. Had daar wat meer van gemaakt, een gewonde langer gevolgd die eindeloos stroom van doden, gewonden en nieuw kanonnenvoer ziet.

Goed, de film slaagt zeker als sfeermoment en het overbrengen van de moeilijke positie van de soldaten in de door voor- en tegenstanders verscheurde situatie. Daarnaast slaagt de film ook als beklijvend beeld over de zinloosheid van oorlog en de daar gevoerde tactiek.

Bijna zou ik overigens de muziek van Phillip Glass vergeten. Een bijzonder stukje muziek is zijn bijdrage waarvan de toon eerst iets heroïsche heeft maar waar vervolgens een bepaalde lading en melancholiek in naar boven komt.

'Blackjack wants us to take this hill.'

'What's he gonna do with it?'

'Pave it and turn it in to a goddamn parking lot'

I rest my case...

Een Vietnam film waarbij uiteindelijke de teleurstelling overheerste omdat er zo veel meer in had gezeten. De film hinkt op twee gedachten: enerzijds wordt de strijd om Hamburger Hill in beeld gebracht, anderzijds gaat het vooral om de gesprekken tussen de soldaten waarbij racisme en de publieke opinie in de VS de twee belangrijkste speerpunten zijn. Op zich een goede mix, echter beide onderwerpen worden naar mijn idee maar half uitgewerkt.

De strijd om de berg is chaotisch gefilmd en valt na verloop van tijd enorm in herhaling. De gesprekken zijn dan nog het beste aan de film (sterk is hoe naar voren komt dat het thuisfront eigenlijk helemaal niet trots is op de mannen die aan de andere kant van de wereld hun leven geven), maar de personages zijn niet diep genoeg uitgewerkt waardoor je niet volledig mee kan leven, alleen de Sergeant en Doc staan mij nog bij. Ondanks dat meerdere soldaten voldoende gesprekstijd krijgen, vormen zij vooral een redelijke anonieme opvulling die bedoeld lijken om bepaalde stereotypen te presenteren. Dat de personages niet goed zijn uitgewerkt vormt ook hinder tijdens de gevechten, op een gegeven moment gaat een soldaat dood waarbij telkens zijn naam wordt geroepen, echter op dat moment had ik totaal geen idee wie dat ook alweer was.

Deze film had naar mijn idee óf langer moeten duren, zodat beide onderwerpen de tijd konden krijgen die ze verdienden óf zich volledig moeten richten op een van die twee onderwerpen. Nu slaat het de plank net mis.

N.B. hierover doet een lid de suggestie om ter verdieping Hell on Hamburger Hill te lezen. Dit heb ik daarna gedaan en dat maakte wel dat ik de film iets beter kon duiden. Op basis van dit artikel is het een gemiste kans dat er in de aftiteling niet wordt aangegeven dat deze zwaarbevochten heuvel na minder dan twee weken weer vrijwillig wordt verlaten. Het had zoveel meer impact gemaakt als dat direct naar de film duidelijk was geworden.

Waarom beginnen we deze keer niet met het einde ? Niet dat we een spoiler willen implanteren maar de laatste scenes van deze aangrijpende film slaan de nagel op de kop. Soldaten die uitgeput, verweesd voor zich uit staren. Zwart van stof en rook zien ze eruit als lijken. Ze kijken uit naar een braakliggend, kapotgeschoten heuvel vol met lichamen. Geen tromgeroffel, geen score. Enkel het ruisen van de wind is hoorbaar. In de verte het gezoem van een helicopter, dan een stem uit de krakende commando radio die de stand van zaken wil weten : “This is Red 6 ... Over ... This is Red 6 ... Over ...” . Verlorenheid alom. Deze film slingert de waanzin en horror van een oorlog recht in je gezicht. We hebben het over Hamburger Hill. Misschien een minder bekendere film maar dat is soms het lot van een meesterwerk. Onze map kruist aan Hill 937, Vietnam. Juist, die oorlog. Die oorlog die diepe wonden geslagen heeft in de Amerikaanse samenleving. Het trauma is groot. HH geeft je het gevoel dat je in het verliezende kamp zit waarin de klappen hard – geloof me vrij – zullen aankomen. De titel refereert naar een slag in de Ashauvallei waarin de Amerikanen 10 dag lang een heuvel probeerden te bestormen maar afgeslacht werden door een taaie en strategische Vietcong. De slag werd gedoopt Hamburger Hill wegens de vele lichamen die tot hamburgervlees werden verminkt door vijandelijk afweervuur. Het scenario werd geschreven door een ex soldaat en hij zet dan ook het individu centraal. Het zijn geen actie helden maar gewone jongens die gedropt worden in een oorlogszone. Elk van hun heeft zijn redenen om te gaan vechten (geen toekomst, nobel of wraak). Het is vooral de moed van de soldaten die de film wil eren. Allen lopen gevaar en wij als kijker weten niet wie we moeten volgen. Er zijn immers geen hoofdrollen. De makers accentueren de anonimiteit van de soldaten door allemaal jonge acteurs te casten (voor sommigen was het pas hun eerste of tweede rol en zullen later uitgroeien tot groots zoals Don Cheadly of tot bekende Tv sterren zoals Dylan Mc Dermott, Courtney B Vance of Michael Boatman). Authenticiteit is belangrijk voor de regisseur, daarom is die lange aanloop noodzakelijk omdat alles geschetst wordt. De naïviteit van een groentje, de geruchten van een gevaarlijke missie, het leven op een basiskamp (droge scene waarin een pensioen plan wordt uitgelegd) tot we dan letterlijk op de tonen van The Animals we're gonna getta out this place (het anthem van de Vietnam oorlog) worden weggevlogen naar de oorlog. Eenmaal in de oorlogszone is de toestand chaotisch. Ze worden beschoten door hun eigen troepen (verpletterende scene die een tijdje aanhoudt), er zijn de talloze bestormingen die meestal tot niks leiden (soms in plenzende regenbuien zodat ze gewoon weer naar beneden glijden in de modder). Daarenboven kampen ze met rassenhaat of klassenoorlog die tijdens de rustpauzes voor conflicten binnen de groep zorgen. We zien die soldaten hun plicht doen maar we horen dat het thuisfront hun minachtend afgeschilderd als bloeddorstige, als wapenfreaks. De scene waarin een soldaat luistert naar een tape van zijn vriendin waarin de mentaliteit wordt geschetst, is hartverscheurend. Ze voelen zich in de steek gelaten, ze worden verstoten en ze begrijpen niet waarom. Ze vechten voor hun land maar hun land keert hun de rug toe. Zo raakt de film ook een maatschappelijk thema aan. De verdeeldheid van een samenleving door politieke beslissingen. De regisseur is een illustere onbekende John Irvin. Een Britse regisseur nota bene die uit tv en docu kwam. Zijn werk blijft ook onbekend en onbemind. Een paar formule films en een paar persoonlijke engageerde films valt er te lezen op zijn CV. Niets deed vermoeden dat hij dit kon en ook later heeft hij niks meer op dit niveau gemaakt. De Vietnam oorlog was een rijke inspiratiebron voor Hollywood en er passeerden dan ook een resem films de revue in de jaren 70 en 80. Deze film was tijdens het uitbrengen wat teruggedrongen in een hoekje omdat in die periode twee bekende klinkende namen alle aandacht naar zich toezogen nl Platoon van Oliver Stone en Full metal jacket van Stanley Kubrick. Nochtans mag HH met opgeheven hoofd vooraan in het rijtje staan. Voor mij is HH die het treffendst de zinloosheid van een oorlog weergeeft. Ze moeten kost wat kost die heuvel innemen maar waarom is niet duidelijk ('Building a parking lot' zegt de sergeant laconiek als ze vragen waarom). Geniet ook van creatieve momenten zoals het gebruik van die muziekscore (de bombastische heroïsche score van Philip Glass is trouwens meesterlijk). Niet alleen is het spaarzaam gebruikt maar als je het dan hoort, zet het je meteen ook op het verkeerde been. Bij de zoveelste bestorming van de heuvel zwelt plots de muziek aan zodat je denkt dat eindelijk de overwinning nabij is en dan plots : boem en stil – terug naar af; hoop is alweer verdwenen. Oorlog is geen avontuur, is niet heroïek en op het einde vragen we ons af – net als de overlevenden – waarom ?

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 71 : Hamburger hill

Geen al te beste Vietnamfilm. Ik las hier ergens het woord re-enactment, en dat vind ik ook wel. Daardoor vond ik het nogal afstandelijk. De personages blijven niet echt hangen, de dialogen zijn cliché, de situaties slepen niet mee. Terwijl Platoon en Full Metal Jacket emotioneel hard toeslaan, lukt dat hier voor geen meter. De fotografie en oorlogsscènes zijn nog deftig geschoten, maar voor mij was dat niet voldoende. Kon ik beter een documentaire over het onderwerp bekijken.

Mwa.

Hamburger Hill voelt eerder aan als een soort actiefilm. Het heeft niet veel meer diepgang dan de gemiddelde Stallone-film. Wel heeft het meer opbouw, en een Vietnamachtergrond. Dat geeft de film zeker in de eerste helft de ruimte om wat mooie setpieces op te bouwen om vervolgens lekker van start te gaan met het verhaal zelf.

Opvallend aan de film is dat er wel degelijk sprake is van goed acteerwerk. Waar ik wat meer moeite mee had was dat sommige personages volledig van karakter lijken te veranderen. Je zou denken dat leidinggevende soldaten het hoofd iets harder houden, maar al erg vroeg in het begin van de film lijkt iedereen al te veranderen qua houding en emotie. Misschien is dat echt zo gegaan, maar zo kwam het niet op me over.

Verder hangt er een goede sfeer en worden er wat interessante dialogen gevoerd. De personages zelf krijg je alleen nooit erg goed te leren kennen. Misschien dat je na de afloop van de film kan opnoemen wat ze leuk vinden om te doen, maar eenmaal de tweede, bombastische helft van start gaat verdwijnen ze allemaal zo'n beetje in de modder.

De oorlog kent wat interessante aspecten. Of het ook accuraat is weet ik niet. Wel voelde het allemaal iets te lomp aan, met schotwonden die er niet bepaald realistisch uit lijken te zien. Het klinkt als vreemde kritiek, maar ik kreeg daardoor wel het gevoel dat de film eerder bedoelt was als actiefilm in plaats van een anti-oorlogsfilm.

Nadat de kijker langzamerhand door begint te krijgen dat de tweede helft vooral lang uitgesponnen is zonder dat er veel nieuws in gebeurt, houdt het snel op. Ik heb respect voor de situatie waar het op is gebaseerd, maar ik krijg met deze film niet het gevoel dat ik dit beter heb leren kennen. Dat neemt niet weg dat het acteerwerk sterk is, de setpieces knap zijn en er op cinematografisch vlak wat mooie plaatjes worden geschoten.

Sterke film die de waanzin van deze oorlog benadrukt door het veroveren van een heuvel. Een zinloos gebeuren wat teveel slachtoffers eiste and for what? Bevelen van boven af. Was die heuvel van strategisch belang??.Welnee. Je kan hem ook links laten liggen...Bij mij kwam de vraag op waarom niet plat gegooid met 300 bommen ?/ Er een dalletje van gemaakt, wat geen enkele soldaat het leven had gekost. Hamburger Hill is de personificatie van zinloosheid, waanzin, dood. Geen "'we suck each other dick" sfeertje, zoals in vele van dit soort films. Rauw , realistisch, eerlijk verfilmd. Vertwijfeling bij de manschappen, angst. Na de verovering van de heuvel werd hij weer vrij gegeven. Hoeveel levens kostte het? En hoeveel leed daarna? Hamburger Hill was de obsessie van bevelhebbers, een prestige object , wat vele doden kostten. De hele Vietnam oorlog kostte aan 50000 ( jonge) soldaten het leven. Er is 1 ding geleerd...of toch niet; een guerrila oorlog win je niet- nooit. Of zoals een generaal zei in die tijd "'You cant beat guerilla or stupidity". Was dat een kritische noot?? Zou hem dat een ster gekost hebben...of kreeg hij als beloning een baantje in een archief? Zonder sterren.....

Een aangrijpende film , goed in beeld gebracht maar op 1 of andere manier weet hij niet echt te boeien., zoals andere films over de Vietnam oorlog. , waarin vooral de gekte werd aangehaald en drugs/ drankgebruik. Zoals in Apocalypse Now... Kleine 3*

Het was bijna 4 jaar geleden en onlangs kwam ik "Hamburger Hill" weer tegen op een stapeltje en omdat ik deze de vorige kijkbeurt goed vond (7) was de film vanavond op herhaling.

Weer een prima 100 minuten film achter de rug, hij blijft in zijn genre gewoon een van de betere oorlogsfilm!