Fanfare (1958)

Leuk om naar het Nederland van die tijd te kijken, maar het heeft me moeite gekost deze film uit te kijken, pfffffffffffffffff

Sinds een tijd ben ik mij gaan verdiepen in oudere films. zo ook Nederlandse klassiekers zoals Fanfare van Bert Haanstra. Nu heb ik de film gister bekeken en ik moet zeggen dat deze mij goed is bevallen. Mijn vooroordeel was dat het een beetje een oude langdradige film zou zijn.

Echter heeft ie mij geen seconde verveeld. Het is een soort mix van komedie, drama en natuurlijk Nederlandse nostalgie.

Al met al raad ik deze film aan, vooral voor de gene die Geïnteresseerd zijn in de Nederlandse film van vroeger.

Het werd hoog tijd, dat ik deze klassieker van eigen bodem eens zag. Fanfare schijnt een redelijk grote status te hebben in de Vaderlandse filmgeschiedenis en maakt die status gedeeltelijk waar.

Grappig om te zien dat Fanfare zich in Giethoorn afspeelt, waar ik onlangs nog geweest ben. Hoewel het op momenten best oubollig is, heb ik me prima vermaakt. Haanstra weet wel goed de camera te hanteren en weet fanfare een typisch Nederlands tintje mee te geven, door de kijker regelmatig koeien en eenden in beeld te tonen. Het verhaaltje is niet onaardig en hoewel het niet constant grappig is, zitten er toch een aantal hilarische momenten tussendoor. Vooral Hans Kaart, die de rol van Geursen speelt, vond ik bij vlagen best grappig.

Ook het taaltje is aardig. Oud, maar charmant en het blijft ondanks alles redelijk beschaaft. Mooiste moment vond ik de scene, waarbij het team van Krijns zit te oefenen in een kippenschuur en er zelfs een kip in de tuba belandt. Haha, die blikken van iedereen daar, waren echt te grappig. In het laatste half uur zakt Fanfare wel wat weg en merk je duidelijk dat het script niet voor een langspeelfilm geschreven lijkt. Men heeft moeite om de tijdsduur op een leuke manier vol te maken, maar het lukt uiteindelijk net.

Al met al is Fanfare wat wisselvallig en hier en daar wat gedateerd, maar desondanks leuk genoeg voor een voldoende.

3,0*

Nederland (Giethoorn) is nog nooit zo fraai in beeld gebracht als in Fanfare van Bert Haanstra. De zon die in het water reflecteert brengt een prachtig fonkelend licht teweeg dat onder andere door het zwart-wit veel beter naar voren lijkt te komen. Zo'n zelfde schittering is overigens ook te zien in Das Weisse Band van Michael Haneke. De vele visuele grapjes zijn typisch Haanstra, op een gegeven moment zweeft er een koe over het gras.

Typisch Hollandse en gemoedelijke, heerlijk komische, naturel komedie van de hand van Bert Haanstra (tevens zijn speelfilmdebuut) uit de tijd dat de Nederlandse filmindustrie volledig op zijn kont lag. Er waren talrijke grappen te zien en voor mij hadden de subtielere de voorkeur boven de slapstickers. Het gebeuren werd sfeervol en met oog voor detail gefilmd. Zelfs nu komen de kneuterigheid en oubolligheid nog hartverwarmend over.

Gatverdamme.

Dat gaat wel weer lekker. Ik heb ondertussen al weer zoveel films gezien. Ik zou het anders niet weten. Wel heb ik in het begin erg vastgehouden aan mijn jeugdsentiment en heeft het vrij lang geduurd voor ik films weer eens heb bekeken, dan ga je zo'n film heel hoog waarderen, maar nu is het niet meer zolang geleden, en dan is het toch minder. Maar ik hoor dan ook zeker niet tot diegenen die maar steeds blijven vasthouden aan het beeld van vroeger, hoe pijnlijk ook, als het bij herziening tegenvalt.

Hans Kaart en Bernard Droog blijven leuk. De opnamen van zoals de titel al zegt De fanfare(s) blijven dat ook. Maar verder vind ik het maar een kinderachtige gedateerde zwartwit film en het acteerwerk is maar matig. Ondanks dat, heeft Haanstra (in het verleden) prima werk verricht, maar ik denk dat veel (jongere) mensen dit niet echt nog kan boeien. 3.0

Wéér gezien. En wéér dubbel gelegen. De 108ste keer ondertussen, plusminus.

4,5*

Tussen mijn eerste en tweede kijkbeurt zit meer dan een halve eeuw. Tussen mijn (allicht al te jeugdige) waardering van toen en van nu zit ook een wereld van verschil. Ik vind het een leuke film met hier en daar weliswaar wat haperend acteerwerk, maar dat wordt afdoende gecompenseerd door het leuke verhaaltje en het uitstekende camerawerk. Dat uitgerekend de oversekste triangelspeler de doorslag moet geven in de na-ijver tussen de twee groepen is een leuke vondst. Dat geldt zeker ook voor de twee muziekstukken, die uiteindelijk tijdens het concours wonderbaarlijk goed samenklinken. De openingsscène met de koeien is een juweeltje.
Erg mooi, erg vermakelijk. Bovendien leuk om veel oude bekenden van toneel en televisie weer eens terug te zien. Oh, die goede oude tijd toen veel nog een stuk overzichtelijker was.

Nostalgisch, kneuterig en oubollig zijn woorden die in veel recensies terugkomen, en die typeren deze film ook wat mij betreft. Giethoorn is een leuke locatie, en het spel is aardig, maar deze film heeft de tand des tijds toch niet bepaald doorstaan. Wat overblijft is een charmante kleine film met aardige beeldgrappen over een Nederland dat niet meer bestaat.

Zelfs regisseur Bert Haanstra zelf erkende in een interview voor de Bert Haanstra-DVDbox dat deze film op een aantal punten wat gedateerd is en dat hij het met de huidige middelen wellicht anders gedaan zou hebben. Maar ik zou niet weten wat hij anders had moeten doen, want dit is een bijzonder aangename komedie waarbij de humor zowel in de dialogen als in Haanstra’s beeldregie zit. Bert Haanstra viel maar liefst 6 keer in de prijzen op het Filmfestival van Berlijn, waarbij de Gouden Beer voor de documentaire “Alleman” [1964], waarin hij een humoristische blik werpt op het kuddegedrag van de mens, de meest prestigieuze prijs was. In 1951 won hij een Gouden Palm voor beste korte film voor het prachtige “Spiegel van Holland”, waarin hij Nederland film door middel van reflecties in het water. En in 1958 won hij de Oscar voor beste korte documentaire voor “Glas”, waarin hij, opnieuw op humoristische wijze, het productieproces van een drankenfabriek in beeld brengt. Haanstra toonde keer op keer een meester te zijn in het vertellen van een verhaal aan de hand van visuele middelen.

“Fanfare” was zijn eerste speelfilm en Haanstra moest wennen aan het werken met een acteurs en met een draaiboek. Maar de ervan Duitse producer Rudolf Meyer, die eerder al grote successen had geboekt met de Nederlandse versie van Pygmalion [1936] – dat later nog eens werd verfilmd als “My Fair Lady”. Een andere ijzersterke zet was het besluit om de film volledig op locatie te maken in Giethoorn, waarbij Haanstra handig gebruik kon maken van de leden van de plaatselijke fanfare, die zichzelf spelen in deze film. Juist het feit dat deze film in Giethoorn speelt, een dorpje dat door de jaren heen de veranderingen der moderniteit heeft weten te weerstaan, maakt juist dat de film minder gedateerd aandoet dan je zou moeten verwachten. En hoewel ik zelf niet in een dorp heb gewoond, denk ik wel dat de vete die hier centraal staat nog steeds herkenbaar is voor veel dorpsbewoners.

In “Fanfare” ontstaat ruzie tussen twee invloedrijke leden van de dorpsfanfare. Geursen [Hans Kaart] schiet constant in de lach wanneer Krijns [Bernard Droog] tijdens repetities er niet in slaagt een lastige solo-passage zuiver te spelen. De gemoederen lopen zo hoog op dat Krijns niet alleen besluit de fanfare te verlaten, maar ook zijn eigen fanfare opricht en de uit de stad afkomstige Schalm [Albert Mol] aanstelt als dirigent. De burgemeester beslist echter dat de fanfare met de meeste leden recht heeft op de instrumenten en dat zij mogen meedoen aan een prestigieus fanfareconcours. En zo ontstaat een vete waarin geen fanfarelid neutraal kan blijven.

De cast verbleef gedurende de opnamen in Giethoorn en dat heeft wonderen gedaan voor de chemie tussen de hoofdrolspelers. Je hebt vanaf het begin het gevoel dat deze mensen elkaar al jaren door-en-door kennen en dat er voor hun geen wereld buiten Lagerwiede lijkt te bestaan. En het gebruik van plaatselijke bewoners in kleine rolletjes versterkt de authenticiteit van deze komedie. De wereldse Altena [Ton Lutz], die de kijker rechtstreeks toespreekt met mild-humoristische beschouwingen, onderstreept dat die wereld buiten Lagerwiede er wel degelijk is. Het is een waardevolle toevoeging, die bovendien de hilarische finale geloofwaardig maakt. De fanfaremuziek is een uitgekiende compositie en vooral de marsmelodie blijft na afloop lekker nahangen. Maar geniet ook van de visuele grappen, waarvan het openingsshot een geniaal voorbeeld is. Dit is een pretentieloze blik op het Nederlandse dorpsleven in de jaren ’50... maar zou er nou werkelijk zoveel veranderd zijn aan de dorpsmentaliteit? Oordeel zelf en gaat dit zien!

Gebruik het woord niet vaak, maar dit is het: lief

Het lieve poesje, kater, die op de foto staat of bedoel je de film?

Toen maakten ze nog echte komedies waarom je kon schateren en kregen ze als dank een "kater" de dag erop, van de genoten 'schaterdrank'.

Wij gaan deze vanavond in de warme buitenlucht (24C) bekijken en gebruiken daarbij niet te veel 'schaterdrankjes'.

Vrijdag in het groot te zien in Diever.

Bert Haanstra kleurt Diever met films en fanfare concours - meppelercourant.nl - Nieuws - Westerveld

Een klassieker van de noorderburen waarvan ik nog nooit gehoord had, moest het niet zijn door de Allemaal Film serie.
Wat een geinige film! Leuk geacteerd en een dragend scenario dat ruimte geeft aan een aantal bijzondere typetjes in het dorp. Het is een komedie waarbij ik verschillende keren hardop heb kunnen lachen met de (dol)komische situaties. De film valt wat mij betreft nergens 'dood' maar blijft lekker doorstomen tot het eind.
Het feit dat ik zelf de ervaring heb muzikant te zijn in een (amateur)orkest heeft zeker ook bijgedragen aan mijn kijkplezier, omwille van een aantal zaken die nog steeds herkenbaar zijn, ondanks de leeftijd van de film. Bijvoorbeeld het repeteren in een café achterafzaaltje om nadien samen een pint te nemen, het gedoe met dirigenten (veel bepalend toch), de gemoedelijke sfeer (die in de film dan wel onder druk staat). De finale is ronduit hilarisch wanneer het publiek op het concours volledig uit zijn bol gaat alsof zonet Elvis in eigen persoon heeft opgetreden
Verder erg genoten van die jaren vijftig sfeer (het leek allemaal wat eenvoudiger toen of is dat de magie van film?), de wondermooie polderlandschappen en de slimme integratie van natuurbeelden door Bert Haanstra. Ik zal van deze man nu ook maar eens een documentaire moeten gaan bekijken. Maar dat lijkt me zeker geen straf. Heerlijke affiche trouwens.

Bobbejaantje

De docu's Zoo, Spiegel van Holland en Glas zijn aanraders. Zoo en Spiegel van Holland

hebben elk elementen die ook in Fanfare present zijn. In Spiegel van Holland veel

(Vaar)water en in Zoo vooral aandacht voor dieren in combinatie met de bezoekers in de

dierentuin. De docu Glas won een Oscar. In deze filmpjes hetzelfde (Speelse) visuele vernuft

als ook af en toe in Fanfare.

Het lijkt wel of Don Camillo en Peppone naar het lieflijke Giethoorn zijn afgezakt, evenwel zonder superieure raadgever en gelukkig maar zonder politieke bedoelingen, al is omkooppolitiek wel eens nuttig in deze geslaagde komedie van weleer die zeker nog bekijkbaar is en een brokje grappig amusement bezorgt.

Hans Kaart en Bernard Droog - beiden dat zelfde jaar nog te zien in Fons Rademakers "Dorp aan de Rivier" - zijn de koppige opponenten die hun rol vol vindingrijke pesterijen uitstekend vervullen, maar ook de rest van de cast valt ook best mee in hun pittoreske vertolkingen.

Plezierig, tot de muziek toe, al zit er soms een valse bij.

Herbert Joeks (Koendering) bekend van Klukkluk (Pippo de clown).

Eerst had ik de Bert Haanstra filmbox nu Bert Haanstra compleet 10 dvd box. Allebei verzorgde uitgaven voorzien van Nederlandse ondertitels met veel extra's, goed beeld en geluid zoals het hoort met dvd's hadden ze dit maar met alle Nederlandse film dvd uitgaven zo gedaan.

Deze na lange tijd weer eens geprobeerd. Niet met tegenzin maar ook weer niet met erg veel enthousiasme. Ja en dvd's moeten nu eenmaal draaien daar zijn ze voor gemaakt.

Best wel veel gelachen met deze vrolijke film maar kwam al heel snel erachter waarom die vorige keer niet goed wilde. Ten eerste is het tempo in het eerste deel te laag. Voor een oude dramafilm zou het geen probleem zijn, vooral om het verhaal goed te volgen maar voor een komedie had wat hoger gemogen. Ten tweede waar ik me erg aan stoorde was het onnatuurlijk taalgebruik. Ik heb hem met ondertitels bekeken maar niet echt nodig er wordt duidelijk genoeg gesproken. Hadden ze maar gewoon normaal tegen elkaar gesproken, vooral de burgemeester (Johan Valk) en Ineke Brinkman (de verloofde van Douwe) omdat die grote rollen hebben maar best wel meer acteurs. Het is geen toneelstuk maar een film. Ook wat gek is dat de burgemeester blijkbaar niks anders te doen heeft dan zich druk te maken over het concours en vervolgens de dorpsbewoners het dan maar zelf laat uitzoeken en gaat vissen.

Het verhaal op zich is eenvoudig over twee concurrerende fanfares, waarvan de leiders ook concurrenten zijn, ze hebben beide een café. Eerst is er één orkest maar gaat door oefening fout, door de koe van de ene en de hond van de ander ontstaat echt ruzie. Het ene orkest, van Geurtsen, behoudt de dirigent, Krijns haalt er één uit Amsterdam (Albert Mol). Die met de meeste muzikanten mag naar het concours, dus proberen beide om met slimme maar niet al te eerlijke manieren, de overgebleven muzikant, de triangle speler en kruidenier Koendering voor zich te winnen.

Een verder toch behoorlijk goed geschreven verhaal. Speelt zich af in Lagerwiede (Giethoorn) een klein dorp, waar mensen elkaar kennen en maar beter goede vrienden kunnen blijven omdat ze ook afhankelijk van elkaar zijn.

Best leuk eerste gedeelte, vooral de opnamen van het fanfare, dit geldt voor de hele film en eveneens de opnamen van dieren, koeien, eenden later een geit, die de dialogen van mensen versterken. Albert de Mol (wel in de zaak MP beter spelend) en een aantal andere acteurs zorgen ook wel voor goed vermaak. Een aantal grappen en dialogen maar het gaat wat mij betreft mis, zodra ze er met de instrumenten van door gaan en er valt lange tijd weinig te lachen. Maar zodra Geurtsen de burgemeester in het water doet vallen wordt het weer leuker. Het laatste gedeelte is zelfs erg leuk met hoog tempo en slapstick zoals het hoort in een (ouderwetse) komedie en erg goed gedaan door Haanstra.

Jammer van het matige middenstuk.

Op de dvd staan verder: over glas gesproken/glas/extra's. En opmerkelijk hierin Haanstra te zien vertellen dat komedie één van de moeilijkste filmsoorten is. (Al is mensen aan het lachen krijgen best wel een ondankbare taak).

Kleur had de film beslist goed gedaan maar gezien de tijd waarin het gemaakt is, is het niet anders.