Mélo (1986)
mijn stem
14 stemmen
Frankrijk
Drama / Romantiek
112 minuten
geregisseerd door Alain Resnais
met Sabine Azéma, Fanny Ardant en Pierre Arditi
Een violist in de jaren 20 in Parijs wordt verliefd op de vrouw van een oude vriend. Als die oude vriend ziek wordt probeert de vrouw de ziekte zelfs te verergeren. Maar dan krijgt de vrouw spijt en wordt de violist jaloers.
1
geplaatst: 5 maart 2020, 13:10 uur
Mélo(drama)
Ten tijde van mijn kijkbeurt van Providence (zo ergens in mei 2015) kon ik me echt niet voorstellen dat het nog ging goed komen tussen Alain Resnais en mezelf. Ik wou hem op zich nog niet afschrijven omdat een regisseur met de omvang van zijn oeuvre wel eens een misser mag maken, maar ik zag het somber in. La Vie Est un Roman bracht echter al verbetering en met getemperde goede hoop dan ook eens aan deze Mélo begonnen. Een plot dat me wel leek te liggen en natuurlijk de immer geweldige Fanny Ardant mee in de rolbezetting. Eerlijk gezegd? Ik ben compleet weggeblazen.
Op zich jammer dat Resnais zich nog teveel laat leiden door het idee dat dit een toneelverfilming is. Zo is de eerste akte in de tuin van Pierre en Romaine van ongekende schoonheid (die monoloog van Marcel over het spelen van de derde akte en zijn toenmalige vriendin!) maar wordt dat een tikkeltje verpest door het feit dat er in de tuin gewoon een geschilderde achtergrond staat die de nacht en wat sterren moet voorstellen. Resnais benadert jammer genoeg het niveau van die eerste akte niet over de gehele lijn - ook omdat het hier en daar wel iets te gekunsteld en abrupt overkomt - maar dat einde met de confrontatie tussen Pierre en Marcel.. Zelden zo'n splijtende emoties gezien en ik twijfel echt om gewoon daarvoor alleen al 4.5* te geven. Geen idee hoe dit zich juist verhoudt met het gelijknamige toneelstuk van Henri Bernstein maar het kwam allemaal als een mokerslag binnen. Alleen jammer dat de zelfmoord van Romaine een beetje uit de lucht komt vallen alsook het idee dat Romaine haar man is aan het vergiftigen maar eerlijk gezegd? Het is maar een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel.
Een herziening zou wel eens een halfje extra kunnen opleveren denk ik. Vooral ook omdat de wisselwerking tussen Pierre Arditi (Pierre), André Dussollier (Marcel) en Sabine Azéma (Romaine) om van te smullen is. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik sowieso wel fan ben van dit soort driehoeksverhoudingen (François Truffaut blijft daar echter wel de onbetwiste koning in) maar dit knettert langs alle kanten en dat is altijd goed. Ook de toevoeging van Fanny Ardant is een goede zet, hoe klein haar rol ook mag zijn. Vreemd genoeg speelde dit viertal ook mee in La Vie Est un Roman, maar met uitzondering van Ardant hebben ze daar toch niet zo'n onuitwisbare indruk nagelaten als hier. Sowieso blijkt Resnais wel een regisseur te zijn die graag met dezelfde cast werkt, want ook de film die hij tussen La Vie Est un Roman en Mélo maakte (L'Amour à Mort) is opnieuw met deze cast. Klinkt plotgewijs ook wel iets dat me zou liggen dus maar eens achteraan gaan.
Vooral ook omdat ik het jaren '80 van Resnais dan wel goed lijk te smaken. De DVD die ik heb heeft nog een interview met Arditi en Dussollier als extra's staan maar jammer genoeg niet ondertiteld en dat Frans is toch wel erg snel gesproken precies. Jammer (en vooral een beetje lui van MK2 Films), maar gelukkig is de film an sich wel ondertiteld.
4*
Ten tijde van mijn kijkbeurt van Providence (zo ergens in mei 2015) kon ik me echt niet voorstellen dat het nog ging goed komen tussen Alain Resnais en mezelf. Ik wou hem op zich nog niet afschrijven omdat een regisseur met de omvang van zijn oeuvre wel eens een misser mag maken, maar ik zag het somber in. La Vie Est un Roman bracht echter al verbetering en met getemperde goede hoop dan ook eens aan deze Mélo begonnen. Een plot dat me wel leek te liggen en natuurlijk de immer geweldige Fanny Ardant mee in de rolbezetting. Eerlijk gezegd? Ik ben compleet weggeblazen.
Op zich jammer dat Resnais zich nog teveel laat leiden door het idee dat dit een toneelverfilming is. Zo is de eerste akte in de tuin van Pierre en Romaine van ongekende schoonheid (die monoloog van Marcel over het spelen van de derde akte en zijn toenmalige vriendin!) maar wordt dat een tikkeltje verpest door het feit dat er in de tuin gewoon een geschilderde achtergrond staat die de nacht en wat sterren moet voorstellen. Resnais benadert jammer genoeg het niveau van die eerste akte niet over de gehele lijn - ook omdat het hier en daar wel iets te gekunsteld en abrupt overkomt - maar dat einde met de confrontatie tussen Pierre en Marcel.. Zelden zo'n splijtende emoties gezien en ik twijfel echt om gewoon daarvoor alleen al 4.5* te geven. Geen idee hoe dit zich juist verhoudt met het gelijknamige toneelstuk van Henri Bernstein maar het kwam allemaal als een mokerslag binnen. Alleen jammer dat de zelfmoord van Romaine een beetje uit de lucht komt vallen alsook het idee dat Romaine haar man is aan het vergiftigen maar eerlijk gezegd? Het is maar een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel.
Een herziening zou wel eens een halfje extra kunnen opleveren denk ik. Vooral ook omdat de wisselwerking tussen Pierre Arditi (Pierre), André Dussollier (Marcel) en Sabine Azéma (Romaine) om van te smullen is. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik sowieso wel fan ben van dit soort driehoeksverhoudingen (François Truffaut blijft daar echter wel de onbetwiste koning in) maar dit knettert langs alle kanten en dat is altijd goed. Ook de toevoeging van Fanny Ardant is een goede zet, hoe klein haar rol ook mag zijn. Vreemd genoeg speelde dit viertal ook mee in La Vie Est un Roman, maar met uitzondering van Ardant hebben ze daar toch niet zo'n onuitwisbare indruk nagelaten als hier. Sowieso blijkt Resnais wel een regisseur te zijn die graag met dezelfde cast werkt, want ook de film die hij tussen La Vie Est un Roman en Mélo maakte (L'Amour à Mort) is opnieuw met deze cast. Klinkt plotgewijs ook wel iets dat me zou liggen dus maar eens achteraan gaan.
Vooral ook omdat ik het jaren '80 van Resnais dan wel goed lijk te smaken. De DVD die ik heb heeft nog een interview met Arditi en Dussollier als extra's staan maar jammer genoeg niet ondertiteld en dat Frans is toch wel erg snel gesproken precies. Jammer (en vooral een beetje lui van MK2 Films), maar gelukkig is de film an sich wel ondertiteld.
4*
* denotes required fields.
* denotes required fields.