Mélo (1986)
mijn stem
14 stemmen
Frankrijk
Drama / Romantiek
112 minuten
geregisseerd door Alain Resnais
met Sabine Azéma, Fanny Ardant en Pierre Arditi
Een violist in de jaren 20 in Parijs wordt verliefd op de vrouw van een oude vriend. Als die oude vriend ziek wordt probeert de vrouw de ziekte zelfs te verergeren. Maar dan krijgt de vrouw spijt en wordt de violist jaloers.
0
FisherKing
geplaatst: 14 juli 2003, 19:45 uur
Nou, Alain Resnais. De laatste die ik van hem zag vond ik een verschrikking.
0
geplaatst: 11 januari 2011, 03:08 uur
Hier nog zo een.Hoe dan ook:dat die ene lovende recensie blijkbaar is geschreven door een 40iger verbaast me niets,de thematiek is wel heel erg midlife crisis.Ik vraag me af of jongere Resnaisianen deze film echt wel moeten zien.
Terzake:gebaseerd op een stuk van Henri Bernstein,een vergeten boulevardauteur,verwijst de titel dus naar melo(s),oftewel muziek.Resnais lijkt te insinueren dat deze uiteindelijk een helende kracht bezit,en wel in de vorm van een vioolsonate van J. Brahms(op.78).Verder weet ik bij god niet waarom Resnais uitgerekend dit stuk uitkoos voor verfilming,autobiografische aspecten speelden misschien een rol.Toegegeven dient te worden dat de dialogen niet eens zo boeiend of zelfs geestig zijn,terwijl de intrige zelf van een vernietigende inderdaad melodramatiek is.Of is het allemaal bedoeld om te lachen?
Ik zei verfilming,maar daar raken we het voornaamste punt:de film probeert helemaal niet te verbergen dat hij een toneelbewerking is,maar bevestigt dit juist continu.Dat begint al met de openingscredits die zijn verwerkt in een libretto,gaat verder met pure toneeldecors(in de 1 acte een duidelijk geschilderde sterrenhemel) en gaat zover dat de film in aktes is onderverdeeld die worden gescheiden door fade outs eindigend met een vallend doek.De omlijsting op het eind zal wel een citaat uit LCDO van Renoir zijn.Overigens zag dat woonvertrek van Dusseillier er zeer stijlvol uit,in art deco stijl .
Dit alles betekent dus ook dat de camera zeer statisch is,en de film bevat naar ik meen slechts 1 Resnaisiaans tracking shot.Dat zal dan wel weer bedoeld zijn als postmodern geintje om de kijker duidelijk te maken dat dit stiekem toch wel een verfilming is,als we het waren vergeten.
Ook het acteerwerk van de Resnais regulars is bij uitstek theatraal,op het geaffecteerde af.
Terzake:gebaseerd op een stuk van Henri Bernstein,een vergeten boulevardauteur,verwijst de titel dus naar melo(s),oftewel muziek.Resnais lijkt te insinueren dat deze uiteindelijk een helende kracht bezit,en wel in de vorm van een vioolsonate van J. Brahms(op.78).Verder weet ik bij god niet waarom Resnais uitgerekend dit stuk uitkoos voor verfilming,autobiografische aspecten speelden misschien een rol.Toegegeven dient te worden dat de dialogen niet eens zo boeiend of zelfs geestig zijn,terwijl de intrige zelf van een vernietigende inderdaad melodramatiek is.Of is het allemaal bedoeld om te lachen?
Ik zei verfilming,maar daar raken we het voornaamste punt:de film probeert helemaal niet te verbergen dat hij een toneelbewerking is,maar bevestigt dit juist continu.Dat begint al met de openingscredits die zijn verwerkt in een libretto,gaat verder met pure toneeldecors(in de 1 acte een duidelijk geschilderde sterrenhemel) en gaat zover dat de film in aktes is onderverdeeld die worden gescheiden door fade outs eindigend met een vallend doek.De omlijsting op het eind zal wel een citaat uit LCDO van Renoir zijn.Overigens zag dat woonvertrek van Dusseillier er zeer stijlvol uit,in art deco stijl .
Dit alles betekent dus ook dat de camera zeer statisch is,en de film bevat naar ik meen slechts 1 Resnaisiaans tracking shot.Dat zal dan wel weer bedoeld zijn als postmodern geintje om de kijker duidelijk te maken dat dit stiekem toch wel een verfilming is,als we het waren vergeten.
Ook het acteerwerk van de Resnais regulars is bij uitstek theatraal,op het geaffecteerde af.
1
geplaatst: 5 maart 2020, 13:10 uur
Mélo(drama)
Ten tijde van mijn kijkbeurt van Providence (zo ergens in mei 2015) kon ik me echt niet voorstellen dat het nog ging goed komen tussen Alain Resnais en mezelf. Ik wou hem op zich nog niet afschrijven omdat een regisseur met de omvang van zijn oeuvre wel eens een misser mag maken, maar ik zag het somber in. La Vie Est un Roman bracht echter al verbetering en met getemperde goede hoop dan ook eens aan deze Mélo begonnen. Een plot dat me wel leek te liggen en natuurlijk de immer geweldige Fanny Ardant mee in de rolbezetting. Eerlijk gezegd? Ik ben compleet weggeblazen.
Op zich jammer dat Resnais zich nog teveel laat leiden door het idee dat dit een toneelverfilming is. Zo is de eerste akte in de tuin van Pierre en Romaine van ongekende schoonheid (die monoloog van Marcel over het spelen van de derde akte en zijn toenmalige vriendin!) maar wordt dat een tikkeltje verpest door het feit dat er in de tuin gewoon een geschilderde achtergrond staat die de nacht en wat sterren moet voorstellen. Resnais benadert jammer genoeg het niveau van die eerste akte niet over de gehele lijn - ook omdat het hier en daar wel iets te gekunsteld en abrupt overkomt - maar dat einde met de confrontatie tussen Pierre en Marcel.. Zelden zo'n splijtende emoties gezien en ik twijfel echt om gewoon daarvoor alleen al 4.5* te geven. Geen idee hoe dit zich juist verhoudt met het gelijknamige toneelstuk van Henri Bernstein maar het kwam allemaal als een mokerslag binnen. Alleen jammer dat de zelfmoord van Romaine een beetje uit de lucht komt vallen alsook het idee dat Romaine haar man is aan het vergiftigen maar eerlijk gezegd? Het is maar een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel.
Een herziening zou wel eens een halfje extra kunnen opleveren denk ik. Vooral ook omdat de wisselwerking tussen Pierre Arditi (Pierre), André Dussollier (Marcel) en Sabine Azéma (Romaine) om van te smullen is. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik sowieso wel fan ben van dit soort driehoeksverhoudingen (François Truffaut blijft daar echter wel de onbetwiste koning in) maar dit knettert langs alle kanten en dat is altijd goed. Ook de toevoeging van Fanny Ardant is een goede zet, hoe klein haar rol ook mag zijn. Vreemd genoeg speelde dit viertal ook mee in La Vie Est un Roman, maar met uitzondering van Ardant hebben ze daar toch niet zo'n onuitwisbare indruk nagelaten als hier. Sowieso blijkt Resnais wel een regisseur te zijn die graag met dezelfde cast werkt, want ook de film die hij tussen La Vie Est un Roman en Mélo maakte (L'Amour à Mort) is opnieuw met deze cast. Klinkt plotgewijs ook wel iets dat me zou liggen dus maar eens achteraan gaan.
Vooral ook omdat ik het jaren '80 van Resnais dan wel goed lijk te smaken. De DVD die ik heb heeft nog een interview met Arditi en Dussollier als extra's staan maar jammer genoeg niet ondertiteld en dat Frans is toch wel erg snel gesproken precies. Jammer (en vooral een beetje lui van MK2 Films), maar gelukkig is de film an sich wel ondertiteld.
4*
Ten tijde van mijn kijkbeurt van Providence (zo ergens in mei 2015) kon ik me echt niet voorstellen dat het nog ging goed komen tussen Alain Resnais en mezelf. Ik wou hem op zich nog niet afschrijven omdat een regisseur met de omvang van zijn oeuvre wel eens een misser mag maken, maar ik zag het somber in. La Vie Est un Roman bracht echter al verbetering en met getemperde goede hoop dan ook eens aan deze Mélo begonnen. Een plot dat me wel leek te liggen en natuurlijk de immer geweldige Fanny Ardant mee in de rolbezetting. Eerlijk gezegd? Ik ben compleet weggeblazen.
Op zich jammer dat Resnais zich nog teveel laat leiden door het idee dat dit een toneelverfilming is. Zo is de eerste akte in de tuin van Pierre en Romaine van ongekende schoonheid (die monoloog van Marcel over het spelen van de derde akte en zijn toenmalige vriendin!) maar wordt dat een tikkeltje verpest door het feit dat er in de tuin gewoon een geschilderde achtergrond staat die de nacht en wat sterren moet voorstellen. Resnais benadert jammer genoeg het niveau van die eerste akte niet over de gehele lijn - ook omdat het hier en daar wel iets te gekunsteld en abrupt overkomt - maar dat einde met de confrontatie tussen Pierre en Marcel.. Zelden zo'n splijtende emoties gezien en ik twijfel echt om gewoon daarvoor alleen al 4.5* te geven. Geen idee hoe dit zich juist verhoudt met het gelijknamige toneelstuk van Henri Bernstein maar het kwam allemaal als een mokerslag binnen. Alleen jammer dat de zelfmoord van Romaine een beetje uit de lucht komt vallen alsook het idee dat Romaine haar man is aan het vergiftigen maar eerlijk gezegd? Het is maar een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel.
Een herziening zou wel eens een halfje extra kunnen opleveren denk ik. Vooral ook omdat de wisselwerking tussen Pierre Arditi (Pierre), André Dussollier (Marcel) en Sabine Azéma (Romaine) om van te smullen is. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik sowieso wel fan ben van dit soort driehoeksverhoudingen (François Truffaut blijft daar echter wel de onbetwiste koning in) maar dit knettert langs alle kanten en dat is altijd goed. Ook de toevoeging van Fanny Ardant is een goede zet, hoe klein haar rol ook mag zijn. Vreemd genoeg speelde dit viertal ook mee in La Vie Est un Roman, maar met uitzondering van Ardant hebben ze daar toch niet zo'n onuitwisbare indruk nagelaten als hier. Sowieso blijkt Resnais wel een regisseur te zijn die graag met dezelfde cast werkt, want ook de film die hij tussen La Vie Est un Roman en Mélo maakte (L'Amour à Mort) is opnieuw met deze cast. Klinkt plotgewijs ook wel iets dat me zou liggen dus maar eens achteraan gaan.
Vooral ook omdat ik het jaren '80 van Resnais dan wel goed lijk te smaken. De DVD die ik heb heeft nog een interview met Arditi en Dussollier als extra's staan maar jammer genoeg niet ondertiteld en dat Frans is toch wel erg snel gesproken precies. Jammer (en vooral een beetje lui van MK2 Films), maar gelukkig is de film an sich wel ondertiteld.
4*
* denotes required fields.
* denotes required fields.