Seven Years in Tibet (1997)

Bedroevend, de film sleept zich voort en op een bepaald moment betrap ik me erzelf op dat de omgeving plaatjes meer aandacht opeisen dan de acteurs. Pitt is zeker niet slecht maar niet goed genoeg om de aandacht te blijven opeisen. En dan dat zogenaamde accent van sommige acteurs, brr wat een gruwel.

0.5* voor Pitt en 0.5* voor de mooie plaatjes.

langdradig maar wel met mooie beelden. film neemt de tijd voor alles en niet alles is even boeiend. brad pitt daarentegen wel maar het bleef saai.

Als we het over blockbusters hebben , dan was Seven Years In Tibet een behoorlijk grote, eind jaren negentig. Dit zijn dan eigenlijk ook wel de momenten waarin je je al oud begint te voelen. Anno 2012 heeft bijna niemand het meer over deze film en begint het in de relatieve vergetelheid te raken. Ik vind het jammer, want dat is een lot dat Seven Years in Tibet niet verdient.

Dat is in de eerste plaats, omdat deze prent toch een prachtig avontuur is, zoals je dat maar weinig tegenkomt. Er zijn weinig goede Himalayafilms die niet puur over bergbeklimmen gaat. Zoals de titel zegt gaat het over Tibet en krijg je als kijker een mooie kennismaking met het volk en de cultuur voorgeschoteld. Over plaatjes, gebeurtenissen en de karakters hoeft mijns insziens niet geklaagd te worden. Ik heb me er geen seconde mee verveeld. De tragische geschiedenis van de Tibetanen is nog altijd actueel. Wat dat betreft is het erg goed dat deze film flink heeft bijgedragen aan het bewustzijn over dit volk. In historisch opzicht is dit in elk geval een razend interessante film. Vaak gaat de interesse voor geschiedenis nauw samen met die voor cultuur, oftewel dubbel prijs. Gaat je interesse niet verder dan je eigen dorp of stad, dan hoef je hier niet aan te beginnen.

Voor wie verder kijkt, ziet hier natuurlijk het verhaal van een persoon. Niet de Dalai Lama, al is het prettig om te zien hoe hier zijn karakter uitgediept wordt, maar die van Heinrich Harrer. Een trotse nazi die uiteindelijk zelfreflecterend met de nodige spijt terugkijkt op zijn leven. Veel mensen zullen alleen maar Brad Pitt met een accent zien, maar hier zet hij toch een sterk personage neer. Harrer’s karakterontwikkeling wordt goed weergegeven. Ik vind het een mooie overgang van een trotse, egoïstische man naar iemand die met de juiste sturing en ervaring down to earth wordt. Al met al is het boeddhisme een prachtige levensovertuiging. Ondanks een fout verleden blijkt het toch een bewonderingswaardig persoon te zijn. En dat in een interessant stukje geschiedenis.

Prachtige avonturenfilm, mooi genoeg om in te lijsten. Brad Pitt overtuigd als de onuitstaanbare Heinrich Harrer die alles achter zich laat om te gaan klimmen. Hij is volledig egocentrisch en verwaand, maar door de film heen zie je hem langzaam ontwikkelen. Met behulp van zijn vriend Peter en niemand minder dan een jonge Dalai Lama weet hij uiteindelijk lief te hebben en rekening te houden met anderen.

Schitterende beelden, mooi en boeiend verhaal, uitstekend acteerwerk en een flinke dosis Tibetaanse cultuur en geschiedenis. Hele dikke aanrader!!

Er is een groot verschil tussen het lang duren en het lang aanvoelen van een film. Een film kan lang duren, maar snel voor bij vliegen en er zijn ook films die lang duren waar geen einde aan lijkt te komen. Dat laatste was voor mij hier het geval. Ik had moeite om voortdurend mijn kop erbij te houden.

Dat terwijl Seven Years in Tibet nog zo goed begint. Nou ja, in het begin hoor je nog wat ongemakkelijk Duits en Engels door elkaar, maar na een tijdje was mijn interesse gewekt. Ik was benieuwd wat die man allemaal te wachten stond en ging er alvast goed voor zitten. Het eerste uur(tje), waarin hij van de ene in de andere gebeurtenis valt, was voor mij dan ook het beste gedeelte van de film. Het moeilijke leven dat Heinrich gehad moet hebben midden in de natuur komt daar echter iets te weinig naar voren. Het zal geen gemakkelijk leven zijn geweest dat hij daar, in het midden van de Himalaya, gehad heeft.

Het belangrijkste gedeelte, waarin ze de heilige stad intrekken, viel me daarna wat tegen. Toen de Dalai Lama in beeld kwam en overal een beetje lacherig over deed wist ik niet zo goed meer wat ik van de film moest vinden. De relatie die tussen Heinrich en de Dalai Lama ontstaat, komt daarna wel erg gemakkelijk op gang en voelde wat vreemd aan. We vallen vervolgens van de ene in de andere oorlog en zien een paar beelden uit die oorlog die tussen Tibet en China ontstaat. We krijgen er opvallend weinig beelden van te zien, gezien de overdonderende cijfers bij de aftiteling. Cijfers die naar mijn mening niet in deze film thuis horen, omdat het simpelweg te weinig over die oorlog gaat.

Al met al viel de film wat tegen als ik kijk naar dit (waargebeurde) verhaal, waar volgens mij wat meer mee gedaan had kunnen worden, maar de film is een mooi gebaar naar Heinrich Harrer, die een bijzonder leven heeft gehad.

“Do you think someday people will get Tibet on their movie screens and wonder what happened to us?”

Wat fijn dat RTL weer wat films vertoont van Pitt in zijn meest begeerlijke jaren. Lol.

Je kan zien dat er aan is gewerkt om de film groots neer te zetten. De landschappen voegen veel toe aan de film. Er zit genoeg drama in om vrouwen te doen smullen, zonder dat het de echtgenoot te veel irriteert vanwege een gebrek aan verhaal. Of wat actie. Want ook daar is aan gedacht.

Ik vond hem wel o.k. om nog eens te zien. De film is nergens zo persoonlijk dat iemand zich eraan kan storen. Kijkt lekker weg, maar gaat nergens echt in de diepte.

Maar wat maakt het uit: we kunnen hier naar Brad Pitt kijken. Wiens accent ik overigens zeer vervelend vond. Spreek dan gewoon maar Engels, hoor. Pitt klopt altijd wel als niet bijzonder sociaal figuur.

Thewlis doet zijn werk hier eigenlijk beter dan Pitt en ziet er hier ook niet onaardig uit.

De kindacteurs zijn geloofwaardig. Altijd een pluspunt als dat werkt. Ook de rest van de cast doet het trouwens prima.

3,5*

Ik had vroeger geen hoge dunk van Brad Pitt. Werd vroeger altijd als de stereotype, knappe filmster afgebeeld, waardoor ik de indruk kreeg dat hij niet zo'n goede acteur zou zijn. Dat was echter toen ik nog geen enkele film van hem gezien had. Want inmiddels weet ik wel beter en ben ik van zijn kunnen overtuigd. Zo laat hij wederom zien in Seven Years in Tibet.

Deze film puur en alleen gekeken wegens de 'aantrekkelijke' inhoud op de achterkant. En mijn conclusie is dat dit een prima film is. Het verhaal steekt goed in elkaar, en de 'transformatie' van Heinrich wordt op een goede, duidelijke manier naar voren gebracht. De film zal me vooral bijblijven dankzij enkele prachtige shots. Bijna elke locatie waar de film zich afspeelt is de moeite van het bekijken waard. Of de twee nou ergens in the middle of nowhere ronddwalen of in Lhasa: alles ziet er erg mooi uit. Brad Pitt is op dreef in zijn rol als bad- en goodguy, maar ook David Thewlis zet een leuke rol neer. De vriendschap die tussen Heinrich en de Dalai Lama ontstaat is heel bijzonder en mooi om te volgen. Daarnaast is de muziek van John Williams ook weer ronduit prachtig te noemen.

Het enige waar ik een beetje tegen aanloop is het speelduur. Er gebeurt ontzettend veel in de film, dus het is wel verklaarbaar, maar er waren toch momenten waarbij de interessegraad een beetje daalde. Dat kwam meestal wel weer vrij snel goed door de vele gebeurtenissen, maar uiteindelijk vond ik hem nét wat te langdradig. Aan de accenten kon ik me dan weer niet zozeer storen. Ik snap wel dat het beter had gewezen als men in de moedertaal sprak, maar bij een blockbuster als deze is dat haast onmogelijk.

Het mooiste aan Seven Years in Tibet is misschien wel de sterke wisselvalligheid die de film kent. Je krijgt van alles wat: enkele humoristische momenten, maar ook momenten die ontroerend of spannend zijn of indruk maken. Door het sterke acteerwerk, de mooie settings en het goed uitgewerkte verhaal krijg je een erg mooie film, die misschien wel, zoals hierboven terecht werd opgemerkt, meer aandacht verdient dan hij nu krijgt.

3,5*

trailer @ youtube

Goed verhaal dat mooi verfilmd is. De film had m.i. iets korter gemogen, is wat aan de langdradige kant.

Mooie film. Doet een beetje denken aan een combinatie van Legends Of The Fall en Kundun.

Een hoofdstuk uit het interessante leven van Heinrich Harrer. Een wellicht wat omstreden figuur uit de historie van het alpinisme, maar ook iemand die haast onvoorstelbare dingen heeft beleefd.

Perfectionistisch verfilmd met veel ruimte voor indrukwekkende natuur en de fotogenieke gebouwen in Tibet, maar ook veel oog voor detail. Jean-Jacques Annaud laat zien dat het enorme budget niet alleen aan de gage van Pitt opgemaakt is. Pitt is wat mij betreft ook prima gecast voor de rol van Harrer en speelt overtuigend, net als Thewlis als Aufschaiter. Ook de kinders die de Dalai Lama mogen spelen zijn erg goed. Ondanks de lange speelduur voor mij een erg boeiend verhaal, met wel wat subtiele dramatisering maar echt storen doet dat niet, en door de beeldenpracht blijft de film ook na meerdere keren moeiteloos overeind.

Tegenvallende film waarbij Pitt niet kan overtuigen. Hij komt de hele film oenig over met zijn stomme lach terwijl dat volgens mij niet de bedoeling is. Verder vraag ik me af of Harrrer echt zo'n lul was. De omgeving is natuurlijk prachtig, cinematografisch had hier veel meer uitgehaald kunnen worden. Verder is er na aankomst in Lhasa weinig meer aan. Overigens is het belachelijk dat iedereen Engels spreekt en zeker in het begin ook erg verwarrend. Thewlis is in alles Brits maar moet hier een Duitser spelen.

Weer eens herzien. Tibet heeft me altijd aangesproken, in de eerste plaats om het boeddhisme, wat ik niet aanhang, maar wat ik wel een aantrekkelijk religie vind om dezelfde redenen waarom de filosofie van Schopenhauer me aanspreekt. Er lopen overigens ook lijnen tussen het boeddhisme en Schopenhauer.

Een andere reden is dat dromen me een tijd lang hebben geïnteresseerd, met name zogeheten lucide dromen, waarin je bewust bent dat je droomt. Ik heb begrepen dat dromen binnen het Tibetaanse boeddhisme een belangrijke rol spelen, en dat zij de eersten zijn geweest die technieken hebben ontwikkeld om te leren bewust te worden dat je droomt.

Een derde reden is dat, zonder er ooit geweest te zijn, de Himalaya mij een prachtig gebied lijkt. Al die hoge bergen, het moet er echt schitterend zijn. Dit komt dan ook goed tot uiting in de eerste helft van de film, die voor een groot gedeelte gaat over de bergklimactiviteiten van Harrer. Het camerawerk is niet bepaald inventief, maar wat er in beeld gebracht wordt is vaak bijzonder mooi.

De tweede helft concentreert zich meer op het leven in Lhasa, waarbij ik wel het gevoel heb dat de camera meer als een vrije observator had mogen bewegen, net als bij Tarr, maar desalniettemin ook hier af en toe interessante beelden met het in beeld brengen van rituelen. Prachtig om al die rode gewaden te zien, en de zingende monniken en de dungchens, een soort Tibetaanse alpenhoorn, te horen. Bij het zien van de naam John Williams bij de openingscredits raakte ik bevreesd, maar veel klinkt zijn muziek niet. Vooral de authentieke Tibetaanse muziek is te horen, en als een keertje de muziek van Williams klinkt, is het gelukkig niet al te overheersend.

Tot zover de positieve punten, er zijn helaas ook drie punten die me erg hebben gestoord:

1) Het Duitse accent van o.a. Pitt. Ja, jammer dat het niet in Duits is, zoals dat ook bij Amadeus jammer is, maar als je dan toch voor Engels kiest, ga dan niet met op zo'n 'Allo 'Allo-manier praten.

2) Het karakter van Pitts personage. Het mag dan op de waarheid gebaseerd zijn, het egocentrisme van Pitts personage ging me al heel snel uit de keel hangen.

3) Dit zorgt natuurlijk voor wrijvingen met de Tibetaanse cultuur, waarbij de moraallessen helaas niet achterwege blijven.

Ik zou graag eens een authentieke Tibetaanse film zien met een goede cinematograaf. Geen idee of ik die kan vinden en zo ja waar. Tot die tijd lijkt dit het enige alternatief, wat gelukkig genoeg mooie momenten kent. 3*.

Een leuke film als je in slaap wilt vallen.

Misschien deze eens proberen Black Math.

Zelf heb ik hem nog niet gezien, maar staat hoog op het verlanglijstje.

Dank je wel, sowieso qua inhoud al interessant, de introductie van Zen in Japan. Ik zet hem ook op de kijklijst!

Ik heb mij zitten ergeren aan het Duitse accent van Brad... Verder een onderhoudende film voor een avondje met popcorn..

Een Oostenrijker die voor de Nazi's een Himalaya-berg moet beklimmen strand in India als door het begin van de Tweede Wereldoorlog de Nazi-klimmers door de Britten gevangen worden genomen. Samen met een andere Oostenrijker weet hij te ontsnappen en reizen ze te voet naar Tibet. Een land dat hun leven voorgoed zal veranderen.

Zoals altijd weer een erg mooie film van Jean-Jacques Annaud. Hoewel de film grotendeels is opgenomen in Argentinië weet het toch alles perfect over te brengen. Ik was voorheen niet heel erg bekend met Tibet, maar herkende veel dingen uit het Kuifje-album Kuifje in Tibet.

De chemie tussen Brad Pitt en David Thewlis was erg goed. Minder waren hun nogal afgezaagde Duitse accentjes. En verder waren de Chinezen hier ook behoorlijk stereotype afgebeeld evenals het feit dat afgezonderde Tibetanen ineens Engels blijken te spreken halverwege de film.

Al met al was de film zeker niet onaardig. Het waargebeurde verhaal van Heinrich Harrer is intrigerend omdat het laat zien wat reizen naar vreemde culturen met een mens doet. Overigens bleek na het uitkomen van de film dat Harrer een behoorlijk fanatieke Nazi was voor zijn reis naar Azië en zelfs bij de SS gezeten heeft, maar goed hij heeft in ieder geval zijn leven gebeterd en is tot zijn dood bevriend met de Dalai Lama gebleven.

Toch wel een spektakelfilm, berustend op ware gebeurtenissen.

Verhaal steekt goed ineen, soms wat oppervlakkig tot het ongeloofwaardige toe.

Wel gevarieerd : bergbeklimmen, zeden en gewoonten in Tibet, aandacht voor natuurschoon en ook de inval van China in Tibet...

Brad Pitt kan wel bekoren.

Goeie film over een Oostenrijkse bergbeklimmer die zijn zwangere vrouw achterlaat om de Himalaya te beklimmen. Een mooi waargebeurd verhaal over een vriendschap tussen een egoïstische man en de Dalai Lama aan het einde van de tweede wereldoorlog (ondanks het gedeelte vóór de vriendschap me het beste beviel). Meer dan genoeg prachtige beelden van het landschap en de Tibetaanse cultuur. Brad Pitt zet een goeie rol neer, alhoewel het accent hem minder goed af gaat.

“We have a saying in Tibet: If a problem can be solved there is no use worrying about it. If it can't be solved, worrying will do no good.”

In het eerste gedeelte is het soms even doorbijten, maar uiteindelijk weet Seven Years in Tibet toch nog indruk te maken. Vooral wanneer Pitt en Thewlis aankomen in Lhasa begint het interessant te worden. De band tussen Heinrich en de Dalai Lama wordt goed uitgewerkt, en de schitterende cinematografie maakt ook veel goed. Want de film duurt lang en niet alles is even boeiend. Langdradig zelfs, maar Seven Years in Tibet heeft genoeg positieve punten zodat het nergens echt vervelend wordt, en het historische verhaal is op zichzelf al zeer interessant.

prachtige film, mooie plaatjes. Brat op volle toeren....

heb er echt van genoten. Een welverdiende 1 ster

Interessante en mooie film, vooral door het onderwerp en de prachtige natuur. Verder vond ik Brad Pitt tegenvallen door zijn accent en de film te lang. Dit heeft de score voor mij toch behoorlijk naar beneden gehaald: 2,5*.

Een geweldige film waarbij Brad en kornuiten geweldig spelen in dit mooie verhaal.

Het is de 2e maal dat ik de film heb gezien en deze keer in mijn eentje, daarbij komen er betere accenten op de film zelf te liggen en dus op het verhaal.

Toch kan ik de kritiek die geuit wordt op verschillende filmsites betreffende de hoofdrolspeler wel begrijpen. Jammer dat men kiest voor een Amerikaan die geen Duits spreekt en dan maar op de "Allo Allo"-manier zich uit.

Voor een film als deze waren er vast wel goede acteurs in ons buurland te vinden.

De kritiek betreft trouwens ook zijn maatje uit Oostenrijk, daar spreekt men toch ook Duits? Het meest verwonderlijke vond ik de Tibetanen, die leefden in de afgelegen delen van Tibet in de jaren '40 en Engels spraken.

Ongeloofwaardig!

Maar toch: een mooie film als je hem in het geheel ziet en beoordeeld.

De score blijft gelijk, een mooie 7,5!

Het is een serieus goede film. Het genre geeft aan dat het geen feelgood film is. Maar er zit daadwerkelijk een feelgood sausje overeen.

Seven Years in Tibet is op zich een heel onderhoudende film maar persoonlijk doet het me weinig. Dit is misschien wel de minste rol van Pitt ook, die hier toch vaak een nogal vreselijk Duits accent probeert te verwezenlijken. Hij zou dit beter gewoon niet hebben gedaan want het werkt enkel wat op de zenuwen. Dat Tibet onderdrukt werd door het communistische China onder Mao wist ik al en echt veel meer zie je er nu ook niet van in deze film. Het is zowat een film die wat identiteit mist al hangt dat wel samen met de hoofdpersoon. Ook Tibetanen die nog nooit een buitenlander gezien hebben, zullen geen Engels spreken.

Seven Years in Tibet heeft mij in mijn jeugd geraakt. De vriendschap tussen Harrer en de Dalai Lama is inspirerend en zorgde er destijds voor dat ik me ging interesseren voor de Tibetaanse zaak.

Nu ruim 20 jaar later heb ik de blu-ray bekeken en valt me gewoon ontzettend op dat dit nog een film uit een ander tijdperk is. Het positieve hieraan is dat er daadwerkelijk op locaties is gefilmd en dat zie je aan de film af. De film is volstrekt geloofwaardig in het neerzetten van het bergachtige Tibet en de vele (geheim opgenomen) shots van het Himalaya zijn adembenemend. Geen moment heb je het idee dat je op dit vlak een film zit te kijken. Je waant je in Tibet.

Nadeel aan het feit dat het een jaren 90 film is blijft dat ze toen niet zoveel bezig waren met het spreken van de lokale talen. Iedereen spreekt Engels. Tegenwoordig proberen ze dat beter over te brengen en heb je bv internationale acteurs die iemand uit hun land geloofwaardig kunnen vertolken. Pitt als de Duitser Harrer voelt in het begin ongeloofwaardig, maar Pitt is als acteur groot genoeg om dit je na een tijdje te doen vergeten. Zijn personage kan ik wel waarderen. Hij is zoals hij is en hij wordt niet overgeromantiseerd. Hij was gewoon een kwal voordat hij Tibet bezocht en dat mag best naar voren komen.

Waar de eerste helft van de film een lange aanloop kent en overal rustig de tijd voor neemt, voelt de derde akte erg gehaast aan en verdient de film eigenlijk nog een uur aan extra uitdieping over de onderlinge relatie, maar ook de totstandkoming van het 17 puntenakkoord en wat voor impact dit had.

Natuurlijk blijft de film getrouw aan het boek en stokt het zo rond 1952, misschien dat het ook als positief gezien kan worden dat ik eigenlijk meer wil zien en het jammer vond dat het zo overhaast eindigde.

3,5* blijven netjes staan

Onderhoudend.

Een zwaar geblondeerde Brad Pitt kan niet echt schitteren in dit drama over Heinrich Harrer en Tibet. Het Oostenrijkse accent heeft hij niet onder de knie en dat is toch wel een misser. Goed voor hem is de prachtige scenery eigenlijk de hoofdrolspeler. Het landschap is geweldig - zonder het coronavirus had ik zelf in het voorjaar een trekking in de Himalaya gedaan, die sfeer vind ik geweldig. Jean-Jacques Annaud maakt daar overigens handig gebruik van.

Na dat meer avontuurlijke eerste uur, verandert de focus en gaat men meer de politieke kant op. Het zweverige vredesverhaal van de Dalai Lama's van deze wereld doet me an sich niet veel, maar het spreekt natuurlijk boekdelen dat China niet blij was met deze film en Pitt en David Thewlis levenslang persona non grata zijn in dat land.

Dus sowieso wel een interessante geschiedenisles, zeker tegen dat fantastische decor, maar filmisch gezien geen meesterwerk.

3

alleen al om de mooie beelden is het een mooie film

Een geromantiseerde avonturenfilm van de blonde god Brad Pitt in Tibet. In grote lijnen echt gebeurd, al heeft het geheel wel een dromerig sfeertje. Versterkt door de muziek van John Williams en de voice over scènes waarin Harrer melancholisch brieven naar huis schrijft, of iets in zijn dagboek noteert. Regisseur Jean-Jacques Annaud maakte met The Name of the Rose een wat ruwere en indrukwekkendere film. Bovendien wordt de echte gruwel (invasie van China in Tibet) wat op de achtergrond gezet.

Maar de film is ook weer niet slecht. Pitt slaagt er in om - ondanks zijn slecht accent - de film toch wat te dragen. Al blijft hij hier soms een arrogante macho. Geen idee hoe de echte Heinrich Harrer was. Het verhaal is ook wel leuk en onderhouden. Een film van zijn tijd.

Wat een super saaie film. Gaap gaap..

Ik kan heel wat hebben, maar deze film was echt zonde van mijn tijd. Zelfs Brad Pitt heeft geen pit toegevoegd eraan.

De 3 sterren geef ik aan de aankleding en de locaties.