
Two Mules for Sister Sara (1970)
Alternatieve titel: Dos Mulas para la Hermana Sara
Verenigde Staten / Mexico
Western / Oorlog
116 minuten
geregisseerd door Don Siegel
met Clint Eastwood, Shirley MacLaine en Manuel Fábregas
Tijdens de Mexicaans-Franse oorlog is de non Sara op de vlucht in Mexico. Wanneer ze wordt belaagd door dronken bandieten wordt ze gered door ene Hogan. Deze Hogan bereidt een missie voor om een Frans fort te veroveren. Maar wat is de ware reden dat er op Sara jacht gemaakt wordt?
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=OiAYi9x7DmQ
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,0 / 24006)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Volgens sommigen hier zet hij z'n Man With No Name-karakter neer. Ik vind echter dat er serieus wat verschil is. Hier is hij veel praatzamer, maar ook menselijker. Natuurlijk blijft hij z'n sterke punten (droge one-liners) uitspelen. Maar da's net een pluspunt.
Het verhaal an sich heeft genoeg om het lijf. Sister Sara is een leuke tegenpartij voor Hogan en de interactie zorgt ervoor dat het de hele tijd boeiend blijft.
Het einde bevat een mooi geserveerde portie actie.
Clint Eastwood is uitstekend, zoals altijd. Op Lee Van Cleef na, toch wel m'n favoriete westernacteur. Maar nog net iets beter dan Eastwood vind ik Shirley MacLaine als non.
De landschappen zien er prachtig uit. De muziek van grootmeester Ennio Morricone is wederom magistraal. De actie is goed in beeld gebracht. Wat ook gezegd mag worden, is dat het paard van Eastwood een heel mooi exemplaar was.
Geen top, maar wel goed.
3,5
(over Eizabeth Taylor) Staat in een aantal Clint Eastwood boeken.
Clint leerde haar kennen tijdens de opnames van Where Eagles dare, daar ze toen getrouwd was met mede-hoofdrolspeler Richard Burton. Het klikte goed tussen Clint en Taylor en beloofden elkaar uit te kijken naar een gezamelijk project, wat dus deze film zou worden. Vlak voor de opnames zij Taylor af zonder verder een echte verklaring te geven.
Ze bleek te duur te zijn las ik onlangs ergens.
Persoonlijk geloof ik overigens dat ze de rol nooit zo goed had kunnen invullen als MacLaine het deed.
Tjonge..."alwéér " een western op een Nederlandse TV zender ! .

Waar hebben we dat aan te danken?
Het verhaal stelt bitter weinig voor en alles loopt op rolletjes en het gaat ze ook allemaal heel gemakkelijk af (o.a. de belachelijke scene met het opblazen van de spoorwegbrug waardoor de trein neerstort). Hierdoor is de film eigenlijk ook nooit boeiend laat staan spannend. Het begin van de film is best aardig en het einde eigenlijk ook wel (zelfs met een leuke verrassing) maar alles ertussen in is behoorlijk saai, flauw en slaapverwekkend. De film ziet er visueel wel mooi uit (altijd fraai die Amerikaanse landschappen in een Western) en hetzelfde geldt voor de toegepaste muziek.
Clint Eastwood doet het eigenlijk altijd wel goed in een film en de rol van Shirley MacLaine was ook best leuk. Daarbij wel de kanttekening dat de dialogen tussen beiden en de romance tussen beide regelmatig tenenkrommend waren. Al met al vind ik de film in zijn geheel gewoon zwaar tegenvallen.
P.S. deze film kun je nog het beste vergelijken met een roadmovie maar dan op een paard en een ezel


Hoewel ze beide goed spelen, vond ik ook dat Shirley MacLaine het best overkomt. Sterk contrast tussen de twee die tot het eind blijft. Mooie slotscene met geërgerde Eastwood.
Ik heb deze film al zeker twee keer eerder gezien, maar nu ik hem nog eens bekeken heb ga ik hem niet nog eens kijken. Ik geloof dat mijn interesse in westerns nooit zo erg groot is geweest, maar in het verleden kwamen die op tv en dan keek je ze gewoon. Dit genre ligt me gewoon niet meer maar ik moet wel zeggen dat deze film een vrij onduidelijke lijn volgt wat genre betreft en een beetje romantische (komedie) roadmovie achtige film haal ik er ook nog wel uit. Hierdoor was het deze keer ook nog wel genietbaar en hou mijn stem op een veilige 3.0.
De film begint op zo'n manier dat hij vrij gemakkelijk toegankelijk is voor niet-western liefhebbers. De dialogen tussen Eastwood en MacLaine zijn geestig, waarbij Clint heel ruw is in zijn taalgebruik en Shirley juist weer heel overdreven vroom en zachtaardig. Als je de achtergrondinformatie leest hoe de film tot stand is gekomen haal je dat er wel een beetje uit en Taylor zou het mijn inziens niet beter hebben gedaan. Wat dat betreft doet MacLaine het goed. En zo neemt de film rustig de tijd om ons kennis te laten maken met de twee hoofdrolspelers met ondertussen mooie opnamen van het Mexicaanse landschap en de muziek is ook wel passend. Maar film wordt steeds saaier en de leuke dialogen worden steeds minder. De film is vaak ongeloofwaardig, maar de pijl in lijfscène wat me toch geen gemakkelijk moment lijkt doet Shirley toch bijzonder overtuigend. De gevechtscène later in de film is misschien leuk voor mensen die van actie houden maar mij doet dit het nu vrij weinig. Toch hebben ze er nog een leuk eind aan weten te maken, waarbij de slotscène memorabel is en sluit goed aan bij de manier waarop de film begint.
Ik heb mijn bericht gebaseerd op herkijken, maar voor mensen die deze nog nooit hebben gezien kan het zeker wel leuk zijn om hem eens gezien te hebben want zo was mijn ervaring de eerste keer ook. 3.0

Het einde van de film was misschien wat hectisch en snel afgerond maar dat stoorde niet.
Ik vond dat de film sterk opende met een vuurgevecht wat in een Spaghetti western niet zou misstaan . Hierna zien we Eastwood en Maclaine op pad gaan wat volgt is hier en daar wat actie maar vooral de leuke momenten tussen deze twee is vermakelijk om te zien .
Ook de ruige omgeving en de muziek van Morricone geven deze western net wat extra's.
Al deze punten zorgen ervoor dat dit een prettige film is om naar te kijken .
Alleen het einde vond ik op de een of andere manier weer wat minder .
Maar naar het einde toe werd het allemaal minder leuk, de bestorming was ronduit een killer van een lacher, 2.5** waard in mijn ogen.
Een gemiddelde van 3** waarbij de muziek zeker de moeite ook waard is, ook al ben ik niet eens een grote fan van deze muziek (Morricone).
Het eind is spetterend zoals we dat vaker kennen uit dit soort westerns. Dan wordt ie zowaar ook nog wat spannend. Zeker geen tegenvaller!
Dit was een van die films die met een zekere regelmaat op zondagmiddag op de televisie kwam in de jaren-80 en -90. Best vaak gezien indertijd, en hoewel dat alweer een tijdje geleden was toch nog steeds een feest van herkenning.
Het is niet een heel stereotype western eigenlijk, maar de mooie omgeving en de interactie tussen Clint Eastwood en Shirley MacLaine maken het een erg aangenaam filmpje. En dan ook nog de epische muziek van Morricone. Erg fijn.
Zo ervoer ik ook de film. Best hier en daar wel wat leuke satirische momenten tussen het samenspel van Hogan en zuster Sara. Hogan wordt wat opgespeld en wordt geregeld van antwoord gediend door de assertieve Sara. Je ziet gewoon dat er iets niet klopt, maar Hogan, verblindt door het respect voor de geestelijke, ondergaat het maar. Zijn verbazing is dan ook groot wanneer naar het einde toe de aap uit de mouw komt. Leuke cinema!
Zoals wel vaak in westerns zijn de landschappen mooi en eindeloos. De passende soundtrack doet je dan ook geregeld wegdromen. Het verhaal is leuk en fris. Alleen naar het einde toe wat simplistisch en snel, maar dat vergeef ik hen met plezier.
Eastwood in zijn spaghetti western jaren, altijd goed voor een goede film, met een verrassend goede Shirley Temple als de non, die later in het verhaal iets heel anders blijkt te zijn

Bijna 2 uur duurt de film, maar is altijd leuk en zeker niet vervelend...
Die waren al een tijdje voorbij

Dit is een Amerikaans-Mexicaanse productie.
Past anders wel goed in het rijtje... en toch met de muziek van Ennio Morricone hé....
Ben niet meteen genrefan maar een pastafreak zal dit waarschijnlijk wel kunnen smaken, tabasco ergens verkrijgbaar?
Goede, typische Clint Eastwood, western met een vleugje humor en veel actie.
Eastwood in zijn spaghetti western jaren, altijd goed voor een goede film, met een verrassend goede Shirley MacLaine als de non, die later in het verhaal iets heel anders blijkt te zijn

Bijna 2 uur duurt de film, maar is altijd leuk en zeker niet vervelend...
Onlangs voor een spotprijs een box van Eastwood gekocht met Blu-ray. En ook deze zat daarbij, dus eens opnieuw bekeken.
Heb niets toe te voegen aan mijn eerste commentaar, alleen dat de film op Blu-ray nog scherper van beeld is.
Topfilm is en blijft het.
Wat een geniale generiek ! Telkens in een long shot zien we een link met een dier (uil, vis, konijn, poema -wat een shot - , slang, zelfs een skelet en dan als symbolisch einde het paard dat een tarantula vertrappelt (moet toch een moeilijk shot geweest zijn) met op de achtergrond een ondergaande zon, bossen, bergen met sneeuw, rotsen, etc. Maar het is vooral de magistrale score van Morricone die de bovenhand voert. De score bestaat uit een mix van oa panfluit, religieus koor en het ezelgeluid (2 laatste elementen vormen de rode draad in de film), is zeer frivool en catchy en mag daarom concurreren met zijn beste scores van films als The good, the bad and the ugly of Once upon a time in the west. Wel, het beste is dan al voorbij want de film zelf is middelmatig; De film leunt te veel op de interactie tussen MacLaine en Eastwood en dat is zeer genietbaar maar wanneer dit wegvalt, zakt ook het niveau van de film weg. Maar die opening, jongens, dat is puur filmplezier. Bedankt Mr Morricone !
Je zou bijna denken dat het een Italo-western is, maar nee dus, al zijn de ingrediënten aanwezig.
Het recept blijkt nog steeds te werken.
Hoofdbestanddeel is hier evenwel de schitterende Shirley MacClaine, die Clint zowat van het scherm speelt, en de film voor mij genietbaarder maakt dan een aantal andere Eastwood westerns.
Na "The Outlaw Josey Wales" is "Two Mules for Sister Sara" de door mij meest opnieuw bekeken Eastwood film.
Heel graag nóg een keer binnenkort


Kleine 3,5