Two Mules for Sister Sara (1970)

Wederom een erg vermakelijke western met Eastwood in de hoofdrol.

Volgens sommigen hier zet hij z'n Man With No Name-karakter neer. Ik vind echter dat er serieus wat verschil is. Hier is hij veel praatzamer, maar ook menselijker. Natuurlijk blijft hij z'n sterke punten (droge one-liners) uitspelen. Maar da's net een pluspunt.
Het verhaal an sich heeft genoeg om het lijf. Sister Sara is een leuke tegenpartij voor Hogan en de interactie zorgt ervoor dat het de hele tijd boeiend blijft.
Het einde bevat een mooi geserveerde portie actie.

Clint Eastwood is uitstekend, zoals altijd. Op Lee Van Cleef na, toch wel m'n favoriete westernacteur. Maar nog net iets beter dan Eastwood vind ik Shirley MacLaine als non.

De landschappen zien er prachtig uit. De muziek van grootmeester Ennio Morricone is wederom magistraal. De actie is goed in beeld gebracht. Wat ook gezegd mag worden, is dat het paard van Eastwood een heel mooi exemplaar was.

Geen top, maar wel goed.

3,5

Ze bleek te duur te zijn las ik onlangs ergens.

Persoonlijk geloof ik overigens dat ze de rol nooit zo goed had kunnen invullen als MacLaine het deed.

Tjonge..."alwéér " een western op een Nederlandse TV zender ! .
Waar hebben we dat aan te danken?

Dit is toch zeker één van de minste Western films met Clint Eastwood en misschien wel de minste. Deze film heb ik vroeger door omstandigheden altijd gemist en nu ik hem dan eindelijk gezien heb is het eigenlijk geen gemis geweest.

Het verhaal stelt bitter weinig voor en alles loopt op rolletjes en het gaat ze ook allemaal heel gemakkelijk af (o.a. de belachelijke scene met het opblazen van de spoorwegbrug waardoor de trein neerstort). Hierdoor is de film eigenlijk ook nooit boeiend laat staan spannend. Het begin van de film is best aardig en het einde eigenlijk ook wel (zelfs met een leuke verrassing) maar alles ertussen in is behoorlijk saai, flauw en slaapverwekkend. De film ziet er visueel wel mooi uit (altijd fraai die Amerikaanse landschappen in een Western) en hetzelfde geldt voor de toegepaste muziek.

Clint Eastwood doet het eigenlijk altijd wel goed in een film en de rol van Shirley MacLaine was ook best leuk. Daarbij wel de kanttekening dat de dialogen tussen beiden en de romance tussen beide regelmatig tenenkrommend waren. Al met al vind ik de film in zijn geheel gewoon zwaar tegenvallen.

P.S. deze film kun je nog het beste vergelijken met een roadmovie maar dan op een paard en een ezel

Ik heb deze film al zeker twee keer eerder gezien, maar nu ik hem nog eens bekeken heb ga ik hem niet nog eens kijken. Ik geloof dat mijn interesse in westerns nooit zo erg groot is geweest, maar in het verleden kwamen die op tv en dan keek je ze gewoon. Dit genre ligt me gewoon niet meer maar ik moet wel zeggen dat deze film een vrij onduidelijke lijn volgt wat genre betreft en een beetje romantische (komedie) roadmovie achtige film haal ik er ook nog wel uit. Hierdoor was het deze keer ook nog wel genietbaar en hou mijn stem op een veilige 3.0.

De film begint op zo'n manier dat hij vrij gemakkelijk toegankelijk is voor niet-western liefhebbers. De dialogen tussen Eastwood en MacLaine zijn geestig, waarbij Clint heel ruw is in zijn taalgebruik en Shirley juist weer heel overdreven vroom en zachtaardig. Als je de achtergrondinformatie leest hoe de film tot stand is gekomen haal je dat er wel een beetje uit en Taylor zou het mijn inziens niet beter hebben gedaan. Wat dat betreft doet MacLaine het goed. En zo neemt de film rustig de tijd om ons kennis te laten maken met de twee hoofdrolspelers met ondertussen mooie opnamen van het Mexicaanse landschap en de muziek is ook wel passend. Maar film wordt steeds saaier en de leuke dialogen worden steeds minder. De film is vaak ongeloofwaardig, maar de pijl in lijfscène wat me toch geen gemakkelijk moment lijkt doet Shirley toch bijzonder overtuigend. De gevechtscène later in de film is misschien leuk voor mensen die van actie houden maar mij doet dit het nu vrij weinig. Toch hebben ze er nog een leuk eind aan weten te maken, waarbij de slotscène memorabel is en sluit goed aan bij de manier waarop de film begint.

Ik heb mijn bericht gebaseerd op herkijken, maar voor mensen die deze nog nooit hebben gezien kan het zeker wel leuk zijn om hem eens gezien te hebben want zo was mijn ervaring de eerste keer ook. 3.0

Komische western. Clint Eastwood die een non compleet voor schut zet! Het is echter wel jammer dat het naar het einde toe steeds minder serieus/realistisch wordt totdat het punt van kolderiek bereikt wordt. Anders had ik 4* gegeven.

Amusante film waar ik van genoten heb, zeker het deuntje van Morricone. Zo'n filmen brengen rust en ontspanning.
Het einde van de film was misschien wat hectisch en snel afgerond maar dat stoorde niet.

Niet de beste western van Eastwood maar voor mij ook niet de slechtste.
Ik vond dat de film sterk opende met een vuurgevecht wat in een Spaghetti western niet zou misstaan . Hierna zien we Eastwood en Maclaine op pad gaan wat volgt is hier en daar wat actie maar vooral de leuke momenten tussen deze twee is vermakelijk om te zien .
Ook de ruige omgeving en de muziek van Morricone geven deze western net wat extra's.
Al deze punten zorgen ervoor dat dit een prettige film is om naar te kijken .
Alleen het einde vond ik op de een of andere manier weer wat minder .

Tja vermaak is het zeker alleen vond ik het jammer dat het naar het einde toe minder werd. Heerlijk begin, een roadtrip met een non en een atheïst leidt tot aardig leuke momenten, 3.5** waard in mijn ogen.

Maar naar het einde toe werd het allemaal minder leuk, de bestorming was ronduit een killer van een lacher, 2.5** waard in mijn ogen.

Een gemiddelde van 3** waarbij de muziek zeker de moeite ook waard is, ook al ben ik niet eens een grote fan van deze muziek (Morricone).

Vermakelijk western met een leuk duo. Een cowboy en een non. De omgeving is schitterend, de kleuren zijn mooi en de muziek is op zijn tijd geweldig mooi. Dat Mexicaanse heeft toch wat. Het verhaal wordt keurig opgebouwd en zit goed in elkaar. Grappig is dat er leuke nuttige dialogen zitten tussen Eastwood en MacLain. Inmiddels 86 en 82 jaar oud. De blu ray uitgave ziet er schitterend uit. Natuurlijk je ziet dat hij oud is, maar is perfect opgelapt met mooie heldere kleuren.

Het eind is spetterend zoals we dat vaker kennen uit dit soort westerns. Dan wordt ie zowaar ook nog wat spannend. Zeker geen tegenvaller!

Jeugdsentiment.

Dit was een van die films die met een zekere regelmaat op zondagmiddag op de televisie kwam in de jaren-80 en -90. Best vaak gezien indertijd, en hoewel dat alweer een tijdje geleden was toch nog steeds een feest van herkenning.

Het is niet een heel stereotype western eigenlijk, maar de mooie omgeving en de interactie tussen Clint Eastwood en Shirley MacLaine maken het een erg aangenaam filmpje. En dan ook nog de epische muziek van Morricone. Erg fijn.

Nooit geweten dat budd boetticher het verhaal heeft geschreven. Op wikipedia staat er wel een interessant verhaal over.