Two Mules for Sister Sara (1970)

Wederom een erg vermakelijke western met Eastwood in de hoofdrol.

Volgens sommigen hier zet hij z'n Man With No Name-karakter neer. Ik vind echter dat er serieus wat verschil is. Hier is hij veel praatzamer, maar ook menselijker. Natuurlijk blijft hij z'n sterke punten (droge one-liners) uitspelen. Maar da's net een pluspunt.

Het verhaal an sich heeft genoeg om het lijf. Sister Sara is een leuke tegenpartij voor Hogan en de interactie zorgt ervoor dat het de hele tijd boeiend blijft.

Het einde bevat een mooi geserveerde portie actie.

Clint Eastwood is uitstekend, zoals altijd. Op Lee Van Cleef na, toch wel m'n favoriete westernacteur. Maar nog net iets beter dan Eastwood vind ik Shirley MacLaine als non.

De landschappen zien er prachtig uit. De muziek van grootmeester Ennio Morricone is wederom magistraal. De actie is goed in beeld gebracht. Wat ook gezegd mag worden, is dat het paard van Eastwood een heel mooi exemplaar was.

Geen top, maar wel goed.

3,5

Ze bleek te duur te zijn las ik onlangs ergens.

Persoonlijk geloof ik overigens dat ze de rol nooit zo goed had kunnen invullen als MacLaine het deed.

Tjonge..."alwéér " een western op een Nederlandse TV zender ! .

Waar hebben we dat aan te danken?

Dit is toch zeker één van de minste Western films met Clint Eastwood en misschien wel de minste. Deze film heb ik vroeger door omstandigheden altijd gemist en nu ik hem dan eindelijk gezien heb is het eigenlijk geen gemis geweest.

Het verhaal stelt bitter weinig voor en alles loopt op rolletjes en het gaat ze ook allemaal heel gemakkelijk af (o.a. de belachelijke scene met het opblazen van de spoorwegbrug waardoor de trein neerstort). Hierdoor is de film eigenlijk ook nooit boeiend laat staan spannend. Het begin van de film is best aardig en het einde eigenlijk ook wel (zelfs met een leuke verrassing) maar alles ertussen in is behoorlijk saai, flauw en slaapverwekkend. De film ziet er visueel wel mooi uit (altijd fraai die Amerikaanse landschappen in een Western) en hetzelfde geldt voor de toegepaste muziek.

Clint Eastwood doet het eigenlijk altijd wel goed in een film en de rol van Shirley MacLaine was ook best leuk. Daarbij wel de kanttekening dat de dialogen tussen beiden en de romance tussen beide regelmatig tenenkrommend waren. Al met al vind ik de film in zijn geheel gewoon zwaar tegenvallen.

P.S. deze film kun je nog het beste vergelijken met een roadmovie maar dan op een paard en een ezel

Ik heb deze film al zeker twee keer eerder gezien, maar nu ik hem nog eens bekeken heb ga ik hem niet nog eens kijken. Ik geloof dat mijn interesse in westerns nooit zo erg groot is geweest, maar in het verleden kwamen die op tv en dan keek je ze gewoon. Dit genre ligt me gewoon niet meer maar ik moet wel zeggen dat deze film een vrij onduidelijke lijn volgt wat genre betreft en een beetje romantische (komedie) roadmovie achtige film haal ik er ook nog wel uit. Hierdoor was het deze keer ook nog wel genietbaar en hou mijn stem op een veilige 3.0.

De film begint op zo'n manier dat hij vrij gemakkelijk toegankelijk is voor niet-western liefhebbers. De dialogen tussen Eastwood en MacLaine zijn geestig, waarbij Clint heel ruw is in zijn taalgebruik en Shirley juist weer heel overdreven vroom en zachtaardig. Als je de achtergrondinformatie leest hoe de film tot stand is gekomen haal je dat er wel een beetje uit en Taylor zou het mijn inziens niet beter hebben gedaan. Wat dat betreft doet MacLaine het goed. En zo neemt de film rustig de tijd om ons kennis te laten maken met de twee hoofdrolspelers met ondertussen mooie opnamen van het Mexicaanse landschap en de muziek is ook wel passend. Maar film wordt steeds saaier en de leuke dialogen worden steeds minder. De film is vaak ongeloofwaardig, maar de pijl in lijfscène wat me toch geen gemakkelijk moment lijkt doet Shirley toch bijzonder overtuigend. De gevechtscène later in de film is misschien leuk voor mensen die van actie houden maar mij doet dit het nu vrij weinig. Toch hebben ze er nog een leuk eind aan weten te maken, waarbij de slotscène memorabel is en sluit goed aan bij de manier waarop de film begint.

Ik heb mijn bericht gebaseerd op herkijken, maar voor mensen die deze nog nooit hebben gezien kan het zeker wel leuk zijn om hem eens gezien te hebben want zo was mijn ervaring de eerste keer ook. 3.0

Komische western. Clint Eastwood die een non compleet voor schut zet! Het is echter wel jammer dat het naar het einde toe steeds minder serieus/realistisch wordt totdat het punt van kolderiek bereikt wordt. Anders had ik 4* gegeven.

Amusante film waar ik van genoten heb, zeker het deuntje van Morricone. Zo'n filmen brengen rust en ontspanning.

Het einde van de film was misschien wat hectisch en snel afgerond maar dat stoorde niet.

Niet de beste western van Eastwood maar voor mij ook niet de slechtste.

Ik vond dat de film sterk opende met een vuurgevecht wat in een Spaghetti western niet zou misstaan . Hierna zien we Eastwood en Maclaine op pad gaan wat volgt is hier en daar wat actie maar vooral de leuke momenten tussen deze twee is vermakelijk om te zien .

Ook de ruige omgeving en de muziek van Morricone geven deze western net wat extra's.

Al deze punten zorgen ervoor dat dit een prettige film is om naar te kijken .

Alleen het einde vond ik op de een of andere manier weer wat minder .

Tja vermaak is het zeker alleen vond ik het jammer dat het naar het einde toe minder werd. Heerlijk begin, een roadtrip met een non en een atheïst leidt tot aardig leuke momenten, 3.5** waard in mijn ogen.

Maar naar het einde toe werd het allemaal minder leuk, de bestorming was ronduit een killer van een lacher, 2.5** waard in mijn ogen.

Een gemiddelde van 3** waarbij de muziek zeker de moeite ook waard is, ook al ben ik niet eens een grote fan van deze muziek (Morricone).

Vermakelijk western met een leuk duo. Een cowboy en een non. De omgeving is schitterend, de kleuren zijn mooi en de muziek is op zijn tijd geweldig mooi. Dat Mexicaanse heeft toch wat. Het verhaal wordt keurig opgebouwd en zit goed in elkaar. Grappig is dat er leuke nuttige dialogen zitten tussen Eastwood en MacLain. Inmiddels 86 en 82 jaar oud. De blu ray uitgave ziet er schitterend uit. Natuurlijk je ziet dat hij oud is, maar is perfect opgelapt met mooie heldere kleuren.

Het eind is spetterend zoals we dat vaker kennen uit dit soort westerns. Dan wordt ie zowaar ook nog wat spannend. Zeker geen tegenvaller!

Jeugdsentiment.

Dit was een van die films die met een zekere regelmaat op zondagmiddag op de televisie kwam in de jaren-80 en -90. Best vaak gezien indertijd, en hoewel dat alweer een tijdje geleden was toch nog steeds een feest van herkenning.

Het is niet een heel stereotype western eigenlijk, maar de mooie omgeving en de interactie tussen Clint Eastwood en Shirley MacLaine maken het een erg aangenaam filmpje. En dan ook nog de epische muziek van Morricone. Erg fijn.

Nooit geweten dat budd boetticher het verhaal heeft geschreven. Op wikipedia staat er wel een interessant verhaal over.

Two Mules for Sister Sara is een vermakelijke en luchtige western waar ik nog niet eerder van had gehoord. Sowieso trok Clint Eastwood de aandacht en wou ik de film zeker een kans geven. Ook Ennio Morricone was een bekende en zijn soundtrack was erg leuk: fris, luchtig en met een beetje humor.

Zo ervoer ik ook de film. Best hier en daar wel wat leuke satirische momenten tussen het samenspel van Hogan en zuster Sara. Hogan wordt wat opgespeld en wordt geregeld van antwoord gediend door de assertieve Sara. Je ziet gewoon dat er iets niet klopt, maar Hogan, verblindt door het respect voor de geestelijke, ondergaat het maar. Zijn verbazing is dan ook groot wanneer naar het einde toe de aap uit de mouw komt. Leuke cinema!

Zoals wel vaak in westerns zijn de landschappen mooi en eindeloos. De passende soundtrack doet je dan ook geregeld wegdromen. Het verhaal is leuk en fris. Alleen naar het einde toe wat simplistisch en snel, maar dat vergeef ik hen met plezier.

Goede, typische Clint Eastwood, western met een vleugje humor en veel actie.

Eastwood in zijn spaghetti western jaren, altijd goed voor een goede film, met een verrassend goede Shirley Temple als de non, die later in het verhaal iets heel anders blijkt te zijn

Bijna 2 uur duurt de film, maar is altijd leuk en zeker niet vervelend...

Die waren al een tijdje voorbij

Dit is een Amerikaans-Mexicaanse productie.

Past anders wel goed in het rijtje... en toch met de muziek van Ennio Morricone hé....

Zijn outfit ook wel

Weer een heerlijke western met Eastwood en ook leuk met Shirley Maclaine als tegenspeelsters. Een western met een dosis humor zonder dat het een parodie of slapstick wordt. Ik wist niet dat de Fransen ook vochten in de Amerikaanse Burgeroorlog. Die zie je toch niet zoveel in westerns. De film kent enkele kleurrijke figuren, Don Siegel weet wat hij doet en het klikt duidelijk met Clint Eastwood (een jaar later maken ze samen Dirty Harry) en natuurlijk de toepasselijke muziek van Ennio Morricone. Het is geen topwestern, maar de ingrediënten zijn duidelijk aanwezig en liefhebbers zullen hier zeker van genieten.

Fijn samenspel tussen MacLaine en Eastwood, ook niet veel meer dan dat.

Ben niet meteen genrefan maar een pastafreak zal dit waarschijnlijk wel kunnen smaken, tabasco ergens verkrijgbaar?

De Blu-ray (met NL subs ) is via Amazon.de momenteel portovrij verkrijgbaar voor € 4,97.

Onlangs voor een spotprijs een box van Eastwood gekocht met Blu-ray. En ook deze zat daarbij, dus eens opnieuw bekeken.

Heb niets toe te voegen aan mijn eerste commentaar, alleen dat de film op Blu-ray nog scherper van beeld is.

Topfilm is en blijft het.

in memoriam : Ennio Morricone

Wat een geniale generiek ! Telkens in een long shot zien we een link met een dier (uil, vis, konijn, poema -wat een shot - , slang, zelfs een skelet en dan als symbolisch einde het paard dat een tarantula vertrappelt (moet toch een moeilijk shot geweest zijn) met op de achtergrond een ondergaande zon, bossen, bergen met sneeuw, rotsen, etc. Maar het is vooral de magistrale score van Morricone die de bovenhand voert. De score bestaat uit een mix van oa panfluit, religieus koor en het ezelgeluid (2 laatste elementen vormen de rode draad in de film), is zeer frivool en catchy en mag daarom concurreren met zijn beste scores van films als The good, the bad and the ugly of Once upon a time in the west. Wel, het beste is dan al voorbij want de film zelf is middelmatig; De film leunt te veel op de interactie tussen MacLaine en Eastwood en dat is zeer genietbaar maar wanneer dit wegvalt, zakt ook het niveau van de film weg. Maar die opening, jongens, dat is puur filmplezier. Bedankt Mr Morricone !

Eastwood doet zijn spaghetti-kunstje nog een keer in deze Amerikaans-Mexicaanse productie.

Je zou bijna denken dat het een Italo-western is, maar nee dus, al zijn de ingrediënten aanwezig.

Het recept blijkt nog steeds te werken.

Hoofdbestanddeel is hier evenwel de schitterende Shirley MacClaine, die Clint zowat van het scherm speelt, en de film voor mij genietbaarder maakt dan een aantal andere Eastwood westerns.

Na "The Outlaw Josey Wales" is "Two Mules for Sister Sara" de door mij meest opnieuw bekeken Eastwood film.

Heel graag nóg een keer binnenkort

Vermakelijke Eastwood, morgen weer vergeten.

Kleine 3,5

Hou je van Eastwood zijn western films , dan kan je dit waarschijnlijk ook wel smaken , althans het merendeel van de film.
Na een goede start verliest de film tamelijk wat kracht en houdt het geheel de kijker niet altijd even geboeid .

Dat is dan waarschijnlijk ook meteen een mogelijke verklaring van het feit dat ik deze film in de loop van 20 jaar al minstens tien keer op de tv heb gekeken, en vorige week voor het eerst het einde mocht meemaken.

Er zijn ook genoeg pluspunten te vinden.
Two Mules is mooi geschoten en heeft qua uiterlijk een redelijke benadering van de bekende Eastwood spaghetti's . Verwacht overigens geen volbloed spaghetti/zapata, de film is meer een Amerikaanse western welke een dergelijke sfeer benadert.
Dat Eastwood dan ook nog eens als de naamloze man uitgedost is, mag geen toeval heten.

Het einde slaat wat mij betreft de plank volledig mis, de gehele film heeft een weinig serieuze lading. Daar past een machete door iemands gezicht niet helemaal .

Het samenspel tussen de (goed spelende) non en onze cowboy was goed. De aanwezigheid van de/een Mexicaanse revolutie mag vaak wat toevoegen aan westerns, hier vond ik deze karakters vele malen minder interessant .

Niet slecht, zeker ook geen favoriet.

Eigenlijk had de rol van Sister Sara moeten worden gespeeld door een Mexicaanse. Er was even sprake van dat Liz Taylor de rol zou spelen. Helaas is men uiteindelijk bij MacLaine uitgekomen. Eastwood maakt nog wel wat goed met zijn droge opmerkingen, maar het weinig subtiele spel van MacLaine verpest voor mij de film wel grotendeels. Dat zij helegaar geen nonnetje was is wel een contender voor de minst verrassende twist in cinematic history.

Het is wel leuk dat het in Mexico is opgenomen, mooie landschappen en weer eens wat anders dan Monument Valley, maar het verhaal rondom de koloniale oprisping die de Fransen een Interventie noemden wordt maar matig verteld. Ook is de toon soms volledig uit balans, van grappige kwinkslagen over nonnetjes gaat het naar een opmerkelijk gewelddadig einde. Een beetje alsof je de Vier Vuisten zit te bekijken en iemand krijgt een bajonet door z'n keel. Ook Morricone's score kon me totaal niet bekoren, vind het een van zijn minste werken.

De film wordt grotendeels gered door de aanwezigheid van Shirley McLaine als non. Ze weet de film een flinke dosis frisheid en humor mee te geven. Want verder is dit een flauw en banaal verhaal, die voor de zoveelste keer een overval als climax heeft. Zelfs Eastwood als cliché-cowboy kon me niet boeien, en dat gebeurt me maar zelden. Dit was echt een vrij matige western.

Het beeld van de zwijgzame revolverheld met de korzelige en zwaarmoedige blik onder de ver naar beneden getrokken hoed met tussen zijn door de zon geteisterde lippen een rokende cigarillo, wordt in mijn ogen het best uitgedragen door Clint Eastwood. De man die al in 1964 in A Fistfull of Dollars de zwijgzame revolverheld speelde en die rol daarna nog ettelijke malen herhaalde, doet het ook in Two Mules for Sister Sara. Hij is de met hoed, colt en cigarillo uitgeruste revolverheld Hogan.

Eastwood speelt zijn vertrouwde rol in een film die je als een spaghettiwestern zou kunnen kenschetsten, maar die door de overdreven toepassing van de bekende stijlmiddelen die in de Italiaanse western thuishoren, wat luchtiger aandoet. Die luchtigheid heeft eveneens te maken met de aanwezigheid van Shirley Maclaine. Als zedige non met de naam zuster Sara is zij gekoppeld aan de stoere revolverheld. Een leuk koppel is het. Een outlaw die een deugdzame non bijstaat en een non die een goddeloze outlaw assisteert. Bijtende dialogen en bizarre situaties zijn het gevolg.

De typische cynische houding van de revolverheld zoals we die uit spaghettiwesterns kennen, is uiteraard aanwezig. Opmerkelijk genoeg heeft Eastwood in tegenstelling tot zijn gebruikelijke zwijgzaamheid daarbij de beschikking over een spraakvermogen dat ongekend is als je dat relateert aan de weinige woorden die de gemiddelde revolverheld met een zwaarmoedige blik en een verholen gezicht met daarin een rokende cigarillo, uit zijn mond laat rollen. Dat type spreekt gewoonlijk amper een woord. Hogan praat veel.

De verbale confrontaties zijn hartstikke leuk. Eastwood vuurt de ene na de andere spitsvondige tekst en oneliner af en persifleert op die manier de stoere revolverheld zoals we die met name uit de Italiaanse western kennen. Gelukkig wordt de persiflage niet in het belachelijke getrokken, maar balanceert soms hoogstens op het randje van de geloofwaardigheid. Het karakter bezit voldoende serieus fundament om hem als een heuse revolverheld te beschouwen. Maclaine vertolkt de non op een speelse en charmante manier en is eveneens niet op haar mondje gevallen. Het duo harmonieert lekker. De stekelige samenwerking van het duo is als gezegd hartstikke vermakelijk.

Het enige dat je de film kwalijk zou kunnen nemen is het gebrek aan een opvallende antagonist. Zo’n figuur werkt toch aansprekender dan een anoniem garnizoen Franse soldaten of een bijeengeraapt groepje kwaadwillende desperado’s. Maar goed, over het algemeen heeft de film prima actie en zijn de plaatjes van het landschap waar Eastwood en Maclaine doorheen trekken, wonderschoon. In het midden zakt de boel een beetje in, maar de actierijke finale trekt de film weer uit de impasse. Voor de muziek in deze luchtige western is Ennio Morricone verantwoordelijk. Heerlijke klanken die je meteen in de western-mood brengen. Leuke film.