A Night at the Opera (1935)

Anarchistische onzin die mij helaas niet echt ligt. Het spervuur aan ad-rem antwoorden van Groucho maakt het nog een beetje kijkbaar, maar dan vooral uit nieuwsgierigheid; welke woordspeling hebben ze nu weer bedacht? En dat is dan wel knap of slim, maar ook zelden echt leuk.

Ik heb daarbij ook nog 's een bloedhekel aan clowns, dus de scenes met Harpo vind ik al helemaal niet te harden.

De scene in de kajuit en het slot zijn dan wel aardig, maar voor de rest houdt het niet over.

Enkele jaren geleden zag ik deze film voor het eerst en was ik niet onder de indruk. 'Duck Soup' vond ik sowieso beter, maar 'A Night at the Opera' voelde toen echt niet zo goed aan. En eigenlijk is mijn mening nog niet zo enorm veel veranderd na mijn tweede kijkbeurt.

'A Night at the Opera' steekt wat mij betreft een beetje te krakkemikkig in elkaar, de plot lijkt zo'n beetje met haken en ogen aan elkaar te hangen. Je zou zeggen dat dit past in het anarchistische sfeertje dat vooral tijdens de finale benadrukt wordt, maar ik stoorde me er een beetje aan. Sommige Buster Keatonfilms hadden hier ook bij momenten wat last van, maar zijn superieure humor maakte dat dan weer voor me goed. The Marx Brothers slagen er soms in een glimlach op je gezicht te toveren, maar slagen er ook in je met de ogen te doen rollen voor een té belegen of gewoonweg flauwe grap. De 'legendarische' finale vond ik overigens behoorlijk flets, eerder in de film zitten er veel grappigere momenten (de kleine kajuit, de openingsscène, de hotelkamer die de broers 'transformeren',...).

Ook stoorde ik me wederom aan die 'verplichte' muzikale intermezzo's, dat haalt het tempo echt uit de film en zijn behoorlijk saai om te bekijken. Chico's piano en Harpo's harp waren dan weer ok, maar beiden hadden een veel mooiere gelijkaardige scène in het latere 'A Day at the Races'.

De film sleept nog net een magere 3,5* uit de brand, maar het zou evengoed een 3* kunnen geweest zijn. Maar omdat Groucho af en toe toch echt wel geestig uit de hoek komt en de film zoals eerder vermeld enkele fijne scènes heeft haalt hij nipt de 3,5*

3,5*

grappig bij momenten, maar geen meesterwerk imo. De grappigste scènes zijn natuurlijk het contract, de kajuit en de eindscene. Maar bij de discussies kon er ook wel af en toe een glimlachje vanaf.

Toch had ik evengoed een 3* kunnen geven, maar gezien de 'oudheid' van de film geef ik 'm het voordeel van de twijfel en dus een 3.5

Na Duck Soup mijn tweede ervaring met de broers Marx. En deze beviel me een heel stuk beter. Vooral het feit dat er hier meer sprake is van een plot en niet enkel een serie sketches, waarbij het verhaal er niet toe doet. Maar ook de humor was in mijn ogen hier een stuk scherper, ik stoorde me minder aan de slapstick van Harpo en Groucho is weer geweldig op dreef met zijn sarcasme. Heerlijk personage, een man naar mijn hart. Dingen als die muzikale tussendoortjes, waaronder ook Chico en Harpo tussen die kinderen, deed me dan weer niks. Vond het zelfs vrij vervelend. Maar scènes als de kleine hotelkamer van Groucho of de eindscène maken veel goed. Op naar de volgende Marx.

3,5 sterren.

Als we de komedies uit Hollywood van pak 'm beet voor de jaren '60 erbij pakken zijn er genoeg die ik meer waardeer dan die van The Marx Brothers, omdat ze scherper, slimmer, origineler of zelfs kunstzinniger zijn. Maar één ding hebben de films van The Marx Brothers stiekem voor op andere komedies uit die periode: ze laten me het hardste lachen. En dat telt voor veel.

Hier op MovieMeter hebben de broertjes helaas niet zo'n grote status. Het is ook wel begrijpelijk dat de over-the-top aanpak van hun misschien teveel van het goede is voor sommigen. Persoonlijk hou ik echter van hun anarchie, hun vindingrijkheid en natuurlijk hun perfecte timing. Duck Soup heb ik al meerdere malen bekeken en nu na A Night at the Opera (waarom duurde het eigenlijk zolang voordat ik aan een tweede film van hun begon?) zullen er zeker meer volgen.

A Night at the Opera is filmisch een stuk beter dan het rommelige Duck Soup, maar het anarchistische plot van die film wordt hier enigzins gemist.The Marx Brothers staan duidelijk voor chaos en een verhaallijn waarin dit uitgebuit wordt is toch het best. Nu is het toch wat jammer om wat (gelukkig korte) momenten te hebben waarin Groucho vriendelijk doet tegen de romantische, serieuze bijrollen. Het past niet bij hem. Maar als het om humor gaat is A Night at the Opera toch minstens gelijkwaardig aan Duck Soup. Geweldige one-liners van Groucho, duidelijk mijn favoriete broertje, maar ook de slapstick van Harpo is vaak briljant (geweldig moment als hij dat theaterdoek oprent, erg knap gedaan). Chico vind ik meer gewoon leuk. Het is jammer van die musicalstukken die wat mij betreft niets toevoegen en gewoon ververlend zijn om naar te kijken. Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de vele hoogtepunten, zoals de boot, het hotel met de bedden en de fantastische climax.
4*

Op zich zegt de volgende zin genoeg over deze film:

Zalig gelachen!

Ook een thema dat ondertussen al duizend keer opnieuw is aangepast en herbruikt is maar in deze film in deze tijd nog altijd fris oogt.

Harpo zijn slapstick moppen konden mij in deze film goed bekoren.

De situaties waar ze in terecht kwamen wierden ook altijd prachtig uitgewerkt en groucho was heerlijk irritant in deze film.

Ik heb mij alvast goed gehad!!

There ain't no Sanity Claus

Na de 5 films met Zeppo en geproduceerd door Paramount kwamen de broertjes bij MGM terecht. Duck Soup had niet het succes waarop iedereen had gehoopt en tijdens een bridge spel tussen Chico en Irving Thalberg, het toenmalige wonderkind van MGM, werd er een overeenkomst gesloten tussen Marx en de nieuwe productiemaatschappij. Een samenwerking die ook voor 5 films zou duren en waarvan A Night at the Opera de eerste van zou zijn.

Thalberg was dan ook van plan om de Marx Brothers nieuw leven in te blazen door hun stijl van verhaal compleet om te gooien. Deze keer geen humor meer waar een verhaal aan werd gehangen maar een compleet verhaal waar de humor werd aangehangen. Dit klinkt misschien vaag maar eigenlijk komt het er op neer dat Thalberg het allemaal minder sketcherig wou en dat er een dramatische verhaallijn in de plaats moest komen met een begin, een midden en een einde. Persoonlijk ben ik daar minder over te spreken. De films met de Marx Brothers die ze onder het toezicht van Paramount hebben gemaakt komen een stuk meer anarchistischer en vrijer over, dit voelt allemaal soms nogal verplicht aan. Ook haalt de verhaallijn over de 2 opera geliefden de vaart soms wel serieus uit de film. Pas op, ze konden wel degelijk goed zingen maar het zijn wel saaie stukken en dat hoort niet in een Marx Brothers. Ook het feit dat alles zo serieus wordt aangepakt is een misser wanneer je de 5 Paramount films gewoon bent waar de meeste nummers gewoon bestaan uit Groucho die een aantal opmerkingen maakt maar dan met een streepje muziek onder, is dit toch wel wat saaier. Gelukkig zijn er wel weer genoeg geniale scènes die ervoor zorgen dat dit nog altijd wel het bekijken waard is. De interactie tussen Groucho en Chico bij de contractscène is goud waard maar vooral de kajuitscène waar er zo'n 15 man in een extreem kleine ruimte wordt gepropt is fantastisch. Ik zeg het, de film kent een aantal onderbrekingen die ik er liever niet in had gezien maar dat neemt niet weg dat fans van de broertjes hier niet aan hun trekken komen. Vooral het einde waar Harpo zijn eigen stunts verzorgt (en Wood was een perfectionist waardoor Harpo's handen extreem leden onder sneden van het touw doordat de scène verschillende keren is overgedaan) is weer zo'n typisch stukje Marx Brothers humor. Ik zou het alleen niet de beste film uit hun carrière noemen.

Deze keer geen Zeppo en hoewel ik het niet had gedacht, ik mis hem. Na de 5 films met Paramount was hij het beu geraakt dat hij continu de straight man moest spelen en altijd de love interest was in de film. Rond die tijd was hun contract met Paramount geëindigd en Zeppo stopte ermee (hij zou ook nooit meer in een andere film meespelen) dus de broertjes moesten naar iets anders op zoek. Groucho twijfelde er even aan om alleen Chico en Harpo te laten doorgaan onder de naam 'Marx Brothers' maar toen het contract met MGM (waar trouwens nog een hilarische anekdote is verbonden waar de broers naakt in het bureau van Thalberg komen te zitten) er kwam, deed Groucho terug mee. En maar goed ook want hij blijft toch echt wel mijn favoriet, al is het zo ontzettend moeilijk om te kiezen. De kracht van Groucho's humor zit hem vooral in de vele beledigingen die hij per minuut maakt en die kunnen me toch altijd wel doen lachen. Misschien is sommige humor van de broers veroudert maar de vele sarcastische commentaar van Groucho hoort daar toch zeker en vast niet bij. Ook fijn om te zien dat zijn eeuwige klankbord (hoewel eeuwig is ze niet want ze doet niet in alle Marx Brothers films mee) Margaret Dumont weer van de partij is. Het was waarschijnlijk dik tegen haar goesting maar ze zou altijd herinnerd worden dankzij haar rollen in de Marx Brothers films en nooit voor een andere rol maar ergens is dat terecht volgens mij. Groucho maakt vaak mensen belachelijk maar wanneer Dumont er aan te pas komt, is het allemaal toch net dat tikkeltje grappiger. Chico en Harpo doen weer hun eigen ding en zelfs na 6 films achter elkaar verveelt dat nog steeds niet. Ze blijven toch ontzettend goed op elkaar ingespeeld. Iets minder ben ik te spreken over de Zeppo kloon, Allan Jones. Op zich doet hij het zeker niet slecht maar je voelt aan dat dit een perfecte rol voor Zeppo had geweest en die had ik toch net iets liever.

Niet de beste Marx Brothers film, die eer gaat toch nog altijd naar Duck Soup en Horse Feathers maar A Night at the Opera heeft zeker en vast evenveel charme. Het is alleen jammer dat de vaart er af en toe wordt uitgehaald en dat het gemis van Zeppo voelbaar is. Ik heb me in ieder geval weer geweldig vermaakt en ik hoop dat ik er snel werk van kan maken om de rest van hun oeuvre te herzien.

4*

Mijn tweede Marx Brothers film na Duck Soup en gelukkig beviel deze film stukken beter.

Het eerste wat bij me opkomt na het zien van deze film is chaos. Want chaotisch kun je deze film bij tijd en wijle gerust noemen. Opera is nooit iets voor mij geweest, maar op deze manier is het best leuk.

Hoewel lang niet alles in deze film goed is, bevat de film een aantal erg goede scenes. Het moment op de boot waarbij de kajuit steeds voller en voller raakt met mensen is erg goed en deed mij behoorlijk lachen. Ook de scene van de agent en de verdwijnende bedden, is grappig en erg goed gemaakt. Verder is het laatste kwartier van de film een waar spektakel, waarbij Harpo zich op geweldige wijze uitleeft. Verder zijn ook de soms erg droge opmerkingen van Groucho best geinig.

Ja een erg vermakelijke film dit. De muzikale intermezzo's hoefden voor mij niet zo, maar verder was het leuk en ga ik zeker nog wel een volgende Marx Brothers film zien.

3,5*

23-03-'08

Zo dacht ik er dus tig jaar geleden over. Nu bij herziening anno 2011 viel er voor mij niet meer zo veel te lachen. Ik vind de humor van die Brothers nu erg flauw en die "stomme" Harpo vind ik zelfs vreselijk irritant met zijn gebarentaal. Alleen het einde redde deze film nog enigszins maar daar is dus ook alles mee gezegd. De humor van de Marx Brothers hebben voor mij de tand des tijds dus duidelijk niet doorstaan. Geef mij toch maar die tijdloze humor van Laurel en Hardy. Die verveelt mij namelijk nooit.

Nipte 3,0* na herziening.

Al weer zo'n geweldige film, dubbel gelegen van het lachen.

Dan vooral aantal briljante Quotes.

Otis B. Driftwood: And eight pieces of French pasty.

Fiorello: With two hard-boiled eggs.

Otis B. Driftwood: And two hard-boiled eggs.

[Tomasso honks his horn]

Otis B. Driftwood: Make that three hard-boiled eggs.

Henderson: What's a hermit doing with four beds?

Otis B. Driftwood: Well, you see those first three beds?

Henderson: Yes.

Otis B. Driftwood: Last night, I counted five thousand sheep in those three beds, so I had to have another bed to sleep in. You wouldn't want me to sleep with the sheep, would you?

Henderson: You live here all alone?

Otis B. Driftwood: Yes. Just me and my memories. I'm practically a hermit.

Henderson: Oh. A hermit. I notice the table's set for four.

Otis B. Driftwood: That's nothing - my alarm clock is set for eight. That doesn't prove a thing.

Nee, het ligt me toch niet echt. Ik vond Duck Soup overigens echt leuker.

Dat wordt dan ook als hun beste gezien. Alleen zoveel verschil zit er toch niet tussen deze en Duck Soup? Met uitzondering van het gemis van Zeppo dan.

Ik vind het zelf ook wel de leukste trouwens, al kan ik de rest zeker en vast ook waarderen.

Misschien deels stemming, Metalfist. Ik weet het niet. Voornamelijk Groucho verpest het voor mij. Teveel one-liners die het voor mij nièt doen, maar waarvan je weet dat het de bedoeling was dat je erom lachte. Dat gaat knagen op een gegeven moment, je begint de momenten waarvan je weet dat het grappig moet zijn maar die je weinig doen op te tellen. Althans, dat deed ik.

Begrijpelijk, want ik geef ook niet elke film dezelfde score. Groucho is juist mijn favoriet (al komen Chico en Harpo ook wel erg dicht in de buurt) waardoor een film met veel one-liners me sowieso al erg goed ligt.

De Marx broertjes blijven, tezamen met Buster Keaton voor mij sowieso wel de koningen van de oude comedy.

Niet om door te komen. Film wist me nergens te interesseren en de humor kon ik ook niet hebben. Slapstick houd ik ook vaak niet van (op een enkele uitzondering na). Deed me wat dat betreft denken aan de Ashton Brothers die ik ook niet leuk vond. Enkel de snelpratende Goucho was soms oprecht grappig en dat stukje met die harp in het midden was een fijn rustpunt. Ook Verdi's zigeunerkoor was fijn, maar dat was niet de verdienste van de broertjes Marx. 1,5*.

Ongetwijfeld een echte klassieker!

Deze éérste film van The Marx Brothers voor MGM, is de grote favoriet van Groucho Marx. Dit is tevens de éérste zonder de medewerking van Zeppo Marx. Harpo Marx deed z'n eigen stunts zelf. Hier moest hij vaak een hoge prijs voor betalen. Vooral omdat Sam Wood nogal een perfectionist was. De scène waarbij Harpo aan een touw hangt, werd diverse keren opnieuw gefilmd. Harpo hield hier uiteindelijk gezwollen handen aan over. Ook de kajuitscène is briljant. Deze bleek achteraf geïmproviseerd te zijn.

De Britse band Queen heeft destijds hun album "A Night at the Opera " uit 1975 opgedragen aan deze film. In 1992 verscheen de remake Brain Donors (1992). Echter is deze remake slechts losjes gebaseerd op A Night at the Opera (1935) en A Day at the Races (1937). Briljante humor van Groucho Marx, een heerlijke soundtrack en onvergetelijke scènes. De film won in 1993 de National Film Registry. Ongetwijfeld een groot succes voor The Marx Brothers!

4,0 *

Marx Brothers zullen nooit mijn dingen worden. Na Duck Soup duurde het even voor ik hen nog een poging wou geven. Deze 'A night at the opera) gaat in dezelfde trend verder. Vrij druk en de broers komen verre van sympathiek over. Een groot verschil met komieken als Chaplin, Keaton of Lloyd. De film voelt ook gedateerd aan. Humor is al moeilijk op zich, en deze film is niet tijdloos blijkt.

Je merkt wel dat de Marx Brothers talent hebben, maar dat komt nooit echt tot uiting. Jammer, want ze zijn zeker niet slecht en ik hoopte met deze film meer te kunnen zien daarvan.

Ik vond Duck Soup erg leuk. A Night at the Opera is mijn tweede Marx Brothers film, en hoewel ik deze ook wel kon waarderen vond ik 'm toch een slagje minder. Het verhaal is ook hier niet echt van belang, maar dient als gegeven om grappen aan op te hangen - en toch heeft de film regelmatig weinig interessante muzikale intermezzo's die helaas de film behoorlijk vertragen en opbreken. De grappen daarbuiten en de escalatie die de rellende Marx-broertjes in hun omgeving veroorzaken werken lang niet altijd maar vaak wel, en met name Groucho brengt zo'n spervuur aan one-liners en woordgrappen dat er ook na een mislukte grap binnen seconden wel weer een betere binnenkomt. De slapstick van Harpo is ook niet overal even sterk - het is geen Buster Keaton-niveau - maar is over het algemeen vermakelijk genoeg, en de minst zichtbare broer Chico is gewoon oke. Een prima herkennismaking met de Marx Brothers, en in de categorie vooroorlogse humor blijven ze voor mij een solide nummer twee (na Buster Keaton).

Goeie film waarin twee opera-zangers beide een contract aangeboden krijgen. Het verhaal doet soms een beetje rommelig aan. Meer dan genoeg goed uitgewerkte grappige situaties. Ook een aantal grappige dialogen. De paar muzikale gedeeltes halen een beetje de vaart uit de film. Mijn eerste kennismaking met de Marx Brothers.

Duck Soup 2. Groucho speelt hier wederom een personage dat ondanks zijn opvallende onbekwaamheid toch in een managementpositie is beland. Samen met zijn twee clowneske broers tart hij van begin tot eind de wetten van de logica. Er zijn weliswaar enkele verschillen te bemerken met Duck Soup. Eerst en vooral lijkt Groucho veel meer zelfbewust en speelt hij meer in op het publiek door sporadisch de vierde muur te doorbreken. Ook het verhaal zelf, hoe chaotisch en regelloos het ook mag zijn, komt over het algemeen meer serieus over en implementeert zowaar een ietwat mager, maar niettemin oprecht liefdesverhaal. Er zijn tevens meer zang-en dansscènes voorzien, met de grande finale in het operahuis dat nagenoeg vernield wordt door de drie broers. Filmtechnisch zijn er ook enkele bokkensprongen, vooral de editing is bij momenten belabberd. Denk bijvoorbeeld aan de scène in het begin, waarin de twee broers een contract proberen aan te gaan.

Wat valt er meer over te zeggen? Een ongrappig en vervelend schouwspel. Het romantische subplot is door de overvloedige visuele fratsen zo goed als kansloos, aangezien geen van de personages de kans krijgt zich te ontwikkelen. Wie zijn al deze mensen? Moest dit alles nog enigszins entertainend zijn, dan zou ik natuurlijk een ander toontje aanslaan, maar ik kon niet wachten tot het allemaal voorbij was.

Echte favorieten zullen ze wel nooit worden maar toch vind ik die Marx films altijd wel grappig, prima vermaak voor een druilerige middag. Dit is nu de vierde die ik van ze zag, en het is maar goed dat er steeds enige tijd tussen zit, want een aantal elementen komen vaak (en bijna letterlijk) terug.

Groucho is voor de meesten de favoriete Marx-broer, en dat geldt ook voor mij. Hij ouwehoert lekker door en komt vaak met aardige oneliners die toch meestal wel tot een glimlach leiden. Invloed op films als Airplane en de Naked Gun films is ook onmiskenbaar (de "don't call me Shirley" grap zou toch zo uit Groucho's mond kunnen komen).

Maar ook de andere broertjes hebben hun momenten. Niet alles lukt maar ook al landt van elke drie grappen er maar ééntje goed, dan heb je nog een behoorlijke grapdichtheid. Vond de finale in het operagebouw niet zo bijzonder, maar dat komt denk ik omdat ik al eens te lezen had gekregen dat die zo geweldig zou zijn. Dan kan het ook alleen maar tegenvallen natuurlijk.

Minder is het duffe plotje met de twee operazangers. Natuurlijk, een beetje plot mag best anders wordt het ook zo doelloos, maar helaas wordt hier gekozen voor een obligaat liefdesverhaaltje.

De eerste film voor MGM en de eerste film zonder de onleuke vierde broer Zeppo Marx. Ook een film waarin de Marx brothers minder anarchistisch in de weer zijn. Ze creëren wel de gebruikelijke chaos en hectiek maar hun verstoringen zijn ditmaal veel meer gericht tegen de onsympathieke figuren in de film in plaats van tegen een instituut of een ideeëngoed. Ze hebben zelfs menslievende trekjes en zijn zelfs onbaatzuchtig in de weer om een jong paar aan hun geluk te helpen. Zo kende ik de heren nog niet.

A Night at the Opera toont een modalere versie van de Marx brothers. MGM trachtte de talenten van de Marx brothers sympathieker in te zetten en de film breder toegankelijk te maken om uiteraard meer geld te verdienen. Commercieel gezien waren de strategieën behoorlijk geslaagd. De kunstzinnige uitwerking is echter minder geslaagd, wat mij betreft.

De film bevat enkele hilarische scènes en de woordspelingen, oneliners en spitsvondige replieken van Groucho Marx zijn fantastisch. Het verhaal is stringenter dan we gewend zijn uit de vorige films. De broers zijn daardoor meer gebonden aan een script, vermoed ik en dat maakt dat de humor minder onconventioneel en minder overdreven satirisch is. Nog steeds leuk en uitgelaten. Alleen minder absurd en grotesk.

Mij beviel de ruimte die wordt gegeven aan handelingen die met de broers niets te maken hebben, niet zo goed. Veel tijd wordt besteedt aan handelingen rond een vervelend liefdesgeschiedenisje met oninteressante figuren. Ook de momenten waarop in het kader van de filmtitel liederen ten gehore worden gebracht, had niet mijn sympathie. Allemaal spelbrekers voor de humor. Geef mij veel liever een sketchmatige film zonder veel verhaal. Daarin komen de talenten van de Marx brothers beter tot hun recht.

Opmerkelijk hoe, na bijna 90 jaar, zoveel moppen nog geslaagd zijn.

A Night at the Opera is mijn eerste film met de Marx-broers en zal zeker niet de laatste zijn. Het tempo waaraan grappen op de kijker worden afgevuurd ligt zo hoog dat je haast niet bij kan benen met het script. Het meerendeel van de grappen werken maar een deel ervan voelt misschien een klein beetje overdadig aan. Niet dat het me stoorde want mijn vader maakt ook zo’n grollen.

Er zijn enkele memorabele scènes, waarvan die in het kleine slaapkamertje me voor eeuwig in het geheugen gegrift zal staan. Wat een pure genialiteit.

De film mocht misschien een kwartiertje korter om vermoeidheid te vermijden. Ook het liefdessubplotje boeide mij geen knol. De muziekscènes draafden iets te lang door naar mijn mening. En dit komt van een musicalfan…

Het is duidelijk waarom de Marx-broers legendarisch zijn. Ik wil meer.

3,5*