
A Night at the Opera (1935)
Verenigde Staten
Komedie / Muziek
96 minuten / 91 minuten (1948 re-release)
geregisseerd door Sam Wood
met Groucho Marx, Chico Marx en Harpo Marx
Twee geliefden die beiden opera spelen, worden van elkaar af gehouden doordat de jongste man niet geaccepteerd wordt als een opera tenor. Door verschillende, typische Marx-brothers stunts, zorgen ze ervoor dat de normale tenor afwezig is, zodat de jonge geliefde zijn kans krijgt.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=xLz9cavPI_4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,9 / 30668)trailer (YouTube)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99
Ik heb daarbij ook nog 's een bloedhekel aan clowns, dus de scenes met Harpo vind ik al helemaal niet te harden.
De scene in de kajuit en het slot zijn dan wel aardig, maar voor de rest houdt het niet over.
'A Night at the Opera' steekt wat mij betreft een beetje te krakkemikkig in elkaar, de plot lijkt zo'n beetje met haken en ogen aan elkaar te hangen. Je zou zeggen dat dit past in het anarchistische sfeertje dat vooral tijdens de finale benadrukt wordt, maar ik stoorde me er een beetje aan. Sommige Buster Keatonfilms hadden hier ook bij momenten wat last van, maar zijn superieure humor maakte dat dan weer voor me goed. The Marx Brothers slagen er soms in een glimlach op je gezicht te toveren, maar slagen er ook in je met de ogen te doen rollen voor een té belegen of gewoonweg flauwe grap. De 'legendarische' finale vond ik overigens behoorlijk flets, eerder in de film zitten er veel grappigere momenten (de kleine kajuit, de openingsscène, de hotelkamer die de broers 'transformeren',...).
Ook stoorde ik me wederom aan die 'verplichte' muzikale intermezzo's, dat haalt het tempo echt uit de film en zijn behoorlijk saai om te bekijken. Chico's piano en Harpo's harp waren dan weer ok, maar beiden hadden een veel mooiere gelijkaardige scène in het latere 'A Day at the Races'.
De film sleept nog net een magere 3,5* uit de brand, maar het zou evengoed een 3* kunnen geweest zijn. Maar omdat Groucho af en toe toch echt wel geestig uit de hoek komt en de film zoals eerder vermeld enkele fijne scènes heeft haalt hij nipt de 3,5*
3,5*
Toch had ik evengoed een 3* kunnen geven, maar gezien de 'oudheid' van de film geef ik 'm het voordeel van de twijfel en dus een 3.5
3,5 sterren.
Hier op MovieMeter hebben de broertjes helaas niet zo'n grote status. Het is ook wel begrijpelijk dat de over-the-top aanpak van hun misschien teveel van het goede is voor sommigen. Persoonlijk hou ik echter van hun anarchie, hun vindingrijkheid en natuurlijk hun perfecte timing. Duck Soup heb ik al meerdere malen bekeken en nu na A Night at the Opera (waarom duurde het eigenlijk zolang voordat ik aan een tweede film van hun begon?) zullen er zeker meer volgen.
A Night at the Opera is filmisch een stuk beter dan het rommelige Duck Soup, maar het anarchistische plot van die film wordt hier enigzins gemist.The Marx Brothers staan duidelijk voor chaos en een verhaallijn waarin dit uitgebuit wordt is toch het best. Nu is het toch wat jammer om wat (gelukkig korte) momenten te hebben waarin Groucho vriendelijk doet tegen de romantische, serieuze bijrollen. Het past niet bij hem. Maar als het om humor gaat is A Night at the Opera toch minstens gelijkwaardig aan Duck Soup. Geweldige one-liners van Groucho, duidelijk mijn favoriete broertje, maar ook de slapstick van Harpo is vaak briljant (geweldig moment als hij dat theaterdoek oprent, erg knap gedaan). Chico vind ik meer gewoon leuk. Het is jammer van die musicalstukken die wat mij betreft niets toevoegen en gewoon ververlend zijn om naar te kijken. Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de vele hoogtepunten, zoals de boot, het hotel met de bedden en de fantastische climax.
4*
Zalig gelachen!
Ook een thema dat ondertussen al duizend keer opnieuw is aangepast en herbruikt is maar in deze film in deze tijd nog altijd fris oogt.
Harpo zijn slapstick moppen konden mij in deze film goed bekoren.
De situaties waar ze in terecht kwamen wierden ook altijd prachtig uitgewerkt en groucho was heerlijk irritant in deze film.
Ik heb mij alvast goed gehad!!
Na de 5 films met Zeppo en geproduceerd door Paramount kwamen de broertjes bij MGM terecht. Duck Soup had niet het succes waarop iedereen had gehoopt en tijdens een bridge spel tussen Chico en Irving Thalberg, het toenmalige wonderkind van MGM, werd er een overeenkomst gesloten tussen Marx en de nieuwe productiemaatschappij. Een samenwerking die ook voor 5 films zou duren en waarvan A Night at the Opera de eerste van zou zijn.
Thalberg was dan ook van plan om de Marx Brothers nieuw leven in te blazen door hun stijl van verhaal compleet om te gooien. Deze keer geen humor meer waar een verhaal aan werd gehangen maar een compleet verhaal waar de humor werd aangehangen. Dit klinkt misschien vaag maar eigenlijk komt het er op neer dat Thalberg het allemaal minder sketcherig wou en dat er een dramatische verhaallijn in de plaats moest komen met een begin, een midden en een einde. Persoonlijk ben ik daar minder over te spreken. De films met de Marx Brothers die ze onder het toezicht van Paramount hebben gemaakt komen een stuk meer anarchistischer en vrijer over, dit voelt allemaal soms nogal verplicht aan. Ook haalt de verhaallijn over de 2 opera geliefden de vaart soms wel serieus uit de film. Pas op, ze konden wel degelijk goed zingen maar het zijn wel saaie stukken en dat hoort niet in een Marx Brothers. Ook het feit dat alles zo serieus wordt aangepakt is een misser wanneer je de 5 Paramount films gewoon bent waar de meeste nummers gewoon bestaan uit Groucho die een aantal opmerkingen maakt maar dan met een streepje muziek onder, is dit toch wel wat saaier. Gelukkig zijn er wel weer genoeg geniale scènes die ervoor zorgen dat dit nog altijd wel het bekijken waard is. De interactie tussen Groucho en Chico bij de contractscène is goud waard maar vooral de kajuitscène waar er zo'n 15 man in een extreem kleine ruimte wordt gepropt is fantastisch. Ik zeg het, de film kent een aantal onderbrekingen die ik er liever niet in had gezien maar dat neemt niet weg dat fans van de broertjes hier niet aan hun trekken komen. Vooral het einde waar Harpo zijn eigen stunts verzorgt (en Wood was een perfectionist waardoor Harpo's handen extreem leden onder sneden van het touw doordat de scène verschillende keren is overgedaan) is weer zo'n typisch stukje Marx Brothers humor. Ik zou het alleen niet de beste film uit hun carrière noemen.
Deze keer geen Zeppo en hoewel ik het niet had gedacht, ik mis hem. Na de 5 films met Paramount was hij het beu geraakt dat hij continu de straight man moest spelen en altijd de love interest was in de film. Rond die tijd was hun contract met Paramount geëindigd en Zeppo stopte ermee (hij zou ook nooit meer in een andere film meespelen) dus de broertjes moesten naar iets anders op zoek. Groucho twijfelde er even aan om alleen Chico en Harpo te laten doorgaan onder de naam 'Marx Brothers' maar toen het contract met MGM (waar trouwens nog een hilarische anekdote is verbonden waar de broers naakt in het bureau van Thalberg komen te zitten) er kwam, deed Groucho terug mee. En maar goed ook want hij blijft toch echt wel mijn favoriet, al is het zo ontzettend moeilijk om te kiezen. De kracht van Groucho's humor zit hem vooral in de vele beledigingen die hij per minuut maakt en die kunnen me toch altijd wel doen lachen. Misschien is sommige humor van de broers veroudert maar de vele sarcastische commentaar van Groucho hoort daar toch zeker en vast niet bij. Ook fijn om te zien dat zijn eeuwige klankbord (hoewel eeuwig is ze niet want ze doet niet in alle Marx Brothers films mee) Margaret Dumont weer van de partij is. Het was waarschijnlijk dik tegen haar goesting maar ze zou altijd herinnerd worden dankzij haar rollen in de Marx Brothers films en nooit voor een andere rol maar ergens is dat terecht volgens mij. Groucho maakt vaak mensen belachelijk maar wanneer Dumont er aan te pas komt, is het allemaal toch net dat tikkeltje grappiger. Chico en Harpo doen weer hun eigen ding en zelfs na 6 films achter elkaar verveelt dat nog steeds niet. Ze blijven toch ontzettend goed op elkaar ingespeeld. Iets minder ben ik te spreken over de Zeppo kloon, Allan Jones. Op zich doet hij het zeker niet slecht maar je voelt aan dat dit een perfecte rol voor Zeppo had geweest en die had ik toch net iets liever.
Niet de beste Marx Brothers film, die eer gaat toch nog altijd naar Duck Soup en Horse Feathers maar A Night at the Opera heeft zeker en vast evenveel charme. Het is alleen jammer dat de vaart er af en toe wordt uitgehaald en dat het gemis van Zeppo voelbaar is. Ik heb me in ieder geval weer geweldig vermaakt en ik hoop dat ik er snel werk van kan maken om de rest van hun oeuvre te herzien.
4*
Het eerste wat bij me opkomt na het zien van deze film is chaos. Want chaotisch kun je deze film bij tijd en wijle gerust noemen. Opera is nooit iets voor mij geweest, maar op deze manier is het best leuk.
Hoewel lang niet alles in deze film goed is, bevat de film een aantal erg goede scenes. Het moment op de boot waarbij de kajuit steeds voller en voller raakt met mensen is erg goed en deed mij behoorlijk lachen. Ook de scene van de agent en de verdwijnende bedden, is grappig en erg goed gemaakt. Verder is het laatste kwartier van de film een waar spektakel, waarbij Harpo zich op geweldige wijze uitleeft. Verder zijn ook de soms erg droge opmerkingen van Groucho best geinig.
Ja een erg vermakelijke film dit. De muzikale intermezzo's hoefden voor mij niet zo, maar verder was het leuk en ga ik zeker nog wel een volgende Marx Brothers film zien.
3,5*
Met "A day at the races" de beste film van de Marx Brothers.
Zo dacht ik er dus tig jaar geleden over. Nu bij herziening anno 2011 viel er voor mij niet meer zo veel te lachen. Ik vind de humor van die Brothers nu erg flauw en die "stomme" Harpo vind ik zelfs vreselijk irritant met zijn gebarentaal. Alleen het einde redde deze film nog enigszins maar daar is dus ook alles mee gezegd. De humor van de Marx Brothers hebben voor mij de tand des tijds dus duidelijk niet doorstaan. Geef mij toch maar die tijdloze humor van Laurel en Hardy. Die verveelt mij namelijk nooit.
Nipte 3,0* na herziening.
Dan vooral aantal briljante Quotes.
Otis B. Driftwood: And eight pieces of French pasty.
Fiorello: With two hard-boiled eggs.
Otis B. Driftwood: And two hard-boiled eggs.
[Tomasso honks his horn]
Otis B. Driftwood: Make that three hard-boiled eggs.
Henderson: What's a hermit doing with four beds?
Otis B. Driftwood: Well, you see those first three beds?
Henderson: Yes.
Otis B. Driftwood: Last night, I counted five thousand sheep in those three beds, so I had to have another bed to sleep in. You wouldn't want me to sleep with the sheep, would you?
Henderson: You live here all alone?
Otis B. Driftwood: Yes. Just me and my memories. I'm practically a hermit.
Henderson: Oh. A hermit. I notice the table's set for four.
Otis B. Driftwood: That's nothing - my alarm clock is set for eight. That doesn't prove a thing.
Nee, het ligt me toch niet echt. Ik vond Duck Soup overigens echt leuker.
Dat wordt dan ook als hun beste gezien. Alleen zoveel verschil zit er toch niet tussen deze en Duck Soup? Met uitzondering van het gemis van Zeppo dan.
Ik vind het zelf ook wel de leukste trouwens, al kan ik de rest zeker en vast ook waarderen.
De Marx broertjes blijven, tezamen met Buster Keaton voor mij sowieso wel de koningen van de oude comedy.
Deze éérste film van The Marx Brothers voor MGM, is de grote favoriet van Groucho Marx. Dit is tevens de éérste zonder de medewerking van Zeppo Marx. Harpo Marx deed z'n eigen stunts zelf. Hier moest hij vaak een hoge prijs voor betalen. Vooral omdat Sam Wood nogal een perfectionist was. De scène waarbij Harpo aan een touw hangt, werd diverse keren opnieuw gefilmd. Harpo hield hier uiteindelijk gezwollen handen aan over. Ook de kajuitscène is briljant. Deze bleek achteraf geïmproviseerd te zijn.

De Britse band Queen heeft destijds hun album "A Night at the Opera " uit 1975 opgedragen aan deze film. In 1992 verscheen de remake Brain Donors (1992). Echter is deze remake slechts losjes gebaseerd op A Night at the Opera (1935) en A Day at the Races (1937). Briljante humor van Groucho Marx, een heerlijke soundtrack en onvergetelijke scènes. De film won in 1993 de National Film Registry. Ongetwijfeld een groot succes voor The Marx Brothers!
4,0 *
Je merkt wel dat de Marx Brothers talent hebben, maar dat komt nooit echt tot uiting. Jammer, want ze zijn zeker niet slecht en ik hoopte met deze film meer te kunnen zien daarvan.
Wat valt er meer over te zeggen? Een ongrappig en vervelend schouwspel. Het romantische subplot is door de overvloedige visuele fratsen zo goed als kansloos, aangezien geen van de personages de kans krijgt zich te ontwikkelen. Wie zijn al deze mensen? Moest dit alles nog enigszins entertainend zijn, dan zou ik natuurlijk een ander toontje aanslaan, maar ik kon niet wachten tot het allemaal voorbij was.
Groucho is voor de meesten de favoriete Marx-broer, en dat geldt ook voor mij. Hij ouwehoert lekker door en komt vaak met aardige oneliners die toch meestal wel tot een glimlach leiden. Invloed op films als Airplane en de Naked Gun films is ook onmiskenbaar (de "don't call me Shirley" grap zou toch zo uit Groucho's mond kunnen komen).
Maar ook de andere broertjes hebben hun momenten. Niet alles lukt maar ook al landt van elke drie grappen er maar ééntje goed, dan heb je nog een behoorlijke grapdichtheid. Vond de finale in het operagebouw niet zo bijzonder, maar dat komt denk ik omdat ik al eens te lezen had gekregen dat die zo geweldig zou zijn. Dan kan het ook alleen maar tegenvallen natuurlijk.
Minder is het duffe plotje met de twee operazangers. Natuurlijk, een beetje plot mag best anders wordt het ook zo doelloos, maar helaas wordt hier gekozen voor een obligaat liefdesverhaaltje.