Coup de Chance (2023)

klinkt als het zelfde plot als zijn 55 eerdere films.

Het Woody Allen Cinematic Universe

Vanaf 30 november 2023 in de bioscoop (Paradiso Entertainment)

Zwanenzang van Allen, of gaat hij gewoon vrolijk door?

Goed mogelijk dat dit zijn laatste is. Maar dat dacht ik ook al 5 films geleden...

Fantastische filmnaam, Lou de Laâge .

De teneur bij elke nieuwe Woody Allen luidt dat het "toch niet één van zijn beste is". "Toch niet even goed als Annie Hall." Wat dat ook zou mogen betekenen. Bij een veelfilmer als Allen lijkt het mij echter niet wenselijk om abstractie te maken van elke individuele prent en is het eerder aangewezen om het oeuvre in zijn geheel te beschouwen. Het is ondertussen een monumentaal compendium geworden, een wereld op zichzelf. Met de beste wil kan ik niet begrijpen dat filmjournalisten er een sport van maken om elke nieuwe Allen opnieuw de grond in te boren, met dezelfde argumenten. Hoeveel filmmakers zijn er überhaupt nog die ongeveer jaarlijks een nieuwe prent inblikken, zelf het scenario schrijven, nagenoeg totale artistieke vrijheid genieten en toch nog ergens deel uitmaken van het establishment? Zoals het wel vaker gebeurt, verwacht ik dat de latere films van Allen na zijn dood op waarde geschat zullen worden. Persoonlijk vind ik dat hij sinds Blue Jasmine een renaissance doormaakt en dat sommige van zijn meer recente films (Rifkin's Festival, A Rainy Day in New York, Wonder Wheel, Café Society) heel wat ingenieuzer en formalistisch uitdagend zijn dan wat hij tijdens de jaren '00 maakte.

Wat mij betreft is deze Coup de Chance ook een schot in de roos. Omwille van zijn plot zal de film natuurlijk het verwijt horen dat het afkooksel van Match Point is. In tegenstelling tot de sluimerende suspense van Match Point, is Coup de Chance meer een soort pastiche van de potboiler. Reeds in het begin geeft Allen via foreshadowing op bijna schaamteloze wijze de ontknoping prijs. Het is een vorm van blufpoker die hem goed afgaat. Kwatongen zullen beweren dat Allen Parijs filmt met de myopische blik van een New Yorkse boomer. Het is inderdaad weinig plausibel dat een bohémien-achtige schrijver (personage van Schneider) "om de hoek" van Avenue Montaigne zou verblijven. Misschien is hij net als Gatsby Welles een pokerfenomeen? Ook het manuscript waar hij aan werkt, schreeuwt Shakespeare & Company fetisjisme. "Het speelt zich af in Parijse jazz bars en gaat over de ironie van het leven." Wie bezoekt er ooit Parijse jazz bars, met uitzondering van bejaarde Amerikanen? En ironie?? Daar staat de Franse literatuur niet bepaald bol van. De tortelduifjes eten elke middag een broodje in Jardin de Luxembourg (op een klein uur wandelen van de Avenue Montaigne), terwijl in openlucht luchen waarschijnlijk bij politiereglement verboden is in Parijs. Het is Central Park niet, Allen!

Hoewel het personage van Schneider effectief het zoveelste Allen alterego vertolkt, is het wel opvallend dat de leefwereld van power couple de Laâge en Poupaud cultureel zeer overtuigend overkomt. Hiermee bewijst Allen voor mij dat hij wel degelijk een culturele sensibiliteit bezit, maar gewoon zin heeft om gedeeltelijk zijn eigen idées fixes op Parijs te projecteren. Het gevoel voor weelde en detail in het huishouden van het rijke koppel is ook verbluffend te noemen, ik waande me haast in een film van Ophüls. De cinematografie van Storaro wordt ook met de film kubistischer: de onheilspellende blauwe neon gloed in de interieurscènes in het appartement van Poupaud, geeft de film een onthechtend kantje, vergelijkbaar met Brian De Palma's 'late style' meesterwerk Passion.

Is de ontknoping niet nogal flauw? Mogelijks wel, maar de laconieke en speelse toon van de film maakt het verteerbaar. Allen wil gewoon een sappig fait divers verhaaltje opdisselen, zijn personages gezellig Hitchcockiaans laten speuren en afsluiten met een gevatte judeo-brooklynese levenswijsheid.

Je opmerking slaat nergens op. Heb je zijn films überhaupt wel gezien? Zeg eens even, met welke andere van zijn 50 speelfilms komt 'Coup de Chance' overeen qua plot? En nu niet aankomen met vaagheden als 'man en vrouw worden verliefd en er ontstaan complicaties'.

Het valt me op dat er een leger aan redeloze Woody Allen-haters bestaat, die elkaars onzinnige commentaren napraten. Gemakkelijk door te prikken. Een stupide bij-effect van de haatcampagne die zich meester heeft gemaakt van het Amerikaanse publiek.

‘Coup de Chance’ is niet heel verrassend, maar de uitvoering is vlekkeloos - NRC

Woody Allen lijkt louter dwangmatig nog films te maken, anders had hij dit misbaksel niet voortgebracht. Voormalige schoolgenoten Fanny [Lou de Laâge] en Alain [Niels Schneider] lopen elkaar toevallig tegen het lijf in Parijs. Hij bekent vroeger verliefd op haar te zijn geweest, zij gaat opeens vraagtekens zetten bij haar huwelijk met Jean [Melvil Poupaud] en maakt thuis steeds meer afwezige, wispelturige indruk. Jean komt via een detective [Grégory Gadebois] achter de affaire en grijpt hard in, Fanny’s moeder [Valérie Lemercier] vermoedt kwaad spel wanneer Alain spoorloos blijkt te zijn verdwenen. Een plot dat amper genoeg is voor een half uur. Niet grappig, niet spannend, niet romantisch. Drie keer niks dus. Alleen Vittorio Storaro scoort een voldoende voor zijn camerawerk, maar ook dat is op retour. Opmerkelijk: geen dixieland jazz, maar jazz rock fusion (waaronder Cantaloop Island van Herbie Hancock).

De premisse van de film is een romantisch cliché: een vrouw die zich verveelt in de oppervlakkige want materialistische wereld van haar rijke echtgenoot laat zich verleiden door een arme dichter die zij nog van school kent en die altijd van haar heeft gehouden. Het eindeloze gebabbel waarmee elke film van Woody Allen is gevuld en dus ook deze verveelt bovendien ook de kijker. Maar Allen is een vakman en weet hoe je een goed plot maakt waarbij hij de paradox oplost die volgens Aristoteles kenmerkend is voor een goede plottwist: als kijker word je verrast door de wending of ontwikkelingen en tegelijkertijd ontwikkelt die plot zich volstrekt logisch zodat het toevallige noodzakelijk blijkt. Het contrast tussen toeval (het leven laten gebeuren) en noodzaak (het leven willen beheersen) is tegelijk het thema van de film: zo gelooft de dichter in geluk in zowel de betekenis van de liefde als het toeval terwijl de rijke echtgenoot gelooft dat je het geluk – opnieuw in beide betekenissen – moet afdwingen, waaruit de plot zich logisch ontwikkelt met de boodschap dat je het toeval niet moet onderschatten (het bepaalt ons leven dat zelf een kans op 1 of 400 miljard had überhaupt te ontstaan) of geringschatten (het brengt ook de kans op liefde dus het geluk). Vanaf het moment dat de plot z’n eerste wending beleeft (als de rijke echtgenoot erachter komt dat z’n vrouw hem bedriegt, scheidt hij niet van haar maar ruimt hij de concurrent op conform zijn filosofie dat je het geluk moet afdwingen), gebruikt de film de clichématige premisse in z’n voordeel en is de plot aldoor interessant en spannend waarbij het genre van romantisch drama mengt met het genre van detectivethriller doordat het thema van de jacht meerdere betekenissen krijgt. Allen laat met deze prima film aldus toch weer zien dat hij zonder nieuwe elementen te gebruiken nog steeds een verrassende en goede film kan maken.

Ik heb lang niet alles van Woody Allen gezien, maar ik herkende toch wel elementen uit Match Point en Irrational Man...

Lichtvoetige film van Allen die wel redelijk wegkijkt maar ook af en toe wat sleept omdat het geheel nogal wat mak is. Net niet grappig genoeg, net niet spannend genoeg, net niet romantisch genoeg. Redelijk geacteerd wel en de beelden van vaste cameraman Vittorio Storaro zijn weer prachtig. Liet hij ooit Rome al baden in warm geel licht, daar is Parijs meer een schilderij van pastel met vooral binnen prettige zachte belichting en af en toe verontrustend blauw. Het einde was oprecht humoristisch en spannend maar was veruit het grappigste en beste stuk. 3,0*.

De humor komt helaas pas richting einde een beetje uit de verf. Tot die tijd een voortkabbelend verhaaltje dat er nergens echt toe doet. Met soms erg ongeloofwaardige dialogen. Wel krijgen we weer een hoop moois van Parijs te zien.

Klinkt misschien vreemd, maar dit is de eerste Woody Allen die ik heb gezien. Werd altijd wat afgeschrikt door zijn wat intellectuele imago, en bij geen gebrek aan andere films kwam het er dus nooit van.

Betekent natuurlijk ook dat ik niet kan vergelijken met zijn overige 50+ films.

Maar deze is me heel goed bevallen. Geen Groot Werk, maar ook geen niemendalletje. Gewoon zeer genietbaar.

Kinderlijk en preuts geschreven en een zeer teleurstellend makkelijk einde.

Enige wat mooi was is de jonge getrouwde vrouw en de locaties.

En weer een zeer matige fim. Het is genoeg zo, Woody.

Wederom een vermakelijke Woody Allen. Bijzonder dat hij nu een geheel Franstalige film heeft gemaakt.
Het is een fris ogende en sprankelende film, mede dankzij de mooie verschijning van Lou de Laâge.
Thematisch is de film wel gelinkt aan Match Point, maar die film is wel een stuk beter.
Coup de Chance draait iets te veel om de jaloerse echtgenoot.
Het is een vrij simpel verhaal en tegen het einde komt het misdaadverhaaltje pas echt goed op gang.
Het slot is een passende climax. Bijzonder geluk of bijzondere pech liggen dicht bij elkaar. Boontje komt om zijn loontje.

Wel een leuke Woody Allen. Geen topper van hem, maar eentje voor in de middenmoot. Ik zag er de humor wel van in. Dat einde alleen al is zo karma dat je de gekunstelde toevalligheid gewoon vergeet en het gewoon grappig wordt. De echtgenoot mag dan wel bedrogen worden, een erg aangename man vond ik het niet. Nogal bezitterig en ja, zoals het verwoord wordt in de film zijn vrouw als een jachttrofee zien.

Maar ze mag er wel wezen deze Lou de Laâge. Blijkbaar zag ik al twee films van haar, maar de ene was een nonnenfilm en de andere een erg aparte kortfilm. Mooie présence en naturel.

Het plot moet wat op gang komen, want die affaire stelde op zich maar weinig voor. Die (schoon)moeder maakte het er vervolgens niet beter op. Doorsnee saai leek het wel, maar ineens zat de vaart er wat in met dat detectivebureau en even later met de afrekening.

Aan het commentaar van kappeuter heb ik niets toe te voegen. Naar verluidt de laatste film van Woody Allen, wiens carrière een beetje begint te lijken op de spreekwoordelijke nachtkaars. Lou de Laâge is een aangename verschijning.

Matige film over een getrouwde vrouw die een affaire krijgt met een klasgenoot van vroeger. De eerste helft is vrij saai, hierna wordt het wel iets beter. Voor een Woody Allen film mis ik ook een beetje de scherpe dialogen. Misschien komt het omdat het zijn eerste Franstalige film is of vanwege zijn langste periode tussen films.

Dat Woody Allen een film maakt die zich niet in de Verenigde Staten van Amerika afspeelt en meer specifiek in New York is intussen al niet meer ongewoon. Aangename films als Match Point (2005), Vicky Cristina Barcelona (2008) en Magic in the Moonlight (2014) laten zien dat Allen zijn talent ook buiten New York uitstekend weet in te zetten. Coup de Chance speelt zich af in Parijs en heeft als bijzonderheid dat in de film een Franse cast acteert en dat de Franse taal wordt gesproken. Allen neemt in deze film niet alleen in geografische zin afstand van de Angelsaksische cultuur.

Coup de Chance viel me tegen. Het verhaal dat heen en weer schiet tussen romantische komedie en detective, is niet bijster inspirerend, origineel en aangrijpend. Toch heeft de film gelukkig net voldoende scherpe en komische momenten om je niet volledig in ellende weg te doen zakken. Voeg daar de bijzonder prettige aanwezigheid van Lou de Laâge en de aardige jazzscore aan toe en dan zijn de positieve elementen uit de film wel zo’n beetje genoemd.

De setting in een high society milieu werkt tamelijk gekunsteld. De personages gedragen zich niet erg natuurlijk. Hun afstandelijkheid zorgt voor weinig inleving. De personages zijn ook nog eens niet bijster interessant. Oppervlakkig vormgegeven karakters die zich van elkaar onderscheiden door middel van sterk aangezette karaktereigenschappen die geen diepe inkijk in het personage geven. Veel verder dan goed, slecht, aardig, onaardig, naïef en gewiekst gaan de kwalificaties niet. Ach, waar is toch die heerlijke complexe neuroot gebleven die de betere film van Woody Allen opluistert met zijn prominente aanwezigheid. Ik miste hem.

Het Parijse decor wordt pittoresk ingezet. De heimelijke liefde tussen protagoniste Lou Laage en haar uit een lager milieu afkomstige love interest wordt getoonzet met romantisch kitscherige beelden in een herfstachtige atmosfeer. De gesprekjes die worden gevoerd hebben weinig om het lijf. Een incidentele humoristische scherpzinnigheid werd door mij met gejuich begroet. De kabbelende gesprekjes passen goed bij het kabbelende karakter van de film. De uitsmijter is overigens erg grappig en doet de kijker uit zijn dommelende staat opschrikken. Daar was opeens de verrassende scherpe humor die in de rest van de film grotendeels ontbreekt. Ja, Coup de Chance viel me tegen.

Heerlijke film. Woody Allen. Daar is die weer. En dit keer met een geheel franstalige film die zich afspeelt in Parijs en en op een luxueus campagne locatie buiten Parijs. De film heeft een prettig tempo. Mooie hoofdrollen ook waarbij de mij onbekende Lou de Laâge de show steelt. Mooie beelden ook waarbij de appartementen en andere ruimtes en de inrichting daarvan heel kundig gebruikt worden, alsmede de kleding van de hoofdpersonages, om een sfeer op te roepen.

Heel langzaam sluipt er wat spanning in de film. Ik ben geen liefhebber van jazz. Maar de keuze hier om Jazzmuziek te gebruiken werkte wel, en paste bij de bijrollen van een paar personages die haast karikaturaal waren(wel vaker bij Woody Allen). Het einde was dan wel weer duf. Dat had de film beter verdiend!