El Conde (2023)

eRCee, vanaf morgen een nieuwe Larraín. Op Netflix.

Ah, dank mjk87! De film stond op mijn radar, maar wist niet dat 'ie op Netflix zou verschijnen. Moet er bij zeggen dat ik minder fan ben van de zwartgallige films van Larraín en dat ik dus vooral zit te wachten op z'n biopic over Maria Callas (met Angelina Jolie).

Zoals al een beetje verwacht, ligt dit niet helemaal in mijn straatje. Bij de biografische films van Larraín kan ik meevoelen met de personages. Bij de meer donkere films van Larraín zijn de personages vaak niet alleen antipathiek, ze zijn ook grillig en moeilijk te plaatsen. Dat verhindert mij soms om in de film te raken. Dit geldt ook voor El Conde. Vooral bijvoorbeeld jammer dat de non zo lang onduidelijk is in haar motieven. Wat wel heel sterk naar voren komt, is de onverbloemde aanklacht tegen Pinochet en zijn familie. Moordpartijen en vooral financiële zwendel worden gewoon concreet uitgespeld. Het is knap van Larraín dat hij dat allemaal laat passen binnen het filmkader. Behalve misschien in de eerste 20 minuten, dat voelt wel echt als een introductie voor de internationale kijker. Tegen het eind komt er dan nog even een leuke uitsmijter met de intrede van Margaret Thatcher als mede-vampier: "South-America"... Verder is het visueel een fraaie film, wat in dit geval meer aan de enscenering ligt dan aan de cinematografie denk ik. Met een van klassieke muziek barstende score, variërend van Purcell tot Arvo Pärt. Niet heel origineel allemaal maar het klinkt wel mooi en creëert veel sfeer. Uiteindelijk gewoon weer een eigenzinnige film van Pablo Larraín, een film ook waarmee hij zijn reeks over het tijdperk Pinochet afsluit, met een paar erg goeie ideeen en opmerkelijke scenes, die gewoonweg niet helemaal iets voor mij is.

Niet dat ik het vooraf wist, maar een nieuwe Larrain wekt wel mijn interesse. Een speciale film, dat wel. Een biografie kan het niet echt noemen, want ... erg waarheidsgetrouw lijkt het me niet. Maar satirisch is de film des te meer.

Hoe kom je erop: dictator Pinochet afbeelden als een vampier. Nuja, als metafoor kan het wel tellen natuurlijk, daar niet van en in die optiek wel een gewaagd en origineel uitgangspunt. Maar het is vooral die komische ondertoon die de film extra prikkelend maakt. Geen goedkope humor, maar eerder onderhuids en context gebonden. De wijze waarop het bloed van slachtoffers ontleed wordt, alsof het een wijntje is dat je degusteert. Of de bereidingen met de blender. Geweldig.

Terwijl de familieleden kibbelen over de nalatenschap, komt Larrain plotseling op de proppen met Pinochet zijn moeder, Margaret Thatcher begot, eveneens een begenadigd vampier. Nuja, die vergelijking zal in het écht in de jaren 70 ook wel gemaakt zijn. Zo vergezocht lijkt me dat niet...

Fascinerend dus, maar alles behalve serieus te nemen. Best sfeervol ook met die zwartwitbeelden. Ook die klassieke muziek viel me ook om de beelden extra kracht bij te zetten. In zijn geheel geslaagd, maar wel met de nodige nuances.