Simón del Desierto (1965)

Simón del Desierto had eigenlijk langer moeten worden maar vanwege een financieel tekort moest Luis Buñuel in één nacht de andere helft van zijn film herschrijven wat resulteerde in een ontzettend vreemd maar zeker geniaal eind.

Een aanrader voor fans van Monty Python and the Holy Grail want bij sommige scènes kun je een directe link liggen met deze film. De film is dan ook echt geen drama zoals hier staat maar op zeker een komedie.

4,5 *

Geen typisch drama inderdaad, wat mij betreft echter ook geen komedie. Genreloos eigenlijk.

De setting is erg leuk, een heilige op een pilaar, maar door de simpelheid tegelijk ook een zwakte. Ondanks de korte duur kon de film daardoor niet altijd evenveel boeien. Aan de andere kant zat er een aantal fantastische momenten in, met als hoogtepunt de plottwist. Zo moet het dus! Helaas was de beeldkwaliteit niet om over naar huis te schrijven zodat sommige prachtige shots niet zo goed uit de verf kwamen.

Uiteindelijk een fraai filmpje. Mijn eerste Bunuel en zowel de thematiek als de stijl, met veel gebruik van surrealistische elementen, spreekt me wel aan. Mijn dank gaat derhalve uit naar moviefreak#1.

3,5*

Heb deze film ook net gezien, na het bekijken van "Un Chien Andalou" wou ik meer zien van Bunuel, en ik moet zeggen het is me erg bevallen.
Z'n dromerige, surrealistische stijl bevalt me echt wel: Tot op 5 minuten voor het eind speelt alles zich af in de vijfde eeuw, als je dan plots een vliegtuig ziet passeren en je wordt meegekatapulteerd naar een dansclub uit de 60's wordt het pas echt boeiend.

Je ziet overigens ook wel, vind ik, waar Lynch zijn stijl grotendeels op nazindert/gebaseerd is (de dromen, het bloot en ook de insecten zijn ingrediënten gebruikt hij vaak in z'n films)

Een minpunt is dan wel dat er her en der in de film een saai moment dreigt de kop op te steken, gelukkig weet de film zich elke keer net op tijd weer te herpakken (Ook valt hij soms in herhaling). 45 minuten is volgens mij dan ook geen minuut teveel.
Meesterwerkje!
4.0*

SIMÓN DEL DESIERTO is gebaseerd op de persoon Simon Stylites, een kluizenaar die in de vierde eeuw na Christus meer dan veertig jaar op een pilaar in de Syrische woestijn doorbracht. De oude Simón, uit de film dan, gaat iets buiten een mexicaans dorp op een zuil zitten om beter met God te kunnen communiceren. Hij trekt veel bekijks en wordt op een gegeven moment zelf een bedevaartsobject. Dit alles wekt de afgunst van de duivel, die hem dan ook steeds probeert van de zuil af te praten en te verleiden met aardse lusten.

Wie anders dan Buñuel had deze film kunnen maken. Helaas zag Buñuel zich door financiële problemen genoodzaakt de film drastisch korter te maken dan oorspronkelijk de bedoeling was (al is dat aan het resultaat niet te merken) en herschreef het einde van de film binnen één nacht. Zo vervielen een scène met sneeuwval en een (historisch) bezoek van de Byzantijnse Keizer aan Simón. De film won vijf prijzen op het Filmfestival van Venetië (zoveel prijzen zijn aan geen enkele andere film van Buñuel toegekend) en de film werd later samen vertoond met UNE HISTOIRE IMMORTELLE, een drastisch ingekorte (en ook meesterlijke) film van Orson Welles.

Buñuel zelf over de film: "Toen een vriend van mij, Lorca, mijn korte verhaal 'La Légende Dorée' had gelezen vond hij het leukste daaraan dat hij zich had ingebeeld dat de uitwerpselen van de pilaarheilige langs de pilaar naar beneden zouden stromen, zoals het druipen van een waskaars. In werkelijkheid zal hij wel geitekeuteltjes gepoept hebben, omdat hij louter slablaadjes at, die men in een mand naar boven stuurde. Maar ik heb toen op die regenachtige dag besloten het verhaal te verfilmen en te koppelen aan de geschiedenis van Simon Stylites".

Mijn ontmaagding door Buñuel was het wachten waard.

Simón del Desierto kent twee kanten: ten eerste is het een satire waar 2 kanten van het geloof worden bekritiseerd: geloofsfanatisme bij 'de gelovigen' (vooral gestoeld op eigenbelang) en geloofsfanatisme bij de geloofsverkondigers (zich op een hoger niveau plaatsen dan het volk, ook eigenbelang). De laatste kant brengt me bij het tweede aspect: de interne strijd van een geloofsverkondiger, en hier komt het drama-aspect om de hoek kijken.

In feite gaat de film vooral over de vergetelheid van populaire iconen. In vroegere tijden 'dit soort heiligen/apostelen', anno nu, wat ook de plottwist inhoudt als we naar 'de hedendaagse tijd transporteren' zijn de iconen van destijds van hun voetstuk gevallen, nieuwe iconen zijn opgestaan (rocknroll), maar ook die zullen van hun voetstuk vallen, adoratie is vluchtig. In de hedendaagse tijd is dat nog sterker te merken.

De film draait voornamelijk om het duel tussen de Duivel en Simon, die dicht bij God wil zijn. Claudio Brook speelt uitstekend, Silvia Pinal (de duivel) moet het voornamelijk hebben van haar verschillende transformaties en blote borsten en uitstraling natuurlijk. Dat ze dan ook nog een lammetje schopt, daar is al genoeg over gedebatteerd door andere fanatici, ik zie toch duidelijk dat de Duivel Christus (Lam des Gods) een schop onder de kont geeft.

Ondanks de korte duur, heeft de film toch wel een paar dipjes, maar wellicht ben ik ook te fanatisch dat een satire door moet stomen en niet moet rusten.

Jammer dat het voorziene project niet verwezenlijkt kon worden, maar zelfs met die kennis staat Simón del Desierto toch als een stevige paal in de grond: 4*

Je kunt een directe link leggen tussen deze film en alles van MP,ook de tv-series.Denk b.v. aan de rijdende doodskist enz..Dit is wel de meest absurdistische film die B. in Mexico maakte,terwijl de vreemdheid nog wordt versterkt door het reeds gememoreerde feit dat hij niet voltooid is.

Brook geeft zijn personage een pompositeit mee die zijn krankzinnigheid nog verder ondestreept,want anders dan b.v. bij Nazarin maakt de regisseur volkomen duidelijk dat hij de pilaarheilige beschouwt als een volslagen dwaas.Pinal(Viridiana) is bekoorlijk als duivelinnetje,die zowaar even haar rechterboob flasht.

Je kunt wel roepen dat deze film fel anti-klerikaal of anti-christelijk is,maar B. maakt duidelijk dat zelfs de meest fanatieke gelovigen om hem heen Simon met wantrouwen bezien en hem houden voor een gek.Het slot toont de held in al zijn pathetiek en suggereert dat B. voor hem dezelfde oplossing in petto heeft als voor Viridiana of Nazario:gewoon lol hebben en doen als iedereen..

Het wordt hieronder al eerder aangehaald, maar het eerste waar ik aan dacht bij het zien van deze film was Life of Brian, gezien de setting en enkele opvallende scènes.

De film kent af en toe een heerlijk surrealistisch sfeertje en heeft in de persoon van Simon een interessant hoofdpersonage. Het meest boeiend envermakelijk zijn de momenten dat Simon verleid wordt door de duivel die zelfs een blote borst niet schuwt om Simon van de pilaar af te krijgen.

Net toen ik me afvroeg hoe dit allemaal zou aflopen, kwam er ineens een vleigtuig over en keren we terug in een of andere dansclub in het heden. Best goed gedaan. Het filmpje zels vond ik niet groots, maar wel erg vermakelijk. Een Ruime voldoende wat mij betreft.

3,5*

Wat?

Het leven van een goedbedoelende asceet valt niet mee. Gebaseerd op een historisch figuur, de heilige Simeon Stylites, die 37 jaar op een pilaar in het huidige Syrie heeft doorgebracht uit, tja, waaruit eigenlijk? Boetedoening? Een poging tot verlichting? Hoe dan ook, de nederige Simon krijgt geen moment rust. De plaatselijke kerk spant hem graag voor zijn karretje en ziet de goedheid van Simon graag afstralen op de wat minder goddelijk bedeelde geestelijken, en het lokale gepeupel profiteert graag van zijn heiligheid. Het zijn paarlen voor de zwijnen: de dief wiens handen afgehakt zijn krijgt door gebeden van Simon zijn handen terug - om daarmee gelijk zijn kind een paar klappen te verkopen. En terwijl de ook echt heilige Simon op zijn pilaar staat, komen er steeds meer rare figuren langs om hem tijdens zijn gebeden te storen, uit te maken voor hypocriete oplichter, en hem in het algemeen af te leiden van zijn heilige pad. Het zal niet verbazen dat de duivel in verschillende incarnaties ook zijn best doet als blonde schone om Simon van zijn geloof te doen vallen. Uiteraard prikt de goede Simon daar in het begin doorheen. En een gestoord einde als Simon in een moment van zwakheid, na jaren van frustrerende heiligheid toegeeft aan de duivel en in de moderne tijd zich rokend en drinkend bezat in een New Yorkse rock 'n roll tent.

Ook bij herziening blijft dit een tof filmpje; raar en surrealistisch, met een hoop obscure historische referenties, en met een vreemd soort religieuze kritiek die ik niet helemaal kan plaatsen. Het is duidelijk dat in de film Simon ook echt heilig is, door God gesteund en ook daadwerkelijk een oprecht goed mens, wonderen kan verrichten, en ook Satan bestaat - de kerk zelf daarentegen bestaat uit een mengeling van charlatans, goedbedoelende maar zeker niet door God verlichte zielen, en schismatici die elkaar om niets uit de tent vechten. En ongetwijfeld zijn wij in de moderne tijd God uit het oog verloren, al geloof ik niet zo dat Bunuel dit als een anti-atheistisch manifesto heeft bedoeld. Maar het blijft een intrigerende kijkbeurt die ook precies de juiste lengte heeft voor een verhaal als dit. En echt een komedie is het niet, maar soit, ik pak de puntjes graag mee [red: genrechallenge]. Naar boven afgerond: 4.5*.