Bardo, Falsa Crónica de Unas Cuantas Verdades (2022)

Nieuwe Iñárritu is altijd welkom, zelfs als hij een beetje lauw ontvangen wordt!

Ik las iets van een staande ovatie van 4 minuten? Maar dat is misschien lauw tegenwoordig

Nee, ik heb dat niet gelezen. Ik zei het vanwege dit. Das toch best lauw, even los van hoeveel waarde je eraan wilt hechten uiteraard.

Ik heb hier toch wel zin in.

https://youtu.be/lCQimQfDuTs

Vanaf 17 november tijdelijk in de bioscoop (WW Entertainment)

Ondanks een andere cinematograaf ziet dit er bijzonder uit... Beetje Malick hè. Gelukkig ook gewoon in de bioscoop...zin an!

Niet het verhoopte magnum opus | De Standaard

De trailer is een pak flitsender dan de film zelf. Bardo is zeker niet de beste film van Iñárritu geworden. Maar er gebeuren genoeg WTF momenten om de kijker te boeien. Bardo is het verhaal van een Mexicaanse filmmaker en journalist die een prijs gewonnen heeft en met zichzelf worstelt tussen z'n Mexicaanse roots en de Amerikaanse erkenning voor zijn werk. We zien hem worstelen met die gedachten in een verhaal dat verweven is met de nodige fantasiemomenten. Die zijn met momenten best bizar. Helaas zit het ritme van de film niet echt goed en lijkt het geheel wel vooruit te gaan met horten en stoten. Jammer, want volgens mij zat hier veel meer potentie in, zeker als je een film als Babel of Birdman ziet.

Qua regie en productie bij vlagen grandioos, narratief een beetje alsof er een memorandum van een wat vlak leven wordt verfilmd met wat verwerking van afkomst met nog een beetje poging er wat cultuurkritiek in te mengen. Het blijft door het achronologisch mengen van herinneringen, fantasieën en dromen boeiend kijken, maar door redelijke oppervlakkigheid beklijft of raakt het vrijwel nooit.

Meer geweldige vorm dan sterke inhoud dus.

En dan vroeg ik me af wat dit op Netflix moet; weinig daar die de technische kwaliteit hiervan zullen zien en obv scenario, lengte en pretenties het saai zullen vinden. Maar ik denk dat Innaritu anders het budget nooit bij elkaar gekregen had, dit was en zal nooit een kaskraker zijn.

Dit wat persoonlijke project toont wel wat een geweldig regisseur deze man is, en daarmee komt het voor mij op nipt 4* uit.

Inhoudelijk kon ik hier he-le-maal niks mee. Navelstaarderij eersteklas. De film gaat enkel over de regisseur zelf en zijn emoties, ervaringen, associaties, gewetensvragen. En dat is allemaal zo individueel, zo specifiek toegespitst op een rijke, bekende filmregisseur met Mexicaanse roots, dat de doorsnee kijker daar weinig uit kan halen.

Toch twee sterren om de man het ambacht van film maken erg goed verstaat. Het zag er allemaal spectaculair uit.

Nu in Nederland te zien op Netflix.

Ik kom er maar moeilijk in.

nog 1,5 uur te gaan...

is dit een autobiografisch verhaal?

geen idee waar de film over gaat.

Semi-autobiografisch

Toch mooi om te zien dat zowel Inarritu als Malick hun laatste project niet meer met Lubezki hebben gewerkt, maar zijn stijl voor een groot deel hebben overgenomen. Bij lange na niet zo dynamisch en kleurrijk als Lubezki, alleen wel erg kenmerkend.

Overigens mogen van mij de regisseurs Cuaron, Inarritu, Sorrentino wel weer terug naar hun "grotere meesterwerken". Die semi-autobiografische films zijn best aardig, alleen ze overtuigen me toch net niet.

Na 6 meesterwerken op rij viel deze Iñárritu mij toch wat tegen. Het is een soort 81/2 waarbij de filmmaker zichzelf op een surrealistische wijze in het middelpunt plaatst. Het gaat van hot naar her en familieperikelen worden afgewisseld met commentaren op de politieke en sociale situatie in Mexico. Die laatste vond ik interessanter dan het eerste.

Ook op visueel gebied vond ik het wisselvallig. Prachtige long takes worden afgesloten met (te) donkere scenes.

Al met al is het toch een wat afstandelijke, maar wel erg kunstzinnige film geworden. Had best wat korter gemogen voor mij, maar toch fijn dat Netflix regisseurs de ruimte geeft om dit soort eigenzinnige films te maken.

Krappe 3,5

Een Inarritu spreekt inderdaad tot de verbeelding met zijn indrukwekkende films. De verwachtingen lagen dus hoog voor deze Bardo, maar werden toch enigszins met voorzichtigheid behandeld wanneer ik de tegenvallende commentaren opving. En het moet inderdaad gezegd, veruit de minste van zijn oeuvre, ook voor mij.

Qua montage en cinematografisch sterk. Bij momenten visueel een pareltje van surrealistische beelden en met zelfs optisch bedrog tracht hij de kijker te betoveren. Maar dat was het dan ook. Poëtisch en kunstzinnig allemaal. Té misschien, want het was veeleer een rommeltje voor mij.

Inhoudelijk dan vooral. Daar kon ik grotendeels weinig mee aanvangen. En dan wordt het een lange zit natuurlijk. Inderdaad fijn dat Netflix niet altijd de blockbuster-tour wil opgaan. Leuk dat er elk jaar zoiets inzit zoals in het verleden È Stata la Mano di Dio (Film, 2021), Roma (Film, 2018) of Mank (Film, 2020)

Een lange menselijke schaduw in een woestijn springt extreem hoog en ver. Een dokter concludeert dat een pasgeboren baby helemaal niet geboren wilde worden en stop het terug in de buik van de moeder. Vader en moeder lopen door het ziekenhuis en beseffen zich dat navelstreng niet is doorgeknipt, waarop vader de navelstreng ergens halverwege doorknipt. Als je na die proloog geïntrigeerd bent dan is deze film je op het lijf geschreven, maar de kans is groot dat je je hart vasthoudt voor wat je verder nog over je heen krijgt. Ik behoor nadrukkelijk tot de laatste categorie en zag mij vermoeden bevestigd in deze volstrekt absurde, vermoeide bespiegeling op het leven en alles wat daarmee te maken heeft. Geloof ik. Het is een aaneenschakeling van visuele huzarenstukjes waarin cameraman Darius Khondji, production designer Eugenio Caballero, arts director Carlos Y. Jacques en kostuumontwerper Anna Terrazas alle ruimte hebben gekregen om hun aanzienlijke vakmensschap te tonen. Maar omdat het allemaal nergens op slaat is het vooral buitengewoon vermoeiend. Een oogverblindende hoop gebakken lucht dus.

Veel pretentieus navelstaren in deze naar zelfverheerlijking neigende film van regisseur Alejandro G. Iñárritu, over een gerenommeerde journalist en documentairemaker (Daniel Giménez Cacho) die naar zijn geboorteland Mexico terugkeert om daar een prijs in ontvangst te nemen. Het camerawerk van Darius Khondji is absoluut indrukwekkend en er zijn veel mooi vormgegeven surrealistische scenes, maar het is lastig om enige connectie te voelen met de personages en het oeverloze geneuzel duurt maar en duurt maar.

Jammer, maar Bardo komt voor mij niet echt tot leven.

Zonde dat Iñárritu een fictief personage heeft gekozen en niet 1-op-1 zijn eigen verhaal vertelt. Het voelt afstandelijk.

Ik krijg niet echt voeling met het hoofdpersonage. Dat ligt vooral aan het script, maar deels ook aan de acteur Daniel Giménez Cacho. Ik vind het een weinig charmismatische merkwaardige snuiter.

Ik wist niet dat documentairemakers zo'n rock 'n roll status kunnen hebben, maar blijkbaar wel in Mexico.

Het is eigenlijk een film vol bij elkaar geraapte sketches, die visueel en thematisch bij tijd en wijle imponeren met inventief camerawerk en choreografie. Af en toe doen ze me denken aan Roy Andersson, zoals die scènes met die soldaten.

De scènes die tussen die sketches zitten zijn echter wat saai en nietszeggend. Voor iemand met een rockstatus in Mexico is het een opvallend saaie man.

Nogmaals, die sketches maken deze film de moeite waard, jammer dat de rest zo traag is als stroop.

Geef mij dan maar Stardust Memories. Een ode aan Fellini die me wel recht in het hart raakt.

Goeie film over een documentairemaker die naar een paar decennia terugkeert naar zijn thuisland, Mexico. Ongetwijfeld gemodelleerd naar het eigen leven van Alejandro González Iñárritu. Aan mooie en ook wel bijzondere shots geen gebrek. De fim weet visueel dan ook indruk te maken. Inhoudelijk is het afwisselend boeiend en soms een beetje saai en langrdadig.

Juist de scènes die zich buiten een 'droom' afspeelden konden mij het minste boeien. Verder een heerlijk vage film. Het einde dwingt mij wel tot vierenhalve ster, voornamelijk die scène in de metro. Zucht...

Tja. Visueel erg mooi, alleen al dat eerste shot met die lange schaduwen. In de stijl van Lubezki inderdaad, hoewel die het allemaal net wat mooier brengt en dromeriger. Die finishing touch mist Khondji wel, al vind ik hem sowieso een fijne cinematograaf en dat uit zich vooral in het prachtige kleurgebruik (daar vind ik Lubezki weer een slagje minder). De hele film eigenlijk blijft wel mooi. Denk aan het eind in dat zwembad waar het water en licht haast vermengen, of die sfeervolle shots in de metro met de schemer buiten en langsrazende andere treinstellen. Erg leuk gedaan. En erg mooi vooral.

Maar goed, deze film duurt ruim 2,5 uur en kon me volstrekt niet boeien. Ondanks de visuele kwaliteiten was mijn kijkervaring al snel naar nihil gedaald. Eigenlijk al in de tweede scène met die navelstreng. En zo gaat de hele film door. Allerlei losstaande scènes die elkaar opvolgen en vaak uiteindelijk overgaan in iets absurdistisch. Ook aan het eind bij zo'n uitreiking. Die scène begint normaal maar dan gaat de hoofdpersoon rare dingen doen op het podium. Het zal vast allemaal wat betekenen maar ik vond er helemaal niets aan. En de praatscènes, vaak statisch geschoten, wisten me inhoudelijk al snel ook niet te boeien meer.

Uiteindelijk de film in twee delen bekeken, een deel overdag waar de aandacht al weggleed en daarna de rest 's avonds bekeken in de hoop dat de avond een andere ervaring gaf (sommige films moet je niet overdag kijken). Maar nee dus. De film is zeker geen gedrocht maar is ook absoluut niet mijn smaak, vreselijk saai daardoor en dan helpt die lengte ook niet. 1,0*.

Hier is niet doorheen te komen! Vanavond deel 2… en dat van één van m’n favoriete cineasten.

Een bij vlagen vervelende, maar ook fascinerende film.

Fascinerend, aangezien ik bij een aantal scenes met open mond naar het scherm heb zitten kijken. De David Bowie dansscene bijvoorbeeld is één van de mooiste dingen die ik de laatste jaren op filmgebied gezien heb. Het vakmanschap, het talent, de creativiteit; alles komt op een fabuleuze manier samen. En zo waren nog een aantal scenes die werkelijk schitterend waren.

De regie, de productie en het camerawerk van Khondji (ik weet wel waar deze oscar heen mag) waren van een ongekend niveau. Het is duidelijk dat dit voor Inarritu zelf een belangrijke film is, met een aantal zeer persoonlijke thema's die de revue passeren (zijn verloren zoon, de relatie met z'n andere kinderen en z'n overleden vader, zijn moeilijke band met zowel Mexico als de VS).

En daar zit voor mij ook het grootste nadeel van deze film. De film is zó persoonlijk, zó op-en-top Mexicaans en zó belachelijk pretentieus, dat een nuchtere Hollander als ik wel héél hard moet werken om er iets uit te kunnen halen. De halve Mexicaanse geschiedenis komt langs en een rits maatschappelijke thema's wordt besproken met een kritische talkshow host. Voor het Mexicaanse publiek waarschijnlijk mooie onderwerpen in een film, voor mij momenten waarop ik maar moeilijk mijn aandacht erbij kon houden.

En zo kom ik helaas slechts op 3 sterren uit.

De cinematografie is echt verbluffend mooi in deze film. Voor mijn gevoel heb ik dit filmjaar maar weinig visueel bijzondere films gezien, dus dat kon ik echt waarderen. De eerste anderhalf uur of zo vond ik ook prachtig, de manier waarop werkelijkheid, herinneringen, dromen en fantasie op een bizarre en energieke manier in elkaar overvloeien. Dit is duidelijk ook een persoonlijke film voor Inarritu, en dat is ook echt altijd een dikke plus. Het meta-aspect van de film haalt het scherpe randje van wat je als een hoop pretentie zou kunnen zien.

Het laatste uur verloor de film me wel een beetje. Die speelduur van 159 minuten is belachelijk, en zo ongeveer na dat bruisend in beeld gebrachte feestje begon ik er wel enigszins genoeg van te krijgen. Veel van de energie en humor lijkt dan uit de film te verdwijnen. Vond de onthulling dat Silverio in een coma ligt ook wat flauw. Banaal haast in een film als deze. Wellicht had het kunnen werken als we als kijker wat meer een connectie met Silverio hadden kunnen maken.

Wat me bij is gebleven zijn een aantal originele absurde scènes, maar verder voornamelijk heel veel los zand waarvan het merendeel me vooral heel weinig deed..

Regisseur Alejandro G. Iñárritu blijft altijd een betrouwbare naam wanneer het gaat om het afleveren van licht artistieke films met een rauwe inhoud. Bardo is echter voor zijn doen een nogal aparte film, eentje die hij waarschijnlijk als passieproject voor zichzelf heeft aangewezen. Het levert een eindresultaat op met zeer indrukwekkende cameratechniek en wat surrealistische beelden, maar ook een geheel met nogal dunne inhoud voor zo'n kolossale speelduur. Daarbinnen speelt Daniel Giménez Cacho een nette, maar weinig innemende hoofdrol. Iñárritu wisselt verder dramatiek af met komedie en fantasie, maar vraagt wel een oprechte interesse in deze manier van filmregisseren, anders zal een film als Bardo al snel verzanden in een lastige opgave. Door de voortdurende intrede van indrukwekkend gefilmde en grootschalige scenes ken ik het geheel een voldoende toe, maar hopelijk is Bardo een experiment en keert Iñárritu hierna terug naar minder eigenzinnig werk.

Ik vraag u …

Of, nog beter: Alejandro Iñárritu vraagt ons …

Waarom zouden de wetmatigheden van de film dezelfde moeten zijn als die van de realiteit?

Waarom moeten verhalen op het witte doek zich volgens reële of realistische principes ontvouwen?

Waarom niet alle registers opentrekken en cinema als medium maximaal benutten, door er de realiteit mee binnenstebuiten te keren, de historische chronologie een hak te zetten, van een geschiedkundige nachtmerrie de orde van de dag maken, een 'handvol waarheden' onder de dekmantel van een 'valse kroniek' toch aan de man weten te brengen...

- de waarom-vraag is verkeerd, de vraag luidt: waarom niet? -

Nee, ‘Bardo’ is niet evident voor wie een klassieke film te zien wil krijgen. Diegenen die echter bereid zijn om Iñárritu’s associatieve gedachtesprongen te volgen en in een ander soort narratief binnen te stappen, krijgen een zowel hilarische als bijzonder kritische film te zien, waarin de regisseur thema’s die hem dagdagelijks bezighouden vanuit de tomeloze verbeelding die cinema kan katalyseren, gestalte geeft…

- en hoe! -

‘Bardo’ bevat ettelijke onvergetelijke scènes, van een baby die terug de baarmoeder in wordt geduwd tot een embryo dat in hartroerende eenvoud te water wordt gelaten, van kindsoldaten die ter meerdere eer en glorie van het vaderland zichzelf de dood injagen tot een zogenaamd journalistiek interview met wijlen conquistador Hernán Cortés...

- want alles kan & alles mag in dit universum zonder grenzen -

Hoe verhoudt Mexico zich tot de naburige landen op het Amerikaanse continent? Hoe kijkt een expat naar zijn heimat, en hoe kijkt die heimat terug naar een ereburger die voor zichzelf een beter bestaan in het buitenland heeft geregeld? Een buitenland dat diezelfde immigrant na vele jaren nota bene nog steeds als indringer blijft beschouwen (de luchthavenscène, nog zo’n onnavolgbaar hilarische!)…waar is zo iemand thuis, iemand die zijn thuis heeft verraden en daardoor nergens meer thuis kan komen?

- alles aan ‘Bardo’ voelt persoonlijk, authentiek, origineel -

Dat Iñárritu de geschiedenis van zijn vaderland koppelt aan de vermeende aanwas van Baja California bij het imperium van Amazon: het is vanaf de eerste seconde ontregelend, maar net daardoor bevrijdend, uniek qua ervaring en vooral maximaal geënt op de potentie van cinema als genre – het scheppen van andere werelden, het anders vertellen van verhalen, het manifest maken van onzichtbare verbanden, het vanuit de verbeelding aanschouwelijk maken van wat men voelt maar niet zomaar in taal kan uitdrukken.

Iñárritu een man met pretenties? Nee hoor, een man met visie. Of worden dat soort kunstenaars tegenwoordig ook al in de ban gedaan, wegens te high-brow? Nee, toch?

3,5*