Roma (2018)

Ja nou je het zegt... het maakt het er ineens een stuk boeiender op.

Neem de tijd en rust om deze mooie film te kijken en laat je meevoeren in het leven van deze mensen, tijd en plaats. Geen moment saai of langdradig.... Prachtig!

Prachtige film met schitterend camerawerk in zwart wit en met een heerlijk ritme. Een mooie kijkervaring en echt een film om je in onder te laten dompelen. Maar dan moet je wel de moeite nemen om er voor naar de bioscoop te gaan om het te zien bij voorkeur op een zo groot mogelijk scherm.

Mooie cinematografie en scenografie, maar voor de rest kon de film mij niet echt boeien. Cuaron lijkt zich te willen meten met groten als Fellini, Tarkosky, Haneke, Kubrik, ... , maar slaagt daar naar mijn gevoel niet echt in.

Blijkbaar met heel andere ogen gekeken.
Ik hou van buitenlandse film en van drama.
Maar vond hem poeptraag en vreselijk saai.

Van "buitelandse film"? Ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt, YSV, maar nu is het toch ver gekomen...

ThomasVV
Ik bezoek al jaren filmfestivals en hou ook enorm van filmhuis- films.
Maar begrijp niet waar de oscars en al die waarderingen wegkomen. Er zijn heel wat betere films die dit zouden verdienen.
Ik heb dan ook vaak bij deze film gedacht, ga ik hem afkijken.

Toch niet de film die ik hoopte dat het was.

En ook opmerkelijk dat een vakman als Cuarón nog foutjes kan maken in het geluid op het scherm. Hier en daar zag ik kleine foutjes, een auto die meters achter een fanfare rijdt en nog steeds erbovenuit klinkt, gepraat en gelach die van links klinken terwijl de karakters rechts staan en ga zo maar door.

De eerste 5 minuten bestaan letterlijk uit 1 shot op de vloer die dan langzaam wordt schoongemaakt met een plas water. Vanaf dat moment wist ik dat dit niet de normale film zal worden die ik normaal kijk. Maar gewoon door kijken, want Cuarón weet altijd wel iets te doen.

Nou, daarin was ik dan een beetje teleurgesteld. Want buiten de soms mooie fotografie, vond ik het camerawerk vaak alles behalve indrukwekkend. Hij beweegt van links naar rechts, van boven naar beneden maar weinig beweging. Slechts 2 scenes waar hij eindelijk begint de bewegen is het gelijk een stuk beter (De zee en bosbrand).

Dat ik het verhaal rondom de kinderen een stuk leuker vond om te volgen dan het hoofdpersonage zegt eigenlijk ook wel wat, want dan betekend dat er haast geen moer aan was om te volgen. Begrijp me niet verkeerd, want slaapverwekkend was het ook niet, maar geef me dan maar liever het kindergelach en conversaties aan tafel.

En zo zijn de eerste 100 minuten niet helemaal mijn ding. Ik kan geen echte sympathie krijgen voor iemand behalve de lieve kinderen. De laatste 35 minuten is het opeens heel interessant om allemaal te volgen, want waarin de eerste 100 minuten niet veel aan was, gebeurt er in dat deel veel meer. De 5 minuten van het "Corpus Christi Massacre" uit 1971 waren niets minder dan zeer indrukwekkend in beeld gebracht. Dat was trouwens ook de enige reden waarom dit voor 16+ is lijkt me. Komt dankzij de kleur en realistische toon een stuk harder aan.

Jammer dat het dan zo lang duurt, maar visueel is het op het saaie camerawerk na helemaal niet verkeerd. De kinderen acteren sterk, en de rest was ook wel geloofwaardig genoeg, al vond ik de kinderen boven iedereen uitsteken in het tonen van echte emotie. De menselijke beelden soms zijn ook zeer fraai. Dankzij de laatste 35 minuten nog een voldoende, maar van zo'n persoon als Cuarón verwacht ik simpelweg een meesterwerk, en dan is dit toch wat teleurstellend.

Een degelijk drama dat voor mij interessant is omdat mijn vriendin Mexicaans is. In de film draait het om een dienstmeisje/kinderoppas dat in huis woont bij het gezin waarbij ze in dienst is; een praktijk die nog steeds gangbaar is in Mexico. In deze film lijkt de hoofdpersone 24 uur per dag beschikbaar te moeten zijn (al heeft ze vrije dagen), het was vrij typisch te zien dat zodra ze met het gezin meekijkt naar de televisie, ze meteen op haar plaats gezet wordt door middel van een verzoek om drankjes te serveren.

Maar wat me vooral interesseert zijn de man/vrouw verhoudingen in deze film, waarbij mannen wegrennen voor hun verantwoordelijkheden. Zoals de vriend van de hoofdpersone, die zich eerst presenteert als martial arts specialist (waar je toch de indruk van krijgt dat het de nodige zelfbeheersing en zelfreflectie vereist) middels een scene waarin hij indruk op de hoofdpersone probeert te maken door naakt zijn oefeningen te doen, er op de meest laffe wijze (“ijs halen”) zich uit de voeten maakt en vervolgens met belachelijke vechtbewegingen de hoofdpersone duidelijk maakt dat hij niets van haar wil weten. Maar ook de bazin en haar gezin die door haar man verlaten worden voor een ander. Het is typisch en ik heb het idee dat het ook vrij waarheidsgetrouw is, want ik begrijp van mijn vriendin dat in haar omgeving veel mensen in de generatie boven ons nogal jong kinderen hebben gekregen, waarna er een gezin opgebouwd werd met een andere partner.

De film zelf is vrij rustig met een paar climaxen, zoals het studentenoproer, dat leidt tot de bevalling en de reddingsactie in zee, gevolgd door de bekentenis van de hoofdpersone. Dat soort scenes zijn behoorlijk krachtig. De beeldtaal is dan weer minder. Zwart/wit komt natuurlijk erg artistiek over, maar ik heb mooiere beelden in andere films gezien, met meer gevoel voor contrast en kadrering.

Uiteindelijk dus een typische arthouse film, het drama is degelijk, de beeldtaal is minder. Vanwege het onderwerp dat me aanspreekt kom ik iets hoger uit dan wat ik normaal zou geven. 3*.

Toch mooie film. Ik vreesde van tevoren een beetje voor de lengte en het registrerende karakter (zeker als de begintiteling al minutenlang duurt en de scène daarop ook een lang shot is van slechts een binnenplaatsje met wat vogels) maar uiteindelijk weet de film toch om de zoveel tijd wel met een interessante, amusante, of schokkende scene te komen (die baby zag ik even niet aankomen) die je in de film houdt.

Qua cinematografie weet ik het niet helemaal. Cúaron heeft natuurlijk wel een naam hoog te houden, en saai of standaard is het zeker niet en het is ongetwijfeld allemaal knapper dan het op het eerste gezicht lijkt, maar het viel me minder direct op dan in sommige van zijn andere films (behalve dan het weerspiegelende vliegtuig direct in het begin, dat was leuk). Weet niet helemaal wat ik van het zwart-wit vind. Van mij had het net zo goed in kleur mogen zijn, zeker omdat het zonnig Mexico in de 70's is, maar dan had je waarschijnlijk toch een heel ander soort film gekregen, dus vooruit.

Kleine 4*

Mooi drama met een aantal prachtige shots en aangrijpende momenten.
Hoewel ik Cleo (Yalitza Aparicio) soms wat underwhelming vond acteren, was de doodgeboren-babyscene daarentegen weer zeer overtuigend geacteerd en gefilmd. Ook het Corpus Christi bloedbad was goed in beeld gebracht; het stond sterk in contrast met de rustige huiselijke scènes, maar dat maakte de impact des te groter.

Het is aan de trage en ingetogen kant, maar als je er de tijd voor neemt en je gewoon laat meevoeren is het een prima kijkervaring. Het zwart-wit had voor mij niet gehoeven; sterker nog, kleur was soms misschien zelfs mooier geweest. Als het beeld qua contrast nou bijzonder contrastrijk was of veel had gespeeld met licht/donker, dan was het passend geweest, maar dat vond ik hier -uitzonderingen daargelaten- niet echt het geval. Toch heeft Cuarón hiermee verder een uitstekende film afgeleverd.

Jammer.

De film is eigenlijk totaal oninteressant. Een man die z'n zwangere vriendin ontvlucht en een ontrouwe echtgenoot die z'n vrouw stiekem bedriegt. Meer dan dit stelt het verhaal niet voor.
De personages en hun ongelukkige gebeurtenissen weten me totaal niet aan te grijpen, en als ik de hoge scores bekijk, dan lijkt het alsof het aan mij ligt. Ik denk dat iedereen dat gevoel wel kent: Je kijkt om je heen en iedereen lijkt mee te leven met iemand, terwijl je zelf geen greintje emotie kan opbrengen voor de situatie waar iemand in zit. Bij het zien van het hoofdpersonage denk ik constant: Onnozel wicht.

En dan wordt deze film natuurlijk een lange zit. Gelukkig speelt deze film zich af in de periode van politieke onrust in Mexico, en als liefhebber van de recente wereldgeschiedenis zorgt dat er voor dat ik regelmatig eens recht veer.
En je kan er niet om heen dat de film natuurlijk mooi gemaakt is. Ook daarvoor geef ik toch de nodige punten. Maar met een sterk verhaal en sterke dialogen had er natuurlijk veel meer in gezeten.


2,0*

(Gezien op 28/03/19)
Een meesterlijke film. Een samenspel van ras, klasse en man-vrouw verschillen. Een hommage aan mensen zoals de zachtmoedige en waardige Cleo. Zij zorgt voor de familie met een groot hart. Ook al behoort ze tot de familie, het standenverschil blijft overeind. Opvallend is wel dat zowel Sofia als Cleo te maken krijgen met lafhartige mannen.
Erg goed tijdsbeeld (de jaren zeventig).

Roma is op zich een fijne zit, aangezien de film heel rustig is en langzaam voortkabbelt zonder dat er nou veel bijzonders in beeld komt. Maar de diepere laag (verschil in sociale klasse, sekse, werkpaarden vs luxe paarden) vond ik wel vrij sterk weergegeven. Soms een beetje pijnlijk zelfs, want ondanks dat Cleo deel van het gezin uit maakt, wordt ze er wel geregeld aan herinnert dat ze de dienstmeid is. De scène dat het gezin televisie keek en zij erbij kwam zitten vond ik wel confronterend. Ze zit een paar tellen, waarna er alweer een order komt om het drinken te regelen.

Aan de andere kant heeft ze het op zich niet slecht, krijgt ze waardering en steun. Het kopen van een babybedje bijvoorbeeld. Zelf lijkt ze haar leven ook wel prima te vinden, ontevreden was ze niet. Er zitten wel een paar wat heftigere stukken in, vooral met de opstand en haar bevalling, maar het blijft vooral om een deel uit haar leven te gaan wat we in zwart-wit in beeld krijgen. Soms heeft dat grote meerwaarde (Schindler's List), maar hier niet. De film is degelijk, maar verder niet al te opvallend gefilmd. Echt mooie shots zijn zeldzaam. Wel een paar aardige shots van de zijkant bekeken, zoals de redding in zee. Het maakt van Roma een prima Netflix-film, maar in de bioscoop had ik dit nooit bekeken.

3,5*