Roma (2018)

Of met één of andere Doritos muncher/besje van 60 die niet kan volgen naast je, of gewoon in alle rust op de bank voor een 4K scherm. Moeilijke keuzes hoor.

You get the best of both worlds

Serieus het meest interessante gebeurd op de achtergrond? Vraag mij toch af of Cuaron het zo heeft bedoeld. Ik snap dat de film veel laat gebeuren in de achtergrond maar het dienstmeisje lijkt mij toch waar het om draait. Dat je veel bezig bent met de achtergrond vond ik ook totaal niet werken omdat je toch binding dient te hebben met het dienstmeisje. Ik deel de mening ook niet dat herinneringen zo werken. Bij mij staan de gesprekken die ik heb of de ervaringen die ik heb in mijn herinnering ook de voorgrond. Misschien dat een muzieknummer of weersomstandigheid mij nog bijstaat bij een grote gebeurtenis in mijn leven. Maar dat het boeiendste van mijn leven letterlijk op de achtergrond gebeurt hoop ik toch niet. Sowieso is het te gekunsteld om dit te zien als iets poëtisch. Daar is de inhoud uiteindelijk (ja ik hammer erop) ook echt veel te banaal.

Eens dat de belangrijkste herinneringen he scherp bij staan, maar de meeste niet. En naast het verhaal over het dienstmeisje (ben het eens dat dat wat banaal is), is het ook de herinnering aan zijn jeugd, het tijdsbeeld. Zoals Arno74 al aangaf biedt dat deel van de film de Mexicaanse kijker (van 55+) een feest der herkenning cq een gevoel van nostalgie. Nu geldt dat niet voor jongere kijkers of die uit de rest van de wereld, maar ook voor die groep kan het tijdsbeeld boeien.

Anyway, wil m zelf dit weekend op het grote doek gaan zien om te kijken of ik er zo meer mee kan.

Maar was het Cuaron zijn bedoeling om ons een feest der herkenning te geven? Hij heeft dus een film gemaakt voor het omroep max publiek. Nou ok dan snap ik wel dat ik dit niks vond. Hij ging voor belegen Hollywood schmalz. (Je gaf de voorzet zo mooi )

Wat een pracht film, in de bioscoop (een must) zat ik in het midden van de zaal en de strekkende meter over het volle scherm van links tot rechts was het genieten.
Cinematografisch (het woord fotografie is nog meer op zijn plaats) een juweel en wat kan zwart/wit toch mooi zijn. De aankleding, interieurs, architectuur, locaties, de massa-scenes, auto’s (in al hun hectiek mogelijk zelfs overdadig tot bijna kitch), we zijn dus in het Latijns-Amerika (Mexico) van begin jaren 70.
Dan de personages deze bleven wat op afstand behalve dan het dienstmeisje, in de scenes waar zij zich aandiende kwamen de maatschappelijke en sociale contrasten ten volle aan het licht. Een mooie rol. Het spel van de oma had bijna iets lachwekkends, maar wel ook weer aandoenlijk, dat gold in mindere mate ook wel voor andere rollen.
Het verhaal was van alle tijden daarom wel effectief en aannemelijk met een neiging tot overdrijving of dik aanzetten, wat veel willen vertellen.
Toch had ik details in al hun onvolkomenheden niet willen missen. Deze prent zal nog lang blijven nazinderen.

Net in de bios herzien in de hoop dat die daar meer indruk zou maken. Maar helaas. Het is allemaal mooi en liefdevol gemaakt, maar het verhaal blijft niet vooruit te branden en sowieso erg mager. De personages weten mij ook geen van allen te boeien.

3* blijft staan.

Aanvankelijk was ik wel mee met de manier hoe Cuaron zijn verhaal vertelde. Gewoon wat dialogen meepikken in de vlucht zonder dat er nadrukkelijk iets verteld moet worden. Alleen… wat wordt er nui eigenlijk verteld? Dit Mexicaanse Assepoesje heeft het niet makkelijk, maar mag al bij al niet mopperen over waar zij uiteindelijk terechtgekomen is. Echt aangrijpend wilde het maar niet worden.

Prachtig, prachtig, prachtig.

Een intiem verteld verhaal over een klein leven in een grote turbulente stad in een turbulent land in een turbulente periode, waarin je langzaam meedeint op de golven van spoelwater uit een schoonmaakemmer en ten slotte onderklotst in de woeste golven van de zee.

Na wat lagere verwachtingen doordat de film hier toch wat afgeprijsd werd, bleek het allemaal best mee te vallen. Het is zeker niet het somtijds bejubelde meesterwerk, daarvoor mist de film net wat diepgang, maar er zitten een aantal geweldige scenes in en het camerawerk en acteerwerk is over het algemeen heel sterk. Alleen in het begin zitten een paar faux passes qua camerawerk. Daarna komt de film in een goed ritme. Het enige missertje vind ik dan nog de geforceerde herontmoeting van Cleo met haar vriend in een winkel. Je moet wel van dit soort realisme houden, anders kan het tegenvallen. Waar Cuaron een fijne balans in weet te vinden is tussen wat er wel expliciet gezegd dient te worden en wat niet zonder dat het niet impliciet duidelijk wordt.

Jaaaaaaaa...toch wel erg fijne film.

Al begon het wat stroef. Afstandelijk registrerend, niet de meest charismatische personages en de focus op de marges van het dagelijkse. Niettemin zijn de openingcredits al een mooie voorbode van de doordachte cinematografie, en dat is toch wel de grote winnaar.

Gek genoeg is het juist de aanvankelijke afstandelijkheid die zich in latere scenes weet te revancheren. Hoewel van dichtbij observerend, blijven de gebeurtenissen en dialogen eerst wat op afstand. Een registrerende camera, weinig échte inkijk in personages, veel ruis in setting. Dat de panning en sliding shots op een gegeven moment ook in herhaling vallen, kun je als een gemakzuchtig trucje beschouwen. Toch weet Cuaron (samen met Olivares) in ieder geval zijn kadreringen goed te kiezen; vele shots zouden ingelijst boven je bed niet misstaan. Ook de zachte contrasten in het zwart-wit en het spel met scherpte doen het nostalgische karakter eer aan: het is gestileerd zonder dat het gemaakt overkomt.

Als Cleo dan uiteindelijk komt te bevallen, weet de film je emotioneel echt binnen te hengelen. Weer dat spel met scherpte, juist genoeg gedoseerd om de macabere situatie over te laten komen en opdringerig melodrama te vermijden. Een scene daarvoor, als Cleo tijdens uit de hand gelopen rellen shopt voor een kinderbedje, bewijzen de panningshots hun zeggingskracht als Fermín degene blijkt die haar onder schot houdt (inhoudelijk tegen het randje, vooruit). Wat scenes later gebeurt hetzelfde als Cleo de zee inloopt: weer een sliding shot, maar nu wel effectief omdat je gedurende de beukende golven toch in spanning afwacht wat er zich buiten het kader afspeelt. Wederom gaat Cuaron met de groepsomhelzing een stapje te ver, maar de uitbarsting van Cleo wist toch een snaartje te raken.

Veel waarde bij de gratie van contrast dus. Filmische stijlmiddelen die eerst verveeld aandoen, komen later des te beter binnen. Zelfs het inparkeren van een dure auto lijkt aanvankelijk ludiek en breed uitgemeten maar openbaart zijn functie pas als diezelfde auto een tweede keer roekeloos het smalle portiekje ingeramd wordt.

Op papier niet meteen mijn soort film maar met een mooie wisselwerking tussen afstand en betrokkenheid en oogstrelende cinematografie toch een film die veel indruk weet te maken. 4*