• 12.483 nieuwsartikelen
  • 167.122 films
  • 10.811 series
  • 31.082 seizoenen
  • 625.120 acteurs
  • 195.437 gebruikers
  • 9.135.554 stemmen
Avatar
 
banner banner

Ukigumo (1955)

Drama / Romantiek | 123 minuten
3,76 40 stemmen

Genre: Drama / Romantiek

Speelduur: 123 minuten

Alternatieve titels: Floating Clouds / 浮雲

Oorsprong: Japan

Geregisseerd door: Mikio Naruse

Met onder meer: Hideko Takamine, Masayuki Mori en Mariko Okada

IMDb beoordeling: 7,6 (3.265)

Gesproken taal: Japans

  • On Demand:

  • Netflix Niet beschikbaar op Netflix
  • Pathé thuis Niet beschikbaar op Pathé Thuis
  • Videoland Niet beschikbaar op Videoland
  • Amazon Prime Niet beschikbaar op Amazon Prime
  • Disney+ Niet beschikbaar op Disney+
  • Google Play Niet beschikbaar op Google Play
  • meJane Niet beschikbaar op meJane

Plot Ukigumo

In November 1946 keert een groep Japanners terug uit Indochina. Onder hen Yukiko, een vrouw die naar het land trok voor een baan als typiste. Vanwege de ruzie die zij had met haar familie voor vertrek, keert ze niet naar huis, maar naar haar ex-collega Kengo, met wie ze ooit een affaire had. Kengo blijkt echter veranderd en wil niets meer met haar te maken hebben.

logo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimage

Externe links

Video's en trailers

Reviews & comments


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op MovieMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.
zoeken in:
avatar van Henry Spencer

Henry Spencer

  • 468 berichten
  • 1197 stemmen

Een heel serene film. Maakte niettemin indruk, ook al is het moeilijk te verklaren wat de personages bezielt (vooral dan de vrouw). Ik denk dat je personages in een film soms gewoon moet accepteren zoals ze zijn, ook al begrijp je ze niet. Dat is trouwens in het leven ook zo. Misschien is die gedachte wel het voornaamste dat ik van de film meegedragen heb en dan wil ik niet bedoelen dat dat niet veel is. Integendeel. Het is in feite een fantastisch spel tussen twee complexe personages, ongetwijfeld heel kenmerkend voor de Japanse cultuur.


avatar van Mochizuki Rokuro

Mochizuki Rokuro

  • 18920 berichten
  • 15340 stemmen

Een heel bijzondere film van Naruse. Misschien wel zijn beste tot nu toe.

Veel donkerder, onheilspellender en fatalistischer dan ander werk dat ik van hem zag. Ook hier weer worstelende karakters in naoorlogs Japan, maar de drie bijvoegelijke naamwoorden die ik net gebruikte hangen als een schaduw over alles heen. Misschien wel Naruses somberste film en vergelijkbaar met de status van Tokyo Twilight/Tokyo Boshoku binnen het oeuvre van Ozu Yasujiro.

Het verhaal focust veel meer op het relatiedrama dan alledaags Japan, maar de laatste twintig minuten zijn zeer tintelend met fraaie buiten opnamen op een eiland. Vooral Masayuki Mori als Kengo overtuigd. Deed me denken aan Iklimler/Climates, een film van dit jaar van Nuri Bilge Ceylan. Een kapotgelopen relatie en twee mensen die worstelen omdat ze niet verder kunnen zonder of met elkaar.

En even over de BFI-transfer op DVD: veel beter dan Late Chrysanthemums een tikkie slechter zo rond de 55-65 minuten speelduur en af en toe een paar kabels over het beeld. Maar prima te doen.


avatar van kos

kos

  • 46330 berichten
  • 8581 stemmen

Mochizuki Rokuro schreef:

Een heel bijzondere film van Naruse. Misschien wel zijn beste tot nu toe.

Ik denk niet dat hij deze nog gaat overtreffen. .


avatar van Ramon K

Ramon K

  • 13575 berichten
  • 0 stemmen

Misschien wel zijn beste tot nu toe.

Sterk, want ik vind dit nu juist de minste Naruse die ik zag (6 films).

Grootste probleem dat ik met deze film heb is het personage Yukiko: hoogst irritant hoe ze iedere keer weer haar lip laat hangen. En dat terwijl Naruse's films juist immer uitblinken vanwege de sterke vrouwenrollen. Yukiko is te zwak, te typerend en Naruse lijkt met haar te veel op het melodrama te mikken. Het werkt slechts sporadisch helaas.


avatar van starbright boy

starbright boy (moderator films)

  • 21696 berichten
  • 4630 stemmen

Ramon K schreef:


Grootste probleem dat ik met deze film heb is het personage Yukiko: hoogst irritant hoe ze iedere keer weer haar lip laat hangen. En dat terwijl Naruse's films juist immer uitblinken vanwege de sterke vrouwenrollen. Yukiko is te zwak, te typerend en Naruse lijkt met haar te veel op het melodrama te mikken. Het werkt slechts sporadisch helaas.


Kan ik me iets bij voorstellen (er gebeuren ook veel meer heftige dingen in deze film zoals de dood van drie vrouwen in Kengo's leven en het lijkt allemaal minder subtiel, maar ik vind dat er meer aan de hand is. Zoals bij vooral de relatiedrama's van Naruse merk ik vaak bij het bezinken na afloop dat ze complexer en ambivalenter zijn dan ze op het eerste gezicht lijken (bij zijn geshafilms heb ik dat iets minder), voor mijn gevoel dan. Yukiko is inderdaad een zwakker personage dan de gemiddelde Naruse-vrouw, maar ook Kengo is verre van sterk. In de verschillende fasen van de film verlangt vaak de een naar de ander terwijl de ander op dat moment denkt de ene niet meer nodig te hebben.

Kengo is na de oorlog getuimeld op de sociale ladder en probeert wanhopig de complete grip op zijn leven die hij toen had weer terug te krijgen. Voor Yukiko was dezelfde periode de enige stabiele in haar leven, ook daar verlangt ze naar terug en die ideale periode projecteren ze op elkaar als het weer eens stevig misgaat in een Japan dat razendsnel aan het veranderen is van een autoritaire, strakke maatschappij in een veel opener land, waar tegelijk veel meer indiviualisme en zelfredzaamheid wordt verwacht.

Het einde is voor mijn gevoel weer eens bij Naruse niet wat het lijkt, hjet lijkt of Kengo na haar dood spijt heeft van wat hij Yukiko heeft aangedaan, maar volgens mij is het vooral zelfmedelijden. Hij komt helemaal los te staan van zijn betere verleden is meer dan ooit een Drifting Cloud. Hoe irreeël de hoop op een herstel van de relatie ook was, het feit dat Yukiko ergens was gaf 'm toch een veilig gevoel.

Ik heb nu vijf Naruse-films gezien en vind ze vooral gelijkwaardig en heb ze allemaal 4 sterren gegeven. Al denk ik dat vooral When a Woman Ascends the Stairs (visueel de mooiste en vanwege de sfeer) en Repast (vanwege het verhaal) nog weleens omhoog kunnen gaan.

4.0* dus


avatar van Spetie

Spetie

  • 38830 berichten
  • 6774 stemmen

Mijn eerste kennismaking met het werk van Mikio Naruse is goed bevallen. Ik had vooraf verwacht dat het enigszins op de films van Ozu zou lijken, maar Ukigumo is toch wel wat donkerder van toon.

Hideko Takamine speelt de hoofdrol als Yukiko Koda, een vrouw met paranoïde trekjes, die anders op een relatie terugkijkt, dan de persoon met wie zij die relatie had. Ze acteert naar behoren, evenals tegenspeler Masayuki Mori, die de meer stoïcijnse Kengo speelt, die op het oog niet veel interesse meer in Yukiko lijkt te hebben. Er lijkt op een gegeven moment ook geen klik meer te kunnen plaatsvinden en na diverse ontmoetingen, lijken de twee hoofdrolspelers steeds verder van elkaar vervreemd te raken. Naruse zorgt daarnaast voor een onheilspellende sfeer, waarbij je de ondergang en dood van Yukiko, beetje bij beetje voelt aankomen.

Hoewel de sfeer sterk is, vond ik het allemaal wel vrij afstandelijk. Hierdoor kreeg ik niet echt feeling met de personages. Daardoor maakten sommige gebeurtenissen soms net wat minder indruk dan gehoopt. Toch is het op momenten best een sterke film, al duren die momenten net wat te kort. Zo’n sombere, onheilspellende film heeft ook zeker wel wat. Pas als iets of iemand er niet meer is, kom je er immers pas achter wat die persoon voor je betekende, en dan kan het wel eens te laat zijn.

3,5*


avatar van beavis

beavis

  • 6599 berichten
  • 14152 stemmen

Het verhaal van de film begint vlak na de tweede wereld oorlog en weet de enorme klap van het Japanse verlies indringender voelbaar te maken dan in iedere andere Japanse film die ik tot nu toe zag over dit onderwerp. Wederom op een bijna terloopse, maar toch volledig duidelijke manier. Uiteraard gaat het óók over een relatie; over twee mensen die gebaseerd op hun gezamenlijke laatste herinnering aan geluk door het lot verbonden zijn, maar nu dat geluk samen maar niet kunnen vinden. En anders dan in Repast zit de plot redelijk vol met enerverende gebeurtenissen en leuke terzijdes (hierdoor valt ook de economische manier van het vertellen van het verhaal in de editing erg positief op). Het thema verlies krijgt daarmee veel extra lagen. Maar ik denk dat de populariteit van het boek waar de film op gebaseerd is (van dezelfde bestseller schrijfster als Repast en nog enkele andere door Naruse verfilmde boeken, Fumiko Hayashi) en later de film (de meest geroemde van Naruse, ook hoog scorend in de Kinema Junpo lijst) vooral ligt in het na-oorlogse beeld dat van Japan geschetst wordt met mannen die de weg kwijt zijn en vrouwen die noodgedwongen onafhankelijker worden, maar toch nog steeds met die mannen door één deur moeten. Imamura’s Pigs and Battleships wordt vaak genoemd als het om een goede weergave van die periode gaat, en natuurlijk gaat het vergelijken een beetje mank omdat hij een regisseur van een veel jongere generatie is, maar Floating Clouds wist me toch meer te overtuigen op dat gebied.

de DVD van Floating Clouds (BFI) laat wel wat steken vallen bij de ondertiteling. Door het vele zien van Japanse films kan ik ondertussen veel korte woordjes en opmerkingen gelukkig zelf invullen, maar voor een meer casual kijker had het iets minder summier gekund wat mij betreft. Niet dat je echt veel zal missen denk ik, maar het blijft frustrerend op de momenten dat je tekst hoort maar de vertaling niet kan lezen.


avatar van BBarbie

BBarbie

  • 12893 berichten
  • 7675 stemmen

Mooie sfeerrijke film over twee dolende mensen, die na repatriëring na afloop van de Tweede Wereldoorlog, als het ware in een zwart gat terechtkomen. Helaas voor hen zijn de tijden veranderd en heeft de oorlog ook Japan veranderd. In weerwil daarvan proberen zij vertwijfeld enig houvast te vinden in hun gezamenlijk verleden.

Prima vertolkingen van Masayuki Mori en vooral Hideko Takamine. Hoewel het drama naar mijn smaak iets te veel wordt uitgerekt en tegen het einde aan geloofwaardigheid inboet, is ook mijn tweede kennismaking met een film van Mikio Naruse bij mij in goede aarde gevallen. Smaakt daarom sowieso naar meer.


avatar van Flavio

Flavio

  • 4635 berichten
  • 4921 stemmen

Favoriete Naruse tot nu toe over twee mensen die behoorlijk verloren rondlopen in naoorlogs Japan, elkaar voortdurend de maat nemen, elkaar verlaten om vervolgens weer bij elkaar terug te komen. Totdat de vrouw beseft dat ze niet zonder de ander kan terwijl de man, die zich eerst nog flikflooiend en blauwbaardend door het leven slaat, pas tot dat besef komt als het te laat is.

Mooi dramatisch einde op het regenachtige eiland Yakushima (de plaatselijke VVV zal niet blij geweest zijn) als Yukiko sterft en Tomioka dan eindelijk herinneringen ophaalt aan hun relatie in Indochina, iets wat hij daarvoor steeds afdeed als onnodig. Al vind ik de theorie dat het vooral zelfmedelijden is wat hij voelt wel interessant, ik denk zelf toch meer aan een gevalletje "you don't know what you got till it's gone".

Ben vooral nog erg benieuwd naar When a Woman Ascends the Stairs, al heeft dat vooral met de mooie titel te maken.