Belfast (2021)

Had niet echt een idee wat te verwachten, maar bleek een prachtige film. Sterker nog, deze had van mij wel de Oscar mogen krijgen ipv Coda.

Overduidelijk met enorm veel liefde gemaakt en er mankeert eigenlijk helemaal niets aan. Mooi tijdsbeeld van deze specifieke buurt in Belfast, erg sfeervol, mooi gefilmd en gespeeld en prachtige (hoewel overbekende) muziek van Van Morrison.

Zeer geslaagd.

Beetje saai gevonden

Dat heb ik ook met dit soort berichten.

Autobiografische film in mooi zwart-wit van Branagh , geboren en opgegroeid in Belfast, en die zelf als kind met zijn ouders naar Engeland vertrok om het toenemende geweld tussen katholieken en protestanten te ontvluchten.

Belfast toont zijn herinneringen in een wat versnipperd verhaal. De scènes volgen elkaar op en brengen de kijker van de ene herinnering in de andere. De hechte familie (gematigde protestanten) waarin Buddy is grootgebracht, het straatleven, zijn eerste crush, de band met de grootouders, de rellen... Ondanks de politieke spanningen uit die tijd geeft Branagh aan dat hij een gelukkige jeugd heeft gehad. Ook zijn belangstelling voor films komt voorbij : deze scènes werden in kleur gepresenteerd : de kleur die ze aan zijn leven gaven in de grauwe realiteit van "the Troubles"... Mooie film.

Persoonlijk project.

Voor regisseur Kenneth Branagh was Belfast een belangrijk project. Je kunt dan ook merken dat er nogal wat liefde is gestoken in zijn semi autobiografische film. De persoonlijkheid druipt er vaak vanaf, met dank aan de vele close-ups en prachtige kadrering. Er wordt uitstekend geacteerd en het onderwerp biedt voldoende stof tot nadenken. Maar na een rauwe opening is het vervolg toch bovenal simpel en zoet.

Zo blijft een en ander nogal aan de oppervlakte kabbelen. Een ietwat saai maar degelijk verhaal dat in elk geval mooi geschoten is dus. En dan ook nog eens in stemmig zwart en wit. De filmmaker brengt kleur in de vorm van film in film maar spint deze gimmick wellicht iets te lang uit. Sowieso zorgt de kunstzinnige zijde in het algemeen voor een overbelichting van de toch ook figuurlijk kleurloze vertelling. En dat is jammer.

Hoe goed bedoeld het ook is, het weet allemaal niet echt te beklijven. De stroom aan Greatest Hits van Van Morrison doet de vullingen zelfs nog meer openspringen. Iets met overdaad. Toegeven; Belfast is een lief en vakkundig gemaakt werkje, waarbij de nostalgische jaren zestig in Ierland mooi in beeld worden gebracht. Toch missen lijn en diepgang, zijn er te veel clichés, en als de finale ontaardt in een soort musical voel je je eigenlijk een beetje besodemieterd.

***

Met dank aan Universal voor het recensie-exemplaar.

Goeie film over een jongetje die opgroeit in het Belfast van eind jaren '60. Duidelijk een persoonlijk project voor Kenneth Branagh. Een mooi tijdsbeeld en de film ziet er goed uit met mooi camerawerk. De scenes zijn allemaal goed en ook het acteerwerk is goed. Echter wist het me nergens echt te grijpen.

Dit was beduidend beter dan ik had verwacht aan de hand van de trailer. Jammer dat ik deze niet op groot scherm heb gezien.

Brannegh doet een Romaatje. Prachtige zwart witfotografie. En een bijzondere kijk op het ontstaan van de IRA door de ogen van een kind. Uiteindelijk kabbelt het te veel door maar blijft het echte drama uit.

Mooi

3,5

Het trieste beeld van Belfast in de jaren 60 gezien door de ogen van een kind.

Film kent zijn dramatische momenten maar geeft betekenis aan het familiaal gebeuren, soms wat naast het tumult, met de kleine Buddy die langzaam ontbolstert binnen zijn eigen wereldje en zijn opa die hem veel "waarheden" bijbrengt. Mede hierdoor komt het geheel behoorlijk gevarieerd over en dat is zeker niet verkeerd.

Een kenschetsend tijdsbeeld in ieder geval en behoorlijke acts, zeker ook van die kleine snaak.

Gisteren gekeken

Prachtige film hij geeft goed het tijdsbeeld weer van de jaren 60 en de opkomst van de IRA.

Door de ogen van een bijna 10 jarige jongen.

En dan nog puur persoonlijk de mooie soundtrack.

Klasse!!

Belfast ik dacht hier ga ik eens lekker voor zitten. Maar dan duurt een anderhalf uur film toch lang als er weinig gebeurt. Het begint dan nog wel aardig maar de hele film blijft vlakjes. Geen uitbarstingen geen gevloek of leed alsof de burgeroorlog er niet was. Spannend wordt ie nooit. Nergens geen rauwe randjes of pittige discussies. Het lijkt wel een soort van een klucht op de toneelplanken. Wel goed is dat de film in zwart wit is geschoten. Acteren is redelijk waarvan het jongetje nog het beste speelt. Zijn vader is maar een droge drol. Opa is leuker gespeeld al is het vreemd dat een longpatiënt niet 1 keer hoest. Ongeloofwaardig. Muziek redt de film een beetje. En dan anno 1969. Ja maar het is biologische waspoeder! Wat een giller! Echt volledig uit de toon! Of waren we toen ook al aan het woken. En om het maar wordt zijn Engels te zeggen. Not my cup of tea. Mager zesje.

Film 3,0

Beeld 4,5

Geluid 4,0

De setting is een sterk punt van de film, het tijdsbeeld werd daardoor goed weergegeven.

Verder vond ik er echter niet veel aan, er gebeurde te weinig, daarom mist de film de nodige spanning of in ieder geval de vooraf verwachte beklemmende sfeer. Tegenvaller.

Ging er redelijk blanco in, maar gezien de lof toch wel een fikse tegenvaller. Te zoet, met een matig scenario en het voelde onecht aan. Opvallend, omdat Branagh over zijn eigen jeugd vertelt, maar dan misschien aan de hand van een foto-album vol zoete snapshots, zo lijkt het. De fotografie was op zich prima, maar ook wel erg clean, het voelde geen moment als een rumoerige arbeiderswijk, en de begroetingen en korte gesprekjes leken allemaal zo uit het hoofd geleerd, van enige spontaniteit gespeend. De stukjes film in kleur deden het ook niet voor mij- iets te letterlijk verbeeld hoe film kleur bracht in zijn grauwe leventje.

De jonge hoofdrolspeler, zijn moeder en de opa doen het wel prima, maar Judi Dench vond ik een miscast, te bekend en ook een te veilige rol voor haar misschien als ouwe brompot-met-een-hart-van-goud. Ook het grote leeftijdsverschil met 'opa' viel op. Het grootste probleem had ik wel met de verbeelding van The Troubles, met een zeer matige Colin Morgan, alle scenes met hem waren ruk, al lag dat ook, of eigenlijk vooral, aan het scenario. Die laatste showdown was wel echt heel slecht waardoor ik niet hoger kom dan 2,5 *.

Geen fan van Van the Man, dat helpt ook niet bij deze film.

Weer een film met een gewelddadige geschiedenis als thema en ook hier wordt het onbedoeld gebagatelliseerd. Tenminste, het ging er in het echt toch veel gruwelijker aan toe?

Dit viel toch wel wat tegen.

Het verhaal gaat niet echt de diepte in. Ik weet het wordt beleefd vanuit een kind, maar toch.

Het kind speelt trouwens vreselijk nep. Zo praat en doet een kind niet op die leeftijd.

Verder blijft het bij een paar rellen waar het gezin middenin komt te zitten. Niet echt boeiend gedaan.

Ik had meer achterliggende problematieken willen horen. Er zijn conflicten tussen de Katholieken en de Protestanten, maar er waren dus ook weer spanningen tussen de Protestanten zelf. Of je wel of niet mee doet met de rellen bijvoorbeeld. Hoe verliep dat? En de dilemma's dat je mensen wel gelijk wilt behandelen en het niet uitmaakt of je zwart, wit, geel, gelovig bent of niet. Beetje jammer.

De zwart-wit beelden zagen er wel ongelooflijk mooi uit. Stoorde geen moment.

Graag gezien. De film toont hoe het is om op te groeien met op de achtergrond het Noord Ierse conflict tussen katholieken en protestanten. Regisseur Brannagh maakt bewust geen drama of politiek pamflet en dan kan een zwakte zijn maar je wordt meegesleurd met de pov van een kind waarin onschuld langzaam plaats maakt voor gevaar. Toch is de nadruk op luchtigheid. De plundering van de winkel met waspoeder is er een voorbeeld van. Dat de bewoners via de namen proberen te achterhalen wie katholiek is en wie protestant is een ander. Het gaat over de verwondering van een kind zoals films kijken in kleur om de grijze werkelijkheid (een zeer knappe zwart wit fotografie trouwens) te ontsnappen, een eerste liefde met zijn vriendinnetje in klas dat katholiek is, etc. Kenneth Brannagh is geen groentje in het maken van films. Hij zet op de geluidsband verschillende nummers van Van Morrison, de Noord Ierse zanger die deel uitmaakt van de Belfast blues, hij filmt het eerste conflict alsof het een sequentie van Thor betrof met een mulit angle camera die rond de explosieve rellen circelt en cast een zeer innemend jongetje dat moeiteloos zijn scenes draagt. De relatie vader/moeder vond ik zeer evenwichtig verteld (niemand is heir echt goed of fout, ze hebben allebei gelijk) en in de scene met de dans op het nummer van Everlasting love heb ik inderdaad een traan moeten wegpinken. Belfast is wel degelijk een lach en een traan.