Un Monde (2021)

Belgische film Un monde in de prijzen in Cannes - Vertigo

Vanaf medio november in de bioscoop (Lumière Publishing)

Belgische inzending voor de Oscars.

Wat mij betreft een terecht inzending voor de Oscars vanuit Belgische hoek. Sterk debuut van Laura Wandel die hier toch wel haar visitekaartje afgeeft. In de voetsporen van Fien Troch of Chantal Akerman? Misschien nog wat te vroeg om dit te verkondigen, zeker naar Akerman toe, maar dit smaakt naar meer.

Niet dat het allemaal zo spectaculair is, maar doeltreffend is het wel. Wandel slaagt erin het hele schoolgebeuren te bekijken vanuit de leefwereld en het standpunt van een kind. Die verschrikkelijke eerste schooldag met talloze onbekende kinderen. De duizenden geluiden die op je afkomen op de speelplaats of in de refter, om nog maar te zwijgen over de martelgang in de turn- en zwemles. Wandel laat je de mindere kantjes van je lagereschooltijd intens herbeleven.

Dit doet ze optimaal door te filmen op kinderhoogte. Door zich te focussen op Nora die quasi non stop in beeld is en de omgeving vaak te blurren, wordt die blik extra versterkt. Ook had ik het gevoel dat de omgevingsgeluiden bewust geoptimaliseerd werden om zo’n benepen gevoel te creëren.

Wat een prestatie ook van die kleine Maya Vanderbeque. Schijnbaar moeiteloos speelt ze de pannen van het dak. Inhoudelijk ook erg sterk rond pesten én vooral aanvaard te worden, erbij te horen. Knap wisselspel van emoties en gevoelens. Sterk einde ook met een oorverdovende stilte tijdens de aftiteling. De volle zaal bleef eveneens muisstil nagenieten wegdenkend hoe het zo kon ontaarden…

Deze intense, geweldige film zag ik niet echt aankomen (maar de lovende recensies beloofden al wat goeds: onder meer Trouw en Parool geven de film 5 uit 5 sterren). Het is een film over pesten dus ik verwachtte toch een wat afgezaagde en moralistische film, maar afgezaagd is de film zeker niet. Wat de film vanaf het begin bijzonder maakt en wat ook z’n grootste kracht is, is dat de film consequent het gezichtspunt van het zusje Nora kiest – de camera is altijd bij haar zodat je alles wat gebeurt als het ware vanuit haar ogen en beleving ziet – en de film er daardoor in slaagt je meteen zelf weer een klein kind te laten voelen op een nieuwe school met alle onzekerheden, angsten en verlegenheden van dien. En al die indrukken, waarbij een groot probleem aan het licht komt, die zij en daardoor wij krijgen te verwerken maken de film meteen intens en aangrijpend.

De film ontwikkelt zich niet precies zoals je misschien zou verwachten – in ieder geval niet op een Hollywood-manier vol drama – maar subtieler, realistischer en buitengewoon verdrietig. Daarbij zit de film vol prikkelende metaforen zoals dat Nora leert om zonder hulp op de evenwichtsbalk te staan (ze leert om zonder haar vader of broer in de buurt zich staande te houden op school) en het vergelijkbare leren zwemmen met daarbij ook de onthutsende gedachte van haar vriendin dat er kinderen zijn begraven in de zandbak omdat die zo diep zou zijn als de zee: sommige kinderen halen het niet in de harde strijd op school – en kinderen zijn wreed – waarbij je zowel het letterlijke scenario vreest als dat het ook kan staan voor de persoonlijkheidsverandering die gepeste kinderen ondergaan waarbij als het ware hun ware zelf wordt begraven als ze op de speelplaats in elkaar worden geslagen. De film is groots en schrijnend in hoe hij de ontwikkeling van kinderen, zoals die kan worden gebroken, toont.

De film is moralistisch in de zin dat je kwaad wordt dat er geen toezicht op de speelplaats wordt gehouden en dat de schuldige kinderen niet harder worden aangepakt in plaats van het negeren en sussen door de leerkrachten, maar bovenal ontwikkelt de film zich van aangrijpend naar verpletterend op je gemoed en is deze film beslist een waardige kandidaat om gekozen te worden tot beste ‘internationale film’ of film überhaupt van 2021. Ook ik geef hem 5 uit 5 sterren.

Mooie review @ De Filosoof.

In your face this movie.

Indringende film over met name pesten op het schoolplein.

De film kiest het perspectief van Nora (een geweldige rol van de kleine Maya Vanderbeque) die voor het eerst naar de grote school gaat en in het begin wordt getroost door haar iets oudere broer en vader. De camera blijft bij haar en veelal blijft de omgeving onscherp, duidelijk geïnspireerd op de werkwijze van Son of Saul (Film, 2015) - MovieMeter.nl. Waar ik bij de laatste film urenlang gefascineerd bleef - er gebeurde zoveel niet in beeld en op de geluidsband - begon ik hier na een half uur langzaam af te haken. Wellicht dat een perspectiefwisseling naar de broer de film vooruit had kunnen stuwen?

Dat komt ook, omdat in ruim 70 minuten wel heel veel drama wordt samengebald met nauwelijks lucht voor de kijker. Dat is jammer. Meer lucht had sterke scènes als het zwemmen en de evenwichtsbalk in een realistischer context kunnen plaatsen.

Het zijn wat kanttekeningen bij een overigens geslaagd debuut.

Verdomme, dat einde kwam wel even binnen zeg. pfff.

Ik vond hem ook erg sterk. En die Maya Vanderbeque is inderdaad subliem, wat een prestatie. Een film als deze valt of staat met de kindacteurs, maar ze slaagt met vlag en wimpel in het dragen van de film.

4,2*

Nora [Maya Vanderbeque] ziet enorm op tegen haar eerste schooldag en zoekt in de pauzes het gezelschap op van haar oudere broer Abel [Günter Duret]. Die wil haar echter niet in de buurt hebben omdat hij daarmee het doelwit van pesterijen zou kunnen worden. Nora voelt zich dan ook schuldig wanneer ze ziet dat Abel inderdaad iedere pauze wordt geterroriseerd door oudere jongens en kan niet verkroppen dat haar broer niets doet om zich te verzetten of om herhaling te voorkomen. Het pestgedrag is dusdanig extreem dat het moeilijk voor te stellen is dat de docenten niet eerder actie ondernemen. Vanderbeques is echter zo innemend haar spel zo authentiek dat je je volledig mee laat slepen in de belevingswereld van een kind dat gedwongen wordt om beslissingen te nemen waarvan ze de consequenties niet kan voorzien. Jammer van het gemakzuchtige, onbevredigende einde.

Wow, indrukwekkend. Dankbaar aan Vitamine Cineville deze dit jaar toch nog te hebben kunnen zien, een topper.

Een hele mooie film, maar een heel dom einde

Indringende kinderdrama over pesten op de lagere school en het onvermogen om dat te stoppen. Hoe je het ook bekijkt het is dé film van de kleine Maya Vanderbeque, die de sterren van de hemel speelt en een sublieme vertolking neerzet. Complimenten voor regisseur Laura Wandel omdat zij erin geslaagd is zulke sterke vertolkingen te ontlokken aan de kindacteurs.

Van mij mag deze film bij het uitreiken van prijzen vooraan staan.

Op donderdag 3 februari 2022 kwamen de leden van de Union de la Presse Cinématographique Belge (UPCB) in Brussel bijeen om de traditionele Grand Prix en de Humanum Prijs uit te reiken. Onder andere de Amerikaanse film ‘First Cow’ (Grand Prix) en de Belgische film ‘Un Monde’ vielen in de prijzen.

De Humanum Prijs, die wordt toegekend aan een werk dat pleit voor een leven in harmonie tussen verschillende volkeren, ging naar de Belgische film ‘Un Monde’: “een compromisloze film die de school filmt vanuit het perspectief van een kind, en die, tussen roof en onschuld, de relatie met de ander fijnzinnig in vraag stelt”. ‘Un Monde’ kwam op 20 oktober 2021 uit in de Belgische bioscopen (Lumière). De andere 4 finalisten waren: ‘Nomadland’ (Chloé Zhao), ‘Petite Fille’ (Sébastien Lifshitz), ‘Quo Vadis, Aida?’ (Jasmila Zbanic), ‘Vitalina Varela’ (Pedro Costa).

bron: www.hln.be

Le Monde DVD & Blue Ray

Weinig toe te voegen aan wat Fisico en De filosoof hierboven al schrijven.
Een verhaal dat helaas dicht bij de realiteit ligt; in een aantal Belgische kranten verschenen naar aanleiding van de film een aantal artikels over pestgedrag.

Blijven in het achterhoofd zitten: de positie van de leraars en leraressen: is er een zekere apathie; schatten ze de ernst van wat gebeurt verkeerd in; zit er ook bij hen een onderhuidse schrik ?

Maar vooral: er wordt, nog steeds en nog vaak, gefilosofeerd over de de vraag of de mens in se goed of slecht is. Wanneer je in het dagelijkse leven ziet wat kinderen elkaar kunnen aandoen; wat ze van nature doen; op een moment dat hen in hun nabije omgeving geen ethische waarden aangeleerd worden, of dat ze die ethiek nog niet kunnen vatten of in zich opnemen... In mijn ogen geeft een film als deze, die, nogmaals, behoorlijk realistisch is, een duidelijk antwoord op die vraag.

Wat die twee jonge acteurs doen: veel bewondering en respect daarvoor.

Schrijnend, knap geregisseerd en overtuigend gespeeld drama over een jongen die op school gepest wordt. Zijn zusje slaat het allemaal machteloos gade en probeert hem wanhopig te helpen. De film speelt zich vrijwel volledig af op en rond de school, met de focus vrijwel continu op de kinderen, waardoor je als kijker meegezogen wordt in de langzaam maar zeker escalerende gebeurtenissen. Intens en aangrijpend, voornamelijk door de onvergetelijke rol van de jonge Maya Vanderbeque. De openingsscène, waarbij zij huilend afscheid neemt van haar vader op het schoolplein, gaat direct door merg en been.

De grote winnaar van de Magrittes (de Waalse oscars). Pesten gezien door de ogen van het zusje van een gepeste. Un Monde speelt zich volledig af op een lagere school. Nora ziet van ver hoe haar broer gepest wordt, en wil eerst helpen omdat je je broer hoort te verdedigen. Echter wijzigt haar houding : om er zelf bij te horen en haar eigen vriendenkring niet te verliezen, neemt ze daarna afstand van hem, maar het is een keuze die haar vanbinnen duidelijk pijn doet. Het zijn herkenbare menselijke reacties die het rationele overstijgen. Sociale skills ontwikkelen is vaak een pijnlijk proces die kinderen op rare paden kan brengen. Het eindigt hier gelukkig nog op een positieve noot.
Visueel niet bijzonders, dus daarop haalt de film zeker geen punten wat mij betreft. Het is een standaard arthouse film zonder meer. Wel een sterke prestatie van het meisje, dat al op zo jonge leeftijd complexe gevoelens kan overbrengen. Was best onder de indruk en dit is dus ook voor mij een geslaagde film, maar dan vooral door de manier waarop het gepresenteerd is.