À Plein Temps (2021)

Vanaf 29 december zal deze film ook in Nederland te zien zijn. Hij wordt kleinschalig en buiten de reguliere distributeurs om naar ons land gehaald. Ik lees erg goede dingen.

En ik zag vandaag ook goede dingen.

A Plein Temps is een film die in een jaar met flinke inflatie nog relevanter is dan een jaar geleden toen de film in Venetie in premiere ging. Julie (en beresterke Laure Calamy) is een alleenstaande moeder die constant bezig is alle ballen omhoog te houden. Ze heeft twee kinderen (en zeker de jongste kan geen moment alleen zijn. Ze leeft in een suburbaan dorp nabij Parijs. Haar kinderen gaan als ze moet werken naar de oppas. Ze werkt in een luxe hotel en woont in een koopwoning en hoewel de hotelbaan niet iets is waarvoor ze leerde heeft ze een behoorlijk inkomen. Maar ze red het net niet en wil daardoor een betere baan. Maar dan breekt een staking uit die alle zorgvuldig opgebouwde ritmes en nauwkeurig in elkaar gelegde puzzels uit elkaar laat vallen.

Erg relevant omdat de film geloofwaardig laat zien ook mensen die zelfstandig lijken afhankelijk blijken te zijn van alles en iedereen. Geholpen door een nerveuze soundtrack op de momenten dat Julie moet rennen of onder druk staat en rust als ze rust heeft.

Een sterke film over verantwoordelijkheid en afhankelijkheid met een happy end, of begint het gedoe in die zware baan weer van voor af aan? {/spoiler]

Een intens drama over een gescheiden jonge moeder van twee kinderen die dag in, dag uit van hot naar her holt in een verwoede poging haar leven op de rails te houden. In haar gevecht om het dagelijks bestaan krijgt zij onder andere te maken met problemen om haar werk te bereiken vanwege een staking, een onwillige oppas, een weinig begripvolle chef, een ex met een achterstand in het overmaken van de alimentatie, enz.
Laure Calamy schittert in deze hectische film waarvan je als kijker plaatsvervangend overspannen zou worden. Liefhebbers van de sociale drama’s van Ken Loach óf de gebroeders Dardenne mogen deze film niet missen.

Gelijkheid tussen mannen en vrouwen betekent niet alleen dat vrouwen dezelfde rechten hebben en hetzelfde salaris ontvangen. Het betekent ook dat vrouwen de mogelijkheid moeten hebben om zich te kunnen ontplooien. Het betekent dat het voor vrouwen mogelijk moet zijn om te kunnen deelnemen aan de arbeidsmarkt. Aan die mogelijkheid ontbreekt het nog wel eens. In de praktijk hebben vrouwen vaak de zorg voor de kinderen. Ontplooiing is dan vooral lastig als de vrouw alleenstaand is en de man aan de opvoeding geen bijdrage kan leveren of wil leveren. De kansen op de arbeidsmarkt zijn dan beperkter. De worsteling om maatschappelijk te blijven drijven is dan groter.

In À Plein Temps krijgt de kijker een inkijk in het leven van de alleenstaande moeder Julie die de zorg voor de kinderen moet combineren met haar werk. Het is een dagelijkse strijd tegen allerhande tegenwerkende elementen. Een moeilijke opgave die Julie geestelijk en lichamelijk afmat en aan de rand van de afgrond plaatst. Haar dagelijkse gevecht om alles zo te organiseren dat zij overal op tijd aanwezig kan zijn om vervolgens haar taken met gespannen aandacht te vervullen is dodelijk vermoeiend en stressvol. Niet alleen voor Julie. Ook voor de kijker.

De Canadese regisseur en schrijver Eric Gravel maakt van de inkijk een temporijke film. Full Time is geen zwaar slepend sociaal drama maar is een springerige film die zowel de protagoniste als de kijker geen rust gunt. Iedere dag in het leven van Julie bestaat uit een strakke planning die vanwege tegenslag binnens- en buitenshuis steeds weer wordt gevuld met improvisaties om aan alle verwachtingen te kunnen blijven voldoen. Op de enkele momenten dat er rust lijkt in te treden, gebeurt er wel weer iets dat het verhaal in de versnelling trekt. Julie is voortdurend in beweging. Het maakt van Full Time een hectische film maar ook een film met een wanhopig en beklemmend laagje.

À Plein Temps is een rusteloze film. Het personage Julie dat uitstekend wordt gespeeld door de onvermoeibare Laure Calamy draagt daar effectief aan bij. Zij raast werkelijk door de film. Een diepe inkijk in een thema biedt de film overigens niet. Daarvoor ligt de focus teveel bij het personage Julie en haar persoonlijke strijd tegen de elementen. De film biedt geen oplossingen maar richt zich op het aanschouwelijk maken van de dagelijkse druk waaronder Julie zich beweegt. À Plein Temps is een intrigerende, spannende en vermakelijke film.

Op papier is À plein temps een sociaal drama over de maalstroom van een Parijs arbeidersbestaan. Gelukkig komt degene die in dat geval een dertien in een dozijn-film verwacht, bedrogen uit: door de golvende geluidsband en de indringende montage kijkt het op zichzelf alledaagse verhaal weg als een tikkende tijdbom.

Volledige recensie

Overzicht van vertoningslocaties (vanaf 29-12)

Uitstekend gemaakte film met een soms behoorlijk zwak script dat de uiteindelijk score wel naar beneden haalt. De basisgedachte is prima over een gescheiden jonge moeder die haar leven in balans probeert te houden en zowel de kinderen opvoedt als daarnaarst voltijd werkt. Maar er komt soms iets te veel bij kijken. Én een baan ver weg, én stakingen, én een ex die nooit reageert, én... Et cetera. Het werd op den duur meer een klucht dan een portret van iemand die probeert het beste ervan te maken. De film balanceert steeds op dat randje en blijft er vaak nog net op maar gaat er soms echt overheen (dat stukje met die sollicitatie, maar ook dat kind dat zijn arm breekt dat je al van mijlenver ziet aankomen). Vooral jammer omdat de film dat alles helemaal niet nodig heeft.

Ergens deed de film me denken aan Boiling Point waar ook de druk op ketel staat en vanalles tegenzit. Maar Boiling Point was één grote ergernis. Ten eerste omdat die film vanaf seconde 1 zo ongeveer al over het randje ging en echt veel te veel gekkigheid in een avond had. En daarnaast vond ik die minder sterk gemaakt. Deze À Plein Temps is gewoon prima gemaakt. Visueel fijn en sfeervol (die ochtendbeelden van Parijs onderweg), heel goed geacteerd (de emoties op het gezicht van Calamy zijn prachtig), een juist tempo, lekker gemonteerd en het gevoel dat er druk op de ketel staat wordt qua beleving enorm sterk weergegeven mede door de ondersteunende soundtrack. Jammer dus van het script. 3,5*.

NB: Is dit ook een anti-stakingsfilm? Deze working class mevrouw is de dupe van de stakingen, zoals zovelen die er nul komma nul aan kunnen helpen. Frankrijk is sowieso een land waar men bij het minste of geringste al protesteert. Maar hier zijn de stakers ook volledig anoniem, krijgen geen gezicht en de redenen van staken zijn alicht bekend bij Fransen maar in de film niet echt duidelijk gemaakt. Dat neigt ernaar dat men die groep als een soort naamloze boeman ziet.

Julie [Laure Calamy] is een alleenstaande moeder met twee kinderen die werkt als schoonmaker in een vijfsterrenhotel in Parijs. Mede omdat haar ex-man laat is met het betalen van alimentatie kan ze de eindjes maar moeilijk aan elkaar knopen en haar vaste oppas [Geneviève Mnich] geeft aan dat ze het niet langer aankan. Julie hoopt op betere tijden wanneer ze wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij een bedrijf waar ze veel meer geld kan verdienen. Maar door een staking ligt het openbaar vervoer vrijwel volledig plat. Calamny is erg goed als de moeder die meerdere keren onder de (tijds)druk lijkt te bezwijken, maar toch doorzet. Het verhaal is mager en de score van Irène Drésel wil ons om één of andere reden doen geloven dat we met een thriller te maken hebben?! Het grootste manco is echter de gemakzuchtige ontknoping.

Volgens een recensie in het Nederlands Dagblad (6 januari) is de Nederlandse distributie er gekomen dankzij onze eigen Verhoeven (inmiddels als gebruiker vertrokken, maar toch).

Na tien minuten werd ik zelf even rusteloos als hoofdpersoon Julie, een gescheiden moeder van twee kinderen die in haar bijna eentje alle ballen in de lucht probeert te houden. Dat is een compliment voor de film. De montage en de voortjagende elektronische muziek laten je tot in je kleine teen meevoelen met de vrouw. De beelden van een onrustig Parijs waar het OV staakt en mensen van hot naar her rennen, vormen een fraaie metafoor voor Julie's leven.

Jammer dat de film dit gevoel niet blijft overdragen. Hiervoor is het scenario te dunnetjes en zelfs te zwak. Laat ik het voorzichtig zeggen, enige diepgang is ver te zoeken en de voorspelbaarheid van vele scènes is wel erg groot met als klapper dat al mijn voorspellingen tijdens het kijken uitkwamen.

Het voorspelbare slot van de film is dan wel weer mooi. Ondanks de verandering zal het leven van Julie hetzelfde blijven. Dat gun je haar niet, en maakt dat je na afloop nog vijf minuten aan de film denkt.

De werktitel van deze film was "Being in Motion." Regisseur Eric Gravel baseerde zijn script op zijn persoonlijke ervaringen tijdens de stakingen in 1995. Mensen uit Parijs en de buitenwijken kwamen destijds samen om elkaar te helpen. Gravel koos ervoor om de scènes in Parijs met kleur te corrigeren, zodat het er kouder uit zou zien. Dit met de doelstelling om de stad op een vijandig gebied voor Julie te laten lijken. Wegens de pandemie in 2020, moesten de voorbereidingen in Frankrijk medio maart worden gestaakt. Ruim een week nadat de opnames in oktober weer werden hervat, kwam er een nieuwe lockdown. De film werd uiteindelijk op 6 februari 2021 voltooid.

Een hectische film met een alleenstaande moeder van twee kinderen in de hoofdrol. De fotografie en muziek weerspiegelen haar tempo, en Julie moet alles op alles zetten om te overleven. De stakingen in Parijs, de opvang voor haar kinderen, de sollicitaties naar een nieuwe baan, de achterstallige alimentatie van haar ex en haar huidige invalbaan als dienstmeid in een chique hotel, maken het er niet makkelijker op. De grote vraag blijft dan ook of Julie in staat is om haar hoofd boven water te houden.

3,0 *

Zeer mooie film over het zeer hectische leven van een alleenstaande moeder in de voorstad van Parijs. Dit is uit het leven gegrepen, vele alleenstaande moeders zullen dit zeker herkennen.

De film word helemaal gedragen door een fantastische Calamy en dan de enerverende muziek, waardoor je zelf toch ook zenuwachtig word.

Ik dacht dat een film ging worden zoals Falling Down, waar Michael Douglas door de stress helemaal door het lint ging, maar dat was niet het geval....