Boiling Point (2021)

Hetzelfde gevoel als bij Top Gun. Voorspelbaar verhaal, maar de manier van filmen geeft een geweldig 'ik ben erbij' gevoel. Herkende veel dingen uit mijn eigen keukenleven in de studententijd.

Boeiende film over een stressvolle avond in de keuken van een sterrenrestaurant. De one-take werkt hier goed.

3,5

Goeie film over een drukke avond in een restaurant. Een mooie inkijk in het reilen en zeilen tijdens een avond in een restaurant (de wrijvingen tussen het personeel onderling en ook de interactie met de gasten). De film is in één take opgenomen en dat maakt het allemaal net wat urgenter. Sommige plot-elementen werken echter wat minder goed.

Nu te zien op Prime Video!

Kon hier echt nauwelijks iets mee. Leek wel een klucht, maar dan zonder humor. Boring Point!

Ik heb gemengde gevoelens na het kijken van Boiling Point.
De dynamiek in het restaurant komt goed over doordat de camera alle personages dicht op de huid volgt.
Maar wat me uiteindelijk tegen begon te staan, is het belabberde niveau van de chef. Zijn gedrag is meermaals onprofessioneel en chef onwaardig. Welke chef doet de lepel die hij al in zijn mond heeft gehad, nogmaals in een gerecht? Zijn gedrag is veel te nonchalant waardoor hij moet overcompenseren en steeds overal te laat is. Wel mooie rol van Stephen Graham. Ook vond ik het nogal overtrokken die reactie op een klant die lamsvlees doorbakken wil. Dat lijkt me dagelijkse kost zulke klanten, daar ga je toch als restaurant professioneel mee om.
Uiteindelijk een halve ster aftrek voor het einde.
De chef heeft 200.000 pond schuld, doet zijn administratie waardeloos waardoor het restaurant niet goed loopt ivm misgelopen bestellingen, maar hij blijkt ook nog eens cokesnuiver. Beetje too much vind ik dat.
Ik had het leuker gevonden als er een meer Michelin waardige chef had gestaan. Die heeft al genoeg uitdagingen op zo'n avond. Wat er nu allemaal bij wordt gehaald aan privé sores vind ik een beetje jammer.

Soort van The Bear op Disney. Wel echt heel gaaf gedaan dit, ook al is het plot redelijk obvious. Je wordt echt helemaal meegezogen doordat het in 1 take opgenomen lijkt te zijn.

Knap staaltje techniek komt er kijken bij zo'n 'one-taker'. Vooral als je beseft dat het restaurant ook een echt restaurant was, en dus geen verplaatsbaar decor. Je moet toch rekening houden met het licht, de ruimte, focus op de juiste onderwerpen, en de crew moet niet in beeld komen. Bewonderenswaardig!

En dan heb ik het nog niet eens over de acteerprestaties. Dat Graham kon acteren wist ik al wel (Time (Serie)), maar Vinette Robinson deed het ook fantastisch. Al met al een zeer goede en knap gemaakte film.

How the ‘Boiling Point’ team landed Stephen Graham and shot the film in one continuous take | Features | Screen - screendaily.com

Sterk aan deze film is niet zozeer dat het 1 take was, maar wel dat het allemaal in 1 avond afspeelt en je in zo'n hectische restaurantavond wordt gezogen. De docu stijl van filmen (die onlosmakelijke met deze manier van filmen te maken heeft) werkt hierbij goed en soms heb je het idee dat je naar een docu aan het kijken bent.
De overdreven problemen en issues maken echter wel weer duidelijk dat het om een film gaat en juist die scenes halen het concept van deze film deels onderuit. Het einde gaat daarin ook veel te ver. De hectiek, druk en uitdagingen in en buiten de keuken is genoeg om tot een 'boiling point' te komen, zeker met acteurs als Graham en zeker ook Robinson, en daar zijn schuldeisers, depressies, scheidingen, ambulances en verslavingen helemaal niet bij nodig.

Jij hebt nooit in een restaurant gewerkt. De film is juist wel realistisch. Chefs zijn vaak gekke mensen die aan de coke zitten. Letterlijk. Ik heb in meerdere restaurants gewerkt en die chefs zijn vaak knettergek. De management is altijd slecht, letterlijk altijd slecht. Mensen nemen de hele tijd ontslag en er worden weer nieuwe mensen aangenomen. Er is heel veel ego en andere zaken. Altijd gebeurt er wel iets. Er is altijd iemand te laat. Het gebeurt continue dat iemand zichzelf in zijn poten snijdt. Er is altijd stress en chaos. Ook jouw opmerking over de keukenhulp die zijn handen op de verkeerde plek wast haha. Er worden gewoon geen handen gewassen. Als er iets van eten van je bord valt dan wordt dat met blote hand gewoon weer op je bord gelegd. Heel jouw kijk op restaurants en keuken is echt gepropagandeerd. Dit geeft juist een realistische kijk. Natuurlijk zijn er gewoon goedlopende restaurants waar wel solide wordt gewerkt en dergelijk maar dat is een unicum. Ik meen dit. Het is wel een film van wat er ook verkeerd kan gaan, gaat verkeerd. Maar dat is met meer films zo. Zo maakt de hoofdpersoon in een oorlogsfilm ook van alles en nog wat mee net zoals de hoofdpersoon in deze film. Maar realistisch. Jazeker wel, dat is nou juist een pluspunt van deze film.

Overigens ben ik soms een barman en ik heb laatst nog met een chef gepraat over andere chefs en restaurants en management en stress en al die cliches kloppen. Topchefs doen coke omdat ze het anders niet aankunnen, de management is altijd bagger. Die avond hadden we allemaal nieuwe obers en een chaotische persoon die dat moet managen en gewoon niet kan. Die avond kwam er een melding van een klant met een notenallergie waarbij ik meteen aan deze film moet denken. Die notenallergie melding komt heel vaak voor trouwens. Want dat kan echt gewoon makkelijk vergeten worden in de keuken met die maffe chef die de hele tijd aan het ouwehoeren is terwijl hij allerlei gerechten aan het maken is met allerlei bonnetjes op tafel. Het is een grote chaos.

dit was wat anders , maar ik kon moeilijk mijn aandacht er bij halen . Ik heb zeker wel wat horeca ervaring . Dus het zou me moeten aanspreken, maar net als The bear zag ik dat het goed was , maar het raakte me niet en deed me weinig .

Na The Menu (Film, 2022) op korte tijd een andere gastronomische film. Geheel in een ander genre weliswaar waarbij we hier de avondshift meepikken van een gerenommeerd restaurant. Boeiend in die zin dat er nooit rust of controle lijkt te zijn in de keuken. Dat heeft veel te maken met chef Andy die de greep op zichzelf en het gehele gebeuren verliest.

Dat laatste is naast de basis van de film ook zijn achilleshiel. Dat werken in de horeca en specifiek in de keuken erg chaotisch en bijzonder stressvol is, kan ik best volgen. Niet echter dat de chef schijnbaar zelf de zwakste schakel is van het proces. In geen enkele scène komt de chef Andy over als een chefkok. Ik miste zijn gedrevenheid, zijn perfectionisme of zijn overzicht. Ik zag er ook geen leider in die zijn personeel op sleeptouw nam met ZIJN creaties. Integendeel.

Maar wel knap is de weergave van de dynamiek in de keuken en de service. Daar deed de one shot techniek erg veel aan. Fijn ook die onvoorspelbare klanten die zowel arrogant, onbeleefd, opdringerig of veeleisend kunnen zijn. Goed om gezien te hebben, maar niet alles was even overtuigend.

Was dat niet juist het hele issue?

Waarschijnlijk wel, maar net daarom dat ik verrast ben dat het restaurant én hij zo´n hoog aanzien hadden.

Daar heb je wellicht een punt. Al heeft het mij niet zo gestoord. Werd vooral meegezogen in de chaos van het restaurant en de cinematografie.

Overigens had het zijn redenen dat hij zijn werk niet zo goed deed. Niet heel origineel maar hij had een relatiecrisis.

Het is echt 1 take geweest maar wel de derde poging. Vergelijkbaar met een toneelstuk dus, daar kun je ook niks overnieuw doen maar je oefent natuurlijk wel.

Ik vraag me af wat ik hiermee moet als kijker. Het levert soms een interessante prent op als Birdman (die meerdere takes had maar er niet zo uit ziet). Je hebt waarschijnlijk wat meer een live docu-gevoel bij deze. Anderzijds denk ik, tsja ik heb ook al een paar keer naar Gordon Ramsey gekeken, ik ken dit hectische gedoe nu wel...

Waar ligt het omslagpunt tussen koken en overkoken? Philip Barantini regisseert een zenuwslopend anderhalf uur, waarin naderend onheil almaar sterker voelbaar wordt, tot het zich van binnenuit manifesteert: een mokerslag, hoewel die zich in het lang en het breed aandient.

Het idee van een restaurant als kruispunt van talloze verhalen en verledens is zonder meer fascinerend. Barantini haalt er allicht niet alle potentieel uit, maar verdienstelijk is dat hij een polyfonie presenteert die verteerbaar blijft, met tentakels naar alle geledingen van de samenleving. In essentie is ‘Boiling point’ een portret van hoe mensen met elkaar omgaan: van spelenderwijs flirtend tot nodeloos hard, zonder voorspelbaar leidmotief. De willekeur heerst, of liever: de vooroordelen. Want wie zwart is, of een atypisch accent: zonder meer een easy victim.

Er sluimert maatschappijkritiek doorheen dit meeslepend verfilmde debacle: is het immers niet vooral het moordende ritme waarop ineens alles moet gebeuren dat mensen ten gronde richt – het restaurant kortom als metafoor voor de Grote Wereld Daarbuiten...?

Hoewel het langgerekte shot van een bijzondere cinematografische beheersing getuigt - Barantini moet niet onderdoen voor het even beruchte 'Russian Ark' of 'Victoria', blijft de psychologie evenwel haperen in algemeenheden en stereotiepen rond de horecasector. Het is de keerzijde van de prijzenswaardige "veelheid": op anderhalf uur ontstaat niet al te veel diepte.

Met andere woorden verre van onaardig als concept en als artistiek visitekaartje, maar eigenlijk pas waarlijk intens aan het slot – wanneer Barantini de puzzelstukjes netjes bij elkaar legt.

3*

Onverwacht lieve film. Je denkt dat het een bepaalde kant opgaat wanneer chefkok Andy (Stephen Graham) foetert tegen zijn keukenpersoneel wanneer zijn sterrenrestaurant negatief uit de voedselinspectie komt. Een bitterkomische eruptie van opgebouwde frustraties. Maar 'Boiling Point' (2021) toont toch vooral empathie naar een man die de controle heeft verloren over zijn eigen leven. Maakt het in dit stadium eigenlijk nog uit of het zijn eigen schuld is of dat onfortuinlijke omstandigheden zich hebben opgestapeld!? Ook knap hoe het perspectief steeds verschuift naar de andere personeelsleden die de schuld krijgen van Andy's halfslachtige management. Ook zij worstelen allemaal met verslavingen, een negatief zelfbeeld, suïcidale gedachten of frustraties over slechte werkomstandigheden. Het maakt 'Boiling Point' (2021) tot een beklemmende microkosmos van klassenverschillen en psychische problemen.

De cast is leuk en fris, het one take gebeuren maakt de film dynamisch. Wel echt jammer dat de dramatische gebeurtenissen wel erg zijn opgestapeld.

Beetje uitgeschoten met het zout maar wel aardig om gezien te hebben.