Un Monde (2021)

Belgische film Un monde in de prijzen in Cannes - Vertigo

Vanaf medio november in de bioscoop (Lumière Publishing)

Belgische inzending voor de Oscars.

Wat mij betreft een terecht inzending voor de Oscars vanuit Belgische hoek. Sterk debuut van Laura Wandel die hier toch wel haar visitekaartje afgeeft. In de voetsporen van Fien Troch of Chantal Akerman? Misschien nog wat te vroeg om dit te verkondigen, zeker naar Akerman toe, maar dit smaakt naar meer.

Niet dat het allemaal zo spectaculair is, maar doeltreffend is het wel. Wandel slaagt erin het hele schoolgebeuren te bekijken vanuit de leefwereld en het standpunt van een kind. Die verschrikkelijke eerste schooldag met talloze onbekende kinderen. De duizenden geluiden die op je afkomen op de speelplaats of in de refter, om nog maar te zwijgen over de martelgang in de turn- en zwemles. Wandel laat je de mindere kantjes van je lagereschooltijd intens herbeleven.

Dit doet ze optimaal door te filmen op kinderhoogte. Door zich te focussen op Nora die quasi non stop in beeld is en de omgeving vaak te blurren, wordt die blik extra versterkt. Ook had ik het gevoel dat de omgevingsgeluiden bewust geoptimaliseerd werden om zo’n benepen gevoel te creëren.

Wat een prestatie ook van die kleine Maya Vanderbeque. Schijnbaar moeiteloos speelt ze de pannen van het dak. Inhoudelijk ook erg sterk rond pesten én vooral aanvaard te worden, erbij te horen. Knap wisselspel van emoties en gevoelens. Sterk einde ook met een oorverdovende stilte tijdens de aftiteling. De volle zaal bleef eveneens muisstil nagenieten wegdenkend hoe het zo kon ontaarden…

Deze intense, geweldige film zag ik niet echt aankomen (maar de lovende recensies beloofden al wat goeds: onder meer Trouw en Parool geven de film 5 uit 5 sterren). Het is een film over pesten dus ik verwachtte toch een wat afgezaagde en moralistische film, maar afgezaagd is de film zeker niet. Wat de film vanaf het begin bijzonder maakt en wat ook z’n grootste kracht is, is dat de film consequent het gezichtspunt van het zusje Nora kiest – de camera is altijd bij haar zodat je alles wat gebeurt als het ware vanuit haar ogen en beleving ziet – en de film er daardoor in slaagt je meteen zelf weer een klein kind te laten voelen op een nieuwe school met alle onzekerheden, angsten en verlegenheden van dien. En al die indrukken, waarbij een groot probleem aan het licht komt, die zij en daardoor wij krijgen te verwerken maken de film meteen intens en aangrijpend.

De film ontwikkelt zich niet precies zoals je misschien zou verwachten – in ieder geval niet op een Hollywood-manier vol drama – maar subtieler, realistischer en buitengewoon verdrietig. Daarbij zit de film vol prikkelende metaforen zoals dat Nora leert om zonder hulp op de evenwichtsbalk te staan (ze leert om zonder haar vader of broer in de buurt zich staande te houden op school) en het vergelijkbare leren zwemmen met daarbij ook de onthutsende gedachte van haar vriendin dat er kinderen zijn begraven in de zandbak omdat die zo diep zou zijn als de zee: sommige kinderen halen het niet in de harde strijd op school – en kinderen zijn wreed – waarbij je zowel het letterlijke scenario vreest als dat het ook kan staan voor de persoonlijkheidsverandering die gepeste kinderen ondergaan waarbij als het ware hun ware zelf wordt begraven als ze op de speelplaats in elkaar worden geslagen. De film is groots en schrijnend in hoe hij de ontwikkeling van kinderen, zoals die kan worden gebroken, toont.

De film is moralistisch in de zin dat je kwaad wordt dat er geen toezicht op de speelplaats wordt gehouden en dat de schuldige kinderen niet harder worden aangepakt in plaats van het negeren en sussen door de leerkrachten, maar bovenal ontwikkelt de film zich van aangrijpend naar verpletterend op je gemoed en is deze film beslist een waardige kandidaat om gekozen te worden tot beste ‘internationale film’ of film überhaupt van 2021. Ook ik geef hem 5 uit 5 sterren.

Mooie review @ De Filosoof.

In your face this movie.

Indringende film over met name pesten op het schoolplein.

De film kiest het perspectief van Nora (een geweldige rol van de kleine Maya Vanderbeque) die voor het eerst naar de grote school gaat en in het begin wordt getroost door haar iets oudere broer en vader. De camera blijft bij haar en veelal blijft de omgeving onscherp, duidelijk geïnspireerd op de werkwijze van Son of Saul (Film, 2015) - MovieMeter.nl. Waar ik bij de laatste film urenlang gefascineerd bleef - er gebeurde zoveel niet in beeld en op de geluidsband - begon ik hier na een half uur langzaam af te haken. Wellicht dat een perspectiefwisseling naar de broer de film vooruit had kunnen stuwen?

Dat komt ook, omdat in ruim 70 minuten wel heel veel drama wordt samengebald met nauwelijks lucht voor de kijker. Dat is jammer. Meer lucht had sterke scènes als het zwemmen en de evenwichtsbalk in een realistischer context kunnen plaatsen.

Het zijn wat kanttekeningen bij een overigens geslaagd debuut.

Verdomme, dat einde kwam wel even binnen zeg. pfff.

Ik vond hem ook erg sterk. En die Maya Vanderbeque is inderdaad subliem, wat een prestatie. Een film als deze valt of staat met de kindacteurs, maar ze slaagt met vlag en wimpel in het dragen van de film.

4,2*

Nora [Maya Vanderbeque] ziet enorm op tegen haar eerste schooldag en zoekt in de pauzes het gezelschap op van haar oudere broer Abel [Günter Duret]. Die wil haar echter niet in de buurt hebben omdat hij daarmee het doelwit van pesterijen zou kunnen worden. Nora voelt zich dan ook schuldig wanneer ze ziet dat Abel inderdaad iedere pauze wordt geterroriseerd door oudere jongens en kan niet verkroppen dat haar broer niets doet om zich te verzetten of om herhaling te voorkomen. Het pestgedrag is dusdanig extreem dat het moeilijk voor te stellen is dat de docenten niet eerder actie ondernemen. Vanderbeques is echter zo innemend haar spel zo authentiek dat je je volledig mee laat slepen in de belevingswereld van een kind dat gedwongen wordt om beslissingen te nemen waarvan ze de consequenties niet kan voorzien. Jammer van het gemakzuchtige, onbevredigende einde.

Wow, indrukwekkend. Dankbaar aan Vitamine Cineville deze dit jaar toch nog te hebben kunnen zien, een topper.

Een hele mooie film, maar een heel dom einde

Indringende kinderdrama over pesten op de lagere school en het onvermogen om dat te stoppen. Hoe je het ook bekijkt het is dé film van de kleine Maya Vanderbeque, die de sterren van de hemel speelt en een sublieme vertolking neerzet. Complimenten voor regisseur Laura Wandel omdat zij erin geslaagd is zulke sterke vertolkingen te ontlokken aan de kindacteurs.

Van mij mag deze film bij het uitreiken van prijzen vooraan staan.

Op donderdag 3 februari 2022 kwamen de leden van de Union de la Presse Cinématographique Belge (UPCB) in Brussel bijeen om de traditionele Grand Prix en de Humanum Prijs uit te reiken. Onder andere de Amerikaanse film ‘First Cow’ (Grand Prix) en de Belgische film ‘Un Monde’ vielen in de prijzen.

De Humanum Prijs, die wordt toegekend aan een werk dat pleit voor een leven in harmonie tussen verschillende volkeren, ging naar de Belgische film ‘Un Monde’: “een compromisloze film die de school filmt vanuit het perspectief van een kind, en die, tussen roof en onschuld, de relatie met de ander fijnzinnig in vraag stelt”. ‘Un Monde’ kwam op 20 oktober 2021 uit in de Belgische bioscopen (Lumière). De andere 4 finalisten waren: ‘Nomadland’ (Chloé Zhao), ‘Petite Fille’ (Sébastien Lifshitz), ‘Quo Vadis, Aida?’ (Jasmila Zbanic), ‘Vitalina Varela’ (Pedro Costa).

bron: www.hln.be

Le Monde DVD & Blue Ray

Weinig toe te voegen aan wat Fisico en De filosoof hierboven al schrijven.
Een verhaal dat helaas dicht bij de realiteit ligt; in een aantal Belgische kranten verschenen naar aanleiding van de film een aantal artikels over pestgedrag.

Blijven in het achterhoofd zitten: de positie van de leraars en leraressen: is er een zekere apathie; schatten ze de ernst van wat gebeurt verkeerd in; zit er ook bij hen een onderhuidse schrik ?

Maar vooral: er wordt, nog steeds en nog vaak, gefilosofeerd over de de vraag of de mens in se goed of slecht is. Wanneer je in het dagelijkse leven ziet wat kinderen elkaar kunnen aandoen; wat ze van nature doen; op een moment dat hen in hun nabije omgeving geen ethische waarden aangeleerd worden, of dat ze die ethiek nog niet kunnen vatten of in zich opnemen... In mijn ogen geeft een film als deze, die, nogmaals, behoorlijk realistisch is, een duidelijk antwoord op die vraag.

Wat die twee jonge acteurs doen: veel bewondering en respect daarvoor.

Schrijnend, knap geregisseerd en overtuigend gespeeld drama over een jongen die op school gepest wordt. Zijn zusje slaat het allemaal machteloos gade en probeert hem wanhopig te helpen. De film speelt zich vrijwel volledig af op en rond de school, met de focus vrijwel continu op de kinderen, waardoor je als kijker meegezogen wordt in de langzaam maar zeker escalerende gebeurtenissen. Intens en aangrijpend, voornamelijk door de onvergetelijke rol van de jonge Maya Vanderbeque. De openingsscène, waarbij zij huilend afscheid neemt van haar vader op het schoolplein, gaat direct door merg en been.

De grote winnaar van de Magrittes (de Waalse oscars). Pesten gezien door de ogen van het zusje van een gepeste. Un Monde speelt zich volledig af op een lagere school. Nora ziet van ver hoe haar broer gepest wordt, en wil eerst helpen omdat je je broer hoort te verdedigen. Echter wijzigt haar houding : om er zelf bij te horen en haar eigen vriendenkring niet te verliezen, neemt ze daarna afstand van hem, maar het is een keuze die haar vanbinnen duidelijk pijn doet. Het zijn herkenbare menselijke reacties die het rationele overstijgen. Sociale skills ontwikkelen is vaak een pijnlijk proces die kinderen op rare paden kan brengen. Het eindigt hier gelukkig nog op een positieve noot.
Visueel niet bijzonders, dus daarop haalt de film zeker geen punten wat mij betreft. Het is een standaard arthouse film zonder meer. Wel een sterke prestatie van het meisje, dat al op zo jonge leeftijd complexe gevoelens kan overbrengen. Was best onder de indruk en dit is dus ook voor mij een geslaagde film, maar dan vooral door de manier waarop het gepresenteerd is.

Sterke film die laat zien wat pesten met kinderen doet, of ze nu gepest worden, het aanzien hoe iemand gepest wordt of iemand die gaat pesten uit zelfverdediging. Indrukwekkend gefilmd vanuit het perspectief van het kind; je ziet eigenlijk bijna alleen de kinderen constant in close-up. Deze film zou op veel scholen vertoont moeten worden. Vier sterren.

Het schoolgebeuren, met de leuke en vooral minder leuke kanten, gezien door de ogen van een zesjarige, hetgeen wordt geaccentueerd door de camera die bewust zo veel mogelijk andere personages negeert.

Centraal echter staan de pesterijen, het cynisch vernederend uit de groep stoten van een kind, wat niet zonder nare, dramatische gevolgen leidt.

Verbluffende, emotievolle vertolking van Maya Vanderbecque als het jonge meisje, het jongere zusje dat ook niet zonder psychische littekens het hele gebeuren beleeft en machteloos moet ondergaan.

Mooie kleine film over de verwoestende gevolgen van pesten, vanuit het oogpunt van een jong kind. Zij is niet het kind dat zelf gepest wordt, wat de film een zekere afstand geeft tot het onderwerp, met Nora ben je als kijker toeschouwer. Een prima keus van de regisseur, want dat is uiteindelijk wat de meesten van ons zijn, niet de pester of gepeste, maar toeschouwer. Nora heeft zelf wel nadelige gevolgen omdat de gepeste (haar broer) haar reputatie beschadigt, wat er uiteindelijk toe leidt dat ze wordt buitengesloten.

De kindacteurs zijn heel goed, niet alleen de protagonisten maar zeker ook de jonge vriendinnetjes van het meisje: ik herkende die gemeenheid van meisjes onderling wel een beetje bij kinderen uit de klas van mijn dochter. Het pesten van het jongetje ging wel erg ver, het zal ongetwijfeld gebeuren dat een kind in een WC wordt ondergedompeld of wordt opgesloten in een vuilnisbak, maar ik had zelf toch liever een iets subtielere aanpak gezien. De laatste scène, niet veel minder dan een moordpoging, ging, ook binnen de context van deze film, erg ver, de film had een beter einde verdiend.

Een eye-opener.

Je hoort nog wel eens mensen die soms nog wel eens teruggrijpen op hun pestverleden en wat voor impact het heeft op het latere leven. Ik ben zelf ook behoorlijk gepest... en heb gepest. En ik moet zeggen dat ik anno nu best wel vergevingsgezind ben naar mijn toenmalige leeftijdsgenootjes; waarbij ik dit niet meer als ergste geval in mijn leven beschouw. Maar het gebrek aan toezicht, onverschilligheid en uiteindelijk de onwetendheid van de verantwoordelijken en dan ook dat de oorzaak bij de gepeste zou moeten liggen... Dat achtervolgt me nog wel.

Er is inmiddels veel veranderd tussen die tijd en het moment dat deze film gemaakt is. Opmerkelijk is wel dat je hier amper een smartphone in handen van de kinderen ziet en dat alles nog draait om het vanoudse buitenspelen.
Maar de strategieën lijken wel pijnlijker geworden te zijn en dat weet deze film met de lens dicht op de huid naar voren te brengen. Je zou maar als jonger zusje op de school van je broer terecht komen... In principe lijkt het me ook helemaal niet zo vreemd om elkaar als houvast te zien als het moet. Maar niets is minder waar. Het kleine zusje ziet dat haar broer Abel doelwit is van een stel treiterkoppen die op den duur tot het uiterste gaan. Waar Nora dit niet bij haar broer wilt toelaten en alleen maar denkt aan zijn veiligheid, beschouwd Abel daarentegen de pestkoppen niet als last... maar haar zusje zelf. Elke poging tot hulp lijkt de pesterijen alleen maar erger te maken.

Pijnlijk is ook om te zien dat deze jeugd behoorlijk slinks en manipulatief is dat zelfs ouders en leerkrachten voor het karretje gespannen worden; en Nora zelfs van haar vriendinnen het moet aanhoren. Een benauwende vicieuze cirkel lijkt de kijker in de greep te houden. Hoe kinderen zulke monsters kunnen zijn en de laksheid en machteloosheid van buitenaf het alleen maar erger maakt. Er lijkt maar één oplossing te zijn: Door deelgenoot van de pestkoppen te worden en daarmee een nieuw pispaaltje te gaan zoeken. En daarmee wordt het slechts van kwaad tot erger. De scheidslijn tussen thuis en schoolplein weet hierbij de hele film een pijnlijke kloof te vormen.

En ja, dat einde.... Stil van.

Un Monde is een sterk portret van onze zuiderburen; dat geen Carry Slee gehalte nodig heeft om een schoolschets te maken. Dicht bij de huid, claustrofobisch en alsof je er zelf bij bent... en niks kan doen.
Klassefilm!

4,0*

Onvermijdelijk een aangrijpende film met een onderwerp als pesten. Wat de film vooral heel sterk doet is de ervaring van de lagere school beangstigend in beeld brengen met die focus voortdurend vrijwel alleen op Nora, en ook steeds die kakofonie van geluiden op de achtergrond. Dat komt direct heel sterk binnen in de openingsscène.

Waar ik aanvankelijk dacht dat meer een sociaal-realistische film in de stijl van het werk van de gebroeders Dardenne of Ken Loach zou zijn is eigenlijk de gehele film zoals die allereerste scène. Om eerlijk te zijn begon dat op een gegeven moment wel een tikkeltje te vermoeien, ook al omdat de gebeurtenissen en personages niet altijd even realistisch zijn. Het einde is wel heel effectief in laten zien hoe iedereens gedrag voortkomt uit zijn of haar omstandigheden.

Een bijzondere film. Vooral als je vergeten bent hoe het is om een klein kind te zijn. Een hele wereld op zich. De titel vind ik dan ook goed gekozen. En ook als je vergeten bent dat de problemen van kleine kinderen niet kleiner zijn dan die van volwassenen. Wat het meest bijzondere aan de film is, is dat het kleine meisje haast alleen acteert met haar gezichtsuitdrukkingen en die maken daadwerkelijk alles duidelijk. Heel, heel knap gedaan.

Wat een droevige film en zeer knap gebracht door het kleine meisje Nora.

Een film die ze in elke lagere school, vanaf het 4e leerjaar, zouden moeten tonen, aan leerlingen én docenten, want er wordt niet genoeg ingegrepen bij wat er gebeurt in de scholen. Kinderen die gepest worden vallen vaak op door net niet te willen opvallen. De pesters hebben zelf psychische problemen en hebben meestal minderwaardigheidscomplexen, vandaar dat ze hun frustraties uitwerken op, in hun ogen, nog zwakkere personen.

Deze film is een wijze les hoe verkeerd het kan lopen bij pestgedrag.