Il Casanova di Federico Fellini (1976)

mja, ik ben vooral geïnteresseerd in waarom hij vrouwen haat. vanwaar deze haat komt.

had ik niet opgemerkt. goed punt.

maar wat ik dus bedoelde is dat het eerste meisje waar Giacomo op verliefd was, rond zijn tiener jaren, zijn hart had gebroken door hem te bedriegen met een oudere jongen. vandaar dat hij elke vrouw zag als een verovering en hen dan ook kwetste omdat hij geen diepere relatie meer kon hebben.

of zo heb ik het boek toch geïnterpreteerd.

mijn punt is dus gewoon dat het spijtig is dat je niets ziet van die tiener-casanova.

Zeker niet Fellini's beste film. Probleem is vooral dat het verhaal een de film in de wegzit. Eigenlijk wil Fellini zich vooral uitleven in decors, maar hoe moet nog hier en daar een verhaal kwijt. Een donkere visie op de man zo'n beetje. Wie zien het verval van een man die zijn identiteit leek te ontlenen aan hetgeen vervalt als je ouder wordt.

Ik ben het grotendeels eens met gimli op de vorige pagina. Deze film blijft voor Fellini begrippen opmerkelijk vlak en repeterend. Ondanks de groteske en flamboyante kostuums en decors spring Fellini nooit echt uit de band en intrigeert de film me niet zoals andere Fellini's. Desondanks het kijken best waard, maar zeker geen Fellini voor beginners. ik ben blij dat ik 'm pas als tiende Fellini zag.

3.0*

Wat een artistieke aanstellerij en enorme tijdverspilling zeg.

Jee, nog maar 57 stemmen, 35 berichten. Voor de Casanova van de grote Fellini.

De film is absurd. En ook best sexy. Er zitten een aantal verrassende vondsten in, zoals het water waar Giacomo in het begin van de film met zijn gondel doorheen worstelt, dat is vormgegeven door grote stukken plastic die Fellini (d.m.v ventilatoren?) laat bewegen.
Kunstig en het draagt voor mij bij aan een duistere sfeer.

Ik zat met open mond te kijken naar de eerste amoureuze ontmoeting, met het nonnetje, onder het toeziend oog van de Franse ambassadeur. De vogel, de absurde (maar hypnotiserende) tonen, de strapatsen... Om het niet eens te hebben over de typische manier waarop de coïtus plaatsvindt.

Waar zojuist beschreven scène zich wel prachtig voor leent, is een mooie karakterisering van de homo universalis Casanova. De man kan eigenlijk alles, kan over alle onderwerpen een woordje meespreken maar heeft geen toegang tot de cirkels der macht. Hij laat deze mogelijkheid dus niet onbenut om zichzelf uitvoerig, vruchteloos en bijna vernederend aan te prijzen bij de ambassadeur.

Ik maak een grote stap naar het einde, het kasteel van Dux, waar bedienden Giacomo bespotten door zijn portret met poep aan de muur te plakken. Geniaal!

Nu terug naar het grote plaatje.
Fellini nam een groot risico met het maken van zijn Casanova. Dit is een filmische ervaring die geheel tegengesteld is aan die van bijvoorbeeld een Shawshank Redemption.

Shawshank is herkenbaar, in zo goed als al zijn facetten. Casanova allesbehalve. Casanova vraagt inzet van de kijker, bij Shawshank kan de kijker lekker achterover gaan zitten. Ik heb geen idee of ik mijn standpunt helder krijg maar beter dan dit lukt niet.

Ik neig in mijn voorkeur momenteel sterk naar een film als Casanova, vergeleken met bijvoorbeeld een Shawshank (mijn beschrijving). Toch geef ik de laatste een hogere stem dan Casanova. Waarom? Casanova moet nog groeien, door te herzien. Shawshank is al zo bekend dat mocht mijn stem ooit veranderen, die alleen omlaag kan gaan.

Heb je al meer Fellini gezien? Hij heeft zeker tien betere films gemaakt vind ik. Zo nee: dan heb je nog heel wat te ontdekken.

Ja starbright, ik heb er nu (pas) 3 gezien, 4 in bezit: Casanova, La Strada, La Dolce Vita en 8 ½. De laatste ga ik snel bekijken. En ik heb heel veel zin om nog veel te gaan ontdekken van Fellini!!

Mijn tweede Fellini na ''8½''. Eerst maar melden dat ik Sutherland er 'absoluut niet vond uit zien', wat een (reusachtige) spook en wat een misnoeglijke (het beste woord dat ik kon bedenken) uitstraling, en hij was trouwens niet de enige. Maar misschien wel zo afstotelijk dat je tóch wilt kijken. En dus heb ik de film uiteindelijk tamelijk gefascineerd uit zitten kijken, want ook al zat ik me regelmatig te 'ergeren', Casanova's belevenissen zijn op zijn minst intrigerend te noemen. En anders kon ik nog een boel plezier beleven aan de vaak schitterende decors en attributen. Het is in mijn ogen bij deze eerste kijkbeurt dan ook meer een verzameling van ontmoetingen en gebeurtenissen dan een verhaal met een sterke lijn, maar het volstaat.

Een aaneenschakeling van schitterende tableau's, schilderijen van Bosch of Ensor, niet onmiddellijk wat je verwacht van een film, maar wel Kunst... Wat mij het meeste trof in al deze surrealistische marginaliteit en excessieve fantasie is de diepe... menselijkheid...

Wat een geweldige tegenstrijdige film zeg. Verhaaltechnisch is het niet veel, maar visueel ziet het er bij vlagen geweldig uit. Prachtige decors, kleuren en ontwerpen en daartegenover staan soms de lelijkste personen. Sutherland is al niet de knapste hier, maar wat hier af en toe aan lelijke mensen voorbijkomt, houdt je soms niet voor mogelijk.

Inhoudelijk vond ik het niet zoveel voorstellen, maar amusant is het absoluut. De openingsscene is geweldig en ook de diverse seksscènes zijn bijzonder vermakelijk. Ik moest alleen al lachen om het hoofd van Sutherland, dat hij er telkens bij trekt. Zijn avonturen als Casanova zijn bij vlagen zeker boeiend. Toch zitten er ook leegtes tussen en voelt het soms niet altijd als een geheel.

Al met al is het zeker wel vermakelijk. 100% drama is het duidelijk niet, want er zit ook duidelijk komedie door verweven. Qua settings en kostuums is het geweldig, op andere vlakken is het duidelijk minder. Ik heb zeker betere Fellini’s gezien, maar ondanks dat gegeven en de lengte van deze film, heb ik mij toch redelijk geamuseerd.

3,0*

Uiterst merkwaardig. Casanova ziet er bijna uit als een vrouw.

Veel vreemde scènes in bizar grote decors. Het was bij vlagen best komisch, soms zelfs kolderiek. Wat een idiote en trieste man eigenlijk.

De film heeft net zo weinig om het lijf als Casanova. Meer van hetzelfde, en het begon me uiteindelijk behoorlijk te vervelen.

Bijzonder weinig rode draad, waardoor alles als los zand aan elkaar hangt. Dan is 164 minuten een lange zit; ik heb de film dan ook in delen gekeken.

De plot is inderdaad erg mager. Fellini leek later in zijn carrière steeds minder geïnteresseerd in een coherent verhaal. Hier zijn de vrij losse scenes eigenlijk allemaal behoorlijk afzonderlijke avontuurtjes (let op de snedige dubbele betekenis) en dat is dan de samenhang. Fellini leek later in zijn carrière wel steeds meer geïnteresseerd in decadentie. Hij lijkt er door gefascineerd en tegelijk verafschuwt hij het duidelijk. Het is vrij onmogelijk om veel feeling te krijgen met de karakters. Tegelijk zorgt de bizarre aankleding, de maffe gebeurtenissen, het groteske en de unieke collectie van karakteristieke koppen voor een heel bijzonder schouwspel.

In al zijn films verzamelt hij gezichten bij elkaar, zo zou hij eens verklaren. Daar wordt men op gecast. En dat straalt ook van deze film af en dat zag ik niet eerder zo extreem in een van zijn films. Het zijn een stel extreem rare gelaten bij elkaar, hoe vindt hij die mensen toch. Veel scenes zijn bijzonder fascinerend, maar soms wordt het ook wat vervelend. Af en toe is de film poëtisch mooi en merk je wat voor een geniale vakman die Fellini eigenlijk is. Toch lijkt deze film wel erg veel op een worsteling van de meester tussen walging en fascinatie voor walgelijke feestjes en onsmakelijke seksscènes en lijkt hij geen moment geïnteresseerd in zijn publiek. Ik weet nog niet helemaal of hem dat nu aan te rekenen valt of dat ik hem daarvoor zou moeten prijzen.

Het is in elk geval een bijzondere film. Dat is wat waard, maar vind het jammer dat ik moet constateren dat dit zijn minste film (dit was mijn 12de) is. Maar man o man, als dit zijn minste is, kun je nagaan hoe goed de rest is. Dikke 7.

Niet echt dus. Hooguit in 1 fase van de film. De mythe van Casanova wordt met de grond gelijk gemaakt en hij wordt neergezet als een meelijwekkend persoon.

Mij leek deze film helemaal geen worsteling, Mister Blonde, maar integendeel een trefzekere, haarscherpe - zij het expressionistische - analyse en stylering van een schitterend thema, en in die zin dus Fellini ten top!

Ik heb het wellicht over een andere worsteling, die jij nu in je hoofd hebt. Je legt ook niet echt uit waarom het geen worsteling zou zijn (daarbij zeg je dingen waar ik het eigenlijk ook gewoon mee eens ben). Of heb je niet het idee dat hij met een film als Casanova en eerder Satyricon gefascineerd is door decadentie, maar er tegelijk ook van walgt?

Ik begrijp wat je bedoelt, maar "walgen" klinkt zo primitief. Voor mij is het eerder een superieure uitbeelding van het hopeloze van de decadentie...

Misschien meer een verzameling tableaux dan een dwingende dramatische lijn, maar sinds ik deze film voor het eerst zag zitten die scènes zódanig op mijn "mind's eye" geëtst dat ik ze wel nooit meer zal kwijtraken: de sex onder het toeziend oog van de voyeuristische ambassadeur, het naaistertje met bloedarmoede ("Wat we moeten doen? Aderlaten!"), Casanova die hulp nodig heeft bij de daad ("Schud ze!"), de neukwedstrijd, de orgie in kamer-op-wielen in Dresden, en de mechanische houten pop – allemaal magnifieke scènes en beelden, afwisselend (en soms tegelijkertijd) bijzonder grappig en zeer triest. En de enige reden waarom ook ik dit niet Fellini's beste vind is omdat hij nou eenmaal een aantal andere nóg betere films heeft gemaakt.

Een ultra-gestileerd, surrealistisch, maar uitermate saai, carnavalesk en grotesk portret van de seksuele escapades van een vervelend overkomende, oudere vrouwenveroveraar (door Fellini neergezet als een aanstellerige pauw en belachelijk arrogante dekhengst). Spirituele vorstinnen, geile nonnen en geile reusachtige vrouwen waren zijn slachtoffer.

misschien wel het meesterwerk van Fellini!

Fellini is een klinkende naam en hij heeft meerdere films gemaakt die ik graag zie en herzie. Toch heeft hij ook een kant die ik minder graag zie, en dat zijn films waarin hij wel heel erg op zoek gaat naar het groteske, waarin de mens wordt samengevat in een copulerend samenraapsel van bloed en andere lichaamssappen met af en toe een verheven gedachte.

Casanova is op zich natuurlijk wel een interessant figuur, maar zijn escapades zijn in de visie van Fellini nogal vervelend om naar te kijken, al is het nog wel komisch te zien hoe Sutherland -fraai staaltje casting trouwens- als een dekhengst te keer ging. Prikkelend is de film geenszins, seks is hier vooral een onhandig ogende bezigheid met als variaties een spelletje apekooien en the old in and out, maar dat dan wel buiten het oog van de camera en met drie lagen kleding aan. Daarmee mag de kijker zich overigens gelukkig prijzen want de veroveringen zijn op Henriette na niet om over naar huis te schrijven. De ideale vrouw blijkt overigens een vrouw van hout te zijn, het laat zich raden wat Fellini daarmee wil zeggen.

De decors en muziek maken nog wel wat goed, maar niet genoeg voor een voldoende. Na Satyricon de minste Fellini wat mij betreft.

Fellini-film vol verveling, raarheid en onbegrijpelijkheid. De film is zo goed als niet te bekijken maar onder het mom van het is "Kunst" ontvangt dit uiteraard veel lofbetuigingen van recensenten en de "intelligentsia" Op de een of andere manier is Fellini erin geslaagd een verhaal te maken over een seksueel dwangmatige man die volkomen saai en niet sexy is. De seksuele handelingen zijn op een dwaze en irritante manier gechoreografeerd, terwijl het personage van Casanova wordt begraven onder zoveel make-up en protheses dat Donald Sutherland eruitziet als een griezel. Onbegrijpelijk van allemaal is dat dit ook de bedoeling was...o... wacht dat is "Kunstzinnig" Ja er zijn prachtige kostuums maar het is onmogelijk serieus te nemen en na meer dan twee en een half uur lijkt het een eeuwigheid te duren. Het deed me vooral denken aan het sprookje; "De nieuwe kleren van de keizer" Samengevat;: Ik vond deze Casanova één lange, vervelende en lege film.