Gallipoli (1981)

Waarbij Saving Private Ryan dan alweer voor drie vierden 'computerbewerkt' is, wat natuurlijk niets afdoet aan de grootsheid van de film.

Toen ik refereerde naar goedkope geweldfilms dacht ik nu niet direct aan Saving Private Ryan, waarvan ik de aanvang gewoon adembenemend vind.

Ik wilde gewoon zeggen dat voor mij geweld niet expliciet hoeft getoond te worden in al zijn gore details. Zelfs zonder een brutaal in beeld gebrachte slachting is Gallipoli een zeer aangrijpende aanklacht tegen geweld en oorlog.

Juist dankzij brutale en gebrachte slachtingen wordt het indrukwekkend

Het budget van SPR was dan ook wat miljoentjes meer dan dit film, grote vriend the soldier.

Ik kan hem nergens op dvd vinden (met ondertiteling) , maar dit vond ik (ik was nog wel jong) een goede miniserie over Australiers die verschillende veldslagen in de eerste wereldoorlog meevochten. Waaronder Gallipoli
(Anzacs- the war down under )

Anzacs (TV mini-series 1985) - IMDb

Hij staat helaas niet op moviemeter.

Prachtige film!
Leuk weetje: wanneer Hamilton(Lee) en Dunne(Gibson) samen lopen en aankomen aan de piramide draagt Dunne ( Gibson) een digitale horloge!

Gallipoli betekende het einde van het ministerschap van Winston Churchill (pas in september 1939 - begin Tweede Wereldoorlog - kon hij weer een post binnen het Britse kabinet innemen). Waanzinnig idee dat bij voorbaat gedoemd was te mislukken omdat "men" veel te lang had gewacht met de hoofdaanval waardoor de Turken op tijd versterkingen konden laten aanrukken. Het laatste beeld in de film (zie de filmposter bovenaan) geeft precies de nutteloosheid aan.
Ondanks de aanwezigheid van Mel Gibson (sorry, ik mag hem niet, gelukkig hier alleen maar acteur), die wat mij betreft ten onrechte op de voorzijde van de DVD-hoes staat en in de film ook qua rol duidelijk telkens de verliezer is, toch goede prent die langzaam op gang komt maar wel prettig Mark Lee in beeld brengt.

Fluitje blazen...........en rennen maar.........wat is een mensen leven waard?........3,5

Een verschrikkelijk en wrang verhaal. Wat is oorlog absurd en de 'gewone' man een speelbal van politiek en krankzinnige generaals.

Zeer mooi geformuleerd en ook mijn visie:Verder een degelijke film waarin ruimte is voor humor maar ook drama. Qua tempo rustig maar zeer constant en vrij goed wat betreft het acteren. Het laatste gedeelte is redelijk kleinschalig, maar toch uitstekend geëxecuteerd gezien de omstandigheden (budget).

iets te emotionele en moraliserende film, maar toch overtuigend...

Wat een ontzettend luchtige film. Echt opvallend. Gallipoli is een tot leven gekomen jongensboek. Leuke avonturen, een onbekommerd leven en zelfs een voettocht door een woestijn van 80 kilometer is dolle pret. Wat mooie shots hier, een grapje daar en zo kabbelt de film rustig naar het front. En ook daar is het lange tijd een groot feest. En dan opeens is het niet leuk meer. Het schitterende eind was echt even nodig om de rest in zijn context te zetten. Schitterende film. 4 sterren.

Vakkundig gemaakte film, met een beperkte impact.

Het verhaal richt zich naar mijn smaak teveel op de achtergrond en belevenissen van een aantal Australische soldaten, in plaats van de oorlog in perspectief te plaatsen. Echte diepgang is ver te zoeken. Camerawerk, decors etc. zijn echter prima in orde.

Matige film. De gekozen muziek zo nog slechter. Dat elektronische gejengel past naar mijn mening totaal niet in deze film. Verder niet slecht geacteerd. Met drie sterren is bij de koek op.

Film net gezien. Dit omdat ik als zanger momenteel het nummer "and the band played walzing mathilda" (van oa Eric Bogle) aan het instuderen ben. Dit nummer gaat over Gallipoli en Suvla Bay. Gezien de tekst van het nummer had ik aangrijpender beelden verwacht. De nutteloosheid van de slag komt wel duidelijk naar voren in de film maar helaas, naar mijn smaak, met té lieve beelden. Op deze manier lijkt oorlog voeren nog leuk ook.
Was wel gelukkig goed geacteerd, en na een keer goed kijken erg leuk om een jonge Mel Gibson te zien. Zeker niet slecht maar ik had iets meer van de film verwacht.

Volledig mee eens. 3*.

Deze film moest het voor mij vooral hebben van het laatste drie kwartier. In het eerste uur leek het net of die Aussi's die zich hadden aangemeld voor het Britse leger hadden gedacht dat ze op padvinderij gingen naar Turkije. Zo vrolijk ging het er allemaal aan toe. Een beetje ongeloofwaardig vond ik het allemaal wel. De slag om Gallipoli was al een tijdje aan de gang en er waren al duizenden aan de kant van de geallieerden gesneuveld. Of hadden die Aussi's gedacht dat zij die klus wel even zouden klaren. Niet dus, want toen de tot mislukken gedoemde aanval op de Turkse verdedigingslinie voor de derde maal uitgevoerd moesten worden schreven Archy Hamilton en Frank Dunne alvast hun afscheidsbriefjes. Niettemin beschouw ik Gallipoli ondanks het niet al te sterke eerste uur toch als een zeer goede oorlogsfilm. De laatste drie kwartier liet duidelijk de waanzin van de 1e Wereldoorlog zien, waar de levens van de Aussi's voor de Britse legerleding niet telde. De ANZAC (Australian and New Zealand Army Corps) moest het vuile werk opknappen terwijl de Britten rustig op een veilige plek thee zaten te drinken. Over klassenverschil gesproken.

4,0*

Al meer dan 30 jaar oud maar nog steeds een prachtig oorlogsdrama met een indrukwekkend verhaal. De eerste 90 minuten zijn nog vrij avontuurlijk, mild en lollig (zoals de oefening in Egypte) maar zodra men in Turkije op het slachtveld aankomt breekt toch echt de hel uit. Zeker dat gedeelte is best indrukwekkend (ook fraai in beeld gebracht en ondersteund met passende treurige klassieke muziek erbij) en aangrijpend. En Jezus wat een zinloos einde ! De cast doet het goed en overtuigend en dan vooral natuurlijk de nog jonge Mel Gibson en Mark Lee. De diverse landschappen zagen er prachtig uit en werden fraai in beeld gebracht.

P.S. de muziek (wel niet echt passend bij een film als deze) van Jean-Michel Jarre was wel geinig om weer eens te horen.

Verhaal was op zich prima. De verloop was goed, maar kon wel iets vlotter. Het gedeelte in Egypte stoorde mij het meest. Er zaten hier wat ongeloofwaardige karakters tussen.
Aan het front vond ik het te karig. De zinloosheid van de slachting was wel duidelijk, maar toch wat mager. Iets meer combat action had de film denk ik geen kwaad gedaan. De Turk werd ook niet meer dan een onzichtbare vijand, dat vond ik ook jammer. Wat meer diepgang over het hoe of waarom was niet verkeerd geweest.
De sets van de film waren wel erg goed, dat zorgde ervoor dat de film, voor mij, aan de goede kant van de streep eindigde.

Mooi gefilmd histories verhaal in prachtig breedbeeld, en schitterend aangepaste locaties met jonge opkomende acteurs die later hun sporen verdienden in aller hand film genre’s .
De Engelse & Franse strijdmachten drukten een derde front op Turks grondgebied door.
Arrogantie ten top ,deze operatie was een gedoemd op een flop,en eer ze dat inzagen was er geen terug meer, als laatste wanhopige poging doet men een beroep de (Anzac: Australian and New Zealand Army Corps )deze waanzinnige opoffering word nog jaarlijks herdacht ANZAC-dag, 25 april

27 maart te zien in EYE/NFM in een filmprogramma rond de Eerste Wereldoorlog: Gallipoli 27 March 2014 19:15 | EYE, het nieuwe filmmuseum - eyefilm.nl

In Australie leeft de rol van de Anzacs in Gallipoli nog steeds. Niet alleen met zoiets als de Anzac Bridge in Sydney, maar ook jaarlijkse herdenkingen. Zoiets als bij ons op 4 mei. Niet precies alleen over dit kleine stukje uit de hele wrange geschiedenis van de aanval van de Anzacs op Gallipoli - de hele veldtocht daar was verweven van dit soort gebeurtenissen. Voor Australie, en ook voor Nieuw-Zeeland en Turkije is de oorlog op de Dardanellen nogal verankerd in het nationaal bewustzijn, een belangrijk moment in het ontstaan van huidige staatsvorm van die landen.

Niet verwonderlijk dus dat als er een Australische film over dit stukje historie gemaakt wordt, dat dat dan een goeie is. Want dat is dit onmiskenbaar - een erg goede film. Met een mooie langzame introductie, een goede opbouw van de karakters, en een zorgvuldige opbouw naar de onvermijdelijke gebeurtenissen aan het einde.

Historisch niet helemaal correct hier en daar. Maar om een beter beeld van de werkelijkheid te krijgen moet je wel redelijk diep in de boeken duiken - en die zijn het ook al niet overal met elkaar eens. Wel een op zich interessant stuk geschiedenis, en bij ons niet heel goed bekend.

Erg goed gespeeld, vooral de verder wat onbekend gebleven Mark Lee doet het uitstekend - speelt Mel Gibson behoorlijk weg eigenlijk. Kudo's voor wie weet waarvan hij Robert Grubb kent, overigens.

Gebruik van de muziek is ook erg goed gevonden, het wat begrafenismuziek-achtige Adagio in G-mineur draagt enorm bij aan de sfeer van de scenes waarin het gespeeld wordt maar ook de andere muziek wordt erg effectief gebruikt in de film. Cinematografisch ook erg knap gedaan, en het verhaal is dan misschien niet historisch correct maar wel effectief.

Deze film maakte me bekend met een deel van WO I dat ik niet kende. Dat is voor mij het positieve punt.
De film kon mij de eerste helft niet zo boeien en het gedraaf door de woestijn vond ik wat onwaarschijnlijk.

Klassieke opbouw voor dergelijke films : kennismaking met de personages, karakterontleding met nadien de strijd.
Beter dan de meeste Amerikaanse producties die in het eerste gedeelte meestal groots doen, met opschepperij onder de manschappen, vuilbekkerij over achtergebleven liefjes...met dan de strijd, met heel dikwijls verheerlijking.
"Gallipoli" is veel eenvoudinger maar dan ook treffender, met aanvaardbare sfeerschepping, gevoelsmatiger ook en, hoe dan ook, overtuigend geacteerd.
Zo zie je maar dat de Britten niet alleen Indiërs maar ook Australiers in WO I loodsten en wellicht nog anderen ook.

De Engelse met hun politieke macht gebruikte de gehele Arabische wereld in een vuil spelletje ,de val van het Ottomaanse rijk tegen de turken , veilig stellen van het Suez kanaal uitbreiding van kolonisatie in het middellandse zee gebied .
Zie Lawrence of Arabia .

Bedankt voor de informatie. Had wel een sterk vermoeden dat het in die richting ging.

Redelijk vervelende film over een paar jongemannen die zich vrijwillig aanmelden om mee te vechten in een oorlog aan de andere kant van de wereld. De motivatie is niet echt duidelijk gegeven (maar kan ik me wel voorstellen aan de hand van andere, betere bronnen) en de eerste 90 minuten zijn eigenlijk gewoon heel saai en maken nergens indruk. Dat twee van de jongemannen goed kunnen hardlopen speelt eigenlijk nauwelijks een rol en waarom daarvoor gekozen is is me een raadsel. Op het laatst komen ze dan echt in een oorlogssituatie terecht, en dan zijn ze kanonnenvoer. Maar ook de waanzin van de loopgravengevechten uit WO I is al veel beter weergegeven dan in deze film. Eigenlijk blinkt deze film in niets uit. Middelmaat troef.

De film heeft deze vorm omdat het een anti-oorlog film is. Meer dan de helft gaat over kameraadschap tussen gewone jonge mannen. De rest gaat over verspilling van de levens van al die gewone mannen.

De naive gretige wijze waarop mannen en jongens zich aanmeldden om mee te doen aan wo 1 en 2 is toch een feit.

How fast can you run? As fast as a leopard!

Oorlogsdrama over de participatie van Australische en Nieuwzeelandse troepen (de zogenaamde ANZAC) als steun voor de Britten tegen Turkije, die een bondgenoot van Duitsland was in WO I. De film vertelt hoe twee jonge mannen vanuit Australië daar geraakt zijn, en is grofweg in drie stukken verdeeld. Eerste stuk speelt zich af in Australië en belicht de ontmoeting tussen Archie en Frank en hun levenslustige drang naar avontuur. Ze kiezen voor het leger zonder te beseffen wat een oorlog inhoudt.

Het tweede stuk toont hun training in Egypte; een training die er helemaal leuk uitziet en waar de jongens een gezellige tijd beleven. Het laatste stuk, tijdens de bezetting van Gallipoli, is het oorlogsdeel van de film. De vrienden waren helaas helemaal niet voorbereid op het bloedbad dat daar aan de gang was. Australiërs worden er door de Britse superieurs opgeofferd in kansloze aanvallen die van veel geknoei en verkeerde inschatting getuigen.

Er schijnen wat historische fouten in te zitten die vooral voortspruiten uit de wil van de makers om de Australiërs als martelaars op te voeren, maar ik vond het heel erg de moeite. Gallipoli heeft soms allures van een goede avonturenfilm en heeft een prachtige fotografie. Enkel het oorlogsgedeelte kon me niet imponeren. Verwacht geen epische en grandioze veldslagen. Vreemd om hier de spacy synthesizer muziek van Jean Michel Jarre te gebruiken maar waarom ook niet?

Ik had van Peter Weir niet zo lang geleden de film Picnic at Hanging Rock gezien. Een overbluffend pareltje met een overweldigende sfeer. Benieuwd of Gallipoli de trend kon verder zetten. Het begin deed me denken aan Chariots of fire, niet ontoevallig uit hetzelfde jaar. Een loopfilm met synthesizermuziek van Vangelis. Bij de loopwedstrijd in Gallipoli komt de synthesizermuziek van Jean Michelle Jarré. Muziek van 4 jaar oud, dus al bij voorbaat geen kans bij de Oscars. Het heeft wel iets, ondanks de setting in de 1e wereldoorlog. En dan nog eens klassieke muziek van oa Bizet, Albinoni, Paganini en Strauss. De score zelf van Brian May. Drie verschillende dingen en toch passend bij de film.

Ik las hier al de kritiek dat het ongeloofwaardig zou zijn hoe de soldaten zo vrolijk zijn, terwijl het oorlog is. Dit was zeker in de vooravond van de 1e wereldoorlog sterk aanwezig. De jonge mannen kenden dit niet en dachten enkel aan de eer van hun vaderland. Anders was het een job die ze niet altijd om te kiezen hadden. En nog belangrijk: dit zou volgens veel opinies een korte oorlog worden. En wat kon er in hemelsnaam gebeuren tegen die Turken? De oorlog werd gevoerd in Europa? Na een korte training werden ze er meteen in gegooid, zodat het nog een tijd duurde voor alles echt doordrong. Uniform aan, wapen in de hand, samen in één grote groep, ... Onsterfelijk!

Peter Weir houdt die sfeer mooi vast en blaast je dan omver in de laatste 3 kwartier als de oorlog dichter bij komt. Het komt recht in je gezicht aan. Misschien had dat vrolijke iets minder gemogen, maar de sfeer is er wel. Gibson die nog in vorm was en van Weir wil ik nog meer zien.

Wat een pareltje is dit dan. Sinds ik The Water Diviner (2014) met Russell Crowe zag, wilde ik een goeie film over de slag van Gallipoli zien. Deze titel sprak voor zich en ben blij dat ik eindelijk weer zo'n meeslepende oorlogsfilm heb gekeken. En toch is tie 37 jaar oud.
Eigenlijk bestaat maar een fractie van de film uit de daadwerkelijke gevechten, het verhaal dat rustig en zorgvuldig wordt verteld vind ik fantastisch. Goeie opbouw naar een dramatische en frustrerende climax. Meer van Dit!