Zee van Tijd (2022)

Volgende keer op zondagavond ga je naar de Dikke en de Dunne...

Even serieus; ik ben zeker ook niet altijd in de stemming voor een "verhaal " als dit. Loodzwaar. Neemt niet weg dat het een dijk van een film is als ik het zo lees hier.

Ik wil m zien.

Eigenlijk is het niet erg gepast om van dit drama iets te vinden. Daar is het te ingrijpend voor en het verdriet te groot. Toch een paar opmerkingen. Als toeschouwer zit je wel erg op de huid van deze wanhopige mensen waardoor je, bijna claustrofobisch, in hun ellende wordt meegezogen. Er zijn ook weinig luchtgevende momenten en iets meer informatie eromheen was misschien ook wel prettig geweest. Hoe kwam dit jonge stel bijvoorbeeld aan zo`n peperduur zeewaardige zeiljacht om een dergelijke reis te maken; wat ging eraan vooraf, wat volgde erop en de switch van sloper naar theaterregisseur hoe is die in zijn werk gegaan?

Niets dan lof trouwens voor de acteurs, maar dit terzijde en daar zal iedereen het ook wel over eens zijn.

Maar dan: het geluid. Altijd weer dat geluid. Wat is dat toch in Nederlandse films dat die twee: beeld en geluid nooit op een natuurlijke manier kunnen samenkomen? Voorgelezen doffe teksten, zonder enige modulatie of volume variaties vanuit een geluidsarme ruimte, zo komt het bij mij over en dat verknalt altijd de hele prent, waardoor ik eigenlijk nooit naar films van eigen bodem ga. Vanwege de juichende recensies wilde ik deze een kans geven en inderdaad: het kon beroerder. Toch is het ook hier tobben en blijf ik bij ik mijn mening: Nederlandse films zijn niet om aan te horen.

Ik had een tijdje terug een stuk gelezen over het drama waar de film op is gebaseerd, en nu dan de film gezien.
Het is een mooie, ontroerende film, aangrijpend zelfs- misschien word ik sentimenteel op mijn oude dag maar het kwam behoorlijk binnen. De eerste helft verloopt vrij conventioneel maar is erg goed gedaan, met prima spel van Sallie Harmsen en Reinout Scholten van Aschat. De groeiende paniek op de boot was bijna voelbaar- een ware nachtmerrie. Ik had even moeite met de omkering van rollen: de stabiele vader wordt opeens onhebbelijk, terwijl zijn vrouw juist uit het dal kruipt, maar achteraf vond ik het juist een sterke keuze- zo stabiel was Lucas niet, dat werd eerder van hem verwacht, en de reden dat Johanna al snel weer aan een kind denkt wordt ook lanzaam aan duidelijk.

De tweede akte vond ik eveneens erg mooi, misschien nog wel beter dan het eerste deel. Naturel geacteerd en de voorstelling waar naartoe gewerkt wordt was ook knap gedaan. Het ingetogen einde, op het moment dat Marije uitstapt laat de blik van Lucas zien dat alles op zijn plek valt, was perfect. 4*

Soms komt er zo'n film op je pad waarvan je rationeel kunt beargumenteren wat hem goed maakt en toch kwam het niet binnen. Zo vind ik 'Zee van Tijd' (2022) zonder twijfel een volwassen rouwverwerkingsdrama. Met ijzersterk acteerwerk van zowel het jongere koppel (Sallie Harmsen/Reinout Scholten van Aschat) als het oudere koppel (Elsie de Brauw/Gijs Scholten van Aschat). Alleen al de subtiele manier waarop 'Zee van Tijd' (2022) schetst hoe rouwverwerking van invloed is op de veranderde dynamiek tussen Johanna en Lucas. De wrijving tussen de geliefden wordt tastbaar. Knap ook hoe de spanningen van toen worden voortgezet in flashforwards naar de huidige tijd, als de twee elkaar eigenlijk opnieuw leren kennen. Toch kwam ik zelf nooit helemaal in 'Zee van Tijd' (2022) te zitten. Misschien de overkill aan somberheid en verdriet? Misschien omdat werkelijk alles zo in het teken staat van dat onbenoembare verdriet? Misschien ook omdat het zo'n film is waarin je je er de hele tijd van bewust bent dat er 'goed' wordt geacteerd?

Zeer goed geacteerde film,heel traumatisch, onmogelijk om te verwerken

toevallig kwamen we er gisteren opuit op de tv,moest je afkijken!

“Zee van Tijd”…..Whawwwwwww! Wat een prachtige film, maar ook zeer ontroerend. De cast is echt fantastisch en neemt mijn man en ik letterlijk mee in dit zeer aangrijpende verhaal. Een prachtige film waarbij wij echt geëmotioneerd zijn geraakt! Gisteren op tv gezien, een film waarbij je aan de tv blijft vastgeplakt zitten.

Sterke film van de Noorderburen waarbij het verlies van een kind centraal staat. Een extra factor hierbij is dat het kind vermist is, wat het volgens mij nog ondragelijker maakt. Ook het schuldgevoel - gelukkig bleven de verwijten achterwege - moet enorm zijn. Het moeten verlaten van de locatie op een bepaald moment, moet haast ondraaglijk zijn.

Beiden gaan op elk hun manier om met het verdriet. Lucas tracht zo goed en kwaad als het kan de draad terug op te pikken. Hij verliest hierbij de zorg voor Johanna niet uit het oog. Johanna blijft langer "hangen" en heeft zelfs psychische problemen. Opvallend hierbij is dat er sterk op het koppel wordt gefocust. Geen extra poespas van media of onderzoek.

De twee grote geheimen van Johanna (wie is de echte vader en haar verleden), hoefden voor mij niet per se. Het doet de sereniteit van de film geen goed en schildert haar negatiever af. De wens om een nieuw kind vond ik vervolgens een betere piste om verder uit te werken. Nu nam ze wel erg snel de drastische beslissing om weg te lopen. Weglopen dus, niet zomaar scheiden, ruzie maken of wat dan ook.

De voorstelling vond ik wel een mooie ode aan het geheel. Sterk acteerwerk ook, zowel van het jonge als het oudere ouderpaar. Hartverscheurend bij momenten. Ondanks wat mindere puntjes toch het voordeel van de twijfel.

Deze film is toch net als alle andere Nederlandse films: men kan hier niet echt acteren zoals in Engeland of Frankrijk of Canada of VS... Hier wordt toneel gespeeld.... Emoties spelen komt er verkrampt uit.. Het is nooit echt.

De film is goed gespeeld kun je zeggen, maar echt is het nooit. Daarnaast is regie/ camerawerk ook schools zoals gebruikelijk. (Alleen Paul Verhoeven heeft wat aardigs gedaan in VS.) Het verhaal is oké..

Alleen het allerlaatste shot zonder tekst : de ogen van de dochter en moeder.... Pfffff dat raakte me echt .... Dat was top goed; was de hele film maar zo...... De hoge waardering is m.i. meer chauvinisme dan kritisch vermogen.

Poe, heel indrukwekkende film met perfect gecaste acteurs/trices. Zeker Sally Harmsen zet een prestatie van formaat neer. Van Gijs Scholten van Aschat is bekend dat het een zeer goede acteur is, zijn zoon doet er weinig voor onder.

Een indrukwekkend verhaal over verlies en verwerking. Met in het tweede deel de fenomenale opvoering onder begeleiding van het requiem van Mozart. Probeer het maar droog te houden als je dat jochie met zijn zelfgebouwde boot op het podium ziet zitten. Mij lukte het niet.

En dan moet het laatste shot nog komen wanneer Lucas beseft dat Marije zijn dochter is; zonder woorden maar o zo krachtig!

Van mij de volledige 5☆

Als weekend afsluiter nog even op de Nederlandse toer met deze Zee van Tijd die ik alweer in Mei had opgenomen en kon rekenen op goede comments en een behoorlijk hoog stemgemiddelde. Dus kom maar op!

Het idyllische leven, het prachtige plaatje van een jong gezin op pad met hun jacht, met uiteraard de wetenschap dat het noodlot snel zal toeslaan. En dan is het afwachten en hopen dat het niet voorspelbaar wordt en dat gebeurt gelukkig niet. Want het moment zelf weet een sterk emotionele prikkel op te roepen die goed en subtiel wordt opgebouwd. En ja, het zal je toch gebeuren, je kan zo'n jongen eenvoudig niet uit het oog verliezen. Het doet sterk denken aan het drama van de watertaxi bij Terschelling die in oktober 2022 een aanvaring had en waar een 12-jarige jongen, woonachtig in de buurt van mijn woonplaats, nog altijd vermist is en waarschijnlijk nooit gevonden zal worden. Wat zal er eigenlijk nog te vinden zijn na 2 jaar in het water? Hoe leer je leven met zoiets, hoe sluit je iets dergelijks af...

Dat is wat we vervolgens te zien krijgen met de haperende chemie tussen Lucas en Johanna waar natuurlijk alles voorbij komt qua depressie, in de schulp kruipen, schuldgevoel, spijt en natuurlijk verwerking. En bij tijd en wijlen ziet het er behoorlijk somber uit en heeft de film een bijzonder emotionele en dramatische prikkel die naar de keel grijpt. Kan een relatie zoiets doorstaan? Vast en zeker, maar niet veel vermoed ik, omdat ieder voor zich anders omgaat met verlies en schuldgevoel, maar waar vooral ook altijd verwijten naar elkaar zullen zijn. Het vervolg is verder weinig verrassend maar biedt wel toneel voor ras acteurs die hun beste beentje voorzetten in het geval van De Blauw en Scholten van Aschat waarop er in de latere fase nog weer het nodige aan vuurwerk volgt.

En zo schetst Zee van Tijd, die bovendien ook nog een kern van een ware gebeurtenis bevat, een beeld van het bijzondere fenomeen dat schuld, verlies en verwerking met een mens doet en vind ik dat dit toch wel erg pakkend in de film getoond wordt. Wat mij betreft dan ook een stevig cijfer met vier sterren.

Wat is dat toch met Nederlandse films. Dialogen/teksten en het acteren zijn zo onnatuurlijk. Eenheidsworst. Misschien is het Amsterdams, geen idee.

Daarnaast, reageer je echt zo kalm in een dergelijke situatie? Rondjes varen en een beetje roepen, niet totaal uit je plaat gaan? Helaas, deze film kon mij niet bekoren.

vond dit toch wel een lange zit met veel ( onnodige) lange teksten die overbodig waren en de aandacht telkens weer verslapten.

acteerwerk prima, maar er zat geen vaart in.

Ja nen echte bleitfilm, 7/10