Voormalig filmdocent Mort Rifkin begeleidt zijn veel jongere vrouw Sue naar het Filmfestival van San Sebastian waar zij de publiciteit verzorgt voor de nieuwe film van regisseur Philippe, wiens nieuwste film daar in première gaat. Mort vermoedt dat er meer speelt tussen Sue en Philippe en krijgt last van nachtmerries en van zijn hart. Voor dat laatste zoekt hij hulp bij huisarts Jo Rojas, die een tijdje bij Mort om de hoek in New York heeft gewoond en van dezelfde films blijkt te houden. Terwijl Sue overdag druk aan het werk is, probeert Mort zijn dokter te verleiden tot een afspraak buiten haar praktijk.
Klinkt weer als een typische Woody Allen film in ieder geval. Dat is altijd wel iets om naar uit te zien, dus ben benieuwd wat hij er nu van gaat maken.
Goed geregisseerd en - zoals altijd - prachtig in beeld gebracht door Vittorio Storaro, maar Woody Allens scenario wijst erop dat hij tot weinig meer in staat is dan het herkauwen van ideeën. In deze romantische komedie levert dat een aantal wisselvallige persiflages op van arthouse-klassiekers van Welles, Godard, Truffaut, Lelouch, Fellini (met een scheut Pasolini), Buñuel en natuurlijk Allens grote voorbeeld Ingmar Bergman.
Mort Rifkin [Wallace Shawn] is een New Yorkse filmdocent die al jarenlang tevergeefs probeert een literair meesterwerk te produceren. Zijn aanzienlijk jongere vrouw Sue [Gina Gershon] doet de PR voor regisseur Philippe [Louis Garrell] tijdens het filmfestival van San Sebastian en Mort vergezelt haar op die reis. Alleen Philippes filmsmaak is voor Mort al genoeg reden om hem niet te kunnen uitstaan, maar Sue lijkt alles wat haar cliënt doet geweldig te vinden. Wanneer Mort last krijgt van vreemde nachtmerries (scènes uit arthouseklassiekers met een twist en met Mort in de hoofdrol) en pijn zijn borst, krijgt hij de tip een afspraak te maken met Dr. Jo Rojas [Elena Anaya]. Daar is Mort zo van gecharmeerd dat hij er alles aan doet om een date met haar te krijgen.
De dialogen zijn zo nu en dan geestig en de Bergman-persiflages zijn komische hoogtepunten, maar net als de Allenfilms van de afgelopen jaren is er weinig diepgang en kabbelt het rustig voort naar het weinig opzienbarende einde. Hier en daar goed voor een gniffel, maar misschien zou Allen eens iets langer de tijd moeten nemen voor zijn volgende scenario.
Weinig bijzonders deze laatste film van Woody Allen of het moet zijn de best wel geslaagde verwijzingen naar filmklassiekers zoals Tystnaden en Det Sjunde Inseglet van Bergman, El Angel Exterminador van Buñuel, 8½ van Fellini etc. Soms leek het wel of ik naar een filmquiz zat te kijken zoals. "Raad eens naar welke films Woody Allen verwijst". Verder moet er wel bij gezegd worden dat Woody een volhouder is zeker gezien zijn leeftijd. Elke keer denk ik dat ik naar zijn laatste film zit te kijken.
Hele matige Allen. Wederom fijn zomers warm camerawerk, sfeervol en een lichte toon ook met die muziek. Maar inhoudelijk niets boeiend. Er wordt nogal gestrooid met allerlei namen en films van weleer, maar hst is eerder interessantdoenerij dan dat het echt in de film past. Alsof Allen nog een en ander wilde zeggen, en dan maar dit in de film heeft gestopt om de toch redelijk korte speelduur vol te krijgen. Bovenal is Shawn bloedirritant. Een versie van Allen zelf speelt hij, maar hij wekt dus vooral irritatie op. Dan blijft er weinig over. 1,5*.
Goeie film over een man die met zijn vrouw naar een filmfestival gaat omdat ze daar werk heeft. Een simpel plotje, maar met fijne dialogen en hier en daar redelijk meta met kleine odes aan voornamelijk klassiekers van de Europese cinema. Genoeg mooie plaatjes van het zonnige San Sebastian en Wallace Shawn fungeert prima als een stand-in voor Woody Allen. Een kleine 3.5 sterren.