Color out of Space (2019)

Om eerlijk te zijn vond ik dit de beste film van de laatste jaren waarin Nicolas Cage zijn acteerprestaties liet zien. Hij speelt hierin de brave huisvader met 2 jonge kinderen en is getrouwd met Theresa. Met zijn viertjes wonen ze ergens ver weg van de bewoonde wereld.

Op een dag worden ze met een paarsachtig licht, een knal geconfronteerd en buiten gekomen, ontdekken ze een brandend gesteente in de tuin, waarschijnlijk vanuit de ruimte neergekomen.

Daarna begint de verandering van de omgeving en hunzelf. Vreemde veranderingen en daarin stelt de film absoluut niet in teleur.

Voor dit ruim anderhalf uur vermaak, een 7!

Bombastische, rommelige SF-horror gebaseerd op het gelijknamige verhaal dat H.P. Lovecraft in 1927 schreef. Teveel nadruk op kleurrijke special effects en te weinig op karakterontwikkeling of spanningsopbouw, ook al is dit technisch competent gemaakt en de cast doet zijn best om er nog iets van te maken.

Deze Horror / Sciencefiction film zag ik gisteren voorbijkomen op "Film1" en leek me wel leuk om te bekijken en mede omdat Nicolas Cage erin meespeelde, die zowel goede (met name in het verleden) als slechte films (met name in de huidige tijd) heeft gemaakt. Nicolas Cage is op zijn plek in deze aparte film en zijn personage, dat meerdere malen door het lint gaat (daar is Nicolas Cage een kei in), is een lust voor het oog en zorgt voor een lach op je gezicht.

In dit verhaal draait het om Nathan Gardner (Nicolas Cage) en zijn gezin, bestaande uit moeder Theresa (Joely Richardson) die kanker heeft gehad, spirituele dochter Lavinia (Madeleine Arthur), zoon Benny (Brendan Meyer) en zoontje Jack (Julian Hilliard), wiens rustige leven bruut verstoord wordt als een meteoriet voor hun boerderij neerstort. Een gemuteerd buitenaards wezen neemt langzamerhand hun landgoed over en infecteert alles en iedereen die het tegenkomt, totdat Nathan het heft in eigen handen neemt.

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, niet iedereen wordt enthousiast van dit soort films. Het verhaal vertelt traag een vrij kunstzinnig en over-de-top sciencefiction- en horrorverhaal, dat doet denken aan de Horror / Sciencefiction film "The Curse (1987)" en de klassieker "The Thing (1982)". "Color Out of Space" is een angstaanjagende trip die de lijn bewandelt tussen arthouse, komedie en horror. Bewandelen is misschien niet het juiste woord, want regisseur Richard Stanley springt van het ene genre naar het andere en dat soms in dezelfde scène.

Deze onvoorspelbaarheid draagt bij aan de spanning. De onderliggende dreiging is al vanaf de openingsscène aanwezig. We worden meegezogen in prachtige shots van een bosrijke omgeving, terwijl buitenaardse muziek ons voorbereid op wat er komen gaat. De film houdt dit bedachtzame tempo vast totdat de uitwerkingen van de meteoriet (die na circa 20 minuten inslaat) duidelijk worden, dan gooit Stanley de sluizen open en worden we bedolven onder een stortvloed van gruwelijke beelden (o.a. hakt moeder Theresa twee van haar vingers af tijdens het snijden van wortels, kerft dochter Lavinia symbolen met een stanleymes in haar lichaam en smelten moeder Theresa en zoon Jack samen en veranderen ze in een soort van "The Thing" achtig wezen).

De buitenaardse kracht die met de meteoriet op aarde is gestort doet denken aan de krachten uit de Sciencefiction / Avontuur film "Annihilation (2018)". De wetten van de natuur worden namelijk langzamerhand ingeruild, omgevormd en aangepast. Bij zo'n mysterieus muterend wezen is alles mogelijk. Dat gebeurt dus ook, het infecteert alles (o.a. het water) en iedereen. De flora en fauna krijgen een roze-paarse boost. Groente en fruit groeit abnormaal snel. Ook dier (zoals de Alpacas die men op de boerderij heeft) en mens ontkomen niet aan verandering, zowel fysiek als mentaal en ook zullen de meesten het einde niet halen (zo wordt Benny in de waterput op de boerderij gegrepen door de roze-paarse gloed, schiet Nathan het "The Thing" achtige wezen dood dat bestaat uit zijn vrouw en zoontje, wordt Nathan doodgeschoten door de sheriff en wordt Lavinia bezeten door de roze-paarse gloed en verdwijnt ze daarin).

De solide opbouw leidt uiteindelijke naar de eerder genoemde stortvloed van gruwelijke beelden. Heerlijk bizar. Met een knipoog, dus vooral komisch. "Color out of Space" wordt hiermee een Horror / Sciencefiction nachtmerrie. Het verhaal is niet diepgaand, bij vlagen zelfs onduidelijk, maar als Sciencefiction blijft de film overeind staan.

Wat ook opmerkelijk is in deze film, is het acteerwerk. Nicholas Cage trekt zoals altijd de aandacht, zelfs al blijft zijn personage in het begin verrassend bedaard. Pas wanneer hij zijn zelfcontrole verliest zien we de manische uitbarstingen die we van hem gewend zijn. Het lijkt een typisch gevalletje van overacting, tot duidelijk wordt dat Nathan's gedrag beïnvloed wordt door de traumatische herinneringen aan zijn strenge vader, die kanker had.

Buiten Nicholas Cage en zijn gezin (die zich één voor één vreemd beginnen te gedragen en te beginnen met Jake die o.a. denkbeeldige vriendjes ziet), zijn er verder rollen weggelegd voor Tommy Chong (als de oude bijzondere buurman / kraker Ezra die ook een kat heeft en deze heeft hij genoemd "G-spot"), Elliot Knight (als de hydroloog Ward Phillips, die onderzoek doet in de vallei waar ook de boerderij ligt en waar Lavinia ook een oogje op heeft en hij is ook de enige die het zal overleven en film begint en eindigt ook met een epiloog van hem), Josh C. Waller (als Sheriff Pierce) en Q'orianka Kilcher (als burgemeester Tooma van het plaatsje Arkham) en de laatste twee hebben relatief meer een kleine rol.

Richard Stanley's benadering zal niet bij elke horrorfan in de smaak vallen. Hij leunt niet op schrikeffecten en ook de slijmerige monsters laten lang op zich wachten. De film draait dan ook om dreiging, spanning en de groeiende hopeloosheid van de personages. "Color Out of Space" is in ieder geval een kleurrijke productie, die hier en daar iets aan de ruwe kant is en die niet voor iedereen is weggelegd.

Heerlijk onzinnig en geniaal verhaal in de stijl van h.p. lovecrafts From Beyond en Dagon... en Cage overtuigt ook weer es een keer.

Erg jammer dat van meerdere scènes de essentie letterlijk gekopieerd is uit andere succesvolle sf films en dat je ze nog ziet aankomen ook.

Daarom slechts 2,5 ster.

Maar al met al een heerlijk luguber wegkijkertje.

Misschien dat ik me toch maar een keer moet gaan verdiepen in het werk van Lovecraft: hoeveel ik ook hou van horror in film, in boeken trekt het me nooit zo. Maar Colour out of Space smaakt naar meer.

Jammer dat ik de film na een tijdje in een meer-van-hetzelfde zag belanden waardoor de film op het einde wel erg lang aanvoelde. Maar toch, maar toch... Leuk is het absoluut. Grappig om te zien dat Colour out of Space aanvankelijk helemaal niet aanvoelt als een horrorfilm. Knap gevat meisje die flirt met mysterieuze vreemdeling, hond, jong broertje, wat grapjes over en weer over het eten tussen de gezinsleden over het eten van vaderlief: het lijkt eerder op een luchtig gezinsdrama. Wetende dat de film na verloop van tijd een soort nachtmerrie zou worden was ik absoluut geboeid.

Prachtige beelden - zowel mét de speciale effecten als zónder: een simpel exterieurshot van een huis wordt al snel een schilderij. Maar de Colour uit de titel levert hele mooie shots op.

Leuk om Joely Richardson en Tommy Chong weer een keer te zien, zeker van eerstgenoemde was dat alweer erg lang geleden. Fijne actrice. Lekker onsmakelijke effecten, soms in een aangename houtje-touwtje vorm waarbij ik flashbacks kreeg naar The Thing maar wat ik zei: de film duurde wat te lang waardoor het als geheel wat kracht moest inboeten. Nét geen 4,0* helaas, maar zeer zeker de moeite waard.

3,5*

Deze eens meegebracht en zonder grote verwachtingen eens bekeken. Het was vooral een kleurrijke film. De film is wel redelijk bloederig en het verhaal is redelijk eenvoudig, maar toch weet het wel te boeien. De film voelde jaren 80-90 aan, misschien door het kleurgebruik en ook wel wat de muziek.

Het is zeker geen film voor iedereen, maar vond het toch de moeite om gezien te hebben.

Jammer, maar niet mijn soort film!

Van te voren had ik al mijn twijfels of dit iets voor mij zal zijn. Achteraf kan ik zeggen dat het visueel zeker mooi is en een geinige rol van Nicolas Cage, maar verder was dit voor mij niet heel veel. Het verhaal (voor zover je hier echt een verhaal kan in zien) vond ik niet boeiend en wist mij ook niet te pakken. Het was allemaal vrij rommelig met weinig uitleg. Ook de horror was ver te zoeken en was dit zeker meer een scifi.

2,5*

Als grote fan van H.P. Lovecraft stond Color out of Space al gedurende lange tijd in mijn lijstje, en uiteindelijk stelt de film allesbehalve teleur. Neen, het is geen highbrow cinema om het zo te zeggen, maar de film is doordrenkt met een fantastisch leuk en campy sfeertje dat wérkt. Het kitscherige paars/roze kleurenpallet ondersteunt en creëert deze sfeer, en oogt gewoonweg heel erg prettig. Er zijn enkele scènes met 'de kleur' die er iets minder uitzien, maar daarbuitenom is het qua beelden verrassend mooi en vakkundig in beeld gebracht. Het horroraspect is goed uitgewerkt; enerzijds de kosmische zijde (dat wel net een tikkeltje te weinig nadruk krijgt), én ook geweldig in beeld gebrachte body horror. Het gefuseerde lichaam van de moeder en het kleine jongetje is erg vettig (het soort van insectenlichaam op het einde deed me fel denken aan Carpenter's In the Mouth of Madness), maar ook de scène met de aangetaste alpaca's lijkt zo weggelopen uit een game als Bloodborne. Er zitten dus echt een heel aantal leuke horrorscènes in.

Het trage tempo in de eerste helft en het matige acteerwerk (ook van Cage, die hoe verder de film vordert steeds meer, ehm ja, Nicolas Cage wordt) werken wat belemmerend, maar gelukkig tellen sfeer, de experimentele visuele stijl, het originele concept en de interessante horror zwaarder door; ik kom dan ook gewoon uit op een 4*. Lovecrafts werk is in feite een onuitputtelijke bron voor interessante horrorfilms, maar is natuurlijk niet mainstream genoeg; dan heeft Hollywood er grotendeels geen interesse in helaas.

Leuk om een keer gezien te hebben. Film met een aardig bedacht verhaal.

Na Mandy (2018) zien wie Nicolas Cage opnieuw in een bloederige horrorfilm. Het begint te wennen. Toch was ik van Mandy net wat meer onder de indruk dan na deze Space Horror over een verdwaalde meteoriet. Color Out of Space wordt opgehangen aan een dun verhaaltje, maar creatief gezien worden er beste leuke horror vondsten gedaan. Natuurlijk speelt het kleurgebruik een hoofdrol en dat zit wel snor, net als het geluid overigens. In al zijn eenvoud en kleinschaligheid wordt er het maximale uitgeperst en dat levert uiteindelijk een zeer behoorlijke film op, maar geen uitgesproken favoriet.

Eigenlijk is dit een slowburner in de zin dat de film je langzaam pakt zonder dat je het beseft. Het kan eventjes duren tegen dat de film je grijpt, maar wanneer het dat doet, is het echt een zeer goede film. Ik denk dat dit type films me wel ligt, en het heeft iets bevreemdend. Het heeft een beetje de Videodrome-feeling, zeker op vlak van de uitzendingen op TV met de frequenties die verstoord worden door alien-activiteit, en alles zorgt er dan voor dat iedereen helemaal knettergek, los & gestoord wordt. Het is een beetje zoals Mandy, maar waar de meesten de voorkeur geven aan Mandy, geef ik de voorkeur aan deze.

Dit miskend meesterwerkje is op weg om een cult klassieker te worden. Kreeg steeds het gevoel dat Stanley stiekum veel gekeken heeft naar de 2 klassiekers the thing en evil dead. Maar goed. Neemt niet weg dat het geheel spannend en luguber is om te blijven kijken.

Sinds wanneer MOET m'n films kijken, da's nog steeds vrije keuze. En elke periode heeft z'n toppers en miskleunen. Onzin, MOET ook in reacties en 'meningen' zitten e

Blijf enigszins verbaasd, dat deze film niet geheel goed is ontvangen, aangezien ik echt had gedacht, dat deze echt als een topfilm zou scoren. Deze eergisteren nog eens gezien en blijf hem echt geweldig vinden.

Een griezelige sciencefiction film.

Een uitstekende film in dit genre.

Met veel raakvlakken met de classic film The Thing uit 1982 valt op.

Uitstekend acteerwerk en vol spanning en mysterie.

Nog beter als verwacht.

En deze film stelt niet teleur.

Wat een heerlijke, hypnotiserende trip. Blijft nog lang na zinderen.

Een degelijke scifi horror met een bepaalde eighties vibe. En met Nicolas Cage in de hoofdrol. Jammer genoeg is dit laatste niet altijd meer een kwaliteitslabel, maar hier valt het best mee. Niet dat Cage de pannen van het dak speelt hier, maar de film heeft wel iets, zonder echt geweldig te zijn.

Best sfeervol, dat wel. Dreigend en mysterieus. Prima sound en uitstekende setting in het bos, het afgelegen huis, de roze kleurenwolken die aan het Noorderlicht doen denken, de vele vragen van de parasiet in de meteoriet. Wel ja, The thing komt bij velen op, maar er zijn zovele links mogelijk. The Blob (Film, 1988) is er ook zo eentje.

Bij momenten wel wat rommelig. Het moet zijn dat ze allen al geïnfecteerd zijn, maar als er eentje (even) verdwijnt, lijkt niemand er zich nog echt om te bekommeren. En de aanvallen van het wezen lijken ook vrij random. Of onze hydroloog heeft geluk gehad, dat kan ook.

Toch maar even deze Cage-klassieker herzien, al heeft hij ondertussen zelfs gestoordere rollen gespeeld. Regisseur Stanley weet wel wat aan te vangen met hem, maar echt optimaal wordt hij nergens ingezet. Daarnaast is de aanloop van het gebeuren toch net wat te lang en traag, al blijft het langzaam laten vervagen van de wereld tot waanzin ergens wel geslaagd. Eenmaal de visuele trucages en overload aan kleuren uit de kast worden getrokken kantelt de film tot een echt leuk gebeuren, met een geweldige finale als kers op de taart. Met name het geluid valt op. De Alpaca evenals de Mother/Son fuse klinken angstaanjagend, echt zeer geslaagd. Op sommige stukken had de film wat meer mogen uithalen, maar eenmaal alle registers opengaan is Color Out of Space een bijzonder leuke en vermakelijke sciencefictionfilm te noemen.

Een verfilming van het korte verhaal ’The Colour Out of Space’ dat H.P. Lovecraft in 1927 schreef. Hij wilde in dit verhaal een alien introduceren zonder humanoide trekjes. Hij wilde iets beschrijven dat buiten het gangbare menselijke voorstellingsvermogen lag. Hij introduceerde een buitenaardse entiteit in de vorm van een kleurig licht dat zonder aanwijsbaar motief de menselijke beschaving bedreigt. Met recht een buitenaards wezen. Emoties? Moreel besef? Een geweten? Het verhaal geeft hierover geen uitsluitsel. De film doet dat ook niet.
In het begin van de film is er nog weinig aan de hand. Maar toch. Dreigende beelden van het bos dat de leefomgeving is van de familie waar het in deze film om draait in combinatie met de voordracht van enkele regels uit het werk van Lovecraft, waarschuwen de kijker alvast dat de aanvankelijke rust weldra verstoord zal gaan worden. Voordat het zover is, neemt de film eerst de tijd om zijn belangrijkste personages te introduceren.
Merkwaardige personages zijn het. Ik doe een greep: een vader die sociaal gezien nogal onhandig opereert, een dochter die zich met occultisme bezighoudt en een hippie-kluizenaar die stoned door het leven gaat. De kennismaking met de personages gaat gepaard met humoristische vertakkingen die in beginsel wat moeilijk zijn te herkennen, maar die (als je beter bekend raakt met de personages en de verteltrant) erg leuk zijn.
Met het neerstorten van een meteoriet begint dan de hectiek. Een belangrijk thema in de werken van Lovecradt is het onvermogen van de mens om het noodlot te ontlopen omdat er altijd iets is dat maakt dat van de ingeslagen weg niet kan worden afgeweken. De film bouwt om dit gegeven een heerlijke bizarre maar ook heerlijk onheilspellende sfeer waarin de personages alleen maar absurd en ontspoord gedrag kunnen vertonen. De term 'psychedelische horrortrip‘ dekt de lading aardig. Opvallend is trouwens dat er tijdens alle dreigende gebeurtenissen en hectische gekte er altijd wat ruimte overblijft om de dingen met humor te bekijken.
Color out of Space is een vermakelijke film. Jammer is wel dat ondanks de aandacht die er in het begin is voor de personages, de kijker niet in staat wordt gesteld om zich echt in de personnages in te leven. Daarvoor zijn de personages te oppervlakkig ingekleurd en bovendien te bizar. Een ander ding dat spijtig is, is dat het verhaal in alle hectiek het onderspit delft. In de enorme visuele en emotionele warboel waarin de film verstrikt raakt is het verhaal steeds moeilijker te onderscheiden. De film focust zich dan erg op de sensationele afltakkingen. Minder op de kern. Heel vermakelijk, maar ik had een enigszins gefundeerde terugkeer naar de buitenaardse leidraad op prijs gesteld.
Tot slot nog even de heerlijke rol van Nicolas Cage benoemen. Hij speelt de vaderfiguur. In het begin houdt hij zich keurig in maar vanaf een bepaald moment slaan bij hem de stoppen door en leeft hij zich helemaal uit in een magnifiek staaltje overacting dat perfect in de film past. Memorabel, wat mij betreft.

Color out of Space is een tevergeefse poging een ode aan de retro cosmic horror te brengen. Prima film om de capaciteiten van je OLED-televisie mee te verkennen, maar dan houdt het wel op. Rommelig verhaal, oninteressante personages en teveel AliExpress CGI. Kortom: teleurstellend.

1,5 * Kleurrijk maar flets

Color out of Space

Waar heb ik nou eigenlijk naar gekeken?

Ik had vooraf mijn twijfels of dit een film voor mij was, maar toch maar gekeken. Uiteindelijk heb ik gemixte gevoelens eraan over gehouden. Visueel was deze film prachtig en mysterieus. Ook werd er goed in geacteerd. De opbouw is goed en ook al was het een slow burner, je blijft wel gekluisterd zitten om te zien wat er nog meer gebeurd. En dan wordt de film vreemder en vreemder en als hij uiteindelijk afgelopen is, vraag je je af, waar heb ik nou naar gekeken? Haha. Iron Maiden zegt het mooi, het voelde als een hypnotiserende trip.

Ik ben voornamelijk een horrorfan en dat is ook de reden waarom ik deze uiteindelijk heb bekeken. Qua horror zaten er wel een paar leuke scenes in: bijvoorbeeld wanneer de moeder en zoontje aan elkaar vast komen te zitten en veranderen in een eng wezen of de jumpscare met die kat. Ik had er wel meer van willen zien, want qua special effects zag het er goed uit.

3 sterren.

It's just a color.. and it burns! It burns!

Dat vat het ook voor mij wat samen.
Eén van Lovecrafts bekendste werken krijgt een vrij indrukwekkende verfilming met surrealistische visuals. Na het neerstorten van een meteoriet in hun tuin wordt alles rondom de familie Gardner aangetast door een buitenaardse energievorm die als een vernietigende kanker alle levende organismen aantast maar ook een effect op ruimte en tijd lijkt te hebben. Redelijk scary gebracht en met enkele gruwelijke scènes ... Vooral omdat de verandering van alles rond de Gardeners druppelsgewijs gebeurt... en dan dat schelle geluid dat voortdurend luidt rondom hen. Als SF thriller ligt deze nog het dichtst bij Carpenter's The Thing, met een entiteit die hier gewoon niet thuis hoort en daarom alles aantast. Cage zet alweer zijn kolerisch typetje neer. Veel meer dan de randdebiel uithangen lijkt hij niet meer te kunnen de laatste jaren. Cage is het grote minpunt van de film. Zelfs die dochter speelt beter dan hem. Voorlopig 3* en nog even laten bezinken.

Nadat Cage stamelde "I was laying in bed with my wife, it was the first time we (...) after the operation" kon ik het niet meer aanzien.

An insult to my intelligence, ongeacht wat er verder nog volgde.