The Farewell (2019)

Een bijzonder verhaal over een Chinese familie die hun oma bezoekt omdat ze dood gaat. Alleen mag oma dat zelf niet weten. Wat ik vooral bijzonder aan deze "Chinese" film vind is dat hij anders is als andere Chinese films. Veel Chinese films hebben een hoop symboliek maar zijn ook vaak best afstandelijk. Ook hier zit op zich wel een hoop symboliek in, maar deze film is veel menselijker. Het geeft ook mooi het verschil tussen de westerse en Chinese culturen weer. Ik vond het een mooie film.

De film trapt af met de tekst “based on a true lie”. Een tegenstrijdigheid die de kern van het verhaal dat gaat volgen behoorlijk goed weergeeft. Regisseur en schrijver Lulu Wang vertelt een trieste geschiedenis maar plaatst die in een wanordelijke familiaire dimensie zodat de ernstige omstandigheden die de aanleiding zijn voor een familiebijeenkomst eerder als luchtig dan als treurig worden ervaren.

In China schijnt het normaal te zijn om geliefden niet te vertellen dat zij aan de ziekte kanker lijden omdat deze mededeling een angst tevoorschijn zou brengen die verwoestender tekeer gaat dan de verantwoordelijke tumor. In de film gaat het om de geliefde matriarch Nai Nai die niet mag weten dat zij kanker heeft. Een afleidend huwelijksfeest biedt de familieleden de gelegenheid om in het geniep afscheid van haar te nemen.

De humor is niet uitbundig aanwezig maar zit ‘m vooral in de details. De manier waarop de aanstaande bruidegom en bruid nogal plechtstatig hun rol spelen bijvoorbeeld. Of de verwijzingen naar het vermeende buitensporige alcoholgebruik van de vaderfiguur. Eigenlijk is de humor eerder charmant en gezellig dan hilarisch en ongelooflijk lachwekkend. Een veel groter aandeel in betekenis en in sfeer is het stille drama dat zich soms op de voorgrond maar vaker op de achtergrond bevindt.

De kijker beleeft het verhaal in het bijzonder via de ogen van kleindochter Awkwafina die woonachtig is in de Verenigde Staten en voor wie de Chinese taal en de Chinese leefwijze geen alledaagse koek is. Ze heeft zichtbaar moeite met de stiekeme manier van doen. Via haar bekritiseert Lula Wang op lichte wijze de Chinese traditie en werpt de vraag op of het welzijn van een persoon opweegt tegen het welzijn van een groep personen. Of andersom. Aan de rand van het verhaal poppen af en toe heel voorzichtig dergelijke vraagstukjes op zonder dat het hoofdverhaal daarmee ernstig wordt lastig gevallen.

De film biedt in de eerste helft aangenaam en interessant kijkvoer. In de tweede helft ontwikkelt de film zich steeds meer in de richting van simpele feelgood. Minder subtiel en meer gericht op het lot van Nai Nai en het verdriet van haar familie. De situatie vervlakt. Ook de dialogen sprankelen minder. De regie van terughoudendheid blijft echter aanwezig. Geen vioolgejank en andere kitscherige ingrepen die het drama op een onnatuurlijk manier accentueren opdat de kijker een traantje laat. Lulu Wang houdt ook in het feelgood-gedeelte van de film gelukkig vast aan de stille kracht van de beschouwing.

Nu eens geen rouwdrama maar een positiever benadering over omgaan met een komend overlijden in de familie. Zou de finale beschouwing uit de film waar zijn? Verleng je het leven van je naasten door hen hun terminale kwalen te verbergen? A good lie zoals hier gezegd wordt? De film kreeg me helaas pas in het laatste half uur echt mee met mooie momenten van verbondenheid (het trouwfeest), van familiale vreugde, van afscheid. Een familie hoort echt een plaats te zijn waar iedereen zich goed voelt en waar iedereen zichzelf kan zijn. Het belang van roots wordt ook terloops aangehaald wanneer de familie na een grappig kerkhofbezoek voor de wijk rijdt waar de oma opgegroeid is en waaraan de kleinkinderen nog herinneringen hebben. Maar de wijk is verdwenen en maakt plaats voor nieuwe bouwprojecten. Ik vond dit mooi weergeven dat alles in dit bestaan slechts tijdelijk is en dat geeft een besef mee dat we elk moment met onze familie moeten koesteren.

The Farewell brengt een vrij zwaar onderwerp op een lichte manier en doet dat heel zelfbewust. Wat ik minder vond aan de film was het eerste uur, dat veel te lang bleef aanmodderen rond dezelfde zaken. Ik vrees toch dat de film me op lange termijn niet echt zal bijblijven. Vooral visueel wat saai. Dit is een lastige film om te beoordelen waarbij ik een 3* net te weinig vind en een 3,5* net teveel. Ik had ditzelfde gevoel onlangs ook met Shoplifters (3,5*)

Dit is een heel boeiende film! Vooral het verschil indenken tussen de Oosterse en Westerse mens is het onthouden waard. We kijken anders tegen d edingen aan.

Vier sterren meer dan waard!!

Schitterende film. Komisch hoe een film over het gewone leven het label 'komedie' mee krijgt. Gewoon omdat er in het echte leven ook af en toe gelachen wordt. Deze film zit op het snijpunt van twee culturen (waar de Amerikaanse Chinezen (en de Japanse Chinezen evengoed) zich eigenlijk constant bevinden).

De film is spuuglelijk met smakeloze decors en dat is… mooi. Ook Billi (zij staat toch vooral centraal in deze film) oogt bij tijden helemaal niet mooi, bijna lelijk zelfs en dan weer plots bloedmooi. Standpunten verschillen uiteraard, maar in prachtige gesprekken, onder andere met haar eigen mama komen die allemaal mooi aan bod en voor alle standpunten is wel iets te zeggen. Het leven is niet makkelijk en keuzes moeten gemaakt worden, zelfs als uiteindelijk de meesten dan toch zwichten voor de lokroep van het Westen en het geld… maar dat is menselijk.

Nai Nai wordt ook fantastisch neergezet, steelt onze harten en vormt een prachtig duo met Billi. Zij is niet niaïef maar lijkt het spel mee te spelen omdat dat nu eenmaal haar rol is. En daar is niks mis mee.

Hartverwarmende parel.

Ik vond het wel een lange zit. Het gaat minder over de zieke oma dan om botsende culturen. Over Chinezen die in Amerika leven en die in China leven. Het westen tegenover het oosten, wordt er ergens ook gezegd. En die twee begrijpen elkaar niet altijd. Vooral Billi zit tussen twee vuren: loyaal naar haar Chinese familieleden, maar opgevoed in het westerse normen en waarden patroon. Al is het allemaal niet te zwaar aangezet en zit er ook een hoop humor in de film. Het slot zie je al op een kilometer aankomen.