Dangerous Minds (1995)

Leuke film! Met vette muziek van Coolio en Rappin' 4 tay!

Dangerous Minds, een gouwe ouwe uit de 90's. Het concept is al meer gebruikt in films. Een leraar ontfermt zich over een klas jongeren uit de rand van de maatschappij die naar school gaan met op voorhand al de intentie dat ze er toch niets mee kunnen doen. Maar anno 1995 was dit concept nog vrij nieuw, pas later kwamen er dergelijke films bij. De film zelf biedt ook niet meer dan de perikelen van enkele leerlingen, ondertussen al vrij cliché. Tienerzwangerschap, drugs, geweld, gangs, arme buurten, ... Anderzijds is dit ook wel werkelijkheid en moeilijk anders weer te geven. Maar de film is vrij fragmentatisch (of hoe je het ook noemt) opgemaakt. Niet moeilijk dat hier later een tv-serie van gemaakt is. Maar de acteurs doen het nog niet zo slecht, en ik hou wel van die gangsta-rap soundtrack. De film is wat jeugdnostalgie, maar eigenlijk zo slecht nog niet.

Redelijk charmant highschooldrama, waar Pfeiffer het niet slecht doet als doortastende juf in een gansterklas. Typisch kind uit de jaren '90 natuurlijk, gettoboefjes en zijn problematiek was toen zo goed als popcultuur. Wat niet tegenspreekt dat dit 1 van de betere uit zijn soort is. Het thema wordt veelzijdig belicht, kent goeie dialogen en enkele sfeervolle manoeuvres waaronder een mooie begingeneriek. Af en toe lijken de jongeren wel een beetje een karikatuur van zichzelf, hoewel het nooit overdreven storend wordt. De fantastische soundtrack van de heer Coolio heb ik vroeger grijs gedraaid, trouwens, en ik betrap er mezelf op dat ik die tot op de dag van vandaag nog steeds vlot kan meekwetteren.

*** 1/2

Vermakelijk, toffe soundtrack en best een oke verhaaltje. Op momenten misschien soms wat ongeloofwaardig, sommige situaties dan. Ondanks dat toch een 3*

Prima film die me deed denken aan Freedom Writers, een film met een soortgelijk verhaal. Nu is Michelle Pfeiffer de klos om een klas die nergens naar wil luisteren aan de praat te krijgen.
Ik hou van dit soort concepten, mits goed uitgewerkt uiteraard. Gelukkig is dat in orde en boeit de film van begin tot eind!
Mooi om te zien is het traject dat Pfeiffer's personage aflegt voordat ze het redelijk onder controle heeft.

De dood van Emilio zorgt voor het halve extra puntje. Meestal is het allemaal goed aan het eind van een film als dit, maar deze film toont ook de harde realiteit en dat niet iedereen te redden valt.
Naar mijn mening is dit een ondergewaardeerde film, ik heb in ieder geval genoten en een ruim voldoende lijkt me zeker op z'n plek!

Deze film is het bekijken waard.

Het is een echte typische film uit de jaren '90.

De soundtrack is zeker ook erg goed.

3,5*=7/10

Toen ik jonger was, op het moment van uitkomen, gezien. Gister weer eens gekeken.. en hij stelde me teleur. In mijn beleving was het een toffe film... Ik vond hem nu ik opnieuw keek erg afgeraffeld en toen was de film ineens afgelopen.. en ik bleef achter met "oke dat was het dan.."

2,5 ster

Een interessante film die vele interessante perspectieven toont voor beginnende, maar ook gedemotiveerde leerkrachten. Leuke muziek, goede acteerprestaties!

freedom writers is de beter versie! maar leuk om Michelle te zien in haar jongere jaren!

"What should i tell them? If they dont want to die remember to knock?" ... " !!!

Heerlijke genre film (Heropfrissing) !!! Emoji!!! 'Dangerous Minds' is een genre film die

je kan plaatsen bij o.a 'The Substitute' en '187'.

'Dangerous Minds', een gouwe ouwe uit de 90's.

Het concept is al meer gebruikt in films. Een leraar ontfermt zich over een klas jongeren

uit de rand van de maatschappij die naar school gaan met op voorhand al de intentie

dat ze er toch niets mee kunnen doen.

De dramatische aspecten hebben de bovenhand met schitterende muziek

van Coolio en Rappin' 4 tay!

Prima film, waarbij ik echt moest lachen over de scene in het restaurant. Lach en een traan, maar gewoon een fijne 90's film.

En ik maar zoeken op MovieMeter naar de film Gangsta's Paradise.

Vreemd genoeg heb ik deze film pas onlangs helemaal gezien. En hij beviel me wel. De problematiek is nog steeds allom aanwezig in zowel de VS als in NL (denk aan de zwarte scholen in A'dam West). Goede sympathieke rol van Pfeiffer.

Redelijk drama uit de 90s....destijds vond ik hem beter kan ik me herinneren,misschien omdat hij nu ietswat gedateerd overkomt.

Acteerwerk is prima en verder een film met van alles wat...prima wegkijker.

Erg goede drama-film deze Dangerous Minds. Heb de film nu al drie keer gezien, maar de film blijft mij telkens weer erg boeien.

Dit komt door het simpele maar ook zo interessante verhaal van LouAnne Johnson die steeds de leerlingen iets meer voor haar weet te winnen. Plak daarnaast de acteerprestatie van Pfeiffer eraan vast, en je krijgt gewoon een film die lekker weg kijkt, maar vooral weet te boeien. Vooral in het laatste gedeelte, als LouAnne de leerlingen verteld dat Emilio vermoord is. In deze scene laat Pfeiffer duidelijk zien, dat zei niet zomaar een actrice is. Ze verteld het aan de leerlingen, net alsof deze jongeman echt geliquideerd is. Petje af hiervoor.

Tot slot is de soundtrack- nummer van Coolio - Gangsta's Paradise door de film heen te horen, wat de film natuurlijk alleen maar ten goede doet. Heerlijk nummer! ****

Best een aardige film die lekker wegkijkt.

Inderdaad is de film heel erg te vergelijk met Freedom Writers die ook overigens wel een stukje beter vond maar ik heb me zeker niet verveeld bij het bekijken van dit filmpje.

Gewoon een aardig tussendoortje.

Helaas net geen 3,0*

2,5*

De film kreeg heel wat bagger over zich heen maar vond hem wel goed. Het is zeker geen film om erg serieus te nemen met dit brave schooljuffrouwtje die met haar inlevingsmethodes stilaan de aandacht van een zootje ongeregeld krijgt. Echt geloven dat dit zou werken deed ik niet altijd. Dangerous Minds is bijwijlen vrij sentimenteel en toch ook niet zo oppervlakkig als het er soms uitziet : enkele achtergronden van jongeren worden uit de doeken gedaan en vond het idee dat een leraar: 1) jongeren zelfvertrouwen moet meegeven en 2) op een neutrale manier om ieder van hen moet geven ongeacht hun sociale achtergrond wel terecht. In dit opzicht heeft de film de beste bedoelingen en maakte dit voor mij iets beter dan heel wat andere high school films, maar toch nog niet zo verfijnd als Lean On Me, Dead Poet's Society of Entre Les Murs. Vind het ook één van Pfeiffers betere rollen.

superfilm met michelle pfeiffer.ze speelt hier erg goed in.al heel vaak gezien maar hij blijft geweldig.ja en natuurlijk een fijn liedje van coolio.dat toch ook zeker een hit is geworden.ja een supermooie film.

In my classroom, poetry is its own reward.

Deze film van John N. Smith blijft gewoon goed...

Het verhaal komt goed over en de gehele sfeer die er om heen hangt past er ook goed bij...

Michelle Pfeiffer speelt haar rol overtuigend en de overige cast is ook in orde...

De soundtrack blijft tot op deze dag nog voorbij komen en het nummer van Coolio is en blijft ook gewoon heerlijk...

Dangerous Minds (1995) - MusicMeter.nl

“There are no victims in this classroom.”

Deze film blijft wel zijn charme behouden. Erg vaak gezien en vooral de rol van Pfeiffer blijft goed. Ze draagt deze film en wordt ondersteunt door een stel jonge acteurs. En klas met probleemjongeren begint Louanne (Pfeiffer) steeds meer te waarderen, en krijgen door het bestuderen van poëzie weer een doel in hun leven en hoop op een betere toekomst. Origineel is het niet en Dangerous Minds schuwt het sentiment niet. Maar de wisselwerking tussen Pfeiffer en de jonge acteurs werkt goed en vormt de basis voor een vermakelijke film. Het einde wordt wat afgeraffeld, maar het is feel good en dat werkt goed hier.

Zeer matig.

Helaas, alleen gekeken vanwege het verhaal uiteindelijk. Highschool-achtige verhalen liggen me altijd wel. En nu een lerares in de spotlight staat met een lastige klas wilde ik hem gewoon even proeven, maar zoals wel vaker als ik mijn smaak een beetje volg komt er een teleurstelling uit.

Pfeiffer is wat stroef. Hier en daar heeft ze aardige dingen, maar haar rol is uitermate suf gebracht verder en haar rare trekjes zijn soms iets te. Heel overdreven haar mond open laten staan bijvoorbeeld soms. Bovendien is ze als lerares weinig geloofwaardig.

Er zijn maar weinig goed uitgewerkte stukken in de film. Slechts het stuk tussen Pfeiffer en student Raul zijn iets sterker. Ook de enige echte chemie in de film, mede door de best degelijke rol van Santiago. Dat zijn dan ook wel de enige.

De rest hebben namelijk nooit echt chemie. Sommige karakters zijn er en verdwijnen weer. Een echte band voel je nergens echt met een student buiten Santiago om. Daarom boeit het je maar weinig als er iets in de vorm van drama gebeurd.

Het is ook wel tamelijk haastig. De meeste problemen staan bijna niet in de spotlight, en er worden maar enkele minuten aandacht aan besteed. Er is niet echt een sfeertje. Nooit echt een heel warm momentje waar je blij van kan worden. De film heeft eigenlijk niks. En als Pfeiffer bij lange na niet weet te dragen, is het nog minder.

Het drama was ook wel een beetje te sterk aangezet soms. De soundtrack, ondanks Gangster's Paradise en leuk nummer is, bombardeert net wat te lang door op verkeerde momenten. Zo'n nummer als deze moet vooral in de opening of credits te horen zijn. In de film is het vooral onbedoeld komisch. Te sterk aangezet.

Saai was het niet, en het krijgt nog wel extra punten voor de chemie tussen Pfeiffer en Santiago. Als de film nu 1 leerling meer tijd had gegeven was het vast beter geworden. Nu hebben we verschillende zware onderwerpen waarvan niks eigenlijk werkt. Soms voelde het zelfs aan alsof het de regisseur zelf ook maar weinig uitmaakte.

Sommige klassen maken er een sport van om nieuwe leerkrachten weg te pesten. In de regio ten zuiden van San Francisco kan het een beproeving zijn om les te geven. Sommige leraars geven er snel de brui aan, maar af en toe is er een doordrijver als LouAnne Johnson, die er een autobiografie over schreef. Je kunt vragen stellen bij haar didactische methodes. Is karate een nuttige aanvulling op het curriculum? Is belonen met een tractatie verstandig? Zal poëzie deze jongeren helpen om later een job te vinden? Door hun geestelijke ontwikkeling te stimuleren hoopt ze hen te helpen om juiste keuzes te maken. Ze leren voorbij de letterlijke betekenis van woorden te kijken. See That My Grave Is Kept Clean werd trouwens geschreven door Blind Lemon Jefferson, al heeft Bob Dylan het wel gezongen.

Zware onderwerpen komen aan bod: geweld, criminaliteit, armoede, tienerzwangerschap, de wereldvreemdheid van de directie en het gemak waarmee jongeren afgeschreven worden omdat ze uit een kansarme buurt komen. Michelle Pfeiffer koos ervoor LouAnne Johnson niet te imiteren qua uiterlijk of spreekstijl. Haar personage voert een strijd met zichzelf en met haar omgeving. De leerlingen zijn grotendeels amateurs, al had Bruklin Harris - de getalenteerde Callie - al in een paar series meegespeeld. Het liedje van Coolio, met een sample van Stevie Wonder, past bij het milieu.

Als Dangerous Minds iets bewijst, is het wel dat het op een hoop gooien van een aantal toffe nummers nog geen goede soundtrack maakt. In de eerste plaats is dat omdat het willekeurig afspelen van een Big Mike- of Rappin’ 4-Tay-track geen emotie teweeg brengt, maar wellicht nog belangrijker is dat die nummers er maar te pas en te onpas wat in worden gegooid. En dat is slechts een van de weinige dingen die er mis is met deze film. Alle kleur is uit deze film geknepen waardoor het maar een erg grauw gebeuren wordt. Zo’n verbleekt klaslokaaltje als hoofdlocatie helpt dan ook niet mee om nog wat leven in de brouwerij te brengen. Pfeiffer is volstrekt ongeloofwaardig als zowel docent als ex-marinier. En deze witte vrouw zal deze moeilijke klas – die vol stereotypes en cliché’s zit – wel even in het gareel krijgen met poëzie en snoeprepen. Ja, natuurlijk. Volgens mij is het onderliggende probleem wel iets dieper geworteld dan dat.

Een van de vele inspirational teachers films. Michelle Pfeiffer speelt Louanne Johnson, een ex-marine die lerares werd. Zij word bij de gettokids gedumpt en weet die met onorthodoxe methodes aan het leren te krijgen, omkoping in haar geval. De film volgt de geijkte paden. Een leider die eerst bereikt moet worden, een gevecht, een paar afhakers, een dode maar het loopt allemaal goed af omdat ze niet opgeeft. Het grootste kritiekpunt is, en dat geldt eigenlijk voor films in dit genre, dat ze zich focussen op 1 klas. Dit wordt uiteraard gedaan zodat het verhaal makkelijker te volgen is maar hierdoor lijkt het alsof de leraar in kwestie alle tijd en aandacht heeft voor ze. Een echte leraar heeft wel 8 van zulke klassen op een dag en kan dus nooit zoveel energie en aandacht aan alle 8 die klassen geven. Ik vind de film wel iets minder dan Freedom Writers waar meer aandacht aan de leerlingen en hun achtergrond besteed werd en door de link met Anne Frank was het duidelijk waarom de kentering kwam. Hier werden kids omgekocht met snoep, uitstapjes naar pretparken en dure restaurants. in ruil voor aandacht en inzet. Hierdoor vind ik Dangerous Minds een dubieuze film en zou eigenlijk beter Dangerous Moral of Dubious Methods moeten heten.

Aardig tussendoortje.

Dangerous Minds is wel een soort jeugdsentiment voor mij. De film, en vooral natuurlijk de titelsong, waren erg populair bij de jeugd destijds. Het probleem is, nu ik de film als volwassene zie en ook heb gelezen over het bronmateriaal, dat dit een gladgestreken Bruckheimer productie is.

Je ziet heel weinig jeugdig drama, veel minder dan in bijvoorbeeld Kids (die maakte destijds meer indruk op me), of Menace. Ze komen iedere dag wel op tijd op school blijkbaar, en daar lopen ze een beetje te provoceren. Meer zie je niet echt. Achter de omkopings praktijken van LouAnne kun je vraagtekens zetten, en soms komen de leerlingen ook wel heel filosofisch uit de hoek. Wat ik niet trok, is het volledig gladgestreken einde waarin

LouAnne vertelt te gaan vertrekken, en de kinderen dusdanig zijn omgeturnd dat ze haar smeken om te blijven en haar zelfs als het heldere licht in de duisternis zien.Overigens gebruikte de echte LouAnne rap muziek, en was de klas verdeeld tussen blank, latino en zwart die thuis allemaal dezelfde problemen hadden. Kennelijk heeft Bruckheimer er voor gekozen om het te beperken tot latino's en zwarte kinderen, en soort white savior movie dus. Pfeiffer speelt heel erg overtuigend, maar dat kan die vrouw ook als geen ander.

Film uit de tijd dat ik niet bepaald in de beste periode van mijn leven zat, mijn leven was op de middelbare school ook niet echt een pretje. Ik herinner me dit zo goed omdat Coolio destijds de hitparade en radio domineerde met zijn nummer Gangsta's Paradise, en wat hekelde ik het nummer destijds. Iets dat nu wel verandert is, een cover overigens van een Stevie Wonder nummer die de eis neerlegde dat alle scheldwoorden geschrapt werden voor gebruik.

De film begint dan ook goed met het betreffende nummer, grimmige zwart wit beelden en het opgeschoten aso tuig met de grote bek. Louanne kon eigenlijk niet bleuer en naïever neergezet worden dan in die eerste schreden binnen het klaslokaal. Maar Louanne laar zich niet kisten en keert getransformeerd qua kleding terug en oogst toch enige succes met haar eerste les. Het is de opmaat naar grote verwachtingen en nieuwsgierigheid wat er allemaal nog meer gaat gebeuren. Het tegendeel gebeurt echter, de film stort wat mij betreft totaal in.

Aardig is op zijn minst nog hoe Louanne het schoolhoofd bespeeld rondom ethiek en het pretpark gebeuren, maar meer dan cliché is de situatie niet met druk van alle kanten, de voorspelbare bureaucratie richting leraren en leerlingen en gebrek aan middelen. Net als de omgang met de leerlingen en hun problemen. Voor een dergelijke probleemklas en probleemwijk is het op de voorspelbare dingen na allemaal aan de tamme, moralistische en dus voorspelbare kant.

Pfeiffer overtuigd mij eigenlijk geen moment, George 'Tankboy' Dzundza is niet bepaald Boy meer, Courtney B. Vance in een hoogst zakelijke rol voor zijn doen en verder zitten er niet zo heel veel bekenden in de klas. Het zal dan ook geen verassing zijn dat Dangerous Minds mij best wel tegenvalt ondanks alle aandacht destijds, het nummer en de clip, bekende actrice en een grote productie maatschappij. Dan is Freedom Writers een stuk subtieler en zijn er zat andere films die de maatschappelijke problemen aan de kaak stellen.

Aardige film over een ex-marinier die als lerares gaat werken voor een klas met moeilijke leerlingen. Niet bepaald de eerste en zeker niet de beste leraar/leerling film. Het verloop is dan ook voorspelbaar. Toch kijkt het redelijk gemakkelijk weg. Uiteraard helpt de hoofdrol van Michelle Pfeifer hierbij en ook de fijne jaren '90 hip-hop georienteerde soundtrack. Een kleine 3.0 sterren.

dit soort films vind ik echt helemaal geweldig dat een leraar(es) zo'n klas toch voor ze kan winnen.

denk daarom ook gelijk aan films zoals "de Principal" Freedom Writers en zo zijn er nog wel meer films waarbij een leerkracht moeilijke leerlingen toch voor haar kan winnen

bij deze film worden we ook nog getrakteerd op Michelle Pfeiffer, die ook zonder of met weinig make up erg mooi is.

echte aanrader

dit soort films vind ik echt helemaal geweldig dat een leraar(es) zo'n klas toch voor ze kan winnen.

denk daarom ook gelijk aan films zoals "de Principal (1987)" Freedom Writers (2007), Stand and Deliver (1988) (en zo zijn er nog wel meer films waarbij een leerkracht moeilijke leerlingen toch voor hem/haar kan winnen

bij deze film worden we ook nog getrakteerd op Michelle Pfeiffer, die ook zonder of met weinig make up erg mooi is.

echte aanrader

Een clichefeestje over een lerares die haar klasje zelfkanters wel eens even zal temmen. Maar cliches liggen soms dicht bij de waarheid, en in dit geval zeker want de film is gebaseerd op het boek en het leven van de 'echte' LouAnne, en het grootste verschil met de film is dat Pfeiffer blond is en Johnson donkere krulletjes heeft. Een spiegel voor het onderwijs - en breder dan dat, de hele maatschappij. Respect moet je verdienen, dat is de kortst denkbare samenvatting van het plot, je krijgt het niet omdat je voor de klas staat of een uniform aan hebt. Maar ook wel daarbij de kanttekening dat dat beide kanten uitgaat, en dat wordt door de roepers nogal eens vergeten.

De soundtrack, natuurlijk vooral bekend door de one hit wonder van Coolio is verder ook erg fijn en erg passend in de tijd - en tegelijk ook bron van kritiek, want allemaal net iets te prettig in het oor klinkend en niet echt in lijn met het boek voor de rol die rap speelt. Uitgezocht door Wendy&Lisa kennelijk, al is niet echt meer terug te vinden wat hun aandeel precies was.

Overigens geeft de film ook wel een wat kille reality check als je de cast checkt voor hoe het 'later' met de kinders in de klas afliep - grotendeels gespeeld door amateurs of beginners. Maar de lessen van LouAnne zijn kennelijk toch geen garantie voor succes in Hollywood - of wellicht leer je er juist van dat je daar beter vandaan blijft.

Als film is het vooral iets door Pfeiffer die een van haar beste rollen ooit speelt - en wellicht door de soundtrack, als dat je ligt. Maar vernieuwend of opzienbarend is het eigenlijk nergens, het concept was al talloze keren eerder verfilmd en wellicht zelfs beter. Toch, voor iedereen die roept dat het niet realistisch of te gezocht is, even terug in je hok - ga eerst dat boek maar eens lezen. Dan beginnen we daarna over Bob Dylan en Dylan Thomas.