Love, Simon (2018)

Zeer goede 'coming out' film. Eindelijk een jongen waarmee ik me mee kon identificeren. Een jongen die geen 'roze' draagt, niet 'verwijfd' is, gewone vrienden heeft, uit een 'normaal' gezin komt. Ook dat is GAY! ik vind dat dit soort (cliché) films ook gemaakt moeten worden, want dat is ook realiteit. Vaak zijn gay thema films erg depri en negatief. Ik vind dat de andere kant ook gezien mag worden. Bij mijzelf en veel vrienden om me heen werd er ook niet moeilijk gedaan toen we uit de kast kwamen. Ook heb ik niks met 'roze', 'make-up', 'vrouwen dingen' etc. Ik hou gewoon van bier, sporten, stoere kleding, natuur, voetbal, hardop boeren en scheten laten, etc. Niet dat ik iets tegen mannen heb die wel vrouwelijk zijn. Het is alleen een verademing dat de gay cliché's een keer niet allemaal aanbod komen. Dus voor mij en mijn partner is deze film een dikke 10!!!!

Jammer dat je deze film een gedrocht vond. Mijn review is toch wat positiever. Smaken verschillen natuurlijk.

In z'n genre (de tiener-comingout film) een prima film, alles aangepast aan de moderne tijd met de online media. Wel te positief om reëel te zijn, vooral het einde, maar werkte wél echt als feelgoodmovie voor mij!

Wist niks vooraf van deze film en na tijdje dacht ik 'serieus, anno 2018 nog zoveel gedoe ovrr een coming out' maar de film bleek toch wel heel goed in elkaar te zitten. En erg geloofwaardig gebracht.

Ik was erg nieuwsgierig naar deze film, ik heb zelf nooit eerder een film gezien met iemand in de hoofdrol die homoseksueel is. Ik vond het daarom ook bijzonder om dit te kijken. Ben blij dat zo'n film gemaakt is. Het is erg geloofwaardig in elkaar gezet, over een jongen die worstelt met zijn seksualiteit. Ik vindt het ook erg herkenbaar over hoe hij denkt en voelt. Zelf ben ik nog niet uit de kast gekomen voor mijn familie. Ik ben daar best wel angstig over. Deze film heeft me wel meer vertrouwen gegeven.

Ik vond het een mooie film om naar te kijken. Met goed acteerwerk en een mooi verhaal.

Kijk, missie geslaagd dus. Destijds heeft 'Get Real' (1998) mij geholpen. Zowel met de bewustwording (eerste keer dat ik een normale tiener als homoseksueel in een film zag) als met de aanvaarding en coming-out. Dat volgde allemaal vrij snel op elkaar, maar zou lang zo niet gelopen zijn zonder die film. Ik moest hem echter meer dan twee jaar na de release per ongeluk op Canal Plus ontdekken tijdens het zappen.

'Love, Simon' mag wat mij betreft dus de start zijn van meerdere commerciële genrefilms als deze. Ze zijn (nog steeds) hoognodig en hebben naast entertainmentwaarde ook hun belang.

Succes nog, bas.

Als je mijn kind zou zijn (!) zou het mij totaal niet interesseren of je nu homo was of niet.
IK (!) zou alleen hopen dat jij gelukkig was.
Als een film, tijdschrift of docu je erbij helpen kan, prima.

Ik kan je relatie met je ouders niet inschatten, maar je bent wie je bent, maak er wat moois van!

Sterke coming of age film (een genre dat ik altijd graag zie) die de juiste snaar wel raakt door het prima acteerwerk en het prima uitgewerkte plot. Een tijdje terug heb ik ook al Call me by your name gezien over hetzelfde onderwerp, maar die film was veel afstandelijker en weinig boeiend. Love, Simon is misschien wat aangedikt Amerikaans in setting en situaties, maar dat betekent niet dat het niet oprecht en sympathiek aan weet te voelen. Nick Robinson is voortreffelijk in de hoofdrol, maar ook de vele bijrollen zoals die van zijn ouders en vrienden komen goed over.

Het enige wat me wel verbaast is hoe erg hij met zichzelf worstelt, want zijn hele persoonlijke situatie is eigenlijk juist heel goed. Hij komt uit een fijn gezin dat hem lief heeft, hij heeft veel vrienden die hem accepteren zoals hij is en hij is in zijn gedrag zeker geen buitenbeentje in de maatschappij. In de meeste van dit soort films is juist de eigen situatie zo penibel dat een coming out niet heel gemakkelijk is, voor zover zoiets natuurlijk gemakkelijk kan zijn. Al kan ik er als hetero niet echt over oordelen denk ik. In ieder geval was dit een fijne film, ook met een pakkende soundtrack en met een paar mooie momenten, die wel grotendeels op het einde liggen zoals de dialoog met zijn vader buiten.

3,5*

Erg fijne en leuke film. Coming-of-age is 1 van mijn favoriete film sub-genres en hoewel het geen coming-of-age met Michael Cera is, die dit soort rollen halve wegen de jaren 2000 steevast zou krijgen, acteert Robinson (die ik hiervoor alleen nog maar in de serie Melissa & Joey heb gezien) zeer overtuigend.

Het verhaal is redelijk verfrissend, er zijn weinig COA films met een focus op de LGBTQ+ als hoofdthema die zoals deze film goed worden uitgepakt.

De film is bij vlagen ook prachtig geschoten!

4*

Film die naar mijn mening niet geloofwaardig genoeg is.

Berlanti kiest ervoor zijn film zo kindvriendelijk mogelijk te maken. Een keuze die ik persoonlijk niet erg vind, omdat niet alles voor mij er hard en pijnlijk aan toe hoeft te gaan. Maar maak je film (of boek) dan wel iets realistischer. ik geloof echt niet dat de hele klas je steunt als je op je vriendje in een reuzerat gaat lopen wachten

Acteerwerk vaak wat houterig maar in het algemeen prima. Visueel weinig boeiend materiaal, soms komt de film wel in je gezicht, maar concentreert hier naar mijn mening echt te weinig op waardoor het soms naar een soort tienersprookje neigt.

soms realistisch, maar gewoon niet geloofwaardig genoeg voor een onderwerp zoals uit de kast komen. Jammer.

Lekker wegkijken

"You can exhale now, Simon."

Een beklijvende romcom over uit de kast komen. Een volwassen film over volwassen worden. Regisseur Greg Berlanti weet de toeschouwer te raken met zijn ontspannen aanpak van een nog altijd enigszins beladen thema. Ik denk dat dit een belangrijke film is met een aantal memorabele scènes, die je in toenemende mate een goed gevoel geven. Het zou mij niet verbazen wanneer dit mettertijd een klassieker wordt.

Naast de sterke vertolking van Nick Robinson in de titelrol wil ik wijzen op de innemende rol van Alexandra Shipp als het meest assertieve lid van zijn vriendenkring. Een karaktervolle film, die een breed publiek verdient.

Best een leuke en mooie film die wel een snaar weet te raken, maar ook met hier en daar een bijsmaakje.

Zo vond ik het wel erg highschool (daar ga ik nu langzaam echt wat te oud voor worden), en vooral ook erg Amerikaans. Zo'n beetje elke Amerikaanse traditie en cliché komt voorbij, bijna tot vervelens aan toe (rot eens op met je 'beer-pong!') en daar heb ik het ook wel een beetje mee gehad.

Daarnaast had ik het gevoel dat Simon voor deze film best gay mocht zijn, maar dan wel zo normaal mogelijk. Hij zou eens echt een nicht zijn (die zat dan wel in de film, maar dat is blijkbaar een heel andere 'ondersoort'), nee, 'gelukkig' draagt hij supernormale kleding en vindt hij dansen op Whitney Houston zelf ook te ver gaan. Tuurlijk, aan niet elke homoseksueel merk je het direct, maar de 'homo's zijn ook hartstikke supernormaal' vond ik er hier en daar wat te dik op liggen.

Maar goed, misschien ben ik dan te streng, voor de doelgroep is het een zeer prima film en wat 'gay-awareness' juich ik altijd toe. Als er hier jonge gays mee geholpen zijn wie ben ik dan om daar over te gaan zeuren.

Het is hier en daar best grappig, het einde met de ontknoping van Blue was ook nog serieus wel spannend en mooi gedaan in het reuzenrad. En Simon is gewoon een erg leuk joch.

3,5*

Vreemd ook eigenlijk hoe bij homoseksualiteit dat inwijdingsritueel van een coming-out hoort. Alsof het accepteren van de seksuele voorkeur van een jong iemand iets is wat bij de persoon zelf vandaan moet komen, terwijl het de heteroseksuele normen en waarden zijn waardoor mensen nog meer kunnen twijfelen over hun eigen identiteit, zelfs in progressieve/linkse milieus. Net als in 'Get Out' (2017) draait 'Love, Simon' (2018) namelijk overbekende genreclichés om en stelt zo vooroordelen, stereotypes en valse aannames over homoseksualiteit en homoseksuelen ter discussie. Simon Spier (Nick Robinson) is zo alledaags en normaal dat de heteroseksuele karakters hem overtreffen in eigenaardigheden en flamboyante trekjes. Zoals Martin (Logan Miller) met zijn geaffecteerde stem en maniertjes, terwijl hij eigenlijk een onzekere heterojongen is die met dwang en afpersing probeert een meisje te versieren. Of een 'oversekste' zwarte lerares (Natasha Rothwell) die openlijk praat over haar eigen seksuele behoeftes, maar uiteindelijk de enige persoon blijkt die openlijke discriminatie in de kiem smoort en de daders meteen hun plek wijst. Qua representatie zit het dus wel snor met deze productie, maar uiteindelijk ligt de prekerige boodschap (accepteer jezelf en anderen zullen het ook doen) er zo dik bovenop dat het glazuur van mijn tanden springt.

Goeie film over een tienerjongen die zijn seksuele geaardheid nog niet heeft gedeeld met zijn omgeving. Een prima coming of age film die vaak de juiste snaar weet te raken. Misschien wat clichématige, maar toch ook wel oprechte personages (ingevuld door een fijne cast). Mede door de verborgen identiteit blijft de film de volle lengte onderhoudend.

Ik houd niet van tienerfilms met een hoog tienerfilmgehalte. Ik vind het vaak overdreven en ik was bang dat deze film ook zo'n film zou zijn. Daarom hoefde ik 'm niet in de bioscoop te zien, maar toen ik de DVD in de bibliotheek aantrof, heb ik 'm toch meegenomen. Ik heb de film vandaag gekeken en ik moet zeggen dat hij mij is meegevallen. Ik vind het soms iets te sentimenteel, zoals het moment waarop de vader van Simon huilt, en ik vind sommige personages ook te, zoals de docenten op school, maar verder keek het wel fijn weg. Ik vind het mysterieuze rondom Blue leuk en ik vind het acteerwerk, op overacting hier en daar na, oké. Het is best zoetsappig en rooskleurig, ook al heeft Simon moeite met zijn seksuele geaardheid en loopt niet alles lekker tussen de personages. Ik kan mij voorstellen dat het erg moeilijk kan zijn om uit de kast te komen, maar soms denk ik wel: moet dat nou zo'n groot ding zijn? Misschien omdat het mij niks uitmaakt. Ik accepteer homoseksualiteit gewoon. Heteroseksualiteit ook trouwens . Kortom, niet 100% mijn ding, maar ik vind het wel te doen. 3*

Deze film was een positieve verrassing, in het begin dacht ik: weer een hip verhaal over hippe jongeren op een school. Maar dat was het niet, de vriendenkring is leuk, de hoofdrolspelers sympathiek en alles wordt op een bijna nonchalante manier gefilmd waardoor ik helemaal in de film zat.

Best Aangename coming out film , maar wel heel erg braaf , lief, en zonder Scherpe randjes .
Kijkt prima Weg , de karakters zijn symphatiek , en het spel is best o gay ( sorry .
De doelgroep ( Adolescent) zal dit zeer waarderen ( Zie de hoge waardering hier momenteel ) en dat is. Terecht .

Vlotte film die lekker wegkijkt, waarbij het leuk is om te volgen wie Simon`s geheime aanbidder is. Had al wel een idee en dat kwam gelukkig ook uit. Minder zijn Simon`s mindere streken die zijn vrienden in de problemen brengen. Dat zorgde aanvankelijk nog wel voor wat humor, maar wat een bekrompenheid als je je vrienden niet in vertrouwen durft te nemen anno 2018. Kortom dat licht paranoïde sausje van ''wat vinden anderen van mij'' wat bij pubers vaak in de mode is trok op niets. De muziekverwijzingen waren echter meer dan welkom, fijn indie product ondanks alles! 3,5*

Had verwacht dat dit een film zijn die ik echt goed of echt slecht zou vinden, maar eigenlijk zit ik daar wat tussenin. Het valt me sowieso al reuze mee dat dit geen onoprechte en al te sentimentele film is geworden. Simons familie en vriendengroep zijn allebei niet geloofwaardig, maar zijn correspondentie met Blue is prima gedaan. Ik was benieuwd wie Blue zou zijn, en de onthulling (op een lekker grootste manier gebracht, zoals in John Hughes zijn films) viel niet tegen. Verder ook een grote plus dat Simon niet zo'n standaard flamboyant figuur is.

Wel een beetje sterk is hoe vaak iedereen over homoseksualiteit praat in de film. En wat ik ook wel ongeloofwaardig vond was hoe Simon steeds omging met jongens die hij ervan verdacht Blue te zijn. Zo praten jongens die elkaar maar vaag kennen niet tegen elkaar over het algemeen. Sommige gebeurtenissen of personages worden enkel opgevoerd als een opzetje voor een boodschap of situatie. Voor een film die een belangrijk onderwerp aansnijdt is het toch wel wat kunstmatig allemaal, inclusief de te keurige dialogen.

Vond de humor regelmatig ook echte missers bevatten, vooral de teksten van Duhamel (een opmerkelijke castingkeuze) en die irritante rol van Hale. De cast is ook niet zoveel. Logan Miller speelt zijn rol dan nog het beste, maar zijn personage is er wel wat overheen vaak helaas. En dat kokende zusje, meh. Beetje zo'n halfbakken toevoeging om het allemaal wat eigenzinniger te maken. Waarom leest ze trouwens ook een blog die gewijd is aan roddels op de school van haar broer? 3.0*.

Leuke feelgood movie, met humor, drama ineen.
3.5 ***