Love, Simon (2018)

Wat enorm jammer dat het voor jou op deze manier is verlopen Maar denk je niet dat een film als Love Simon kan bijdragen aan een positief beeld dat mensen hebben van homoseksualiteit? Wat voor mij Love Simon zo fijn maakte was dat 'het homo-zijn' nu niet perse de oorzaak van het conflict in het verhaal was - het was er gewoon. Dat gedoe met die briefjes had ook een hetero kunnen overkomen.

Erg aangename feel good high school movie. Al veel van gehoord en telkens uitgesteld. Het vele goeds werd toch bevestigd. Vooral de aanpak en opbouw was prima waarbij homoseksualiteit centraal staat. Aan de hand van een soort eliminatieronde ben je net als Simon op zoek naar die ene onbekende ware Jacob.

De film is ook vrij grappig met een aantal vreemde situaties en omstandigheden. De chantage en de gevolgen ervan zijn haast niet te overzien als het uit de hand loopt. Gezien het luchtige karakter weinig negatieve berichten over homoseksualiteit. Jammer genoeg strookt dit niet echt met de realiteit.

Verder prima vertolkingen. Mooi en aangenaam tempo. Naast de homoseksualiteit en uit de kast komen ook aandacht voor de typische tienerliefdes zonder melig over te komen. Mooi!

Zwak begin, leek wel een tienerserie, dan wordt het beter, mede door enkele goede vertolkingen, maar naar het einde toe wordt het bijna cartoonesk. Jammer, gemiste kans vind ik.

Een sympathieke coming of age / coming out film, die keurig de regels van verhaalstructuur volgt. Hierdoor verlopen de gebeurtenissen bijzonder voorspelbaar, maar ach, dat maakt bij dit genre niet zo veel uit. Ik twijfelde even toen mijn vriendin deze film opzette (heb niet zo veel met deze tienerfilms), maar ik kon goed meeleven met de personages, hoewel het allemaal wel erg zonnig en luchtig wordt gehouden.

Ook zijn bepaalde personages (vooral de docenten) wel erg karikaturaal neergezet. Het lijkt alsof Simon en zijn vrienden de enige normale mensen zijn, wat dan wel weer goed getroffen is, want de gemiddelde puber wereld is bijzonder vreemd in hun eigen ogen.

3*

Ik kan me best voorstellen dat deze film voor homo's een belangrijke film is. De film ontkracht de gewoonlijke clichés in films, en laat zien dat het ook voor homo's met een begripvolle vriendenkring en familie toch nog moeilijk kan zijn om uit te kast te komen.

Een heerlijke cast trouwens. Nick Robinson is geen grote naam, maar draagt de film zonder probleem. Katherine Langford (13 Reasons Why) en Alexandra Shipp (X-Men en Shaft) vielen ook meteen op. Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Maar vooral het verhaal staat recht overeind en heeft boeiende dialogen. Het resultaat is niet zomaar een 'homo-film', maar wel een ontroerende romantische tienercomedy. En dan nog één van de betere. Een aangename verrassing!

Wie 'Love, Simon' kon smaken, zal waarschijnlijk ook de 'Love, Victor' serie kunnen waarderen. Ik vreesde een flauwe herhaling, maar dat is het alles behalve.

In Love, Simon worden twee type homo's tegenover elkaar gezet: de wat introverte heteroseksueel ogende Simon versus de extraverte verwijfde Ethan. Alsof er tussen die twee uitersten niets bestaat. Simon is het lekkere hapje, de mooiboy, Ethan hebben ze een wat nerdy look aangemeten inclusief fout kapsel, alsof een vrouwelijke homo per definitie lelijk is. De één zit nog in de kast, de ander is er allang en breed uit.

Heel onwaarschijnlijk dat je met zulke ruimdenkende vrienden niet gewoon jezelf kunt of durft te zijn. Uit de kast komen is voor iedere homo lastig uiteraard, zelfs als je uit een warm gezin komt en ruimdenkende vrienden hebt, alleen wordt de ruimdenkendheid hier zó modderdik aangezet dat het gewoon ongeloofwaardig wordt. Ergens halverwege verschijnen Simon en zijn vriendin op een gekostumeerd feestje als John Lennon en Yoko Ono, een andere vriend moet Barack Obama voorstellen. Gelukkig spelen ze nog net niet dat vreselijke 'Imagine' af, misschien nog wel erger dan 'We are the World'.

Imagine there's no people...

Dat zo'n blije, typische Hollywoodfilm als deze (die kasten van huizen, een schande is 't..) belangrijk zou zijn voor de LHBTI-community is mijns inziens echt onzin. Deze film is net zo belangrijk voor homo's als Titanic voor arme mensen. Máár, wordt er dan gezegd, het is van belang dat mensen zich kunnen identificeren. Toen Tofik Dibi van Groen Links nog niet zo heel lang geleden uit de kast kwam stipte hij dat in ieder interview wel weer aan, dat hij zich in zijn jeugd met niemand kon identificeren: "De enige homo's die ik op tv zag waren de flamboyante Elton John en Jos Brink", zo jammerde Bibi. Rolmodellen zijn belangrijk, daar ben ik het volledig mee eens, mensen naar wie je kunt opkijken omdat ze dezelfde taal spreken als jij. Maar een rolmodel hoeft niet ook nog eens van hetzelfde geslacht te zijn, dezelfde huidskleur, geaardheid of hetzelfde kapsel te hebben. Rolmodellen heb je in alle soorten en maten.

Dan is er nog de mysterieuze 'Blue', wat op zich nog een aardig whodunnit-achtig plot oplevert: Wie is 't?/Wie is de homo? (gelukkig voor Simon niet één van die drie lelijke Game of Thrones gasten). Alhoewel aardig, ook weer zo kinderachtig eigenlijk.

Als feelgood vind ik de film overigens wel geslaagd.

Hele goede film, goed acteerwerk en mooi verhaal