Sandome no Satsujin (2017)

Had ergens gelezen dat Koreeda na een aantal persoonlijke films weer eens iets compleet fictiefs wou maken. Volgens mij zijn eerste thriller. Ben benieuwd.

Ja gelukkig, ik ben dat gezapige gedoe helemaal zat.

Vanaf 21 juni 2018 in de bioscoop (Cinéart)

Heden reeds in de (betere) Belgische zalen waaronder Sphinx in Gent.

Fan van Kore-eda na 9 films van hem gezien te hebben. Ook naar deze ben ik erg benieuwd!

Ik was erg benieuwd naar de nieuwe van Kore-eda. Geen typisch familiedrama zoals zijn vorige prenten, hoewel de insteek van Kore-eda ook hier opnieuw aanwezig is met veel aandacht voor de (koele) emoties en (afstandelijke) gevoelens tussen de verschillende personages. Het decor is echter nieuw: een rechtbankdrama waarbij vooral de klemtoon wordt gelegd bij de advocaat van de verdediging die zijn wispelturige cliënt moet behoeden van de doodstraf die hem boven het hoofd hangt.

Het concept van de film gooit de traditionele "who did it-vragen" overboord. Het begin van de film doet niet de minste twijfel rijzen of Mikuma schuldig is of niet. In plaats van in een traditioneel verhaal te starten met vele vragen en uiteindelijk de oplossing of de waarheid draait Kore-eda alles om: hij start met "de waarheid" en eindigt met vele vraagtekens. Een knap en intrigerend uitgangspunt en ik was benieuwd hoe Kore-eda dit ging aanpakken.

Maar binnen de context van de film is dit niet eenvoudig en Kore-eda vergaloppeert zich af en toe. De wispelturige Mikuma wijzigt meermaals zijn verhaal, maar deze nieuwe feiten of bekentenissen sterven weg in het ijle. Ze worden botweg weerlegd door de ene of (simplistisch) aanvaard door de andere, zonder meer, zonder onderzoek, zonder bijkomende ondervragingen enz ... Dit komt de geloofwaardigheid en de kracht van de film niet ten goede. De film komt bij momenten ook erg langdradig over. Desalniettemin bevat de film ook een aantal erg sterke momenten. De ondersteunende pianomuziek was sterk. Ook cinematografisch zit de film goed in elkaar. Sterke dialogen, goede wisselwerking tussen Masaharu Fukuyama en Kôji Yakusho en bovenal fijn camerawerk. Denk bvb aan de laterale cameracompositie met de glazen wand precies in het midden van het scherm waarbij Shigemori aan de ene kant zit en Mikuma aan de andere kant.

Los van het feit dat Kore-eda af en toe de bal misslaat, deed de film me toch nadenken. Wat is de waarheid? Wie bepaalt de waarheid? Kan de waarheid achterhaald worden? Kunnen eigen waarde-oordelen uitgeschakeld worden in de rechtbank bij het beoordelen van een misdrijf? De verdediging van Shigemori alleen al: roofmoord ombuigen tot doodslag met diefstal (van nuance gesproken, maar juridisch gezien een immens verschil) ... De waarheid is slechts een eigen interpretatie van de feiten. Wat mij betreft zweeft The third murder tussen 3,0* en 3,5*, maar omdat ik van een Kore-eda meer verwacht toch een afronding naar beneden met een degelijke 3,0*.

“Niemand hier vertelt de waarheid”, verzucht de dochter van het slachtoffer tegen het einde van de film.

Zwabberend rechtbankdrama dat de beweegredenen van alle betrokkenen bij een moord (de verdediging, de dader, de familie) in het ongewisse laat, in weerwil van de talrijke wendingen in het verhaal. Over wie de dader is kan geen misverstand bestaan, maar twee uur later ben je nog niet veel wijzer dan dat.
Film moet het vooral hebben van het uitstekende acteerwerk. Ik heb het gevoel dat Koreeda zich enigszins vertilt aan dit misdaadmysterie. Intrigerende familiedrama’s zijn volgens mij veel meer zijn pakkie-an.

Kore-eda's Autopsy of Courtroom Filmmaking | THE THIRD MURDER | TIFF 2018 - YouTube

Niet super.

Dat Koreeda voor deze film wat uit z'n comfort zone zou stappen was geen geheim, het is ook niet de eerste keer dat hij zich aan iets nieuws waagt, soms ook met succes. Ik zou The Third Murder alleen niet onder die film scharen.

Een rechtbank drama is doorgaan redelijk narratief, dat komt een beetje met de setting en het verhaal mee. Daartegenover staat dat Koreeda veel beter is met persoonlijk drama in een wat lossere setting. Die twee samenbrengen blijkt lastig te zijn. Enerzijds maakt Koreeda het typische rechtbankgebeuren wel wat interessanter, anderzijds weegt het narratieve op zijn stijl.

Het is allemaal niet vervelend, netjes in beeld gebracht, goed geacteerd, maar door de focus op het narratieve loopt het soms wat traag en kan het zelfs een beetje saai worden, vooral wanneer met vooruit moet met de zaak.

Njah, dit is dan ook weer uit z'n systeem, de volgende staat alweer klaar. Verre van Koreeda's beste film, maar de kwaliteit is wel duidelijk aanwezig. Niet vervelend om een keertje gezien te hebben, maar onder de standaard van z'n andere werk.

3.0*

Schijn bedriegt: in mijn optiek absoluut géén inwisselbaar tussendoortje van Kore-eda. Gaat dat zien.

Koreeda opent met een climax. In de openingsscène zien we hoe Misumi (Kôji Yakusho) met de nacht als getuige een fabriekseigenaar van het leven beroofd. Advocaat Shigemori (Masaharu Fukuyama) hoeft geen enkele moeite te doen om een bekentenis los te weken, maar de grote waarom-vraag is oneindig veel complexer. Misumi benadert zijn motief met een haast psychopatische onverschilligheid – de waarheid van nu is over tien minuten weer gevlogen. Shimegori ziet het met lijdzame ogen aan. Wie niet oppast, verdrinkt in Rashom-onzekerheid (die toespeling ontleen ik aan een ander), waarbij de tot subjectiviteit veroordeelde mens de waarheid uiteindelijk nooit kan kennen.

In postmoderne tijden is niets zo verwarrend als een waarheid waar we niet omheen kunnen, en precies daarmee speelt Koreeda. De Japanner deed dit knap genoeg om ondergetekende de plank in eerste instantie te laten misslaan: na de credits wonnen de vele vragen het met gemak van de antwoorden. Dank voor de gewaardeerde collega die tijdens de nabespreking het beslissende zetje in de juiste richting gaf. The Third Murder verdient zijn sporen dan ook als een bedrieglijk gelaagde film. Ze gaat over de kijker die in de hoeken van het frame naar antwoorden speurt, en daardoor dreigt te missen dat de waarheid in het midden ligt. Dat wij kunnen zien wat zelfs de advocaat – en daarmee het recht zelf – niet ziet.

volledige recensie

De opening is het enige moment waarop dit slaapverwekkende drama tot leven komt: we zien hoe Misumi aan de oevers van een rivier een man doodslaat en diens lichaam verbrandt. Misumi is een recidivist dus dit is zijn tweede moord. Tijdens zijn proces wordt hij verdedigd door Shigemori, de zoon van de rechter die Misumi de vorige keer liet ontsnappen aan de doodstraf. Shigemori Jr probeert zijn zaak zo goed mogelijk voor te bereiden en Misumi praat wel veel, maar zegt weinig, dus tot zijn grote frustratie (en die van de kijker) wordt niemand er niets wijzer van. Stemmige pianomotiefjes en een paar intense scènes willen ons doen geloven dat het allemaal grote betekenis heeft, maar de dialogen zijn even traag als vervelend. De vraag is of Misumi wegens verzachtende omstandigheden aan de doodstraf zal ontsnappen, maar de titel geeft al antwoord op die vraag. Wie een uiltje wil knappen kan dat prima doen bij deze film, wie werkelijk intellectueel uitgedaagd wil worden doet er beter aan achter in de zaal Candycrush te spelen.

Een film die aanvankelijk intrigeert, maar uiteindelijk ontspoort in alle plotwendingen die op een gegeven moment niet meer zijn bij te houden en zelfs gaan irriteren. De film lijkt de kijker vooral te willen voorhouden dat de waarheid vooral is wat anderen ervan maken, niet een bepaald verheffend uitgangspunt. Maar misschien heb ik een diepere laag gemist, dat kan ook. Er wordt aardig geacteerd en de cameravoering is ook prettig, dat zijn voor mij de pluspunten, waardoor deze vage film in zijn geheel toch nog enigszins pruimbaar was.

De film is een goede filosofische meditatie over waarheid of beter: de afwezigheid daarvan in het rechtssysteem. Dat thema doet denken aan de sofisten die opkwamen in de Atheense democratie en die fameus werden bestreden door Socrates en Plato. De filosofen zochten immers de waarheid terwijl de sofisten opleidden om gelijk te krijgen in plaats van gelijk te hebben opdat de burger z’n mannetje kon staan in de democratie en de rechtspraak. Misschien bestaat de waarheid niet of kunnen we haar niet kennen, zo leerden de sofisten; in ieder geval in de democratie en de rechtspraak doet de waarheid er niet meer toe maar gaat het er alleen maar om om de ander te kunnen overtuigen dan wel van zijn overtuiging af te brengen. In een democratie wint simpelweg de mening van de meerderheid dus in wezen zegeviert dan het recht van de sterkste. En de rol van de advocaat in een strafproces is vooral om twijfel te zaaien over wat de aanklager als feiten of waarheid stelt.

De film weet deze thematiek grondig te behandelen door de hele gelaagdheid te laten zien van de waarheid tot wat je gelooft wat de waarheid is tot wat je wilt geloven wat de waarheid is tot wat de verstandigste juridische strategie is. En de gelaagdheid van wat waarheid is, wat een waarachtig perspectief of mening is (zoals in het verhaal van de blinden die een olifant voelen en de ene de slurf voor de olifant en de ander de staart voor de olifant houdt), wat een mogelijke waarachtige mening is en wat een verzinsel of leugen is. De film behandelt ook nog andere filosofische thema’s met betrekking tot het recht zoals de befaamde nature vs. nurture-kwestie (in de jaren ’70 geloofde men dat mensen misdadigers worden onder invloed van omgeving en maatschappij en inmiddels is er een tendens naar de biologie zodat men wel of niet als moordenaar wordt geboren).

De film neemt helaas veel tijd om op gang te komen: het eerste uur is wat saai maar het tweede uur wist me meer te boeien. Dat heeft er mede mee te maken dat je het gevoel krijgt dat stukje bij stukje de waarheid toch nog boven water komt hetgeen uiteraard een illusie blijkt. De film weet zo heel postmodern (maar van de sofisten geleend) de waarheid achter de horizon te laten verdwijnen in de vorm van een strafproces waarin belangen telkens de waarheid ondergeschikt aan het doel maken.

Een ruime 7.

Niet al te boeiende whodunnit, of wellicht beter gezegd didhedoit. Op mysterie-vlak blijft het erg karig terwijl de film daar toch wel in grote mate aandacht aan besteedt. Het weet echter totaal niet te beklijven doordat het rechtbankgebeuren en hetgeen daarmee verband houdt zo belabberd is neergezet, van de verhoren tot het onderzoek buiten de rechtbank. Kwamen nergens ook maar enigszins op mij over als bekwame advocaten, al zal ik mij daar als rechtenstudent wellicht meer van aantrekken dan de gemiddelde kijker. De gesprekken tussen Mikuma en advocaten zijn dan nog het meest interessant, al komt dat uiteindelijk ook niet veel verder dan de verdachte verandert merendeels laconiek van verhaal waar vaak te makkelijk in mee wordt gegaan, waardoor de film geen echte interesse om de man te doorgronden bij me wist op te roepen.

Uiteindelijk heb je een onuitgewerkt mysterie waar je zit te wachten op een ontknoping die maar niet komt - en je diep van binnen eigenlijk het antwoord al op wist. Groot probleem daarbij is de lange speelduur die het verhaal verre van nodig had. Daardoor sleept de film nogal. Enig treffend camerawerk kan dit niet verbloemen.

Zal er waarschijnlijk ook met de verkeerde verwachtingen ingegaan zijn. De film lijkt meer bedoeld als sneer naar de doodstraf en/of het rechtssysteem dan een mysterie(/thriller), en er zal vast een achterliggende boodschap zijn als 'iedereen interpreteert de waarheid op een andere manier' of 'de absolute waarheid bestaat niet/zal men niet te weten komen/doet er niet toe in het rechtssysteem'. Maar dat kan me eerlijk gezegd niet meer boeien als de film zelf zo matig is. Vraag me alleen wel nog af wat die derde moord van de titel is, zou dat de doodstraf van Mikuma zijn die vermoedelijk zal volgen (dat ook kritiek op de doodstraf zou vormen door dat als moord te bestempelen)?

**

Vooral het einde vond ik een duidelijk teken van vernuft. Verder zakte de film wel wat in (toch wat traag) maar wél de moeite waard

Shigemori moet moordenaar Mikuma verdedigen. Omdat Mikuma eerder een moord heeft gepleegd en al heeft bekend hangt hem de doodstraf boven het hoofd. Shigemori graaft echter dieper dan gebruikelijk voor een advocaat en begint te twijfelen over de schuld van zijn cliënt.

The Third Murder is geen detective, maar meer een rechtbank-drama met mystery-aspect. Regisseur Hirokazu Koreeda speelt heel erg met het idee van de schuldvraag en de drang van de kijker om 'de waarheid' te achterhalen. Want draait het in een rechtssysteem eigenlijk wel om de waarheid?

De film weet de kijker meerdere keren te misleiden, net zoals Mikuma Shigemori misleidt. Uiteindelijk blijkt dat de fabriekseigenaar is vermoord omdat hij zijn dochter heeft misbruikt. Mikuma paste zijn verklaring aan zodat de dochter niet voor de rechtszaal haar verhaal zou hoeven doen. Of is dat allemaal nog meer misleiding?

De cinematografie is helemaal in orde en de muziek van Ludovico Einaudi was schitterend. Al met al een sterke Japanse rechtbank-film.

Sterren voor de advocaat en de gevangene.

Misschien slaat de derde moord wel op de moord op de waarheid.

Heeft een reputatie als een mindere Koreeda opgebouwd en in zekere zin kan ik daar wel in mee. Ik ben het voor een deel met Onderhond eens. Het stappen uit zijn comfort zone gaat niet helemaal goed. Koreeda is op zijn best als het verhaal heel losjes met veel sfeerschetsen verteld wordt (of eigenlijk, met weinig narratief) en daar leent deze film zich helemaal niet toe. Daardoor is het een beetje keurig en zelfs een beetje kil soms.

Koreeda gebruikt het verhaal om een filosfische film over de waarheid te maken. De juridische setting is zo'n beetje de minst originele die je daarbij kunt verzinnen, maar tegelijk ook de meest passende. Het ideaal van een gerechtelijke procedure is waarheidsvinding. Maar welke waarheid wil je vinden? De echte, ook als hij je mensbeeld onderuit haalt. En is dat uberhaupt wel mogelijk? Of nemen we genoegen met de "waarheid" die we willen geloven omdat die makkelijker te verwerken is? Soms lijkt de film aan andere filosofische kwesties te raken (lotsbestemming bijvoorbeeld of waar komt het kwaad vandaan), maar die worden eigenlijk nauwelijks uitgewerkt en blijven erg aan de oppervlakte hangen.

Het is even wennen, een Koreeda die een hoofd-film maakt. Hij blijft beter in hart-films. Maar hoewel ik dit zeker niet tot zijn beste films vind behoren was het een stuk boeiender dan verwacht. Ook zeker niet Koreeda's minste.

3.5*

Leuk dat ie het eens over een andere boeg gooit. Sterk geacteerd, fraai in beeld gebracht en mooie muziek. Natuurlijk zou je haast zeggen. Maar het verhaal is wat standaard (en daar leunt het geheel zwaar op) en al 1000 keer gedaan (en ook al zo vaak veel beter) in allerlei series en vele films. Koreeda probeert nog wel zijn familiethema's en een theologisch vraagstuk over waarheid in moderne rechtsstaten te verweven met het mysterie, maar écht geslaagd is dat niet. Wel weer een bovengemiddelde film natuurlijk. Maar helaas de minste van de 12 die ik van hem zag.

Op zichzelf eigenlijk een niet heel bijzonder misdaad-rechtbankverhaaltje maar de typisch serene Koreeda sfeerschepping en uitwerking doen het toch wel goed.

Voorts biedt de film een aantal nogal vergezochte filosofische dialogen en een prachtige score.

Oei, zware tegenvaller. Typisch Koreeda, maar juist zijn stijl gaat tegenvallen in deze film waar de inhoud maar niet wist te boeien. Gen moment raakte ik betrokken bij de hele zaak en die persoon, vooral omdat het geheel nogal gecript aanvoelt. De stijl is weer dat typische kalme, maar veeal in hele saaie grijstinten en veel interieurscènes die nergens bewondering wekken. Nee, dit is echt met afstand het slechtste dat ik ooit heb gezien van Koreeda.1,0*.

Schoenmaker blijf bij uw leest. Koreeda heeft vele fantastische films gemaakt, maar dit is er absoluut geen van, zelfs één van zijn slechtste ooit. Een rommeltje dat mij absoluut niet wist te boeien, zijn beste films blijf ik shoplifters en like father like son vinden....