Umimachi Diary (2015)

Ingehouden en stijfjes waren de eerste woorden die bij het kijken naar de film in me opkwamen. Daarbij mikkend op het gedrag van de personages. Heel gereserveerd en weinig expressief bewegen zij zich in beginsel door de film. Ik werd er niet heel blij van. Een gevoel dat neigt naar verveling begon zich al van mij meester te maken, totdat...

geleidelijk en in mooi contrast met de algehele ingetogenheid van de personages de uitbundige aankleding, waarin veel scènes zich afspelen, steeds luidruchtiger door begint te klinken en de film net op tijd van wat leven begint te voorzien.

Maar voor deze fase in de film nadrukkelijker wordt, moet ik echt even doorbijten. Lastig, want in het begin zorgt die ingehouden emotie ervoor dat ik geen enkel empatische gevoel ontwikkel richting welk personage of welke gebeurtenis dan ook. Pas als de ingehouden emotie door het contrast met de weelderige omgeving tastbaar en visueel wordt, komt de intense beleving die erachter schuilgaat binnen en vindt herkenning plaats. Emotie is daar! De tegenstelling tussen de nederigheid van het personage en de uitbundigheid van zijn omgeving is dan opeens onmiskenbaar aanwezig en komt sterk over. Het stiekeme en bange verlangen van de personages om deelgenoot te zijn van die uitbundigheid is duidelijk en werkt vertederend. Fijne spanningsvelden ontstaan.

Heel bijzonder dat het ondergaan van het ingetogene en van het gereserveerde dat in eerste instantie een navenante kijkbeleving oproept, door toevoeging van wat schoonheid bijna ongemerkt een andere kijkbeleving oplevert. Heel bijzonder dat de getoonzette afstandelijkheid van mij (de kijker) radicaal omslaat bij het bekijken van de weelderigheid van de beelden waarin zich de personages bewegen. Het contrast doet iets met je. Het zet iets in je hoofd in werking.

Zo beleefde ik het althans in mijn persoonlijke interpretatie die natuurlijk geen algemene wetmatigheid inhoudt.

Prachtige aankleding! De decors en landschappen zijn kleurrijk en weelderig. Prachtige plaatjes. De landschappen zijn als schilderijen. Mooi gekaderd en expressief.

De stemmige pianomuziek maakt het af. De finale onderlijning in het samenbrengen van emotie en beeld. Mooi.

Het acteerspel is ook mooi. Althans op momenten. Het hapert hier en daar ook wel wat. Maar als het lukt, lukt het goed. Het onuitgesprokene wordt in die gevallen erg duidelijk uitgebeeld. De emotionele wereld die schuilgaat achter een gebaar of een oogopslag wordt dan opeens helder. Het zit ‘m in de finesse. Indrukwekkend als het lukt. Maar dat is dus niet altijd het geval.

Het verhaal volgt een eenvoudige lijn. Het gaat over alledaagse beslommeringen en kent in die zin weinig verhevenheid of weelderigheid. De film behandelt thema’s die zich in elk ander deel van de wereld hadden kunnen afspelen. Niet heel opzienbarend of heel bijzonder.

Het opzienbare en het bijzondere van de film zit ‘m in andere dingen.

Koreeda komt in zijn eerdere films als 'Maboroshi no Hikari' (1995) en 'Dare mo Shiranai' (2004) sterker uit de hoek. Die zijn rauwer en minder gepolijst. In 'Umimachi Diary' (2015) heeft hij de teugels over zijn cinematografie strak in handen, maar in de kern is het een publieksvriendelijke formulefilm die veilig binnen de lijntjes kleurt. De geschetste tegenstellingen (oud/jong, traditie/moderniteit, liefde/verantwoordelijkheid) liggen er te dik bovenop. De sfeershots rond fraaie landschapstaferelen en exotische ceremonies zijn prachtig geschoten als couleur locale, maar meer is het eigenlijk ook niet. De verhoudingen tussen de personages zijn veelal cutesy en quirky- echte conflicten blijven uit, en als er toch spanning in het verhaal komt slaat het meestal snel dood. Ergens zonde, want de groepsdynamiek tussen drie oudere zussen en hun nieuwe halfzusje, is op zichzelf interessant. Alleen in de shots waarin Koreeda die vier verschillende persoonlijkheden tegelijkertijd op het scherm hun alledaagse dingen laat doen, laat de Japanner doorschemeren wat een meestercineast het is. Had Koreeda deze esthetiek maar radicaler doorgevoerd en was hij niet gezwicht voor de oscar bait van toegankelijkheid.

Een mooie film, maar ik kwam er niet helemaal in en ik vond het niet allemaal even boeiend. Ik vroeg me af waar de film naartoe ging, er zit niet echt een verhaal in, maar dat vind ik tegelijkertijd wel fijn bij deze film. Het stroomt rustig voort en geeft je een kijkje in de levens van de vier zussen. Niet geweldig, wat mij betreft, maar wel goed. 3,5 Ster!

Our little sister is zeker geen slechte film, maar wel de minste die ik toch op heden gezien heb van Koreeda. Uiteraard ligt de lat vrij hoog en verwacht ik wel het één en ander als ik zijn films bekijk. Het is een mooi sereen verhaal van drie zussen die hun halfzus in de armen sluiten. Maar echt ergens naar toeleiden deed het niet.

Allemaal nogal braafjes en strak voorgesteld. Cinematografisch dik ok, maar die kenmerkende rauwheid ontbrak wat. In de plaats kreeg je een ware puurheid binnen de Japanse cultuur. Het halfzusje is een verlegen tiener die haar plaats zoekt binnen haar nieuwe familie. De ene keer ingetogen, de andere keer zeer uitbundig. Het karakteriseert haar sterk uitgewerkt personage. Weinig tot geen conflicten in de film, de broze ouderrelaties ten spijt.

Mooi gekaderd, prachtig decor en passende muziek. Maar het meest boeiende waren de uitstekende acteerprestaties. Het verhaal is eenvoudig, maar mooi in zijn eenvoud, al raakte of boeide het me net iets te weinig.

De inhoudelijke flauwheid en sentimentaliteit van deze film worden voor mij nog benadrukt door de kinderlijk-schoolse regie en vertolkingen...

Mooie film in dat typische heerlijk kabbelend tempo van Koreeda zonder dat het langdradig wordt. Haverwege lijkt de film ineens een dramatische wending te krijgen, maar dat gaat gelukkig al snel naar de achtergrond en Koreeda blijft geïnteresseerd in het leven van de vier meisjes en hun onderlinge verhouding (hoewel het tweede uur wel net iets minder fijn is daardoor). Dat levert geweldige scènes op, vooral als de zusjes wat geïrriteerd over elkaar zijn. In alles voelt dat echt aan. Mooi geacteerd ook waarin elk zusje wel haar eigen persoonlijkheid kan tonen. Ook enkele heerlijk dromerige beelden op de fiets en de lentebloesem aan de bomen en verder enkele fijne beelden van een grootstad. Met zoveel liefheid kan je dit dweperig noemen, maar soms heb ik dit nodig. 4,0*.

Koreeda laat de zen-master in zich naar boven komen.

Our Little Sister is zo’n film die er alles aan doet om zelfs de meest hardnekkige zuurpruimen een warm gevoel te geven. Of het bij iedereen werkt weet ik niet, maar Koreeda doet in ieder geval een verdienstelijke poging.

Kijk, er lopen meer dan genoeg regisseurs rond die ieder conflict op spits drijven. Gelukkig bestaat er ook een select clubje filmmakers dat juist helemaal het tegenovergestelde nastreeft. Koreeda maakt er in Our Little Sister bijna een sport van om alles wat ruikt naar sensatie in de kiem te smoren. Begrijp me niet verkeerd, af en toe wordt er wel eens geruzied. Maar de toon is nooit giftig. Met discussies worden problemen opgelost in plaats van ze te creëren, en dat is toch iets unieks in de filmwereld.

Koreeda gaat zelfs zo ver dat het bijna schattig wordt als de zussen een woordenwisseling hebben. Het lijkt wel een masterclass in Japanse beleefdheid. Je moet er dus wel van houden, ik vond het bij momenten net iets te soft. Maar liever dit dan een tenenkrommend stuk theater waar de borden voortdurend in het rond vliegen.

De film kabbelt rustig voort. Een echt verhaal is er eigenlijk niet en daar kan ik prima mee leven. Want Koreeda levert vooral op visueel vlak grootse cinema af. Ieder shot werd met heel veel zorg ingeblikt. Je zou opnieuw kunnen zeggen dat de film een rauw kantje mist, maar kom, laten we gewoon blij zijn met deze eye candy.

Geen meesterwerk, wel een zeer charmante film. Mooie poster ook (de versie op het strand)! 3.5*

Wholesome feelgoodfilm voor Japanliefhebbers, met vrijwel louter leuke en beschaafde karakters, idyllische plaatjes en lekker eten. Dat komt natuurlijk prettig over, en gelukkig ook nog redelijk geloofwaardig. Het doet me weer eens deugd dat mijn gedachten over de film hierboven in verschillende berichten al weerklank hebben gekregen, dus ik houd het verder kort.

Vooral met deze mooie recensie ben ik het eigenlijk volledig eens. Hoewel 3 sterren dan wel behoorlijk weinig is.

En ook dit viel mij op leuke scène is dat.

Film waar eigenlijk niks in gebeurt en dat kan heel verfrissend zijn.
Het zal wel iets Japans zijn, maar rond alle heikele situaties wordt met een grote boog omheen gepraat. Knikkend gaat iedereen door de film 'ja, ja, we hebben het begrepen.'
Dat levert enerzijds een mooie film op met 4 prachtige zussen om naar te kijken die harmonieus door het leveren sudderen. Zelfs de 'ruzies' zijn niet eens die naam waardig. Mama komt na 15 jaar nog eens even opduiken? Niks aan de hand…
Anderzijds weten we ondertussen dat met Koreeda geen plotgedreven spanningen moeten verwachten, wat maakt dat de film rustig verder kabbelt en het soms wat vlak blijft…
Geen straf oml naar te kijken, maar onvergetelijk kan ik het nu ook weer niet noemen.

Herzien en verhoogd naar 3,5*. Maar ik blijf het minder vinden dan Like Father, Like Son wat misschien zijn meest plotgedreven film is. In deze film gebeurt er eigenlijk niets, maar toch heb ik hem uitgekeken. Daar moet je de kracht ook wel vinden. Soms echt heel mooie scènes begeleid met mooie klanken. Best wel een aparte film en heel zoetsappig, en een kijkje in de Japanse cultuur, maar een film moet voor mij persoonlijk wat meer plotgedreven of spannender zijn.

Umimachi Diary

Mooie film van Koreeda. Op een trage en rustige manier weet hij de wereld van drie zussen neer te zetten die hun jongere halfzus Suzu in huis nemen. Je verwacht ieder moment dat er iets dramatisch gaat gebeuren, maar Koreeda houdt zich in en stelt de relatie tussen de vier zussen centraal.

Ze krijgen te maken met tegenslag en persoonlijke problemen, maar het blijft behapbaar en nergens kiest Koreeda voor vals sentiment of over the top plotontwikkelingen. De regisseur laat zien dat je weinig nodig hebt om een interessante film af te leveren. De laatste scene tussen Sachi en Suzu boven op de berg is een pareltje, en het heeft eigenlijk alles in zich wat Umimachi Diary zo'n sterke film maakt.

En nog weer een prachtige film van Koreeda.

Nadat ik deze laatste twee weken iets te veel matige films had gezien of films die me niet helemaal boeiden, was dit weer heerlijk om te zien. Net zoals An van Naomi Kawase die ik een tijdje terug zag was het hier voor mij erg fijn dat het niet zo plotgedreven was: geen climax met grote gebaren, maar rustig voortkabbelend waarin er tussen de regels door heel veel gebeurde, schitterend in beeld gebracht en hele mooie muziek. Lekker ook dat de film op en top Japans is maar dat ik niet het idee kreeg dat ik heel veel dingen miste - wat wél altijd gebeurde bij de Ringu-films of die paar films die ik van Takashi Miike zag.

Ik heb genoten.

4,5*

Makke vertoning.

Het chocomelkgehalte ligt me te hoog in dit rustig voortkabbelend drama. Het stelt allemaal bitter weinig voor en is zo ontzettend braaf en mak dat het bij momenten slaapverwekkend wordt. De film kietelt mij op geen enkel vlak, hoewel het proper gemaakt is. Geen enkele van de zussen is interessant of doet interessant en dat levert dan ook weinig verrassend een oninteressante film op, meer kan ik er eigenlijk niet van maken.

2

Een van de liefste, zachtaardigste en meest melancholische films die ik heb gezien. Koreeda is in topvorm, en maakt een stijlvol, mooi gefotografeerd portret van vier zussen. Allemaal hebben ze hun specifieke trekken en karakter, maar samen vormen ze een hechte band. Opgegroeid zonder steun van ouders. Het verhaal lijkt simpel, onbeduidend wellicht, maar is in zijn diepste wezen een ode aan het leven. Ik heb de film na drie kijkbeurten in mijn hart gesloten.

Fraai. Mijn baas is erg fan van deze film en zijn omschrijving deed me denken aan de serie The Makanai, ook van Koreeda, wat één van mijn favoriete series is. Nadat hij die serie gezien had, bevestigde hij dat die serie en deze film eenzelfde atmosfeer hebben, maar hij vond deze film toch wat beter. Vanzelfsprekend stond deze film dus ook al lang op mijn kijklijst en nu heb ik hem dan eindelijk ook gezien, zodat ik ook mijn oordeel vormen kan.

Inderdaad eenzelfde sfeer als The Makanai, wat natuurlijk door de regisseur komt, maar ook omdat Yoko Kanno in beide gevallen voor de soundtrack zorgt. Zowel in serie als film weinig conflict, waardoor er een feel good sfeer ontstaat, maar toch voldoende conflict om niet als "te licht" aan te voelen. Toch beviel me de serie wat meer, het is speelser, grappiger, camerawerk is beter (want ook veel recenter gemaakt) en met name een veel grotere focus op koken trekt me wat meer. Toch zijn er hier ook sterke visuele momenten, met name de fietstocht onder de bloeiende kersenbomen is memorabel.

De onderwerpen van film en serie zijn natuurlijk wel volkomen verschillend. Hier dus een kijkje in het leven van drie zussen wiens jongere halfzus bij hen komt wonen. Genoeg aanleiding tot zwaar drama, maar dat blijft dus achterwege. Koreeda lijkt toch telkens het beste in de mens te willen laten zien zonder tot een karikatuur te vervallen en dat is knap. 4*.

Een kleine film. Over kleine mensen. Kampend met de grote vraagstukken die hun respectievelijke levens doorkruisen.

Wat ze gemeen hebben, is het gemis: de versplintering van een jeugd die er geen was – één ouder afwezig, de ander ontoereikend, of ziek. Dat drie zussen er ineens een vierde bij krijgen, leert hen opnieuw kijken naar wat ze van hun levens gemaakt hebben, maar ook naar datgene waar ze niet toe in staat zijn: echt met elkaar spreken, voorbij de brokstukken van hun jeugd. Echt te verbinden, misschien...

In wat een prachtig geschoten film is, laat Kore-eda Hirokazu heel broze portretten zien. Van de ontluikende puber Suzu Asano, die voor het eerst meisje mag zijn, groot mag worden zoals ieder ander. Van verpleegster Sachi Kôda, die finaal kiest voor de connectie die ze heeft en geen nieuwe sprong waagt, hoezeer haar huidige leven ook getekend is door de gemiste kansen van weleer. Van losbol Yoshino Kôda, wier fratsen een compensatie lijken voor haar onvermogen in lange relaties te stappen – confer haar jeugd. En van vreemde eend in de bijt Chika Kôda, een vrouw die als het ware in haar tienerjaren is blijven stilstaan – ook hier een product van haar verleden, vermoedelijk.

Veel grote waarden maakt Kore-eda er evenwel niet aan vuil. Het zijn de gezichten, de luchtige en vooral anekdotisch geïnspireerde dialogen, de zeemzoete soundtrack (waarvoor Mahlers ‘Adagietto’ uit de vijfde symfonie zelfs door de suikermolen werd gehaald, auwtsch!) en de delicate cinematografie die het weefsel van deze vier levens breien, het tot een geheel weven, en tot slot: verbinden.

Allesbehalve wereldschokkende cinema, wel fraai, en bij vlagen hartroerend.

3*