Sweet Virginia (2017)

Klinkt niet slecht

Er zullen vast mensen zijn, die dit fijn moody en origineel vinden gefilmd. Ik moest eigenlijk vrij snel aan John Ford zijn beroemde uitspraak "The main thing about directing is: photograph the people's eyes.”.Dat gaat in deze film op een zulke Epische manier mis, dat het bijna lijkt alsof het erom gedaan is. Tegenlicht, mensen op de rug filmen, te donker. Alles wordt uit de kast getrokken, om te voorkomen dat we de acteurs in de ogen kunnen kijken. Knap stuk werk.

Afgehaakt na 30 min.

Matige film over een moteleigenaar die zonder het weet een moordenaar als gast heeft. Het trage tempo, de sfeervolle beelden en soundtrack zorgen voor een constant licht dreigende sfeer. Het acteerwerk is ook prima. Maar qua inhoud schiet de film toch tekort, en daardoor net geen 3.0 sterren.

Ik heb 'm uitgezeten en dat is een hele prestatie:man man man WAT een trage film,er gebeurd werkelijk niets.het laatste kwartier was nog wel te hachelen maar dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn....1.5 stars.

Ontzettend voorspelbaar en eindigt met een vreselijke anti-climax. Deze film had vanaf minuut 1 veel potentie maar heeft het nergens kunnen waarmaken. Veel afgeraffelde verhaallijntjes, weinig diepte, te snel geswitch continu tussen onafgemaakte scenes. En ondanks het snelle switchen was hij nog tergend langzaam. Jammer.

Vermakelijk op zich wel. De setting kon ik wel inkomen, de sfeer ook. Af en toe wat spanning en versterkt door prima acteerwerk.

Dit had veel beter gekund. Op zich niet verkeerd voor een regenachtige zondagmiddag maar daar blijft het dan ook bij. Ik kan hem net geen voldoende geven.

Redelijke film met simpel verhaal...Wat traag, zodanig traag alsof er niks gebeurt. Ook wat pretentieus.Aparte sfeer in de film, dreigend, maar de film blijft op een kleine drie ster hangen. Er is geen deel, scenes in de film waarvan je zegt "dat zou ik nog wel eens willen zien".
Zeker geen film om nog een keer te zien. O....ik vond baardmans irritant acteren, net gekke Louietje....

Ik vond het een steengoede thriller.

Ik vond 'm dus ook wél goed. Had 'm door al dat slechte commentaar bijna niet gekeken.

Mooie film. Muziek, karakters, beelden en verhaal helemaal prima. Okay, verhaal niet zo verrassend, maar ruim gecompenseerd door de sfeer.

Zwijgzame types staan elkaar anderhalf uur naar het leven in sombere, trage thriller. Veel meer zit er niet achter. En buiten een sterke openingsscene valt er weinig te genieten.

Na het deftige River is dit inderdaad een flink stuk minder voor Jamie Dagg. Een drievoudige moord leidt de lotsbestemmingen van verschillende personages naar elkaar toe. Groot euvel is dat er de hele film verder niet zoveel gebeurt en de personages weinig tot de verbeelding spreken. De regisseur weet qua sfeer echter wel een moderne variant op de film-noir uit zijn mouw te schudden met een sombere sfeer (moest wat aan Blue Ruin denken).Maar tegen het einde was ik toch al bijna ingedommeld.

Geweldige film. Voelbare spanning, hoewel heel traag, blijft je aandacht erbij. Mooie karakters met ieder hun eigen donkere verhaal in een kleine setting. Goede soundtrack ook.

Hier sluit ik me voledig bij aan. Zeker geen slechte film. prima sfeer en acteerwerk maar toch net wat te traag. Saai of vervelend wordt het zeker niet.

2,5*

Vooral sterk in stilistisch opzicht. Het verhaal is in stemmige, tamelijk donkere beelden gevangen en roept zo automatisch een verstikkende en onheilspellende sfeer op. Bijna tweederde deel van de film speelt zich af in de nacht of in de stromende regen. Alles wat zich in die bedrukkende atmosfeer voordoet krijgt meteen een dreigende lading. Zelfs onschuldige interacties hebben dat effect. Allerhande onstuimige krachten zijn in deze atmosfeer voelbaar aanwezig. Er hangt gedonder in de lucht. Zoveel is meteen duidelijk. Personages en toeschouwer zitten de hele film te wachten op een chaotische explosie van al die energieën.
Die explosie komt er ook, maar die is enigszins teleurstellend. Voor het zover is zijn er al wat handig geplaatste kleinere explosies die het verhaal hier en daar ontdoen van teveel somberheid en aldus de film iets beter verteerbaar maken. Eerlijk gezegd is het kijken naar een film vol deprimerende beelden hoe mooi geschoten ook, een neerslachtig makende bezigheid. Een beetje actie, een beetje verandering van spijs is op momenten erg welkom. Die actie is er dus wel maar met mate.
De film is dan ook geen actiefilm. De spanningsopbouw vindt plaats door de focus te leggen op de personages. Hun banale dialogen, die eigenlijk allemaal onuitgesproken confrontaties inhouden, veroorzaken onderhuidse spanningen. Hetzelfde geldt voor hun blikken en hun gebaren. De film zoomt in op acties en reacties die de personages bij elkaar uitlokken. Een verhaal vol psychologische steekspelletjes. Harde bloedige confrontaties zijn er weinig.
Weliswaar is het verhaal niet erg origineel en bij tijd en wijle zelfs erg slepend, toch intrigeert de film. Behalve de mooie cinematografie is de acterende cast daarvoor verantwoordelijk. Sterk acteerwerk. Vooral Christopher Abbott is in zijn rol als psychopathische killer een genot om naar te kijken.
Intrigerende film dus. Toch heeft de film genoeg zwaktes. Zo ontbeert de film diepgang. De personages zijn interessant maar breken nooit door de eerste kennismakende laag heen. Ze blijven onpersoonlijk en afstandelijk. Heel opvallend is ook (Biosguru noemde het ook al) dat de personages een film lang nooit in de camera kijken. Erg vreemd en naarmate de film vordert, word je er door afgeleid. Dat gaat ten koste van het kijkplezier. Het wordt op een bepaald moment zelfs lichtelijk irritant. Blijkbaar is het niet geoorloofd om een band met een personage te ontwikkelen. Een eigenaardige intentie, maar het werkt wel en is vervelend.
Verder kun je nog opmerken dat de explosie waarmee de film eindigt weinig spectaculair is. Het is in ieder geval niet de verlossende knaller waar je na meer dan anderhalf uur intrigerende somberheid recht op hebt en dat steekt.

Sweet Virginia van Jamie M. Dagg zit ongeveer in dezelfde hoek als Trey Edward Shults, Josh Mond, Sean Durkin, Brady Corbet, Antonio Campos, Josh Mond en Nicolas Pesce. Duistere (genre)films rondom beschadigde en gefrustreerde mensen met meestal niet hele positieve wereldbeelden. Geregeld lopen ze rond op zoek naar drijfveren en de betekenis van het leven. De hoofdpersonen hebben of maken met iedereen en alles ruzie. De sleutelscènes zitten meestal verstopt - zoals nu met de radio in de auto - en echt zelden zijn de films bevredigend. Je komt er namelijk niet echt met een positief of een goed gevoel uit.

Jon Bernthal is overigens een kameleon van een acteur. Waar die ook in speelt ik herken hem nooit.

O ja, deze moet ik ook nog kijken. Dol op dit soort films.

Waarom dat Sam die kut van kamer 128 niet teruggepakt heeft snap ik niet.

Waarom moest Mitchell dood?

Was Sam nu met Bern of ging hij daarmee vreemd?

Wat was dat ene stuk flashback “How long are you fucking with him” ?

Rare film...

Leuk! Weinig mis met deze tweede film van Jamie Dagg. Als ik al een echt minpunt kan bedenken is dat er wel meer van dit soort films zijn, maar dat kun je van de meeste genre-films wel zeggen. Uitvoering is prima, stijlvol en eigenzinnig genoeg.

Deze mening deel ik helemaal. Wat een slome film. Er gebeurd zo goed wel niets, een flut verhaal, totaal geen spanning, een zenuwslopend deuntje die helemaal niet past bij de film en niets toe voegt. Gewoonweg een sjomp van een film. 1.0