Green Room (2015)

Lekker wegkijkertje.

Matig.

Verhaaltje van niks, geen diepgang in de personages.
Ondanks de korte duur, voelde de film lang aan.
Hoop onzinnig gedoe om de band de schuld van de dode vrouw in hun schoenen te schuiven.
Paar goede kills, that's it.

eerste gedeelte vond ik toch wel behoorlijk spannend, maar op een gegeven moment begreep i ter eigenlijk niet veel van waarom het allemaal " zo moest" .

De rode veters, waarom moest het allemaal precies op die manier e.c.t.

Toen haalde ik ineens ok personen door elkaar, wie hoorde nou bij wie .

En toen was voor mij eigenlijk ook de spanning uit de film.

De reden van al die poespas, en waarom het allemaal zo opgelost moest worden ( en hoe begreep ik ook niet eens)?

ieder geval wel een goede cast.

Hoe kan dit nou een horror zijn? Prima film verder.

Waarom is het geen horror? Situatie waar ze in verzeild raken is een aardige nachtmerrie lijkt me.

Maar goed, genre aanduiding boeit me uiteindelijk ook niet zo want ik vond dit één van de meest intense films van de laatste paar jaren en heb geweldig genoten van de herziening afgelopen weekend.

Hier had ik meer van verwacht door de cultstatus. Het uitgangspunt van een punkband die vast komt te zitten in de kleedkamer van een rechts-extremistische organisatie, is briljant gevonden. Maar 'Green Room' (2015) lijkt niet helemaal duidelijk te hebben of het een maatschappijkritische boodschap wil brengen of exploitatief pulpvermaak, of dat het een subtiele psychologische thriller is. De groezelige kleurtjes en het hectische camerawerk beloven een zekere mate van realisme, terwijl de beklemmende spanning in die ene ruimte te snel wordt opgeblazen met overdreven geweld.Het stoorde me ook dat de neonazi's compleet inwisselbaar zijn met eender welke criminele organisatie. Er wordt nauwelijks aangesneden dat specifieke groepen mensen te maken krijgen met racistisch geweld, maar de nazi-insteek vormt louter een gemakzuchtige aanleiding voor excessief en gratuit geweld. Het is ook merkwaardig om juist in deze film een karakteracteur als Patrick Stewart tegen te komen. Op zichzelf zet hij een aardige rol neer als de calculerende rotzak neer die zijn ondergeschikten afstraft of ze een wortel voorhoudt. Maar in een productie die meestentijds hyperrealisme uitstraalt past geen archetypische slechterik.

Matige fim.

Het had misschien wat geweest als de leden van de punkband er ook als punkbandleden hadden uitgezien. Nu zijn het een stel bange pubertjes uit een random matig schoolbandje. Ze komen totaal niet over als muzikanten en al helemaal niet als unkers. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de neo-nazis.

Ik dacht dus ook dat dit een enorm muzikale film zou zijn, maar dat is het helemaal niet.

Ach, hoe moet een punkband er uit zien dan. Hanekam en piercings? Dead Kennedys zagen er ook niet echt als punkers uit, en er zijn wel meer bands die op het oog misschien wat weghebben van een schoolbandje. Het gaat er om wat er op het podium gebeurt natuurlijk. Vond dit eigenlijk wel een bovengemiddeld filmpje, keek prima weg.

Gemiddeld filmpje,niet echt goed en niet slecht.....2.5 stars.

Green Day, Green Goom? Ach whatever... Green room open sterk met een stel gasten in een busje op tournee door de States. De punk scene en de podia waarop ze spelen worden treffend getypeerd. Ik heb inmiddels genoeg Amerikaanse muzikanten gesproken om te weten dat een tour door de V.S niet valt te vergelijken met een tour door het gesubsidieerde clubcircuit in de Lage landen. Die gasten zijn echt dolblij met een fatsoenlijke P.A en een warme maaltijd waar groente in zit. Maar goed, het begin is prima, lekker sfeertje, leuke gasten, kom maar door met die punkband! Maar ik kreeg argwaan toen er een punkplaat werd opgezet en na precies één toon (1 nanoseconde in punktijd) de volgende scene kwam. Het gaat dus helemaal niet om punk of hardcore... beter dat ik de film toen had uitgezet. Alhoewel de scene waarin de band een optreedt voor een groep alt-right skinheads zowel grappig als spannend is. De band trapt af met een nummer van the Dead Kennedy's - Nazi punks fuck off - en spuugt de tekst in het smoelwerk van de skins. Daarna echter gaat het bergafwaarts en zit je uiteindelijk gewoon naar een rare slachtpartij te kijken. Iets met een meisje ofzo. Boeien! I'm so bored (The Damned)

Dan is zo’n beetje een derde van alle films een horror, en sowieso zo’n beetje alle thrillers en actiefilms?

Horror genre moet ik echt ‘Scares the shit out of you’ zijn. Deze film is spannend (thriller) maar heeft werkelijk geen 1 moment waarop je niet durft te kijken of enigszins schrikt. Is ook niet erg, maar daarom absoluut geen horror wat mij betreft.

Wat een slechte film. Geen verhaal, geen inhoud en slecht acteer werk. Had beter verwacht !

Ráááááre film. Er hangt een constante sfeer van dreiging die me best onder de huid ging zitten, maar wat er daadwerkelijk gebeurt is niet zo bijzonder. Fijne rollen van de acteurs die de nazi's spelen omdat ze met kleine gebaren vrij veel kunnen bereiken - zeker en vooral Patrick Stewart. Het verhaal raakt voor mij soms kant noch wal, maar ik ben heel benieuwd in hoeverre dat aan mij ligt. Niet de film die ik had gehoopt.

2,5*

Kat en muis met een ruwe verpakking. De film oogt wel wat belovend als een indie horror met een punkband die van gig naar gig leeft. Het is weer eens iets anders dan zuipende tieners in een bos of toeristen in een Oostblokland. Het is in het begin nog wel ietwat spannend, omdat de film alle kanten uit kan. Maar uiteindelijk is het een gekend kat- en muisspel. Een mix tussen de slasherfilms, Assault on Precinct 13 en The Strangers. Maar de spanning zelf blijft helaas uit en de personages zijn al vergeten als ze wegvallen. Op zich wel leuk om een keer te zien, de aankleding is niet slecht. Maar de inhoud laat te wensen over.

Vanwaar komt in godsnaam dat gemiddelde van 7,0 op imdb vandaan? Wat moet hier nu zo bijzonder aan zijn? Een kat-en muisspel tussen een punkband en een groepje nazi's. Klinkt best stoer maar de uitwerking is wel wat anders. Die nazi's waren eigenlijk maar een bende watjes. De spanning was ver te zoeken, het geweld was veelal of screen of donker gefilmd. Allemaal vrij standaard veilige en brave meuk volgens het ondertussen al uitgemolken en tig keer heruitgevonden less is more principe. Geeuw, geeuw en nog eens geeuw. Patrick Stewart leek me ook een serieuze miscast.

“Now Gentlemen and Ladies. Whatever you saw or did... Is no longer my concern. But let's be clear... this won't end well.”

Zeer leuke en vooral vermakelijke horror film die nergens te lang duurt, eigenlijk precies zoals ik het graag zie. ‘Green Room’ stond al enige tijd bij mij op de lijst maar ik ben er zelf nooit aan toe gekomen deze film aan te zetten, tot ik zag dat hij op Netflix staat dus toen eigenlijk maar gelijk de kans gegeven. Ik heb me wel degelijk vermaakt, een metalhead opschepen met ‘punk’ muziek werkt wel, en het thema kon mij ook wel vermaken. Daarbij de sfeer die er hing speelde een leuke rol en ik vond het qua horror ook best leuk.

De film opende leuk. Met een soort introductie naar de band waar de film om draait. En natuurlijk het punk-rock wat de jongeren spelen wat eigenlijk hedendaags niet zo populair meer is. Met een paar leuke referenties naar onder andere bands als ‘The Misfits’ en ‘Cro-Mags’ en uiteraard vervolgend op een klein ‘concertje’ van hun eigen band ‘Ain’t Right’ (volgens mij hete die zo). Maar aangezien het zo’n downgrading muziek genre is, is het hedendaags wel moeilijker om als punk bandje echt hoger op te komen en ook deze jongeren merken dit. Hun ‘tour’ draait negatief en ze moeten plekken vinden waar deze muziek nog erg leeft (neem grotere steden). Ze worden daarom geboekt om te spelen bij een neo-nazi groepering ergens in het bos, en deze staan nog erg open voor de ruige muziekwereld (ik ook, al ben ik geen neo-nazi).

Eenmaal aangekomen bij de club hangt er geen prettige sfeer, vrij duister allemaal. De swastika’s vliegen je gelukkig niet om de oren maar deze zijn weldegelijk aanwezig. Een leuke pluspunt omdat sommige films met neo-nazi’s vele swastika’s gebruiken wat het minder aantrekkelijk weet te maken. En wanneer ze dan mogen spelen heb ik me kapot gelachen, de band kiest er voor om de cover ‘Nazi Punks Fuck Off’ te spelen van de Amerikaanse punkband ‘Dead Kennedys’. Een plaat die is gebruikt om het neo-nazisme tegen te gaan die in de punk wereld erg populair was. Ik kon me er met het hoofd niet bij waarom ze dit zouden willen spelen tijdens zo’n optreden bij neo-nazi’s, ik heb me echt vermaakt hiermee.

Daarna doet één van de leden een schokkende ontdekking dat er iemand vermoord is in de kleedkamer waar ze op een vage wijze ook niet in mochten. De dame uit de groep was namelijk haar telefoon vergeten en die wouden ze pakken. Hier na ontstaat de toch wel leuke kat en muisspel tussen de nazi’s en het bandje met de nodige doden die eigenlijk in korte tijdsbestek om je oren vliegen, en op vrij leuke en brute wijze gebeurde dit. Zo werd er in de arm gehakt toen Pat het geweer terug wou geven, erg vet hoe je de hand er nog aan zag bungelen die was die bijna kwijt. En de andere werd weer neergeschoten, eentje werd er aangepakt door een hond en vol in de keel gebeten, volgens mij waren er zelfs twee die door de honden werden gegrepen. Dit vond ik wel prima om te zien en zo sleept de film je er makkelijk door de film.

Het duurt nergens te lang, met zo’n anderhalf uur op de teller is de film zo voorbij. Daarnaast deed de cast het leuk en vond ik het erg tof om te volgen. Ik snap persoonlijk de zeven op IMDb wel want dat ga ik de film ook zelf geven, het is nergens hoogstaand maar een prima weg kijker die me toch meegevallen is. Het kat en muisspel kon soms wat beter, al vond ik het gewoon leuk om naar te kijken. Het einde viel dan best tegen, de film word gauw afgekapt en daar moesten we het mee doen. Jammer.

3.5*

Nazigespuis

Aardige, rauwe horror, die zo nu en dan behoorlijk expliciet in zijn geweld is. Wat met name positief opvalt is het sterke spel van Stewart en het natuurlijke sfeertje die een realistische feeling aan het geheel afgeeft. De setup komt over alsof deze in het dagelijkse leven daadwerkelijk op deze manier plaats zou kunnen vinden. Een realistische weergave van een punk/rock underground scene (waar ik overigens niet in thuis ben, maar ik geloof meteen dat het er op deze manier aan toe gaat), en een ongelukkige samenloop van omstandigheden waardoor deze groep muzikanten betrokken raakt bij een misdaad.

Het slot, wat nog net niet over de top gaat, en het nazigemeenschap gegeven waren dan weer minpunten. Deze laatste met name omdat dit er enkel ingestopt lijkt om het geweld van de groep te rechtvaardigen zonder dat er verder op de leefstijl van de gemeenschap wordt ingezoomd. Met de min- en pluspunten tegen elkaar afgestreept blijft er een aardige film overeind die mij met momenten de rillingen over de rug liet lopen. Je zou er zelf namelijk maar in terecht komen..

3,0*

Lekker rauw filmpje, waarbij een punkband na een gig, in een in naaldbossen afgelegen neonazi bar, ooggetuige is van iets wat zij niet mochten zien. Er ontstaat een geweldig kat en muis spel tussen de punks en de nazipunks welk Jeremy Saulnier bijzonder innovatief ensceneert. Binnen de mise-en-scène is er namelijk goed nagedacht over hoe de karakters in relatie staan tot de mogelijkheden die verbonden zijn aan objecten en ruimten. Door de focus op deze relaties overtuigen de plotontwikkelingen en de menselijke handelingen alsof je er zelf bij bent.

Een zenuwslopende atmosferische trip vol met textuur.

is het overgrote deel van de punkers dat dan ook niet, onzeker. Ze hadden natuurlijk wel de juiste kledij aan en wat betreft de neo-nazi's, wordt er vaak ook graag een sterio beeld naar voren gebracht, vond het dan ook juist verfrissend dat dit hier niet of minder het geval was.

Nog eens opnieuw bekeken. Hij stond op 3 sterren. Ik doe er een halfje bij maar ik hoopte op meer. Ik denk dat het verhalend gewoon te zwak is, maar het is ook onnodig complex gemaakt voor een vrij zwak en eenvoudig verhaaltje. Daarnaast meende ik me te herinneren dat het geluid en cinematografie topniveau was, maar eigenlijk valt dat best wel mee, zeker omdat er niet zoveel gedaan wordt met het muziekelement. Er zat hier veel meer in, maar het komt er gewoon niet echt uit. Niet slecht maar echt een gemiste kans. Als alle remmen losgelaten werden en er meer sfeerschepping was, had hier een topper ingezeten. Doodzonde!

Niet echt goed en niet echt slecht, leuk om een keer gezien te hebben.

Aardige film. Heerlijke muziek, maar wel een beetje een traag verhaal.

Green Room een filmpje wat vrij aardig begint maar net zo snel in elkaar zakt en uiteindelijk gruwelijk saai is. Het is allemaal vrij degelijk dus daar kan je weinig van zeggen maar het is gewoon te standaard dus saai mijns inziens.

Als je ff scrollt doorheen de comments, toch zeer uiteenlopende meningen. Blijft me verbazen, dat men dit rauwe, harde horror vindt Ik heb daar dus totaal niks van ervaren...ik sluit me dan ook volledig aan bij de groep, die dit slappe, nietszeggende meuk vind. Ook zeggen scores zeker niet alles en al helemaal niet als het om 'critici' gaat, daar zit ik vaak ver vandaan met m'n mening

"Green Room" (mijn eerste film weer na mijn vakantie in Frankrijk) staat betitelt als een Horror / Thriller film, maar Horror is eigenlijk niet van toepassing (vanwege het aanwezige gore zal men wel Horror hebben toegevoegd). "Green Room" is vooral een Thriller film en dat met anderhalf uur psychologische spanning, geweld, actie en veel punk- en metalmuziek.

De vierkoppige Punkband "Ain't Rights", bestaande uit zanger Tiger (Callum Turner), gitarist Pat (Anton Yelchin), bassiste Sam (Alia Shawkat) en drummer Reece (Joe Cole), is op tournee in het noordwesten van Amerika en wordt geboekt door een clubhuis voor neonazi's, in een bos nabij Portland. Het optreden verloopt tot hun eigen verbazing verrassend goed, tot ze na afloop in hun kleedkamer per toeval getuige zijn van een moord op een vrouw, te weten Emily (Taylor Tunes), en de stamgasten hun vriendelijk doch dringend verzoeken om in de kleedkamer te blijven tot de politie er is. Als die ooit zal komen. Wat volgt is een ijzingwekkende spanning tussen de band, het meisje Amber (Imogen Poots) en de neonazi Big Justin (Eric Edelstein) in de kleedkamer en de onbetrouwbare neonazi's, onder leiding van Darcy (Patrick Stewart), aan de andere kant van de deur, waarin elke keuze van levensbelang kan zijn.

Hoewel ik er eigenlijk meer van verwacht had, is "Green Room" best een aardige ijzingwekkende Thriller film, die alleen al de moeite waard is vanwege Patrick Stewart, die dit keer eens niet de bedachtzame held speelt, maar de meedogenloze aanvoerder, te weten Darcy, van de neonazi’s. Het verhaal dat "Green Room" vertelt klinkt eigenlijk behoorlijk simplistisch, en dat is het ook. De film gaat immers gewoon over één of andere Punkband die plots middenin een vreselijke moord belandt. Ongelooflijk saai zou je kunnen denken, maar niets is minder waar.

Het eerste deel van de film gaat over de bandpersonages, hun gevoelens en de frustrerende onwetendheid. Niemand weet immers wat er gaat gebeuren, ook als kijker tast je voortdurend in het duister. In dit deel bouwt regisseur Jeremy Saulnier perfect zijn personages op en wordt het verhaal ook steeds beter, om dan uiteindelijk uit te monden in een lange maar erg tevreden stellende finale. "Green Room" wordt uiteindelijk een hemels kat-en-muisspel waarbij beide kanten nu eens muis zijn en dan weer kat.

Een groot pluspunt van "Green Room" is dat het met de sfeer (wordt ook steeds grimmiger en brutaler naarmate de film vordert) wel goed zit. Van meet af aan voel je als kijker dat er iets vreselijks op de loer ligt, maar je weet helemaal niet wat. "Green Room" neemt in het eerste deel dus voldoende tijd om interessante personages te creëren. Ook dat komt het geheel alleen maar ten goede. Op geen enkel moment kijk je naar lege en platte personages. Dat komt natuurlijk ook omdat de film boordevol schitterende acteurs zit. Zo wordt de hoofdrol van Pat gespeeld door de nog niet zo lang overleden Anton Yelchin (hij was een veelbelovend talent) en verder zien we Imogen Poots als Amber en de al eerder genoemde Patrick Stewart als de kille, controlerende en donkere Darcy. Darcy’s troepen mochten er ook zijn en het zijn echt geen mannen waarmee je het aan de stok wilt krijgen. Onder hen zien we onder meer Macon Blair als Gabe, Mark Webber als Daniel en Eric Edelstein als Big Justin als Darcy’s voetsoldaten.

De spanning zit er goed in, hoe red je jezelf namelijk uit zo’n uitzichtloze situatie?, en "Green Room" bevat ook best veel gore (o.a. met betrekking op een arm en gezicht) en daarbij zijn alle middelen, zoals messen, bijlen, shotguns en zelfs aanvalshonden, goed om de punks en neonazi's uit te schakelen. Gewelddadig is "Green Room" zeker, al wordt dit niet over de top in beeld gebracht (je ziet wel enkele bloederige scènes). Sterker nog, wanneer het geweld eenmaal begint, zien we in een effectief geschoten scène de daad niet, alleen het resultaat. En het resultaat is niet bepaald prettig om te zien, en dan doel ik op een zwaar gewonde arm waarop ingehakt is, maar de scène zelf is wel sterk. Het is ook leuk om te zien dat de Punkband "Ain't Rights" veel strijd levert tegen de neonazi's en met name Pat, Sam en Amber (die wel niet deel uitmaakt van de Punkband) bieden stevig weerwerk.

De aankomst van de Punkband "Ain't Rights" in het clubhuis was ook leuk en zeker als men hun optreden begint met het veel gecoverde nummer "Nazi Punks Fuck Off" van de Amerikaanse punkband "Dead Kennedys". Dat nummer werd natuurlijk niet gewaardeerd door de neonazi's Sowieso valt er in "Green Room" veel muziek te horen en als je een fan bent van punk- en metalmuziek, dan kom je behoorlijk aan je trekken en hoor je o.a. muziek van de bands Slayer ("War Ensemble"), Obituary ("Paralyzed With Fear") en Napalm Death ("Suffer The Children"). De bandleden van de Punkband "Ain't Rights" verwijzen tijdens een interview in het begin van de film o.a. naar de hardcorepunkbands "‘The Misfits" en "Cro-Mags", maar van hun krijg je echter geen muziek te horen.

De muziek staat overigens voornamelijk ten dienste van de spanningsopbouw, of het nu gaat om de achtergrondmuziek of wanneer de Punkband "Ain't Rights" het publiek ophitst. Niet enkel de muziek is lekker duister, maar ook de manier waarop regisseur Jeremy Saulnier het groezelige clubhuis (die ook een drugslab bevat) van de neonazi's in beeld brengt. Met weinig belichting, desoriënterende shots en indringende close-ups probeert hij de waanzin van dit alles te vatten.

Ondanks dat ik meer verwacht had van "Green Room", heb ik me er wel goed mee vermaakt en de film duurt met circa 90 minuten ook niet lang. "Green Room" is gewoon een goede Thriller film met sterke rollen van Anton Yelchin en Patrick Stewart. Naast de vuige en donkere sfeer, draait het plot om dilemma’s, nihilisme en overleven en dat met veel punk- en metalmuziek en sterke visuele effecten.