The Fog (1980)

Fijne Carpenter. The Fog is verre van zijn beste werk, maar wat ik ook al bij Prince of Darkness zei: Zelfs een mindere Carpenter is en blijft een Carpenter. Hij maakte deze film tussen zijn grote horrormeesterwerken Halloween en The Thing in en The Fog voelt ook een beetje als zo'n tussendoortje; een sympathieke horror die het vooral moet hebben van de sfeer en het mysterie. De locatie is een stadje waar nooit iets gebeurd en een tijdje lijkt dat in de film ook zo te zijn. Oké, de bevolking heeft op een avond last van wat kleine onverklaarbare zaken, maar verder is het vooral kijken naar de dagelijkse perikelen van de inwoners, vertolkt door een hoop bekende gezichten uit ander werk van Carpenter als ouwe snoepkont Tom Atkins, Charles Cyphers, Adrienne Barbeau, Buck Flower en Jamie Lee Curtis (en met een rol van haar moeder Janet Leigh, hoewel ze opvallend genoeg geen scène delen).

Er gebeurt vrij weinig in The Fog, dus als de personages of sfeer je niet grijpen of boeien, heb je er niet zoveel aan. Het is maar een klein, eenvoudig verhaal, ik vind het dan ook niet verrassend om te lezen dat de eerste cut van de film te kort bleek, de film voelt hier en daar vrij gerekt en zit alsnog ‘slechts’ op 83 minuten qua speelduur. Rond de climax komt er meer actie, maar alsnog houdt Carpenter het tempo vrij laag. De geestverschijningen zijn nog trager dan een zombie van Romero en ze doen eigenlijk ook niet echt iets. Had wel iets toffers ingezeten, zou je denken. Maar anderzijds; het leger in de kerk - met make-up artiest Rob Bottin als de leider - levert wel een paar machtig mooie plaatjes op.

3,5 sterren.

Mwaaa... niet zo mijn ding.

Een uur waarin bijna niets gebeurt om vervolgens redelijk spannend te worden.

De muziek heeft de grootste inbreng in die spanning, een trademark natuurlijk voor de Carpanter liefhebber. Menig maal er aan begonnen en niet kunnen uitzitten, gisteren mijzelf gedwongen deze klassieker uit te gaan zien.

Maar wederom is het mij duidelijk dat ik geen fan ben van de oudere horror. Veelal door het acteerwerk die ik in menig oude horrorfilm als zwak bestempel. Hier valt dat nog mee maar mis toch echte angst uitgebeeld door de acteurs. Misschien is het script ook wel iets te zwak.

Ach een geestenfilm, we hebben het allemaal wel gezien in de afgelopen decennia.

Carpenter heeft hele mooie dingen gedaan, middelmatige en slechte in mijn ogen. Deze blijft haken op middelmatig, vooral door het slappe einde.

Wel mijn ding, mooi gebrachte film . Mijn vriendin keek een klein stukje, zag Jamie Lee en zei meteen zeker een horror film. Er zaten inderdaad wel een paar schrikmomenten in, maar echt eng is deze niet.

Kan het einde ook wel verdragen, want dat had ik ook verwacht.

Sfeervolle horror van Carpenter, eigenlijk zoals altijd bij hem . Niet z'n beste maar toch een fijne film

First Look at new 4K Restoration of The Fog

StudioCanal vs. Shout! Factory

Hoezo verschil? Kunnen we weer gaan vervangen.

John Carpenter is een minimalistische regisseur. The Fog is een minimalistische film. Een film die met weinig middelen grootse horroreffecten sorteert.

In dat kader wordt in de film niet veel verklaard. Behalve een oude visser die gezeten op het strand bij een kampvuur met raspende stem een aantal kinderen een spookverhaal vertelt over een vloek en een opkomende mist, wordt er bijna niets over de herkomst van het kwaad gezegd. Alleen het hoogstnodige. En dat is goed. Zo blijft het duister lang ongrijpbaar en blijft de vreemde mist zijn mysterieuze intensiteit houden. Lovecraft ten top.

Zoals we van Carpenter gewend zijn, staat de sfeer weer als een huis. De score heeft daarin een belangrijke bijdrage. Fijngevoelige synthesizerklanken gecomponeerd door Carpenter zelve, accentueren de verstikkende en spookachtige atmosfeer. Als de mist onder begeleiding van de sinistere muzikale klanken de straten van het slaperige vissersplaatsje Antonio Bay binnensluipt, voelt dat op een fijne manier erg ongemakkelijk en benauwend.

In deze film geen grootse effecten. Geen voor de hand liggende jump scares. Geen rumoer. Geen geweld. Geen bloederige uithalen. Dat is allemaal niet nodig. Het opwekken van het horrorgevoel gebeurt met suggestie, met subtiliteit, met gevoel en met sfeer.

Carpenter is zoals de oude visser in het begin van de film. De visser die aan een stel kinderen een spookverhaal vertelt, waar de kinderen nog vele nachten lang erg onrustig van zullen slapen. Carpenter doet hetzelfde. Hij vertelt een beeldverhaal aan de kijker. En de kijker kan zich niet ontrekken aan de suggestieve en sfeervolle kracht die in de beelden ligt. De beelden zijn voer voor vele onrustige nachten.

The Fog is hoogwaardige horror. In plaats van excessief effect op excessief effect te stapelen, vertelt Carpenter een spookverhaal dat hij heel subtiel uitbouwt tot een duistere en angstaanjagende horrorbelevenis.

Fantastisch.

Fantastische mooi in beeld gebrachte film. Sommige shots deden me denken aan (schilderijen van) Edward Hopper. All American town. In dit universum komt het kwaad binnenvallen. Het openingsbeeld van een bengelende zakhorloge op voorgrond en kinderen 's nachts op een strand met kampvuur zorgt al meteen voor de juiste setting. De sfeer is gezet, een spookverhaal maar bij Carpenter steeds met zorg en kunde in opbouw. Die sequentie in het begin waarin allerlei bizarre dingen gebeuren tussen middernacht en 01.00 h ... Cinema op zijn best. Suggestief en mysterieus ipv dolle actie en geweld. En dan nog dit : Heerlijk relaxed die 'The midnight hour' met die smooth jazzy tunes uit de radio van KBO, die sensuele zachte stem van Adrienne 'Ahoy matie' Barbeau (waarom, in godsnaam waarom cast niemand haar nog in een bioscoopfilm ?), die donkere verlaten straten, mensen staan klaar om te gaan slapen, krekels die tjirpen ... Carpenter als de chroniqueur van the American way of life.

Spannende film en beter dan ik me hem herinnerde. Een oud scheepmansverhaal komt precies honderd jaar na datum tot leven. De geesten van verdronken schippers meren, gehuld in een dikke mist, aan in het haventje Antonio Bay om wraak te nemen op een gebeurtenis die er toen heeft plaatsgevonden. The Fog is een meesterwerk in het scheppen van sfeer, iets waar Carpenter in uitblinkt : die mist-effecten zijn knap gedaan en versterken de spanning samen met zijn vertrouwde synthesizer werk. De film is een feest voor het oog en zowel Adrienne Barbeau (zijn toenmalige echtgenote) en Jamie Lee Curtis waren in die periode vaste waarden in Carpenter's films.

De slipper van Carpenter.

Hij heeft enkele heel aardige films, maar ook een paar slippertjes. Deze is echter wel de meest matige, ondanks dat het allemaal ook niet heel vreselijk was. Maar waar voorheen Vampires nog de minste Carpenter was voor mij, is dit net een stapje terug.

Maar visueel is het wel net wat beter dan de gemiddelde Carpenter film. Er is duidelijk nog meer aandacht naar het visuele niveau gegaan dan het horrorgedeelte van de film. Dat levert enkele degelijke beelden op, maar kunnen de onvermijdelde onvoldoende niet voorkomen.

De loop van het verhaal is ook uitermate saai. Als er iets is wat Carpenter niet volledig onder de knie heeft, is het spanningsopbouw. Al zijn films delen eigenlijk dezelfde, lompe uitstraling en die voorkomt enige knappe en goede spanningsopbouw.

Bovendien is het simpelweg saai. Het gevaar heeft nooit echt een dreiging en de uiteindelijke dreiging is vooral oliedom. Piraten, kom op. Spanning, zoals al eerder gezegd, is eigenlijk afwezig en de loop van het verhaal weet nergens echt interessant te worden.

De mist ziet er wel leuk uit en de figuren die erin staan ook wel uiteindelijk. Deed me alleen soms meer denken aan een pretpark-attractie dan een daadwerkelijke horrorfilm. Qua kills ook een flinke stap terug voor Carpenter. Te bedenken dat hij 2 jaar later met The Thing wel bewijst dat hij goede kills neer kan zetten.

Nee, dit was hem niet helemaal voor mij. Saaie, vermoeiende horrorfilm. Enkele redelijke scenes en een prima visueel niveau kunnen een laag cijfer niet voorkomen.

. Dit is wel meest idiote opmerking die ik dit jaar gelezen heb. En het jaar zit er bijna op.

Als de man iets wel kan is het WEL spanning opbouwen. Vanaf de verteling bij het kampvuur tot de vreemde gebeurtenissen op het land en in de mist. Ik zou het eerder een masterclass spanningsopbouw noemen.

Waarschijnlijk was je gewoon niet in de juiste stemming, want dat is nu dus net waar deze film de meeste punten op scoort: spanning (en schrikeffecten).

De muziek speelt daarin natuurlijk ook een grote rol en deze soundtrack wordt dan ook niet voor niets de velen gezien als misschien we zijn beste.

Wellicht. Je hoeft nou niet te doen alsof ik je een klap in je gezicht heb gegeven.

ik vind dat Carpenter nooit echt een spannende film kan afleveren. Ook films als The Thing kijk ik gewoon voor het plezier. Ik vind Carpenter altijd gewoon lompe films maken met veel lawaai en weinig spanning. Als jij dat al de meest idiote opmerking van het jaar vind, kan ik dat niet serieus nemen. Beetje raar dit.

Maar om een paar voorbeelden te geven. Er was inderdaad wel enige dreiging in het begin tijdens het trillen van flessen en telefooncellen.

Voor de rest maakt Carpenter altijd heel en heel veel lawaai. Ramen die ingeslagen worden en te veel geluid om het nog wat subtiel af te leveren. Ik persoonlijk ben pas onder de indruk van spanningsopbouw als er intens cameragebruik is, een onheilspellende soundtrack en een rustige scène. Dat zie ik nooit bij Carpenter. Bij Carpenter zie ik altijd een lompe scène, een beetje slap cameragebruik en te prominente muziek.

Dit zorgt ervoor dat ik denk dat Carpenter vooral beter is in harde, bloederige horrorfilms. In The Mouth of Madness, mijn persoonlijke favoriet, vond ik geen enkele keer spannend. Maar wel erg leuk. Vooral dankzij dat lawaai.

The thing, moet eens herzien worden, maar vooral de designs doen het hem voor mij. Niet de spanning.

Halloween is wellicht het enige voorbeeld van een film waar de spanning wat beter gelukt is. De soundtrack vond ik in ieder geval geweldig. Maar ook die film bezwijkt bij vlagen onder het lawaai.

Dan ben ik vooral van mening dat spanning niet het element is waar Carpenter bij mij zal scoren. Echter, als jij nog een andere film weet met sterke spanningsopbouw, dan hoor ik graag welke film ik nodig eens moet kijken om mijn ongelijk toe te geven.

Ben groot fan. Carpenter wordt juist alom gewaardeerd door zijn atmosferische spanning. Dus ja, ik viel van mijn stoel....

Veel lawaai? Ik zou z’n stijl eerder minimalistisch noemen. Maar Halloween, The Fog, The Thing, Prince of Darkness worden alom geroemd voor de spanning. Assault on Precinct 13 laat ook zien hoe hij met minimale middelen nagelbijtende spanning weet op te bouwen. Zijn latere werk is wellicht wat bombastischer.

Maar goed, het kan je niet liggen. Vroeger kwam dat steevast omdat de televisie vreselijke 4:3 versies uitzond, maar ik neem aan dat jij m wel gewoon groot met het geluid hard en in het juiste aspect ratio heb gezien.

Ik ben inderdaad van mening dat wij allebei een verschillende kijk op Carpenter-films hebben. Assault on Predict 13 & Prince of Darkness gaan in ieder geval nog eens gezien worden.

Als jij recent Scary Stories in the Dark hebt gezien, zal je wellicht zien wat ik nou ideale spanningsopbouw vind. Dan kan het vooral zijn dat de stijl van Carpenter me iets minder pakt. Maar goed, bij de meeste films van Carpenter heb ik wel plezier tijdens het kijken. Ik denk dat dat in ieder geval al een goede stap is.

Overigens denk ik wel dat mijn zin die je uit mijn mening hebt gequote wellicht iets te dominant is neergezet. Wellicht meer moeten zeggen dat het vooral persoonlijk lag.

“Something that one lives with like an albatross round the neck. No, more like a millstone. A plumbing stone, by God! Damn them all!”

Deze dan toch maar aangezet i.v.m. de nu lopende ‘Horrordraft KO’ en ik heb de smaak lekker te pakken. Ik ben nu toch duidelijk van dat vervelende filmdipje af en ik kan weer genieten van de films die ik kijk maar, ze vallen me soms ook wat tegen. En dat gene heb ik met de ‘Carpenter’ ook die ik toch (met alle eerlijkheid) wel tegen vond vallen. En misschien komt dat omdat ik mijn verwachtingen wel torenhoog had zitten voor deze film, ook d.m.v. de vele hoge cijfers en positieve berichten hier op ‘MovieMeter’.

De film begon aardig leuk, met een oude man die griezelverhalen vertelde aan een stel kinderen maar daarna kakt de film voor mij erg in waardoor ik niet meer echt de interesse kon vinden om de film door te kijken. Ik had dan toch op meer gebieden wat meer horror verwacht in de zin van moorden of het gebruik van de mist. Nu was het voornamelijk de laatste 29 minuten waar de mist echt veel in voor kwam, en om daarvoor een uur lang naar een film te kijken met een matig verhaal hakte er toch wel wat zwaar in voor mijn gevoel.

Toch zie je dat de meester aan het werk is, en ook al maakt zo’n meester een niet al te beste film zijn kenmerken zijn altijd te zien en voor mij was dat toch voornamelijk een bepaalde sfeer in de film die je bijna kon proeven. Als ik Carpenter dan toch een pluspunt moet geven zou dat daar voor zijn want voor de rest vond ik het allemaal maar vies tegen vallen.

Het acteerwerk was goed. Jamie Lee deed het uitstekend, die we voornamelijk kennen van de horrorklassieker en mijn favoriete ‘Carpenter’ film: ‘Halloween’. Ze speelde in deze ‘The Fog’ ook wel een prima rol en ik heb me daar nergens aan geïrriteerd. Sowieso vond ik de cast goed spelen in deze film, geen enkele acteur of actrice die me het bloed onder één van mijn nagels vandaan haalden.

Als je dan toch denkt dat de film eindelijk in zijn horrorelement stapt en voornamelijk de mist veel aan de orde kwam viel ook dit wat tegen, er was weinig (geen) bloed te vinden waardoor de leuk opgebouwde spanning al gauw niet meer spannend werd. Dat viel mij voornamelijk wel tegen.

Hoe ‘Carpenter’ de film bracht was erg mooi en met de mist wist hij leuk te spelen, dus qua schoonheid verdiende die zeker wel een prijs. Al mocht het van mij wel allemaal wat eerder gebeuren, er werd nou wel heel veel spanning opgebouwd in één uur waar eigen de grote finale ook niet zo heel groots bleek te zijn. Er was bijna geen verhaal te vinden in de film waardoor je daar al snel op afkapte, en dat maakte me toch wel een beetje verdrietig dat deze film mij helaas ook is tegen gevallen. Kan gebeuren, gewoon te veel van de film verwacht. Muziek was trouwens weer gewoon op zijn ‘Carpenter’s’: goed.

2.5*

Het beste aan de film is de muziek in de aftiteling. Misschien wel de beste tune van Carpenter, grootmeester van duistere synth deuntjes.

Toch echt wel een sof van Carpenter. Ben geen groot fan van de man, maar heeft toch heel wat beters gemaakt. Heel af en toe een sfeervol moment, maar verder gewoon 0 spanning.

Als kind ooit wel eens keer gezien of tenminste bepaalde stukken ervan. Toen al maakte deze film geen geweldige indruk op mij. Nu eindelijk eens bekeken en moet zeggen dat de film zijn status toch niet kan bevestigen. Niet dat de film slecht is, maar goed is ook iets anders. Het duurt allemaal wat lang eer de film echt op gang komt. Locatie en sfeer zijn dik in orde, maar echt spannend wordt het echter niet. De opkomende mist wordt wel mooi in beeld gebracht en er hangt spanning in de lucht…maar uiteindelijk ontbreekt het. Vooral de uitwerking naar het einde toe in de kerk is echt een slappe hap. 5/10

Sfeervol filmpje, maar het heeft toch net iets te weinig om het lijf vind ik. De opbouw in het eerste uur duurt wat te lang, en de personages interesseerden me niet echt. Vooral Jamie Lee Curtis loopt er maar wat bij in een afgezaagde rol. Het laatste halfuur, wanneer de mist over het stadje rolt, is dan wel weer heel goed. Ideale spanning, lekker sfeertje en ontzettend mooie beelden. De visuals van de geesten in de mist waren echt heel erg sfeervol en cool. Laat zoiets maar aan Carpenter over. De soundtrack was ook goed, maar deed me soms vooral aan een kopie van Halloween denken. Uiteindelijk sluit Carpenter alles strak en netjes binnen het anderhalf uur af, heel fijn. Dat vind ik een van de beste dingen aan zijn films; kort en to the point. Geen reden om de hele boel uit te rekken tot twee uur.

3*.

verhoogd van 2,5 naar 3*

Ik val net als Basto van mijn stoel van verbazing van wat ik allemaal lees. Maar oké, dat kan. Ik vraag me alleen af wat je telkens bedoelt met lawaai in zijn films?

Carpenter smijt zelden tot nooit met goedkope jump scares waarbij de volumeknop wordt opengedraaid en zijn scores zijn ook altijd subtiel en sfeervol. Het draait juist om opbouw en die onderhuidse spanning. Dus ik mis denk ik iets hier. Zie wel dat het al een tijdje geleden is, dus hoop dat je het je nog herinnert haha.

Herzien op de nieuwe 4K transfer. Overdag ziet de film er beeldschoon uit. In de (vele) donkere scenes merk ik toch dat de HDR er moeite mee heeft. Het bronmateriaal is misschien niet zo goed? Of Studio Canal heeft niet dezelfde talenten aan het roer als andere partijen. Vooral in de donkere scenes leek er bovenin de balk dat het een beetje teveel heen en weer schoof.

Maar het blijft een low budget film en op veel andere momenten en vooral betreft het geluid is dit een enorme vooruitgang t.o.v. voorgaande uitgaves.

De film zelf is typisch Carpenter. Een subtiele soundtrack en mooi sfeervol camerawerk. De opbouw is erg langzaam, maar continu blijft Carpenter je op de zenuwen brengen. Dit komt bv vooral door die misthoorn die lichtjes op de achtergrond te horen is en altijd onheilspellend klinkt. Subtiele, muzikale dingen die een film zoveel meer kracht meegeven. Het is verder een kort filmpje en ja, het komt misschien iets te laat op gang. En ook de climax is niet spectaculair.

The Fog is qua plot vooral een film met hele mooie ideeën en er wordt een briljante sfeer neergezet. Maar de creativiteit om er echt een lekker einde aan te breien ontbreekt en de climax is daardoor ook licht teleurstellend. Jammer, want maak de film even tien minuten langer. Bouw die opgebouwde spanning wat beter uit en zorg voor een iets bloedstollender eind van de film.

3,5*

Ik weet er inderdaad niet veel meer van, maar ik zal mijn best voor je doen om je twijfels en vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.

Ik vind dat Carpenter houdt van lawaai. Daar hoef ik ook niet omheen te draaien. Ik vind het ook vreemd dat jij daar van je stoel van valt. Zijn eerdere films zijn wat kalmer, maar later werden zijn films wat mij betreft erg luidruchtig en lomp. Vampires bijvoorbeeld loopt over van geluid. Alles laten rinkelen en kapotslaan, dat is wat me telkens opvalt bij een Carpenter-film. Daar kan ik dan specifiek last van hebben wat aan anderen verloren gaat, maar toch lijkt me de geluidstechniek bij Carpenter een centraal terugkerend thema.

Van The Fog zelf op het gebied van opbouw en onderhuidse spanning kan ik helaas niks meer van zeggen. Daar weet ik echt niks meer van

Ik moet hier toch weer op reageren, want dit is echt een vreemde analyse. Geluidsmixage speelt zeker een rol bij Carpenter, maar ik denk dan toch eerder aan stilte dan lawaai. Het klopt dat zijn latere werk (MoM, Vampires en GoM) een luide rock soundtrack hebben, maar verder associeer ik m veel eerder met stilte.

De verveling in Dark Star, de aanval met silencers in Assault, de zwijgzame killer in Halloween, de afgezonderde en lege locaties in The Fog, het desolate apocalyptische sfeertje in EFNY en The Thing. Allemaal films die van rust en leegte uitgaan. Maar ook zijn eerste Hollywoodwerk als Christine en Starman zijn alles behalve luidruchtig. They Live, PoD werken volkomen op onderhuidse spanning met af en toe een cresendo.

Is het de (fantastische) muziek die je tegenstaat?

Ps Big Trouble en EFLA zijn wel luid, maar dat zijn dan ook aktiefilms.

Twee jaar na Halloween komt John Carpenter met de film The Fog. En ook al haalt hij daar het succes van de horrorklassieker niet, is The Fog toch ook eentje van niveau. Wat toen niet warm onthaald werd, is uitgegroeid tot een cult klassieker. Carpenter kan rekenen op een boeiend script, de nodige sfeer, heerlijke muziek en een indrukwekkende cast: Adrienne Barbeau (The Thing), Jamie Lee Curtis (Halloween), Janet Leigh (Psycho) en Hal Holbrook (All the president's men). De verhalen van Carpenter met horror in een klein Amerikaans stadje, doen denken aan Stephen King. Met the Fog laat hij alvast zien dat zijn Halloween geen one shot was.

Geesten van een 100-jarig scheepswrak die wraak komen nemen op het dorpje dat hun indertijd onrecht heeft aangedaan. Heerlijk old-school griezelen met deze van John Carpenter. Ook hier is Jamie Lee Curtis een meerwaarde. Ze wordt dit keer bijgestaan door haar iconische moeder Janet Leigh alsook Adrienne Barbeau, wiens stem zo kalmerend werkt doorheen de film. Ook werd ik verrast door Nancy Kyes, laatst gezien in het fenomenale Halloween, nu in een iets substantiëlere rol. Het tempo en onheilspellende sfeertje kabbelt even rustig als de mist die het stadje infiltreert. Geweldige score en mooie cinematografie. Carpenter doet het maar weer.

3,5*

Als ik de film nu kijk dan vind ik het een aardig filmpje. Maar toen ik The Fog in 1980 in de bioscoop keek, toen die net uit was, toen vond ik dit echt een geweldig goeie film. Nou vind ik toch dat John Carpenter best wel goeie films maakte. Of zeg maar gerust dat hij zeker destijds een top regisseur was. Maar zoals ik al zei, kijk ik nu toch anders naar deze film dan toen. Maar het heeft voor mij ook met sentiment te maken. En Jamie Lee Curtis zag er toen nog echt heel goed uit. Die had me toch een goed figuur toen, echt niet normaal

..close your doors! There's something in the fog!

Gisteravond rond 23:30 nog ingestart als een lekker nachtfilmpje met een whiskey'tje in de hand. Had ik deze al eens gezien...? Ik weet het niet...maar het zou best kunnen. Maakt ook niet uit, draaien met die hap.

En ja, meteen alweer die muziek door Carpenter zelf geschreven natuurlijk en uiteraard een aantal bekenden binnen het horror genre zoals Curtis en bekenden van Carpenter zelf met Barbeau. En wat leent de situering en de opzet zich goed voor iets mysterieus. Goed gaat het dan ook van start met de trawler en alle techniek die vreemd doet. Toch jammer dat het daarna erg lang duurt voordat er weer iets gebeurt en de slachting verwacht in deze kruising tussen Pirates of the Caribbean en Stephen King's The Mist toch wel een beetje teleurstelt.

Toch geniet ik met volle teugen van de overdaad aan sfeer en muziek. is het geheel ongetwijfeld een inspiratie geweest voor Stephen King, werkt Carpenter qua camerawerk weer prachtig met lichtval en duisternis, is de aanval en redding rond het jongetje van Stevie sterk, hoe de auto kennelijk vast zit dan weer niet en is het verhaal waar de pastoor mee komt gewoon lekker. Het maakt The Fog zeker niet tot Carpenter's beste maar wel tot een erg genietbaar geheel. Lekker, gewoon lekker.

Een beroemde eighties classic.

Die nog steeds spannend is met een goed verhaal.

Blijft nog steeds een kwalitatief sterke griezel film.

Met een uitstekende acterende cast.

Blijft een fantastische film.

Nog een klassieker van Carpenter. Niet zo'n succes als zijn Halloween en zeker niet van het latere The Thing, maar zonder twijfel eveneens een gedegen en zelfs sterke horrorprent van Carpenter. Het mag er dan misschien allemaal oubollig uitzien, aan sfeer en context alvast geen gebrek.

Met mist als centraal uitgangspunt kan je volgens mij ook weinig misdoen. Het fenomeen zorgt van zichzelf voor mysterie en een benepen gevoel. Voeg er een piratenvloek aan toe en je krijgt spektakel. Qua spektakel of slasher nogal magertjes, maar zoals ik al zei maakt de sfeer erg veel goed.

Prima filmrollen ook. Fijn om een jonge Jamie Lee Curtis aan het werk te zien. Vrij standaard allemaal, maar weinig op aan te merken eveneens.

Wel van gehoord, maar nog nooit gezien. Tot nu toe. Best mee vermaakt met deze film. Vandzelfde regisseur als Halloween en ook met Jamie Lee Curtis, al is het niet in de hoofdrol. Spanning wordt goed opgebouwd. Lekker rustig tempo.