Beyond Sleep (2016)

Mr Thee vraagt zich hierboven af:

"...Welk (jazzy?) lied zingt of neuriet Alfred "flies...burn"?..."

Dit is ergens halverwege de film net na de twee Noren zijn verdwenen. Alfred geeft 't zelf aan als hij 't neurieën begint met "Eli".
Het is 't nummer 'Naked Actress' van de plaat "Eli" (1976) van Jan Akkerman en Kaz Lux:
... perfection...fly die.... because it's fly die, that's why... a fly die...perfection...

Prachtig toch in een film waarin het voortdurend stikt van de zoemende insecten...

En dan die droom - eerder in de film - waarin Alfred loopt en hakt in een landschap, een 'landschap' dat blijkt te zijn de buik van een vele malen grotere mooie naakte reuze-vrouw (actress?) die hem platslaat als een... fly die...

Dat was zonder twijfel de meest geniale scéne, ja.

ik vond het boek saai en overroepen , maar de film is nog 10 keer saaier , te mijden .

Wat een enorm saaie film, allemachtig zeg.

Jaaaaa, ik heb meer psychologie en boeken over symboliek gelezen dan menig Nederlander maar ik kan dit soort semi amateuristische symboliek niet altijd meer waarderen.
Het moet zogenaamd allemaal heel diepzinnig zijn en de strugelingen van een, in dit geval, man. Ik heb nog even gegoogled en dan heb je weer zon recensent die natuurlijk weer indruk wil wekken en deze film maar een hoog cijfer geeft want ja hij weet ook allemaal precies hoe het zit.

Jazeker wel. Volgens mij kreeg Alfred daar ook nog een kus van haar.

Jeetje. Maar het is dan ook zeker veertig jaar geleden dat ik het boek gelezen heb...

Nooit Meer Slapen is m'n favoriete Nederlandse boek. Nu leek een verfilming mij bij voorbaat vrij lastig. Het boek draait vooral rond de psyche van Alfred Issendorf en schrijver Hermans zit meer in zijn hoofd dan erbuiten. Dat is enorm lastig te verfilmen en dat lukt Koole dan ook niet. Maar Koole besluit er ook zo'n typisch Hollandse arthouse van te maken, met een camera dicht op de huid en veel stille beelden die enorme zeggingskracht moeten hebben, maar voor mij hebben ze dat nooit. Ik vind dat eerder strontvervelende interessantdoenerij. Die opbouw in het boek was ook beter, en niet typisch met zo'n scène aan het begin waar aan het eind de film weer bij terugkomt. Daar begin ik ook jeuk van te krijgen.
De omgevingen zijn wel fraai. Hermans moest de kale omgevingen tonen middels woorden, Koole kan dat door enkel de camera neer te zetten, maar het wordt zo een enorm saai geheel, ondanks de mooie plaatjes vooral en vak rond tijdstippen van een laagstaande zon. Koole doet er verder namelijk niets mee. Wel krijgen we veel beelden van Issendorf waar veel mislukt, maar als buitenstaander wordt hij zo een vervelend en dom persoon terwijl Hermans hem met veel compassie neerzette. Acteerwerk is navenant, men lukt het niet om er wat meer van te maken. En de titel? Die kreeg in het boek een hele mooie plaats. In deze film totaal niet. 1,0*.

Tja vind het boek beter. Maar toch waardeer ik deze film alleen al vanwege het proberen. Mooie beelden van de omgeving kan ik als plus vermelden daarnaast is het acteerwerk redelijk maar krijg ik een heel ander gevoel bij vooral het hoofdpersonage. Alfred Issendorf is in deze prent vooral onuitstaanbaar.

Wel leuk om de vegetarische gangster met paardenstaart uit Kraftidioten eens in een andere rol te zien. Pål Sverre Hagen vond ik van de cast ook het meest overtuigen als Arne.
Verder een vrij saaie film.

Zette hem net op op Netflix....oersaai lijkt mij.Typische literatuur jaren 50??60?? Af gezet

Helaas.

Van het boek heb ik destijds genoten. Het gegeven van iemand die totaal alleen moet doorreizen in de barre natuur sprak me aan. Voor mij had dat iets puurs en sloot het aan op mijn karakter. Ook het existentialisme, de zinloosheid van de expeditie, maakte indruk, zoals alles wat belangrijke waarheden te bieden heeft. Nu eens geen glanzende overwinning door middel van geloof, inzet en durf, wat ik al zo vaak zag in films. Al die 3 tezamen geven geen enkele garantie, liet Hermans als 1 van de eersten mij zien.

Als ik nu lees hoe gelaagd het boek is en welke diepgang het heeft begrijp ik de status ervan als het meesterwerk van Hermans. De belezenheid en vakmanschap daarvan zijn in deze film ver te zoeken. De maker snapt de essentie wel maar blijft aan de oppervlakte daarvan spartelen zonder te diepduiken. Het is helaas een saaie film geworden en een lange zit. Het werkte geweldig als boek maar de filosofische bespiegelingen komen niet in deze film (of film in het algemeen) tot hun recht, vele mooie plaatjes van de Noorse natuur ten spijt. Ook de psychologie van de hoofdpersoon komt te weinig uit de verf, net als het verhaal zelf. Misschien was een voice over toch een oplossing geweest.

Positief punt vond ik wel het realisme in de dialogen, die voelden echt aan. In veel films wordt er al snel gezocht naar ofwel een conflict of een opwarmende vriendschap maar hier lijken de reisgenoten opgescheept met mensen waar ze weinig geinteresseerd in zijn, zonder zich vijandig te willen opstellen. Het nooit echt kennen en dus begrijpen van de ander, of van de wereld, is een belangrijk thema bij WFH.

Het heeft mijn interesse in het gedachtengoed van WFH wel aangewakkerd dus zoals Reve al schreef "het is niet voor niets geweest".

Hilarische film.

Ik ken het boek niet, wist dan ook niet meteen wat te verwachten. Geen idee of het uiteindelijk dicht bij het bronmateriaal blijft, maar ik hoop van harte voor het boek van niet. Al heb ik niet eens zozeer problemen met het trage tempo, de setting of het onderwerp, wél met de uitwerking.

Het is een beetje moeilijk om de vinger op de zere plek te leggen, maar de film slaagt er gewoon niet in om serieus "arthouse" te zijn. En dat terwijl er zo hard gepoogd wordt om dat wel te zijn. Het is alsof iemand een arthouse film heeft proberen nabouwen na er een 20-tal gezien te hebben, maar zonder ook maar op enige manier te begrijpen wat die films nu net zo speciaal of apart maken. Alsof iemand een zin in een taal die hij daarvoor nog nooit gehoord heeft probeert na te spreken.

Het hoofdpersonage is daarnaast ook nog eens énorm irritant. Met z'n triestige blik, saaie innerlijke monoloogjes en gejammer. En dan heb je nog van die dialogen die toch wat diepgang proberen brengen, over religie enzo. En als toetje nog een compleet gefaalde droomscene, wat zag het er allemaal derderangs uit.

Mnee, geweldige film om je aan te ergeren dit. Is het nu onkunde of een cynische arthouse poging, bijna onmogelijk om te zeggen. In ieder geval grootse bagger. Hoewel ik hier en daar wél hardop gelachen heb, da's toch ook wat waard.

1.0*

Een deel van het verhaal wordt al meteen verklapt in de eerste minuut, om je, als het ware op een goedkope manier, de film in te lokken en verliest daardoor impact. Lange stille beelden slagen niet in hun poging veelzeggend te zijn en na een paar conversaties kan je voorspellen dat áls er iets gezegd wordt, het een uit de lucht gegrepen filosofische mijmering is. De film gaat een vaste tred en blijft vlak. Hoewel er pogingen zijn tot diepgang, blijft het toch een beetje knullig spartelen aan de oppervlakte. (Als een onhandig kind met te grote zwembandjes, waar je zelfs een beetje medelijden mee hebt.)

Tussendoor is er een aantal keer plaatsgemaakt voor een matig uitgevoerd dromerig beeld, dat zo contrasteert met de rest van de film, dat je bijna denkt dat het grappig bedoeld moet zijn, maar na een tijdje beseft dat er echt hard geprobeerd wordt om een arthouse neer te zetten. En met dat gevoel blijf ik ook zitten, hard geprobeerd, maar, nee. Hoezo was dit de opener voor het IFFR en hoe lullig klinkt voorzitter Bero Beyer achteraf als hij op Cinetree (waar ik de film gekeken heb) uitlegt waarom hij deze film gekozen heeft?

Wel heel mooie landschappen, maar die credits gaan, een beetje ironisch toch, naar moeder aarde.