Mia Madre (2015)

Vanaf 3 september in de bioscoop (Cinéart)

Trailer geplaatst

Dit sociaalkritische, melancholieke en tragische drama had enkele komisch ironische elementen, maar kwam halfslachtig over. In het verhaal stond zelfinzicht centraal en ging over het naderende afscheid van een moeder; het ingebouwde subplot over een puberende dochter was teveel van het goede. De ingebouwde flashbacks en droomscènes waren onnodig en werkten bovenal verwarrend. Gelukkig zorgde de cast voor enig leven in de brouwerij. Vooral Margherita Buy was uitstekend op dreef als de overvragende, maar vertwijfelde regisseuse die met een midlifecrisis (de overgang?) te kampen had.

Volgens de trailer (einde) komt hij op 3 september in de bioscoop, een weekje eerder.

Ja, dat klopt inderdaad!

Toen ik het bericht postte was 10 september nog de (voorlopige) release, vandaar. De datum die direct onder de synopsis staat wijzigt altijd wel automatisch.

Goede film van Moretti, die vooral wordt gedragen door het sterke spel van Margherita Buy. Haar spel is zeer geloofwaardig en je voelt de dilemma's waar ze mee worstelt goed overkomen. Ook Moretti zelf is goed op dreef en de scenes tussen hem en Buy zijn dan ook de beste van Mia Madre.

John Turturro vond ik hier lichtelijk tegenvallen. Hij zet zijn rol te dik aan en het lijkt soms allemaal net iets te lollig, terwijl er ondertussen iemand zwaar ziek ligt te zijn. Overigens is zijn gedweep met Stanley Kubrick, dan weer wel leuk en richting het einde weet hij zijn personage eindelijk echt te maken.

Verder is het vrij goed gemaakt en is het vooral ook interessant om te zien hoe iemand met haar privé problemen worstelt op de werkvloer.

3,5*

Ik kan een goede artistieke film op zijn tijd wel waarderen maar in was film zat echt nul komma nul tempo. We hebben onze tijd in de bios echt uitgezeten.

Film is ook verwarrend, meestal niet erg maar hier was het lastig te volgen.

Niets ten nadele van de acteurs, die deden hun best maar het script was gewoon slecht.

Traag maar boeiend.

Een regisseusse wier moeder ernstig ziek is, heeft moeite om privé en in werk het emotionele hoofd boven water te houden. De omstandigheden dreigen met haar op de loop te gaan. De film laat zien hoe zij probeert de omstandigheden de baas te blijven.

De film maakt sprongen van heden naar verleden. Er zijn flashbacks en er zijn droomfragmenten.

De flashbacks verhelderen het gebrek aan uiterlijke compassie van de hoofdpersoon en geven meer inzicht in de relatie moeder/dochter. De flashbacks zijn zodanig gemonteerd dat de flashback in eerste instantie gewoon een voortzetting van het verhaal lijkt. Wel lastig voor de kijker.

De dromen geven een vreemde twist aan iets dat de realiteit lijkt te zijn. Ze geven een aardig beeld van de angst voor controleverlies. Soms moeilijk om droom van flashback of realiteit te onderscheiden.

Het acteerwerk van Buy en Moretti is uitstekend.

Ik kon de rol van Turturro niet goed plaatsen. Zijn rol heeft weinig connectie met de hoofdplot. Wel zorgt zijn karakter voor wat lichtvoetigheid.

Eens

Ik vond er niets aan, er gebeurd bar weinig. En om de tijd te vullen loopt er nog een draadje doorheen van een mislukte acteur. Zelfs het geluid leek wel mono, zo weinig viel er te horen.

Meh, ik mag de films van Moretti doorgaans wel, maar dit was een behoorlijk irritant theatraal gebeuren.

Het enige vermakelijke was de nogal idiote rol van Turturro.

Bah, verschrikkelijke film. Hysterisch – helemaal niet invoelbaar. Precies wat ik jaren geleden bij ‘La Stanza del Figlio’ ervoer. Cinematografisch zoals een tv-film, inhoudelijk sentimenteel, pointless of ongeloofwaardig, qua muziek overdreven tranerig. Geen idee wat mensen hier in zin, maar voor mij was het een vervelende en zelfs frustrerende zit.

2*

Lijkt me 0,5 * dan, wat doen we onszelf toch aan hè, al die tijdverspillende films uit moeten kijken, er zijn gewoon te véél films en de meeste zijn te lang ook, dat zou eens op de filmschool op het lesprogramma gezet moeten worden !

Redelijke film over een regisseuse die bezig is met een nieuwe film terwijl de gezondheid van haar moeder achteruit gaat. Het verhaal kan soms wat saai overkomen en is zeker onevenwichtig. Desalniettemin werken de losse scenes wel. Vooral de momenten met John Turturro (die hier in feite zichzelf speelt) zijn vermakelijk.

In dit melancholieke tragische drama krijgen we een kijkje in het leven van Margherita, een regisseuse van middelbare leeftijd die een moeilijke tijd doormaakt doordat haar moeder op sterven ligt. Een pittig onderwerp, dat eigenlijk een beetje ten onder gaat aan de een stuk minder interessante verhaallijnen rond een puberende tienerdochter en een zelfingenomen acteur die het onmogelijk maakt om mee te werken op de set. Toch wist deze film op het filmfestival van Cannes grote indruk te maken op het publiek, wat tot een staande ovatie leidde van dik acht minuten. Dat de film je uiteindelijk aan het denken zal zetten was te verwachten, maar van een echte klassieker in het drama genre kunnen we helaas niet spreken.

Daarvoor zitten er teveel overbodige scènes in de film. Zo zijn de nachtmerries die Margherita ervaart overbodig en voegen deze totaal niets toe aan het verhaal. Met het thema van de naderende dood van een naaste forceren de makers dat je als kijken je laat meevoeren met het verhaal, alleen mislukt dit op veel punten. Dit ligt vooral aan de vaak misplaatste ironische humor, waardoor je als kijker soms niet meer zo goed weet hoe je de film zal moeten benaderen. Toch zijn er ook genoeg pluspunten aan te stippen. Zo is het acteerwerk van de gehele cast niet minder dan formidabel, waarbij actrice Margherita Buy daar nog eens een flinke schep bovenop doet. Ook het camerawerk is prachtig, waardoor je meer dan eens prachtig geschoten beelden van Rome voor zien komen uit verrassende en bijzondere camerastandpunten.

Mia Madre heeft een loodzwaar onderwerp dat wellicht toch te licht wordt gebracht. Nergens weet de film mij namelijk echt mee te nemen en de overdaad aan misplaatste humor zijn daarnaast bijna de doodsteek voor de film. Daarnaast wordt de drama te tam gebracht en zijn de zijplotjes van de puberende tienerdochter en een zelfingenomen acteur niet interessant genoeg. Toch krikt de ganse cast de kwaliteit flink op met formidabel acteerwerk waardoor ik toch mag spreken van een meer dan aardige film. Het helpt daarbij dat de makers mij wisten te verrassen met puik camerawerk. Het zorgt ervoor dat Mia Madre dan wellicht niet de klassieker is die ik had verwacht, maar wel een film is die je toch wel enige tijd zal bijblijven.

Vind deze "Mia Madre" wel wat ondergekwoteerd, al moet ik toegeven dat de tribulaties rond het maken van een film toch wel haaks staan tegenover de ernst van een wegkwijnende moeder, met dien verstande evenwel dat ze meer dan meehelpen aan de inzinking die het hoofdpersonage teistert.

Die hoofdpersonage, wordt trouwens heel goed vertolkt door Margherita Buy, terwijl John Turturo wel grappig is in de rol van een acteur, waarvan ge het bestaan niet voor mogelijk acht. Goed vind ik de opmerking over het draaien aan het stuur in de auto, terwijl ge toch rechtdoor rijdt.(Een fenomeen dat in de films van de jaren 40 en 50 veelvuldig voorkwam). Eigenlijk hou ik wel van films die het hebben over het filmmaken. De openingsscène was heel goed en ook enkele disputen op de set. Wat is het Italiaans toch overtuigend in scheldpartijen.

Een goede drama film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek met

Dolby Digital..

Prima camerabeweging..

Eigenlijk een hele saaie film als je hem als film bekijkt. Er gebeurt helemaal niets. Een vrouw heeft een drukke baan als filmregisseur en daarnaast ligt haar moeder op sterven. En dat is ook alles wat je in de film ziet. Werksituaties en bezoeken aan haar moeder. En het zijn verder ook geen bijzondere beelden of andere filmische hoogstandjes. Al wordt er wel prima geacteerd. Na een half uurtje had ik dan al het idee van : moet ik hier nog langer naar gaan kijken? Maar gaandeweg viel er bij mij toch een kantelpunt. De film verandert verder niet, maar in mijn hoofd begon ik toch het idee los te laten dat ik naar een speelfilm aan het kijken was waar ik een bepaald verwachtingspatroon van heb. Eigenlijk geeft deze film namelijk wel een goed beeld van de realiteit van zo'n situatie. Als je namelijk in zo'n situatie zit van een drukke baan die je ook niet zomaar op kan geven vanwege de belangen en iedereen die daar bij betrokken is, terwijl aan de andere kant je moeder op sterven ligt en je dat tegelijkertijd ook moet verwerken, dan zal bijna iedereen toch op deze manier doorgaan zoals de hoofdpersoon van de film. En als je je dat realiseert en het idee loslaat dat een film aan bepaalde eisen van amusement moet voldoen, is het uiteindelijk toch wel een erg mooie film. Ik ben blij dat ik hem uitgekeken heb.

Eerlijk gezegd weinig overtuigende film die niet goed weet welke weg hij wil inslaan. Om aan te slaan als drama te zwak. Weinig voeling met de personages en de lijdende mama. Iets te los allemaal en te weinig verbondenheid ervoer ik tussen de personages en ook dus bij mezelf.

Wel prima geacteerd van Margherita Buy die overkomt als een krachtige dame die wel weet wat ze wil (op professioneel vlak). John Turturro moet als vreemde acteur in de film een erg luchtige komische rol vervullen, maar ik kreeg de puzzelstukjes niet goed bij elkaar gekleefd. Fijn is het altijd wel om een filmset in een film te zien, steeds fascinerend hoe complex en gedetailleerd het er soms aan toe gaat.

Moeilijk de dromen realiteit verleden door elkaar. En de onduidelijkheid van wat de regisseur als boodschap wil meegeven. Nee ik heb al veel beter gezien van deze regisseur

Het duurde even voor het kwartje viel, maar na een derde kijkbeurt weet ik het zeker, deze Mia Madre staat pal naast INLAND EMPIRE. Huh? Jazeker, want zowel Lynch als Moretti gebruiken hetzelfde recept: Men neme een "aangrijpende gebeurtenis/thema" uit het eigen leven en projecteert (vanzelfsprekend niet een op een - dat zou te voor de hand liggend zijn) dat op zowel filmdoek als personages, waarbij de regisseur zelf als rand-figuur deelneemt, en dit alles rondom het film-maken.

Al met al uitermate terecht dat de VPRO-gids Mia Madre vijf sterren geeft, want in wezen zijn dit zuivere kunstfilms, waarin het persoonlijke leven magnifieke artistieke creaties oplevert.

In zekere zin zijn dit films die het predikaat "confessie" of boetedoening/biecht opgeplakt zouden kunnen krijgen - niet voor niets reisde Lynch met zijn premature versie af naar ex-vrouw en dochter. Afijn, zie maar.

Wellicht geen kaskrakers, desalniettemin waagstukken van de bovenste plank.

Bij de eerste scène was ik verbaasd over hoe slecht het er uit zag, een nogal goedkoop ogende 'massa-scène'. Wat -zo bleek later- ook precies de kritiek was van de regisseur en protagoniste Margherita. Grappig gedaan om de kijker meteen op het verkeerde been te zetten. Dat doet de film vaker: herinneringen en dromen worden vrij lukraak tussen de gebeurtenissen geplaatst, en dan heb je ook te maken met de film in de film, een sociaal drama dat me overigens niet bijster boeiend leek maar wel zorgde voor wat luchtigheid in de vorm van John Turturro als acteur die zijn teksten niet kan onthouden. Jammer trouwens dat daar later een verklaring voor moest worden gegeven, het leek mij een terechte kritiek op de (vroegere) neiging van Italianen om buitenlandse acteurs voor de hoofdrol te strikken en ze later over te dubben. Vond Turturro trouwens erg leuk in zijn rol, zijn gedweep met Kubrick, zijn idee voor een film, telkens de zuchtende Marherita die zich nauwelijks kan inhouden- en dan de uitbarsting. Vaker gedaan natuurlijk in films over film, maar vond het hier ook geslaagd en zoals gezegd, het gaf wat lucht.

Moretti (die zelf een opvallend ingetogen bijrol als broer van Margherita heeft) snijdt naast het proces van film maken andere thema's aan, de rouw en verwerking van een stervende moeder, kritiek op de gezondheidszorg die het rekken van levens belangrijker lijkt te vinden dan de kwaliteit van leven. Ondanks de zware onderwerpen wordt het toch nergens zwaarmoedig, Moretti kan dat blijkbaar want dat lukte hem ook al met La Stanza del Figlio.

Niet helemaal mijn ding, maar goed gemaakte film over een regisseuse in een persoonlijke crisis. Film in een rustig tempo zonder overdreven drama wat helpt om hem uit te kijken. Je moet er van houden.