The Wife (2017)

Vanaf 22 november in de bioscoop (Imagine)

Ik ga deze film bekijken tijdens het filmfestival Film by The Sea in Vlissingen. Ik zie al een stem van 2,5. Waarom Goodfella ?

Jammer dat ik geen reactie meer van Goodfella heb gehad..

Afgelopen zaterdag de film gezien en ik vond hem vrij sterk. Niet eens vanwege het plot en de te verwachten ontknoping maar er werd sterk in geacteerd. Het begin benauwde enorm, je voelde gewoon de spanning van het scherm afspatten. Ik zat echt niet lekker te kijken. Ook leuk om eens wat achter de schermen van de Nobelprijs uitreiking te kijken (ok, 1998, maar toch).

Christian Slater (ik herkende hem eerst niet eens zet een goede rol weg) maar de casting van Annie Starke vond ik helemaal fantastisch. Als twee druppels water lijkt ze op Glenn Close (mooie jonge uitvoering ook).

Totdat ik haar googelde....

Ik heb het vanavond gezien, en gaf een 08 op IMDb.
Sterk spel, Glenn Close en Annie Starke (Real Life Mother And Daughter Play Same Character) zijn erg goed.
De Clu zit in het laatste half uur

Indrukwekkend acteergeweld in een onderhoudend en bij vlagen spannend relatiedrama. Joe Castleman (Jonathan Pryce) is een gevierd schrijver die de nobelprijs voor de literatuur krijgt. Zijn vrouw, Joan (Glenn Close), heeft altijd aan zijn zijde, maar in zijn schaduw gestaan. Hoe innig hun onderlinge relatie voor de buitenwereld ook lijkt, er broeit iets bij Joan. Hoewel ze heel blij lijkt te zijn met alle lof die haar man krijgt toegezwaaid voor zijn literaire oeuvre, wekt haar gelaat toch ook de indruk dat ze er onder lijdt. Tijdens de ceremonie rondom het in ontvangst nemen van de nobelprijs in een koud en besneeuwd Stockholm, valt de facade weg en neemt Joan een beslissing die haar leven en dat van haar man op zijn kop zet.
Hoewel Jonathan Pryce in The Wife weet te excelleren als de arrogante, bij vlagen onuitstaanbare maar toch ook wat onzekere (waarom hangt hij bijna als een kind aan Joan?) schrijver, is het Glenn Close die in deze sprankelende boekverfilming de show steelt als de ingetogen maar innemende vrouw van Joe. Hoewel zij uiterlijk kalm oogt en alles onder controle lijkt te hebben, valt er daarachter een waterval aan emoties te bespeuren bij nadere bestudering van haar gezicht. Veel beter heb ik de functie van actress in a leading role dit jaar nog niet vervuld zien worden.
De afloop van de film vond ik persoonlijk wat ongeloofwaardig, hoewel de allerlaatste scene dan toch weer wat goed maakte en daarmee nog maar eens de bijzondere rol van Glenn Close in deze film onderstreept. Een diepe buiging voor deze grande dame is op zijn plaats.

een 8 op IMDb en een zesje op MovieMeter?

Een slimme titel voor een (niet waargebeurd) verhaal over Joe Castleman [Jonathan Pryce] die in 1992 de Nobelprijs voor de literatuur in ontvangst mag nemen. Een bekroning van een indrukwekkende carrière waarop zijn echtgenote Joan [Glenn Close] minstens net zo trots is. Maar tijdens hun reis naar en verblijf in Stockholm, waar de uitreiking plaats vindt, blijkt niet alles rozengeur en maneschijn. Vooral wanneer journalist Christian Bone [Christian Slater] wat lastige vragen begint te stellen, neemt de onderlinge spanning tussen Joe en Joan toe.
Het scenario van Joan Anderson, gebaseerd op het gelijknamige boek van Meg Wolitzer, legt middels een aantal flashbacks (met Harry Lloyd en de sterk debuterende Annie Starke als respectievelijk de jonge Joe en Joan) bloot wat de reden is voor de scheurtjes in hun relatie. Het acteerwerk in deze verzorgde productie is prima, maar hoewel het scenario goed is opgebouwd is het nauwelijks verrassend en daardoor niet erg meeslepend.

Een fijne dramafilm: het verhaal is simpel maar goed uitgewerkt. Alles klopt zonder dat de film hartverscheurend is of een blijvende indruk achter zal laten. De film heeft een feministische thematiek (c.q. het gaat over de achtergestelde positie van vrouwen), meer in het bijzonder lijkt het eigenlijk heel veel op de film Mary Shelley (2017) - MovieMeter.nl die gelijktijdig in Nederland is uitgebracht (die ik overigens niet heb gezien). Ik vraag me de laatste tijd wel eens af of er überhaupt nog films worden gemaakt zonder feministische of racistische thema’s: de identiteitspolitiek lijkt ook de filmindustrie volledig in zijn greep te hebben. Maar dat thema stoorde overigens niet in deze film en je zou wellicht kunnen zeggen dat de echte thematiek van de film is dat wederzijdse afhankelijkheid nog geen liefde is.

Een kleine vier sterren.

Deze is mij niet tegengevallen. Een redelijk interessant verhaal. Sterk vertolkt. Wel voorspelbaar. Gewoon prima om eens gezien te hebben. Meer kan ik er niet over zeggen. Ik geef een voldoende. 3,5*

Een sterke film, goed geacteerd, en ik vond de gevoeligheden en valkuilen rondom het schrijverschap goed geobserveerd en in het drama verwerkt.

Ik vond het slot ook sterk, omdat de film ervoor koos er geen puur feministisch pamflet van te maken, wat m.i. beperkend had gewerkt, maar dat de vrouw ervoor koos eerlijk tegen haar kinderen te zijn, maar niet de goede naam van haar man na zijn dood te besmeuren, omdat zij tenslotte ook deel van het probleem was geweest al die jaren.

Dit is nou een speelfilm hoe een speelfilm hoort te zijn. Prachtig. Vrees nu ook dat Lady Gaga het in februari moet afleggen tegen Glenn Close.

"Een subtiel duel in de sneeuw"

Mooie zin van NRC normaal niet mijn favoriete krant.

Mooie film. Prachtig spel (hoewel ik eerlijk gezegd niet graag naar Glenn Close kijk), met wel een wat voorspelbare clou.
Jammer: tijdens de sleutelscene (flashback) waarin Joan aanbiedt het manuscript van The Walnut te redden, geeft Joe veel te snel toe naar mijn gevoel. De innerlijke strijd in Joe zelf, zijn ego/trots waren te snel 'om'. Daar had groots drama ingezeten, en die werd me nu onthouden. Jammer.

Matige dramafilm. Te statisch, met name het acteren van Glenn Close (iets staat me bij haar niet aan), maar ook het verhaal waarin gewoon te weinig gebeurt en teveel op voorhand duidelijk is. Een obligate film die het patriarchale karakter van de kunsten beschrijft maar daar wat mij betreft te weinig mee doet.

Indrukwekkende film door subliem acteerwerk door beide hoofdpersonages. Geen moment verveeld. Het einde wat teleurstellend. Precies wanneer je denkt, dat ‘zij’ voor zichzelf opkomt en haar eigen leven gaat leiden, gebeurt het onvermijdelijke. En is ze weer terug bij af.

Wederom een gevalletje "drukte om niks". Waarom Glenn CLose hiervoor genomineerd wordt is me een raadsel maar dat heb ik vaker bij de Oscar favorieten. Het verhaal is matig en je ziet het ver vooruit al aankomen.Krijg een beetje de kriebels van die slaafse vrouwen. Dus nee niet mijn ding.

Geen slechte film, maar af en toe een beetje saaiig.

De setting van de film doet mij sterk denken aan de tv-serie Succession; waar de spanning wel vaak om te snijden is; oftewel kijktip voor de liefhebbers: Succession (TV series) - Wikipedia - en.wikipedia.org

Oscar-waardig misschien niet, maar ik vond Thierry Baudet toch wel dicht in aanmerking voor een Oscar komen als vertaling van de jonge Joe Castleman.

Dezer film heeft een filterdun verhaaltje, maar wat een genot qua acteertalent. Goed script, sterke dialogen. Terechte nominatie voor Glenn Close, en die Jonathan Pryce mocht er ook bij wezen in februari...
Dankzij hun chemie en uitvoering was dit een sterk kijkstuk van ingetogen drama...

Wat je noemt een filmhuisfilm, een wat zwaarder onderwerp met lichte toon, een degelijk beeldvoering en niets spannends of bijzonders en daarmee simpelweg saai genoemd. Ook geen film die ik op mijn netvlies had, maar aangezien Close is genomineerd voor de Oscars wel zo'n film die ik dan maar wil zien. Maar wel vol typische personen. Halverwege klaagt men over clichés in romans, maar de hele film barst ervan, die vervelende zoon voorop, maar ook die irritante journalist erbij kennen we nu wel. Acteren was ook weinig opzienbaarheid, althans: je zag men altijd aan het acteren. Geen moment had ik het idee naar personen te kijken, maar altijd naar acteurs. Close is nog het meest menselijk en valt dan in zoverre positief op, maar dat zoiets al een beeldje waard kan zijn? Visueel verder saai gebracht. Het is al met al echt niet slecht maar er zit ook geen enkele kraak of smaak meer aan. Buiten dat misschien er heel veel interessants in de film zit, maar men focust op de verkeerde zaken. Ik denk dat de man in dezen juist interessanter was dan de vrouw. Verwacht ook geen diepgravende karakterstudie, de gemiddelde 50+-er op een vriendinnenavond moet dit filmpje ook kunnen verteren.

Enfin, verhaaltje is weinig opzienbarend. Het meest opzienbarend is wel dat vanaf seconde 1 duidelijk is hoe de vork in de steel zit (en ik had geen plot of wat dan ook gelezen). Hoewel aan het rumoer in de zaal te horen halverwege kwam dat voor velen toch wel als een verrassing. Vreemd, want het enige dat me van de zekerheid onthield was dat het er zo dik op lag dat het haast wel een misleiding moet zijn. Niet dus. Gelukkig komt op zo'n tweederde van de film dit ook uit en verandert de toon iets waarmee de film ook wat prettiger kijken wordt. Maar dan is het al veel te laat. En om dan met een cliché hartaanval te eindigen, dan houdt het echt op. 1,5*.

Wow, dit is echt zo'n drama film die het moet hebben van het weergaloze, overtuigende acteertalent van de twee beiden hoofdrolspelers. Sublieme vertolkingen en mocht Glenn Close dit jaar de oscar winnen voor de beste vrouwelijke hoofdrol, zou dat zeer terecht zijn. Zeer genoten van deze film.

Een pure acteursfilm. Heerlijk. Kreeg gewoon heel de film mijn ogen niet van het scherm. De onuitgesproken spanningen zijn van het begin direct al goed voelbaar. Echt een meesterlijke rol van Close, die eigenlijk gewoon de Oscar moet winnen, tenzij Colman beter was. Vind haar in elk geval nog beter dan Lady Gaga. Ook die was fantastisch natuurlijk, maar Close haar rol is toch net wat subtieler en complexer, en niet zo op maat voor haar gemaakt.

Het uiteindelijke verhaal achter de onvrede bij Joan is op zich wat sterk, maar het werkt nog wel goed als sociale kritiek omdat de film er niet in is geïnteresseerd om een simpele boeman op te voeren. Je mag Joe gerust veroordelen op alles wat hij verkeerd heeft gedaan, maar hij is tegelijk net zo goed een slachtoffer van de situatie. Hij zou zich niet minderwaardig moeten voelen omdat zijn vrouw meer talent heeft, of over zijn rol in het huishouden die in dienst staat van haar carrière.

Wat ik nog wel een beetje jammer vind aan de film is dat deze lang niet zo subtiel is als het spel van zijn hoofdrolspeelster. Regelmatig moet er toch wat teveel iets uitgesproken worden waar dat helemaal niet noodzakelijk is. Al had ik de heerlijk smerige rol van Slater niet willen missen, hoezeer hij ook een spreekbuis voor de schrijvers is. 3.5*.

Top film en top acteurs.

Ik heb met vrij hoge verwachtingen naar deze film uitgekeken, maar vond het een teleurstelling en in de verste verte geen oscar materiaal.
Het verhaal was oppervlakkig en flinterdun.
Uiteindelijk is de idioot van heel het verhaal de vrouw en zij is dan nog zo debiel om dit mee te nemen naar zijn graf.
Toen het eindelijk spannend werd en er een beetje licht in de duisternis kwam, geeft haar man de geest en de film is gedaan.
Veel cinema rond niets...
De acteerprestaties waren zwaar geforceerd en het zogenaamde fake eenzijdige droomkoppel werkte na een tijdje danig op de zenuwen.
Zeker geen aanrader en indien wel...enkel voor literaire liefhebbers die op dit soort snobfilms kicken.

Tja als ik dit soort beknopte uitleg van een film lees schiet 1 grote vraag altijd weer door het hoofd .
Waarom moet in een ongelukkig huwelijk de man altijd weer de kwade genius zijn? en als zij dan zo ongelukkig is al die jaren waarom neemt ze dan geen eigen verantwoordelijkheid en gaat ze gewoon weg .
Iedereen is veranwoordelijk voor zijn eigen beslissingen en blijven hangen in een slecht huwelijk is ook een beslissing dus eigen schuld .

Deze film zal bij feministen wel in de smaak vallen , maar als arthouse film vind ik het maar een matig geheel .
het cliche kennen we wel zo langzamerhand ( man teert op het talent van zijn vrouw ) en als je de film bekijkt dan is de boodschap ook wel duidelijk : hem treft alle schuld en de film doet ook alle moeite om dat te benadrukken , dat gebeurt door hem ook nog op andere manieren negatief neer te zetten .
niet alleen bedriegt hij de boel maar hij is ook nog eens meerdere malen ontrouw en hij is een slechte vader .
Glenn Close mag vooral beschadigd en zielig de camera inkijken ( ook weer zo'n manier om maar vooral haar slachtofferrol te benadrukken ) en dat doet ze op een dusdanige emotieloze manier dat je het op een gegeven moment wel gezien hebt , wat dat betreft vond ik de acteerprestatie van Jonathan Pryce toch wel een stuk beter .
Eigenlijk zijn ze beide min of meer slachtoffer en dader want ze zijn ook beide willens en wetens op deze manier te werk gegaan dus ook beide verantwoordelijk en dat is nou net het aspect dat in deze film veel te weinig word belicht , het is natuurlijk altijd makkelijker om de man als de bad guy neer te zetten .

Ook het zogezegde discriminatieaspect excuus ( vrouwen zouden als schrijfster niet serieus genomen worden ) snijd geen hout want vrouwen als Agatha cristie < jane austin , enz waren al heel succesvol .
Tot slot bedenk dan dit : als de sekserollen in dit verhaal zouden worden omgedraaid zou het verhaal dan op dezelfde manier zijn gemaakt ? nee natuurlijk niet .

Uitstekende film waarin een schrijver en zijn vrouw naar Zweden afreizen om daar de Nobelprijs in ontvangst te nemen. Een mooi verhaal dat hier ook prima is opgebouwd. De interactie tussen het decennia lang getrouwd stel is mooi om te zien. En dit is grotendeels te danken aan de twee prachtrollen van Glenn Close en Jonathan Pryce. Ondanks het ietwat dramatische einde toch nog net 4.0 sterren voor deze fijne acteursfilm.

Film die zal blijven hangen als deze waarbij Glenn Close voor de zoveelste keer naast een Oscar greep. Ze had het misschien wel verdiend. Haar indringende vertolking is het meest verdienstelijke dat uit deze prent te puren is.
NIet altijd even boeiend en garant voor afwisseling, dit Nobel Prijs-gedoe en zelfs aan de flauwe kant wanneer de flashbacks worden geserveerd.
Laat ons echter niet te streng zijn en de film toch waarderen om het verhaal dat aantoont welke emotioneel drama achter beroemdheid kan schuilgaan.

Intrigerende film. Vooral de zichtbare maar weinig uitgesproken spanning die het karakter van Close voelt maakt de film boeiend. Eigenlijk is er geen clou. En toch is de film spannend.

“I am a kingmaker.”

Beter dan verwacht. Ik had wel verwacht dat dit een echte acteursfilm zou worden, en Close en Pryce gaan ook echt aan de haal met het materiaal. Wat een acteerkanonnen. Maar ook het verhaal is interessant, en The Wife is één van de beste familiedrama’s van de laatste tijd.

Joe en Joan hebben toen ze jong waren een dubieuze keus gemaakt, en het is keuze waar ze mee hebben moeten leren leven, en waar ook hun kinderen onder te lijden hebben. De twist (Joan is het literaire genie, niet Joe) komt niet onverwacht, maar de manier waarop het wordt gebracht is briljant. De laatste “showdown” tussen Close en Pryce moet worden onderwezen en bestudeerd op iedere acteeropleiding. Waanzinnig sterk.

The wife miste ik destijds in de bioscoop en bij de DVD-release had ik niet zo hoge verwachtingen. Toch wou ik hem een degelijke kans geven al was het maar omwille van Poulidor Glenn Close. Ook hier schittert Glenn Close in de rol van Joan Castleman, de echtgenote van Nobelprijswinnaar Literatuur Joe Castleman. Ik kreeg moeilijk zicht op haar mysterieuze personage waarbij ze wam en koud tegelijk blies. Wat wilde ze nu eigenlijk bereiken of aantonen? Hoe zag ze zichzelf binnen haar relatie en hoe wilde ze die in standhouden? Ze maakte een ingrijpende keuze die haar toekomstige rol enorm heeft beïnvloed, maar echt vrede kon ze er niet mee nemen.

Dat maakt The wife tot een boeiende film waarbij onderhuidse spanningen geregeld de kop opsteken. Het zorgt eveneens voor fijne scherpe dialogen en ook de acteerprestaties op zich droegen daar toe bij. Want ook Jonathan Pryce deed het uitstekend als flamboyante charismatische partner. De flashback naar het verleden waren aangenaam en zinvol. Het doorbrak het patroon ook wat. De stukken met Christian Slater vond ik minder interessant en minder zinvol al zijn ze wel noodzakelijk voor het geheel.

Zoals ik hierboven al las ook voor mij een film die zal blijven hangen. Geen wereldtopper, maar o zo fijn gebracht. Ook de wereld van de Nobelprijswinnaars is eens een andere en bovendien interessante setting.