
The Wife (2017)
Zweden / Verenigde Staten / Verenigd Koninkrijk
Drama
100 minuten
geregisseerd door Björn Runge
met Glenn Close, Jonathan Pryce en Christian Slater
Joan Castleman is een opvallende schoonheid met onberispelijke referenties. Veertig jaar heeft ze haar eigen talent, dromen en ambities opgeofferd voor haar charismatische man Joe en zijn succesvolle literaire carrière. Ze heeft altijd zijn ontrouw en excuses genegeerd met gratie en humor. Hun huwelijk is gebouwd op ongelijke compromissen en Joan staat op het punt haar breekpunt te bereiken. Aan de vooravond van de uitreiking van Joe's Nobelprijs voor de Literatuur confronteert ze hem met het grootste offer van haar leven en het geheim van zijn carrière.
- vanaf 19 maart te koop op dvd
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=tWBHBe03FWs
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Afgelopen zaterdag de film gezien en ik vond hem vrij sterk. Niet eens vanwege het plot en de te verwachten ontknoping maar er werd sterk in geacteerd. Het begin benauwde enorm, je voelde gewoon de spanning van het scherm afspatten. Ik zat echt niet lekker te kijken. Ook leuk om eens wat achter de schermen van de Nobelprijs uitreiking te kijken (ok, 1998, maar toch).
Christian Slater (ik herkende hem eerst niet eens zet een goede rol weg) maar de casting van Annie Starke vond ik helemaal fantastisch. Als twee druppels water lijkt ze op Glenn Close (mooie jonge uitvoering ook).
Totdat ik haar googelde....

Sterk spel, Glenn Close en Annie Starke (Real Life Mother And Daughter Play Same Character) zijn erg goed.
De Clu zit in het laatste half uur
Hoewel Jonathan Pryce in The Wife weet te excelleren als de arrogante, bij vlagen onuitstaanbare maar toch ook wat onzekere (waarom hangt hij bijna als een kind aan Joan?) schrijver, is het Glenn Close die in deze sprankelende boekverfilming de show steelt als de ingetogen maar innemende vrouw van Joe. Hoewel zij uiterlijk kalm oogt en alles onder controle lijkt te hebben, valt er daarachter een waterval aan emoties te bespeuren bij nadere bestudering van haar gezicht. Veel beter heb ik de functie van actress in a leading role dit jaar nog niet vervuld zien worden.
De afloop van de film vond ik persoonlijk wat ongeloofwaardig, hoewel de allerlaatste scene dan toch weer wat goed maakte en daarmee nog maar eens de bijzondere rol van Glenn Close in deze film onderstreept. Een diepe buiging voor deze grande dame is op zijn plaats.
Het scenario van Joan Anderson, gebaseerd op het gelijknamige boek van Meg Wolitzer, legt middels een aantal flashbacks (met Harry Lloyd en de sterk debuterende Annie Starke als respectievelijk de jonge Joe en Joan) bloot wat de reden is voor de scheurtjes in hun relatie. Het acteerwerk in deze verzorgde productie is prima, maar hoewel het scenario goed is opgebouwd is het nauwelijks verrassend en daardoor niet erg meeslepend.
Een kleine vier sterren.
Ik vond het slot ook sterk, omdat de film ervoor koos er geen puur feministisch pamflet van te maken, wat m.i. beperkend had gewerkt, maar dat de vrouw ervoor koos eerlijk tegen haar kinderen te zijn, maar niet de goede naam van haar man na zijn dood te besmeuren, omdat zij tenslotte ook deel van het probleem was geweest al die jaren.
Mooie zin van NRC normaal niet mijn favoriete krant.

Jammer: tijdens de sleutelscene (flashback) waarin Joan aanbiedt het manuscript van The Walnut te redden, geeft Joe veel te snel toe naar mijn gevoel. De innerlijke strijd in Joe zelf, zijn ego/trots waren te snel 'om'. Daar had groots drama ingezeten, en die werd me nu onthouden. Jammer.
De setting van de film doet mij sterk denken aan de tv-serie Succession; waar de spanning wel vaak om te snijden is; oftewel kijktip voor de liefhebbers: Succession (TV series) - Wikipedia - en.wikipedia.org
Wederom een gevalletje "drukte om niks". Waarom Glenn CLose hiervoor genomineerd wordt is me een raadsel maar dat heb ik vaker bij de Oscar favorieten. Het verhaal is matig en je ziet het ver vooruit al aankomen.Krijg een beetje de kriebels van die slaafse vrouwen. Dus nee niet mijn ding.
Oscar-waardig misschien niet, maar ik vond Thierry Baudet toch wel dicht in aanmerking voor een Oscar komen als vertaling van de jonge Joe Castleman.
Dankzij hun chemie en uitvoering was dit een sterk kijkstuk van ingetogen drama...
Enfin, verhaaltje is weinig opzienbarend. Het meest opzienbarend is wel dat vanaf seconde 1 duidelijk is hoe de vork in de steel zit (en ik had geen plot of wat dan ook gelezen). Hoewel aan het rumoer in de zaal te horen halverwege kwam dat voor velen toch wel als een verrassing. Vreemd, want het enige dat me van de zekerheid onthield was dat het er zo dik op lag dat het haast wel een misleiding moet zijn. Niet dus. Gelukkig komt op zo'n tweederde van de film dit ook uit en verandert de toon iets waarmee de film ook wat prettiger kijken wordt. Maar dan is het al veel te laat. En om dan met een cliché hartaanval te eindigen, dan houdt het echt op. 1,5*.
Het uiteindelijke verhaal achter de onvrede bij Joan is op zich wat sterk, maar het werkt nog wel goed als sociale kritiek omdat de film er niet in is geïnteresseerd om een simpele boeman op te voeren. Je mag Joe gerust veroordelen op alles wat hij verkeerd heeft gedaan, maar hij is tegelijk net zo goed een slachtoffer van de situatie. Hij zou zich niet minderwaardig moeten voelen omdat zijn vrouw meer talent heeft, of over zijn rol in het huishouden die in dienst staat van haar carrière.
Wat ik nog wel een beetje jammer vind aan de film is dat deze lang niet zo subtiel is als het spel van zijn hoofdrolspeelster. Regelmatig moet er toch wat teveel iets uitgesproken worden waar dat helemaal niet noodzakelijk is. Al had ik de heerlijk smerige rol van Slater niet willen missen, hoezeer hij ook een spreekbuis voor de schrijvers is. 3.5*.
Het verhaal was oppervlakkig en flinterdun.
Uiteindelijk is de idioot van heel het verhaal de vrouw en zij is dan nog zo debiel om dit mee te nemen naar zijn graf.
Toen het eindelijk spannend werd en er een beetje licht in de duisternis kwam, geeft haar man de geest en de film is gedaan.
Veel cinema rond niets...
De acteerprestaties waren zwaar geforceerd en het zogenaamde fake eenzijdige droomkoppel werkte na een tijdje danig op de zenuwen.
Zeker geen aanrader en indien wel...enkel voor literaire liefhebbers die op dit soort snobfilms kicken.