The Wife (2017)

The wife miste ik destijds in de bioscoop en bij de DVD-release had ik niet zo hoge verwachtingen. Toch wou ik hem een degelijke kans geven al was het maar omwille van Poulidor Glenn Close. Ook hier schittert Glenn Close in de rol van Joan Castleman, de echtgenote van Nobelprijswinnaar Literatuur Joe Castleman. Ik kreeg moeilijk zicht op haar mysterieuze personage waarbij ze wam en koud tegelijk blies. Wat wilde ze nu eigenlijk bereiken of aantonen? Hoe zag ze zichzelf binnen haar relatie en hoe wilde ze die in standhouden? Ze maakte een ingrijpende keuze die haar toekomstige rol enorm heeft beïnvloed, maar echt vrede kon ze er niet mee nemen.

Dat maakt The wife tot een boeiende film waarbij onderhuidse spanningen geregeld de kop opsteken. Het zorgt eveneens voor fijne scherpe dialogen en ook de acteerprestaties op zich droegen daar toe bij. Want ook Jonathan Pryce deed het uitstekend als flamboyante charismatische partner. De flashback naar het verleden waren aangenaam en zinvol. Het doorbrak het patroon ook wat. De stukken met Christian Slater vond ik minder interessant en minder zinvol al zijn ze wel noodzakelijk voor het geheel.

Zoals ik hierboven al las ook voor mij een film die zal blijven hangen. Geen wereldtopper, maar o zo fijn gebracht. Ook de wereld van de Nobelprijswinnaars is eens een andere en bovendien interessante setting.

Ik heb me hiermee gemaakt alleen richting het eind is het wat te snel.

Ik voeg me bij IH88. Fijne film dit, net geen 4*

Het verhaal is een beetje vergelijkbaar met de vorige film die ik zag, Collete.
Maar ik vond de eerste beter dan deze, ondanks de goede vertolkingen van de hoofdcast.
Deze prent was me iets te saai.

Dit drama eens bekeken en het was niet mis. Geen zo'n groots verhaal, maar toch boeiend genoeg, mede door de cast. De ontknoping was niet zo verrassend, maar storend was het niet.
Leuk om eens gezien te hebben.

Ik heb Glenn Close hoog zitten. Super actrice. Toch begrijp ik wel dat ze voor deze rol geen Oscar heeft gekregen. Dat ligt meer aan het scenario, dan aan haarzelf. Glenn 'spat' van het doek, maar op één of andere manier net niet genoeg. Ik kon me soms ook niet zo goed inleven in haar personage, dat ze opeens moeite krijgt dat haar man alle aandacht krijgt. Ze heeft al heel haar leven alles opgeofferd en dat is haar eigen keuze geweest. Ik kan niet teveel vertellen en onderbouwen, want dan verraad ik teveel van het verhaal.
Gewoon kijken dus, want het is en blijft een boeiende film. Mooi gespeeld en prachtig hotel, waar ze vooral veel in zitten in Stockholm.

Gisteravond op BBC 2 gezien en met grote interesse gevolgd: geweldige film, vooral door het spel van Glenn Close. Die in de film al heel lang getrouwd is met een man uit het jaar Kruik.
Ik was van plan, voor mensen die de film nog gaan zien, niet teveel van de inhoud prijs te geven en lees dat hierboven wel. Al vanaf het moment dat deze Joan biografieschrijver/roddeljournalist (dat is dan nog niet duidelijk) in Stockholm ontmoet, komen er barsten in het o zo, succesvolle huwelijk en leven, zo lijken deze althans. Als kijker voel je dan ook: schijn bedriegt, er klopt daar iets niet.
De wijze waarop David, de zoon, van meet af aan door zijn vader wordt gekleineerd, is tekenend voor pa's tekorten en karakter: liegen, bedriegen en arrogantie. Mooie rol van Max Irons, de zoon van Jeremy, die de zoon speelt, die al jaren geleden afstand nam van zijn vader in de film en als opgroeiend jongetje zijn moeder vaak miste, die moest werken, papa's werk "redigeren" en van zijn moeder werd weggehouden. In de film is hij lange tijd de enige die zijn vader durft tegen te spreken.en toch ook hunkert naar zijn erkenning, na zijn eerste boek geschreven te hebben.
Dat Joan, de vrouw, er toen de brui aan gaf, snap ik prima: op het z.g. hoogtepunt van succes, voor haar het dieptepunt. De geschiedenis kent ontelbaar veel begaafde vrouwen (literatuur, componeren, schilderen en andere kunsten), waar mannen eeuwenlang hun naam onder diens werk zetten, opeisten. Goed gecast was ook de vrouw die voor de Zweedse koningin moest doorgaan onder het grote diner: ik moest twee keer kijken, zoveel gelijkenis.
De dochter van Glenn Close speelt de jonge Joan en is dus heel lang in dezelfde groef blijven hangen van dienstbaarheid en ondergeschiktheid aan de man. Tot de bom barst.