The Sea of Trees (2015)

Zou graag een remake zien van Jean-Marc Vallée. Hij kan met dit thema wel iets bijzonders maken.

Ja, daar ben ik ook wel voor, helemaal na Demolition

Het zijn schrijver Sparling en regisseur Van Sant die de film de nek omdraaien. Sparling door een bak aan goedkope symboliek over de kijker heen te storten; vreemde referenties naar het sprookje Hans & Grietje en een bloeiende bloem als kitscherige metafoor voor hervonden levenszin. Van Sant staat het allemaal toe en is zijn contemplatieve stem kwijt door zoveel onnodige dialoog. Hij laat de film veel te lang duren en legt het niet al te lastig te volgen plot tot in de details uit.
Ondanks het feit dat McConaughey een prima acteur is, voelt de existentiële crisis die Arthur doormaakt gewoon totaal niet echt. Het is misschien wel het belangrijkste punt van kritiek op deze film. Niets voelt echt. The Sea of Trees werd vorig jaar in Cannes getrakteerd op boegeroep. Dat duidt meestal op een op zijn minst interessante film, die vanwege controverse of ontoegankelijkheid niet in de smaak valt bij het verwende publiek. Nu is er echter van polarisatie geen sprake; The Sea of Trees werkt voor geen meter. En Gus Van Sant mag zich dat aanrekenen.

Lees verder: Cinema Interruptus

Kohn was ook niet mild: The Sea of Trees’ is Gus Van Sant’s Worst Movie

Weer een film over het zelfmoordbos.
Deze variant kon me echter niet bekoren. Trage opbouw, oninteressante onsympathieke personages, te lang gedraal in dat bos en tenenkrommende symboliek.
Van McConaughey had ik meer verwacht en Watts kan ik eigenlijk nooit goed verdragen in een film, maar dat terzijde.
Deze draak van een film zou ik lekker overslaan.

Dat verbaast me niet.

Een zeer degelijke dramafilm, met een zeer degelijk uitgevoerd verhaal. De hoofdrol word sterk neergezet door McConaughey, maar ook de bijrollen van Watts en Watanabe overtuigen. Ondanks de matige kritieken vond ik dit gewoon een uiterst goede dramafilm, die me tot de laatste seconde wist te boeien. 3,5 Ster.

Beetje frustrerende film dit. Hier had een klein meesterwerkje ingezeten, maar dit is helaas geen kunst geworden maar pure kitsch. Van Sant is een regisseur die geen pikant onderwerp schuwt, iemand die risico durft te nemen, en daarom mijn sympathie heeft. Maar mede door de hoge inzet mislukken zijn films soms behoorlijk, zo ook nu.
The sea of trees laat vooral een zee van ruimte onbenut om ons een pakkend verhaal te tonen.
Slechtst een scène van een minuut of tien kon men mij meeslepen en enigszins ontroeren, namelijk als de zieke Watts beter word verklaard, en vervolgens het leven laat bij een ongeval. De rest van de film bekijk je onbewogen en werd hierboven al treffend weergegeven met de term onecht. Aan de acteurs heeft het niet gelegen. Maar dit is dan ook geen acteursfilm geloof ik, maar een auteursfilm, en dus kunnen de we schuld van dit falen zonder gewetensbezwaren geven aan onze Gus.
Wat mij betreft: dikdoenerij die nergens de roos treft.

Helemaal zo slecht nog niet. Het verhaal vond ik best aardig, helaas is het tempo soms wat aan de trage kant en zitten er wat dode momenten in maar het einde is wel mooi. Er wordt in ieder geval goed gespeeld het ziet er ook nog prima uit. Geen topper maar zeker wel een voldoende waard.

Prima drama met geweldige acteerprestaties.

Redelijke film.

Haha wat een smakeloos drama dit zeg. Ik vond die Takumi (Watanabe getypecast als euhm ja... Japanner, waarvan het weer mooi uitkomt dat hij zo vloeiend Engels spreekt) al zo'n oninteressant personage zonder enige klik met Arthur, en op het einde blijkt dan waarom: het was al de tijd Arthurs vrouw. Dat verklaart alles, ook op hilarisch onbedoelde manieren. En het is niet dat de film geen duidelijke hint gaf. Nadat Takumi en de vrouw allebei zeiden van het water te houden of zo wist ik wel genoeg. Hoe dan ook blijft het een wat potsierlijke twist.

En dat is nog niet de enige valse noot van de film. De symboliek en spiritualiteit zijn zo goedkoop in de film, en vond het wat vreemd overkomen die lugubere vondsten van mensen die zelfmoord hebben gepleegd in het bos. Alsof de film er wat spannends uit wil halen. En hoe raar is die vrolijke muziek tijdens scènes die duister of dramatisch zouden moeten zijn. Dat alleen al had de film kunnen verpesten. Of anders wel dat gedoe rondom het koppeltje. Zij is boos op hem en zwaar aan de drank omdat hij jaren geleden vreemd is gegaan en, als ik het goed begrepen heb, dat zij de belangrijkste kostwinner is in huis, boehoe. Vond beide personages maar weinig sympathiek.

Misschien had de scenarioschrijver daar ook niet helemaal vertrouwen in en probeerde sympathie te winnen met wat melodrama door haar ernstig ziek te laten worden, waardoor ze elkaar weer vinden. En dan ineens die hilarisch botte scène als een auto zich in de zijkant van de ambulance boort. Dat had gewoon niet lomper gekund. Al komt het einde er nog wel aardig in de buurt. Dan komt dat triviale gedoe om haar favoriete kleur en seizoen natuurlijk weer keurig terug, net als de orchidee en het boek én een verklarende voice-over zuigt het laatste stukje leven uit die scène én een epiloog met ook nog een heel fout die soort wetenschappelijke uitleg van harmonie. "They keep us together". Wat een onoprechte draak. 0.5*.

Laat ik allereerst schrijven dat ik graag naar de films van Gus van Sant kijk. Een hoop van zijn films behoren tot mijn favorieten. Zonder voorkennis ben ik hier aan begonnen en werd geraakt door de melancholische sfeer in combinatie met het thema rouwverwerking.

Nadeel van deze film vond ik dat Gus van Sant hier lang niet zo subtiel is als je van de beste man mag verwachten. Alles wordt letterlijk uitgelegd en hoofdrolspeler Matthew McConaughey blinkt toch vooral uit in het grote gebaar. McConaughey is een begenadigd acteur maar hier bleef ik toch de hele film het gevoel houden dat ik naar hem zat te kijken en niet naar een personage. Verder was Watts weer heel verdienstelijk en vond ik de opbouw van het scenario heel aardig.

Het blijft echter een probleem dat van Sant hier voortdurend op de rand van de kitsch balanceert en er helaas ook af en toe overheen gaat. Maar al met al kan ik het de man vergeven en moet ik toch bekennen dat ik geboeid naar deze film heb zitten kijken.

Boven gemiddeld maar niet het beste werk van Gus van Sant.

Een goede drama film...
Prima verhaal...
Zou maar nooit doen voor het bos verdwalen...
Prima acteerwerk...
Bekende acteur Matthew McConaughey speelt goed...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Prima camerabeweging...

De setting is hetgeen wat mij vooral trekt aan deze film. Na het zien van 'the Forest' met o.a. Nathalie Dormer heb ik besloten om eens wat research te doen over Aokigahara a.k.a. the 'suicide forest'.

Aldoende heb ik deze film gevonden. In deze film volgen we Arthur. Arthur is een Amerikaanse man die zichtbaar struggled in het leven. Hij besluit om de reis naar Japan te maken met als doel het beëindigen van zijn leven. Eenmaal aangekomen in het bos treft hij een Japanse man en samen trekken ze rond door het bos.

Meer moet je eigenlijk niet willen weten, dat doet echt afbreuk aan de film. Laat je verrassen door de plottwist op het einde.

Nick

Mooie dramafilm die soms wat traag verloopt. Goed te verteren.

Ja gewoon een aparte boeiende film en ja er komen op t laatst te veel symbolen aan te pas waardoor het eind minder wordt.
Maar van begin tot bijna t eind geen moment van verveling.
En ja McConaughy , geweldig acteur ! En ook Naomi Watts prima. Ja er spelen eigenlijk
Maar 3 personages in.

Aokigahara, het zelfmoordbos aan de voet van de Fuji in Japan. Een man die denkt dat zijn leven mislukt is, boekt een enkele reis Japan en wil in het bos een einde aan zijn leven maken. In het bos is hij al snel de weg kwijt en ontmoet hij een Japanse lotgenoot met dezelfde wens als hij... De beklemming van het bos waarin je kunt verdwalen, of niet meer levend uit terugkeert, is sterk.

Ach Van Sant.

Aokigahara is ondertussen een bekende stek geworden. De laatste jaren zijn er best wat films verschenen waarin het bos een belangrijke rol speelde, binnen verscheidene genres trouwens. Het is een aparte locatie, met Gerry in het achterhoofd ontkom je dan niet aan enige verwachtingen. Maar die worden absoluut niet ingelost.

The Sea of Trees is namelijk een oversentimenteel drama geworden. Eentje waar het acteerwerk erg zwaarwichtig is, het plotje omvervalt van het drama (met de feitelijke dood van Watts als hoogtepunt - geen idee wat het trouwens is met dat soort scenes maar op de één of andere manier worden ze steeds zo gefilmd dat de verrassing er vanaf het begin al af is) en enkele onthullingen op het einde echt te cheesy voor woorden zijn.

Maar eigenlijk laat deze film zich vooral typeren door 1 bepaalde keuze: Ken Watanabe als dé Japanner. Het is wat jammer voor die man, hij is ook niet de slechtste acteur (al is hij vaak wel erg mat), maar ik zou hem als regisseur echt nooit meer nemen in zo'n rol. Het getuigt van een ongelooflijke luiheid.

Het geraamte van een interessante film is op zich wel aanwezig, er zijn ook wel enkele momenten waar het door lijkt te breken, maar nooit erg lang en goedkoop effectbejag loert steeds om de hoek om enige opgebouwde sfeer meteen weer af te breken.

2.0*

'Promise me. Promise me you'll find the perfect place'

Een zesje onder aan de streep, maar dan wel als gemiddelde van een acht voor de eerste en een vier voor de tweede helft.

Het begint allemaal erg sterk. Nu zal Matthew McConaughey met zijn vervelende maniertjes nooit m'n favoriete acteur worden, maar het drama rondom hem wordt sterk geïntroduceerd. De tocht naar Aokigahara is ingetogen en de onvermijdelijke flashbacks werken prima vanwege de realistisch neergezette huwelijksstruggles met Naomi Watts' karakter.

Gaandeweg voelt de film alleen steeds meer dumbed down aan. Van Sant voelde blijkbaar de behoefte om het oversentimenteel te maken en de liefhebbers van dramatische plotwendingen tegemoet te komen. Dat is jammer, want het vloekt enorm met die mooie ingetogen sfeer van het begin. Was het nu bijvoorbeeld écht nodig om zijn vrouw eerst te laten herstellen van een gezwel in haar hoofd om haar vervolgens in een ambulance te laten aanrijden tijdens een vrachtwagen, juist op het moment dat hij naar haar favoriete kleur vraagt?

Nee, bah. Houd het gewoon simpel en herkenbaar. Je zou denken dat we hier met een beginnend regisseur te maken hebben die onder druk van de filmmaatschappij tegen zijn zin in Hollywood tegemoet komt. Een gevoel dat aangesterkt wordt doordat er tegen het einde zo nodig een voice-over nog even alle touwtjes aan elkaar moet knopen voor de kijkers die de levensgrote signalen meerdere keren hadden gemist.

Vanwege die sterke eerste helft kom ik met hangen en wurgen alsnog op een voldoende uit, maar de vieze nasmaak van het gemiste potentieel overheerst.