
The Sea of Trees (2015)
Verenigde Staten
Drama
110 minuten
geregisseerd door Gus Van Sant
met Matthew McConaughey, Naomi Watts en Ken Watanabe
De suïcidale Amerikaan Arthur Brennan vertrekt op een dag naar Japan om ‘Aokigahara’ te bezoeken, een mysterieus bos dat ook wel bekend staat als ‘de Zee van Bomen.’ Jaarlijks gaan mensen daar naar toe om over leven en dood te beraden. Wanneer Arthur eenmaal de perfecte plek heeft gevonden om zelfmoord te plegen, ontmoet hij Takumi Nakamuri, een Japanse man die eveneens het nut van het leven niet meer inziet.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=CO6umFOpyE0
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,1 / 13725)trailer (YouTube, ondertiteld)iTunes: € 6,99 / huur € 3,99Google Play: € 5,99 / huur € 2,99

Ondanks het feit dat McConaughey een prima acteur is, voelt de existentiële crisis die Arthur doormaakt gewoon totaal niet echt. Het is misschien wel het belangrijkste punt van kritiek op deze film. Niets voelt echt. The Sea of Trees werd vorig jaar in Cannes getrakteerd op boegeroep. Dat duidt meestal op een op zijn minst interessante film, die vanwege controverse of ontoegankelijkheid niet in de smaak valt bij het verwende publiek. Nu is er echter van polarisatie geen sprake; The Sea of Trees werkt voor geen meter. En Gus Van Sant mag zich dat aanrekenen.
Lees verder: Cinema Interruptus
Deze variant kon me echter niet bekoren. Trage opbouw, oninteressante onsympathieke personages, te lang gedraal in dat bos en tenenkrommende symboliek.
Van McConaughey had ik meer verwacht en Watts kan ik eigenlijk nooit goed verdragen in een film, maar dat terzijde.
Deze draak van een film zou ik lekker overslaan.
The sea of trees laat vooral een zee van ruimte onbenut om ons een pakkend verhaal te tonen.
Slechtst een scène van een minuut of tien kon men mij meeslepen en enigszins ontroeren, namelijk als de zieke Watts beter word verklaard, en vervolgens het leven laat bij een ongeval. De rest van de film bekijk je onbewogen en werd hierboven al treffend weergegeven met de term onecht. Aan de acteurs heeft het niet gelegen. Maar dit is dan ook geen acteursfilm geloof ik, maar een auteursfilm, en dus kunnen de we schuld van dit falen zonder gewetensbezwaren geven aan onze Gus.
Wat mij betreft: dikdoenerij die nergens de roos treft.
En dat is nog niet de enige valse noot van de film. De symboliek en spiritualiteit zijn zo goedkoop in de film, en vond het wat vreemd overkomen die lugubere vondsten van mensen die zelfmoord hebben gepleegd in het bos. Alsof de film er wat spannends uit wil halen. En hoe raar is die vrolijke muziek tijdens scènes die duister of dramatisch zouden moeten zijn. Dat alleen al had de film kunnen verpesten. Of anders wel dat gedoe rondom het koppeltje. Zij is boos op hem en zwaar aan de drank omdat hij jaren geleden vreemd is gegaan en, als ik het goed begrepen heb, dat zij de belangrijkste kostwinner is in huis, boehoe. Vond beide personages maar weinig sympathiek.
Misschien had de scenarioschrijver daar ook niet helemaal vertrouwen in en probeerde sympathie te winnen met wat melodrama door haar ernstig ziek te laten worden, waardoor ze elkaar weer vinden. En dan ineens die hilarisch botte scène als een auto zich in de zijkant van de ambulance boort. Dat had gewoon niet lomper gekund. Al komt het einde er nog wel aardig in de buurt. Dan komt dat triviale gedoe om haar favoriete kleur en seizoen natuurlijk weer keurig terug, net als de orchidee en het boek én een verklarende voice-over zuigt het laatste stukje leven uit die scène én een epiloog met ook nog een heel fout die soort wetenschappelijke uitleg van harmonie. "They keep us together". Wat een onoprechte draak. 0.5*.
Nadeel van deze film vond ik dat Gus van Sant hier lang niet zo subtiel is als je van de beste man mag verwachten. Alles wordt letterlijk uitgelegd en hoofdrolspeler Matthew McConaughey blinkt toch vooral uit in het grote gebaar. McConaughey is een begenadigd acteur maar hier bleef ik toch de hele film het gevoel houden dat ik naar hem zat te kijken en niet naar een personage. Verder was Watts weer heel verdienstelijk en vond ik de opbouw van het scenario heel aardig.
Het blijft echter een probleem dat van Sant hier voortdurend op de rand van de kitsch balanceert en er helaas ook af en toe overheen gaat. Maar al met al kan ik het de man vergeven en moet ik toch bekennen dat ik geboeid naar deze film heb zitten kijken.
Boven gemiddeld maar niet het beste werk van Gus van Sant.
Prima verhaal...
Zou maar nooit doen voor het bos verdwalen...
Prima acteerwerk...
Bekende acteur Matthew McConaughey speelt goed...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Prima camerabeweging...
Aldoende heb ik deze film gevonden. In deze film volgen we Arthur. Arthur is een Amerikaanse man die zichtbaar struggled in het leven. Hij besluit om de reis naar Japan te maken met als doel het beëindigen van zijn leven. Eenmaal aangekomen in het bos treft hij een Japanse man en samen trekken ze rond door het bos.
Meer moet je eigenlijk niet willen weten, dat doet echt afbreuk aan de film. Laat je verrassen door de plottwist op het einde.
Nick
Maar van begin tot bijna t eind geen moment van verveling.
En ja McConaughy , geweldig acteur ! En ook Naomi Watts prima. Ja er spelen eigenlijk
Maar 3 personages in.
Aokigahara is ondertussen een bekende stek geworden. De laatste jaren zijn er best wat films verschenen waarin het bos een belangrijke rol speelde, binnen verscheidene genres trouwens. Het is een aparte locatie, met Gerry in het achterhoofd ontkom je dan niet aan enige verwachtingen. Maar die worden absoluut niet ingelost.
The Sea of Trees is namelijk een oversentimenteel drama geworden. Eentje waar het acteerwerk erg zwaarwichtig is, het plotje omvervalt van het drama (met de feitelijke dood van Watts als hoogtepunt - geen idee wat het trouwens is met dat soort scenes maar op de één of andere manier worden ze steeds zo gefilmd dat de verrassing er vanaf het begin al af is) en enkele onthullingen op het einde echt te cheesy voor woorden zijn.
Maar eigenlijk laat deze film zich vooral typeren door 1 bepaalde keuze: Ken Watanabe als dé Japanner. Het is wat jammer voor die man, hij is ook niet de slechtste acteur (al is hij vaak wel erg mat), maar ik zou hem als regisseur echt nooit meer nemen in zo'n rol. Het getuigt van een ongelooflijke luiheid.
Het geraamte van een interessante film is op zich wel aanwezig, er zijn ook wel enkele momenten waar het door lijkt te breken, maar nooit erg lang en goedkoop effectbejag loert steeds om de hoek om enige opgebouwde sfeer meteen weer af te breken.
2.0*

Een zesje onder aan de streep, maar dan wel als gemiddelde van een acht voor de eerste en een vier voor de tweede helft.
Het begint allemaal erg sterk. Nu zal Matthew McConaughey met zijn vervelende maniertjes nooit m'n favoriete acteur worden, maar het drama rondom hem wordt sterk geïntroduceerd. De tocht naar Aokigahara is ingetogen en de onvermijdelijke flashbacks werken prima vanwege de realistisch neergezette huwelijksstruggles met Naomi Watts' karakter.
Gaandeweg voelt de film alleen steeds meer dumbed down aan. Van Sant voelde blijkbaar de behoefte om het oversentimenteel te maken en de liefhebbers van dramatische plotwendingen tegemoet te komen. Dat is jammer, want het vloekt enorm met die mooie ingetogen sfeer van het begin. Was het nu bijvoorbeeld écht nodig om zijn vrouw eerst te laten herstellen van een gezwel in haar hoofd om haar vervolgens in een ambulance te laten aanrijden tijdens een vrachtwagen, juist op het moment dat hij naar haar favoriete kleur vraagt?
Nee, bah. Houd het gewoon simpel en herkenbaar. Je zou denken dat we hier met een beginnend regisseur te maken hebben die onder druk van de filmmaatschappij tegen zijn zin in Hollywood tegemoet komt. Een gevoel dat aangesterkt wordt doordat er tegen het einde zo nodig een voice-over nog even alle touwtjes aan elkaar moet knopen voor de kijkers die de levensgrote signalen meerdere keren hadden gemist.
Vanwege die sterke eerste helft kom ik met hangen en wurgen alsnog op een voldoende uit, maar de vieze nasmaak van het gemiste potentieel overheerst.