Meningen
Hier kun je zien welke berichten erniesam als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Best Years of Our Lives, The (1946)
Alternatieve titel: De Beste Jaren van Ons Leven
Eindelijk deze film helemaal afgezien. Was er ooit eens aan begonnen, maar haakte af omdat het me niet zo kon boeien het eerste uur. Normaal gesproken houd ik wel van epos films en heb ik geen moeite met extreme lengtes. Uiteindelijk heb ik me wel degelijk vermaakt met deze film, maar er zitten wat haken en ogen aan voor mij.
Het verhaal vind ik niet boeiend genoeg, zeker niet voor deze lengte. Feitelijk zie ik er geen verhaal in enkel een soort van ´docu´ over de moeite die veteranen hebben met inburgeren. Het camerawerk vond ik degelijk, maar niet bijzonder. Geen fan van de over aanwezige muziek. Het grote pluspunt van de film is het acteerwerk. Met name March vind ik uitstekend, maar Andrews en Wright zijn ook erg goed. En Russell die geen enkele acteerervaring had doet het degelijk. In vergelijking met Mrs. Miniver en Since You Went Away, ook oorlogsfilms die het thuisfront laten zien, vind ik deze duidelijk stukken minder. Geen slechte film, zeker niet, maar het lijkt mij dat er iets mist: het mist diepgang, geen interessant verhaal en ik bleef met een wat leeg gevoel achter. Ik begrijp de klassiekerstatus niet, maar er valt niet te twisten over persoonlijke voorkeur.
Klinkt wellicht erg negatief allemaal. Ik denk dat ik uiteindelijk teleurgesteld ben, aangezien ik toch enige verwachting had. Al met al geen slechte film, maar er had veel meer in gezeten naar mijn mening.
Cannibal Holocaust (1980)
Alternatieve titel: Ruggero Deodato's Cannibal Holocaust
Met tegenzin gisteren aan deze film begonnen, want ik was terdege op de hoogte van de reputatie ervan. Ik heb wel verschillende Italiaanse horrorfilms gezien zoals Zombi en The Beyond, maar feitelijk nooit een kannibalenfilm gezien. Ik moet zeggen: het viel me allemaal nog wel mee met de gore, ik heb wel veel erger gezien.
Ik ben niet zo´n horror liefhebber, ik hou niet van horror om de horror, om te choqueren, behalve wanneer er humor in verwikkeld zit zoals Evil Dead of Brain Damage. Deze film is uiterst serieus zonder een spatje humor, tenzij je het acteren meerekent, want dan is het een toss tussen lachen en huilen. Het is een exploitatiefilm met een flinterdun maatschappij ´kritiek´ als excuus. Het is mij een raadsel waarom de crew plotseling ´Apocalyps Now´ gung ho werd, maar blijkbaar is dit ter illustratie van de wreedheid die nog steeds in de ´beschaafde´ mens zit. Het is dat herhaaldelijk de vraag werd gesteld wie de kannibalen nu echt waren, anders had ik dat er zeker niet uitgehaald.
Wat erg irritant was zijn de constante verkrachtingen. Niet echt choquerend om te zien hoe het in beeld werd gebracht, maar gewoon heel erg irritant en totaal onnodig. Het dierenleed is idd moeilijk om naar te kijken, maar als je eens in het slachthuis bent geweest is dat peanuts. Dit was ook puur om uiterst controversieel te zijn. Zoals ik al zei ik houd niet van deze shock horror. Het is niet eng of echt walgelijk, maar gewoon erg naar om naar te kijken. Het beeld van de gespiesde vrouw is redelijk naar om te zien m.n. doordat de special effects behoorlijk realistisch zijn. Het einde van de film zien we de kannibalen in actie en zien we lichaamsdelen rondvliegen. Behoorlijk onsmakelijk natuurlijk, maar dat kun je verwachten van een kannibalenfilm.
Het pluspunt van deze film is het realisme van de special effects en het found footage aspect. Het is als het ware werkelijk een documentaire over kannibalen en had interessant en spannend kunnen zijn, maar de nadruk ligt enkel en alleen op de schokwaarde. Het is pure exploitatie zonder enige poging om een reelijk verhaaltje en spanning erin te brengen.
Dit alles gezegd hebbende moet ik zeggen dat het camerawerk me toch meeviel. Ik had echt troep verwacht gezien de cultstatus, maar dat viel me nog wel mee. Daarom toch een puntje en een half puntje voor de originaliteit van de found footage en het idee om kannibalen te filmen.
Verder heb ik niet de behoefte de film ooit nog weer te zien.
Mad Miss Manton, The (1938)
Ach ja, The Mad Miss Manton. Dit is een van de eerste films die ik bewust heb gezien en had opgenomen op mijn splinternieuwe videorecorder. Zo heb ik een aantal films die me altijd zullen bijblijven, omdat deze bij de eerste films behoren die ik had opgenomen. Gek genoeg had ik van jongs af aan een voorliefde voor films uit de oude doos.
Deze week voor het eerst weer gezien sinds zo'n 25 jaar! Het heeft me toch aangenaam verrast: veel kwam me wel bekend voor, maar met namer de komische dialogen vielen me nu destemeer op. Het is een film die, zoals Brix hieronder zegt, te vergelijken is met de Thin Man -series. Het concept was ook erg trendy in de jaren ' 30 vorige eeuw: komische mysteriefilms. Dit is naar mijn idee ook de eerste samenwerking tussen Fonda en Stanwyck, welke uitermate geslaagd is. Ze zouden deze samenwerking perfectioneren in The Lady Eve (1941).
De dialogen en gebeurtenissen gaan razensnel, dus je moet bij de les blijven. Het heeft inhoudelijk weinig om het lijf, maar het weet de aandacht zeker vast te houden. Leuke acteurs in leuke rollen. Een echte aanrader.
Touch of Evil (1958)
Toen ik Touch of Evil voor het eerst zag, was ik totaal overrompeld. Op de eerste plaats door het verbluffende camerawerk van Russell Metty, daarnaast door de complete mise-en-scene; een rommelig klein grensplaatsje, de vunzige locaties als de bar, het bordeel en het verblijf van Marlene Dietrich. Dit was de eerste film die ik van Orson Welles zag, ik had nog nooit van hem gehoord! Ik was een jaar of veertien, geloof ik. Er zit voor mij dus erg veel sentimentele waarde aan deze film.
Een aspect van recensies van deze film wil ik graag even onder de loep nemen. Het wordt vaak een film noir genoemd, terwijl het hier toch erg weinig overeenkomsten mee vertoont. De term film noir is erg discutabel, maar we kunnen er in ieder geval van uitgaan dat het misleiden van de protagonist door een verleidelijke vrouw (soms ook een dominante man, zie Laura 1944) de kern van film noir vormt. Ze heet niet voor niets de "femme fatale," de vrouw die de man ten onder brengt ten gunste van haar persoonlijke belangen. Niets van dit alles is in Touch of Evil aanwezig. Het contrastrijke zwartwit-camerawerk en de desorienterende camerastandpunten passen in de stroming van film noir, maar de verhaallijn heeft hier niets van weg. Het is een politiefilm met dramatische elementen.
Wat maakt de film zo goed? Het belangrijkste aan de film is de gehele broeierige atmosfeer: de sfeervolle fotografie, de over het algemeen diegetische muziek en de mise-en-scene. Ten tweede het acteerwerk, zoals altijd in een Orson Welles film. Ten eerste Orson zelf: magistraal! Soms is hij bijna onverstaanbaar en het heeft me even geduurd voordat ik alles wat hij zei kon ontcijferen. Joseph Calleia is ook briljant. Zijn karakter zorgt voor het hart van de film, de drama. De manier waarop hij zijn adoratie voor Quinlan laat zien is hartveroverend en zo realistisch weergegeven. Akim Tamiroff vind ik ook schitterend als Uncle Grandy. Hij is enigszins beangstigend en erg humoristisch. Heston als mexicaan is erg bijzonder en niet helemaal overtuigend. Toch vind ik dat hij hier zijn beste werk aflevert, simpelweg omdat ik niet van zijn overige werk houd. Wellicht niet geheel op zijn plaats, maar zijn verschijning draagt toch bij aan de algehele sfeer van de film. Janet Leigh, tja, wat kun je hiervan zeggen. De rol geeft haar geen uitdaging, het is een soort "screaming Fay Wray" rol: ze is het brave, maar erg sexy bruidje van Vargas (Heston), ze zorgt voor wat chit chat over het botsen van culturen en wordt volgespoten met heroine. Ondanks dit is haar verschijning een lust voor het oog tussen al die stoicijnse mannen. Het is niet voor niets dat Orson veel nadruk legde op de vormen van Janet Leigh. Afgezien van de feitelijk inhoudsloze rol doet Janet Leigh het prima in deze film. Tot slot een karakter waaraan ik me soms best kan storen: Dennis Weaver als de nachtwaarder van het hotel waar Janet Leigh wordt overvallen. Hij brengt het met humor, maar soms is het een beetje overdreven. Toch draagt ook zijn verschijning bij aan de gehele sfeer van de film.
Tot slot het belangrijkste element van de film: het is een prachtige relativering van goed en kwaad. Quinlanm is dan ook een heel interessant personage: hij lijkt in eerste instantie intimiderent en ontzagwekkend, vooral door zijn reputatie. Als er bewijs tegen hem aan het licht komt, lijkt het een vreselijke schurk. Als we horen hoe zijn vrouw is vermoord en hij nooit de dader heeft weten te pakken en als zijn beste vriend Pete (Calleia) overtuigd is van zijn werkzijze en hij hem "verraadt" en uiteindelijk zelf doodschiet, voelen we zelfs enige sympathie voor Quinlan. Zijn methode om de bommenlegger in de auto te pakken te krijgen is verachtelijk, maar als blijkt dat het de juiste dader is, worden we minder veroordelend. Heiligt het doel alle middelen? Deze film roept veel van dit soort vragen op en we krijgen hier geen antwoorden op.
Ja, dit is geen film noir, wel een meesterwerk! Ik kan zeer uitgebreid verschillende scenes bespreken, maar daar is dit niet de plek voor. Nog een pluspunt van deze film: de montage....o, die montage...!