Miniseries blijven toch een ondergeschoven kindje als het aankomt op veelbekeken videocontent. En eigenlijk is dat jammer, want het is juist die categorie waarin vaak uitzonderlijk goed werk wordt afgeleverd. Eerder verzamelden we al de best beoordeelde vijf miniseries op MovieMeter, maar deze vijf doen daarvoor niet gek veel onder. 

Te zien op Netflix

Indrukwekkende vierdelige miniserie die het waargebeurde verhaal uit de doeken doet van de Central Park Five; een groepje willekeurige jongeren die in 1989 verdacht werden van een verkrachtingszaak en vervolgens zonder enig bewijs achter de tralies verdwenen. Je moet je even door de stereotype blanke personages worstelen die de eerste twee afleveringen bevolken, maar dan heb je ook wel wat. Prachtig gespeeld en mooi in elkaar gezet, met een overtuigend tijdsbeeld en fraai diffuus camerawerk. Meeslepend verteld en hier en daar behoorlijk aangrijpend. - james_cameron

Te zien op HBO Max

Geregisseerd door Tom Hooper en gebaseerd op een optreden van Paul Giamatti vol passie en besluiteloosheid, moedige standpunten en roekeloze koppigheid, bescheidenheid en ijdelheid, is het een van de meest genuanceerde biografische portretten van een historisch figuur die je ooit zult zien. - Sean Axmaker (Rotten Tomatoes)

Te zien op SkyShowtime

Prima miniserie, over een waargebeurd verhaal waar ik eigenlijk nog weinig van wist. De serie wisselt spanning en dialoog op een zeer goede manier af. Wat vooral opvalt zijn de goede acteerprestaties: Michael Shannon, Taylor Kitch, John Leguizamo.... maar het is vooral Paul Sparks die mij weet te overtuigen als het geweten van de 'sekte'. Toch ben ik niet kapot van Waco. Ik had graag iets meer diepgang gezien. - brawljeff

Te zien op HBO Max

Over de koude oorlog van het gezinsleven, met al haar sluimerende verlangens en jarenlang opgebouwde onderlinge frustraties. In vier afzonderlijke episodes worden verschillende levensfasen verteld uit het leven van de stoicijnse Olive Kitteridge (Francis McDormand), die zich met chagrijn en botheid staande probeert te houden tegenover de schaduwkanten van het leven. Juist dat onaangepaste maakt haar voor mij tot een sympathiek personage, omdat ze zich daarmee openlijk verzet tegen de kleinburgerlijkheid die anderen op haar projecteren. Ze kiest haar eigen pad en betaalt daar soms een prijs voor. Hoe anders is haar liefhebbende echtgenoot (Richard Jenkins), die zich dan juist weer vastklampt aan een irritant positivisme en mensenliefde, een overlevingsstrategie waar hij zijn levensenergie uit haalt. Die twee radicaal afwijkende levensvisies botsen natuurlijk met elkaar, maar tegelijkertijd zit daar ook de kracht van de serie: hoe de horkerige madam en de onverwoestbare positivo elkaar aantrekken en afstoten, terwijl ze door de jaren heen óók een diep soort genegenheid en loyaliteit blijven voelen. - Donkerwoud

Te zien op ViaPlay

Deze serie vond ik in 2006 erg goed. Leuk concept en spannend. In twee avondjes uitgekeken. Ik durf 'm geen nieuwe kijkbeurt te geven; bang dat 'ie nu écht tegenvalt! - WB