Le Beau Mariage (1982)

Béatrice Romand is hier als Sabine, "bigger than life" en uitermate irritant. Ze begint te denken dat ze haar leven kan regelen. En dat gaat ze ook doen, geholpen, of niet geholpen door vriendinnen en moeders. Haar ego is bigger than life en ze ziet dus alles niet realistisch.

Mmh, gebeurt zelden dat ik een recensie'tje begin met wat je ziet, maar dat is dus niet wat je voelt, bij deze fantastische Rohmer. In feite weer compleet zonder enig plot, dwarrelt er een verhaal door dat uitermate diepgang verkrijgt.

Zoals in zijn gehele reeks van Comedies et Proverbes.

La Femme des Avioteurs was de eerste.

Maar wat is deze film fantastisch. Vanaf het allereerste begin zie je de onzin van de hoofdpersoon (die enorm irritant is, maar waar Rohmer wel leven in krijgt te wekken) en haar kunstzinnige fascininatie Edmond (Dussolier in een fabulachtige rol).

De scene waarin ze allebei bij elkaar komen in een advocatenkantoor is BRILJANT. Vooral André Dussollier.

Heerlijke film waar eigenlijk de woorden voor te kort schieten, en waar meester Eric Rohmer al over vertelde, JE MOET HEM ZIEN

4.5*

4 mensen pas gezien, en 2 ervan niet echt enthousiast, zie ik.

hoezo niet enthousiast?

3,5* is toch niet slecht?

maar vooruit een halfje erbij dan!

Niet voor niets heeft niemand deze film 5 sterren gegeven.

Hij is dan ook totaal niet essentieel in het oevre van Rohmer.

Vermakelijk dat wel, maar nergens met een positieve uitschieter.

(net) 3 sterren

Grappig om deze Rohmer te zien een dag na Old Joy. Daar schreef ik iets over comfortable silence in relatie tot vriendschap. Voor silence hoef je bij Rohmer niet te zijn, want er wordt zoals gewoonlijk oeverloos geluld. Ook nu weer over verhoudingen en waarheden binnen vriendschappen, relaties en families. Zoals altijd weet Rohmer door deze dagelijkse gesprekken weer een hoop aan te boren over deze verhoudingen. Het altijd naturelle acteerwerk helpt daarbij. De geloofwaardigheid van de karakters en situaties is dan ook weer dik in orde. Bij mij staat of valt het een beetje met de aaibaarheid of sympathie voor de personages.

In dit geval is de hoofdrol voor ene Sabine. En, je voelt het al aankomen, dit is een onuitstaanbaar wicht. Een impulsief iemand, het type vrouw waar ik ook al snel de kriebels van krijg. Knap van Rohmer om toch boeiend te blijven door de opvolgende situaties snel en puntig af te ronden. Maar zo'n hypersensitief regelnicht type in de hoofdrol (en de complete tijd in beeld) drukt mijn waardering nogal.

Verder is het met de cinematografisch deel van de film weer vooral magertjes (donker vooral). Hoed je trouwens voor aan- en aftiteling, we schrijven 1981 en de synthesizer was op zijn hoogtepunt, dus een kloon van Jean-Michel jarre leeft zich uit. Luister en huiver! Wel leuk

Tijdje even de DVD-box van Rohmer niet uit de kast gehaald, je moet zin hebben in een van de Comedies et Proverbes.

Le Beau Mariage is toch weer een fijne typische Rohmer praatfilm. Sabine is labiel en niet uit te staan, maar ook aandoenlijk, wat de film redt. Ik kan me voorstellen dat Sabine inderdaad zo irritant gevonden wordt dat haar doen, laten en gezwets je gestolen. Mij boeide het wel.

Kortom: lang niet de beste Rohmer, wel leuk: 3,5.

IJzersterk acteren en krachtige dialogen in een amusante, sympathieke praatfilm; jammer is dat het verhaal toch de diepte niet ingaat en dat er nauwelijks sprake is van karakterontwikkeling.

Heerlijk relaxt, net als alle Rohmers. De zoektocht naar een liefde die gedoemd is ook maar van start te gaan, vond ik erg leuk. De slenteringen in de pittoreske straten van Le Mans, de herkenbare situaties, de gesprekken over niets, de feestjes, de subtiele humor. Ik mag die Rohmer wel. Het kabbelt wat voort, hij kiest voor onsympathieke hoofdpersonages, hij voert het gewone (de gewone situaties en mensen) tot het extreme door en het is eenvoudigweg anders dan andere films. Echt bijzonder wordt het hierdoor nooit, maar het is op een vreemde manier wederom zeer vermakelijk. De dialogen, de ontmoetingen, de zoektocht naar vrienschap en liefde. Het klopt allemaal.

Opnieuw 3,5 sterren.

De open en eerlijke en vaak geanimeerde dialogen, samen met het subtiel spel van Béatrice Romand (En ook André Dussolier, natuurlijk) vormen de kracht van deze film.

Eric Rohmer weet een romantisch en eigelijk banaal gegeven in een anderhalf uur durende film in te blikken en er voor te zorgen dat hij geen seconde verveelt.

Wie "Pauline à la Plage" gezien heeft zal in deze "Le Beau Marriage" (niet toevallig eveneens met als acteurs als Arielle Dombasle en Féodor Atkine) de stijl, gedachten en opgewekte emoties van Eric Rohmer herkennen

Sabine woont in een dorp nabij Le Mans en studeert kunstgeschiedenis in Parijs. De tegenstelling tussen stad en platteland speelt een rol, maar ook die tussen romantische dromerij en een praktische ingesteldheid. Sabine (Béatrice Romnand) gelooft in een huwelijk op basis van ware liefde. Om dat te bereiken wil ze de werkelijkheid manipuleren. Ze voelt wanderlust, de drang om aan haar milieu te ontsnappen. Haar vriendin Clarisse (Arielle Dombasle) ziet het huwelijk als een maatschappelijke conventie en neemt de werkelijkheid zoals ze komt. De tegenstelling tussen deze twee vriendinnen uit zich ook in hun kledingstijl. Een detail is dat Clarisse geen trouwring draagt hoewel ze getrouwd is. De titel is ironisch.

Het antiquariaat en Sabines kamer staan vol snuisterijen, in contrast met het zakelijk ingerichte kantoor van de in pak met das geklede advocaat Edmond (André Dussollier). Wanneer zij de deur van haar kamer dichttrekt, zie je hem denken: hoe kom ik hieruit zonder haar te kwetsen? Hij heeft een succesvolle carrière en wil zich niet laten strikken door een dromerige studente.

De locaties dragen bij tot de sfeer: hellende kasseiweggetjes, herfstbladeren, de kathedraal van Le Mans, het openbaar vervoer... Binnenscènes hebben vaak een raam centraal op de achtergrond, waardoor je de natuurlijke lichtinval en de beweging van het verkeer ziet. De zon en de maan zijn terugkerende motieven op lampen en schilderijen, symbool voor de droomwereld waarin Sabine leeft.

Sabine wil een goede man vinden en haar vriendin Clarisse stelt haar daarom voor aan de Parijse advocaat Edmond. Aangemoedigd door Clarisse tracht Sabine Edmond te versieren, maar hij lijkt niet op haar avances in te gaan.

Le Beau Mariage is een film van de Franse regisseur Éric Rohmer, bekend van het veel betere Ma Nuit chez Maud (1969). Hooguit vind ik deze film een sympathieke praatfilm; het verhaal gaat echter nergens de diepte in en er is nauwelijks sprake van enige karakterontwikkeling. De filmmuziek is echt te slecht voor woorden; het is immers begin jaren '80 en men heeft een 'hippe' muzikant ingehuurd om nietszeggende synthesizerdeuntjes in te spelen. 2*

Le Beau Mariage is een sympathiek filmpje over enkele jonge mensen die elk hun mening hebben over relaties en daarover discussiëren zoals alleen de Fransen dat kunnen. Béatrice Romand schittert als charmante stijfkop Sabine. De rest van de personages vond ik iets minder interessant. Verder ogen de meeste zaken na 40 jaar uiteraard wat verouderd. Maar goed, neem de doffe interieurs en grijze omgevingen weg en je hebt in de kern nog steeds een verrassend frisse film. 3*

Goed. Essay over wat eerst komt nl liefde of huwelijk. Voor Sabine is het concept als eerste om daarna een kandidaat echtgenoot te vinden. Ze lijkt iemand beet te hebben maar haar theorie (ander milieu dan hare om interesse te hebben) en strategie (ik loop niet achter een man aan bv) zijn helaas te kort geschoten bij gevoel. Edmond ziet niet meteen een relatie zitten. Leuke is dat de kijker al van de eerste minuut doorheeft dat de onderneming van Sabine gedoemd is te mislukken. Le beau marriage zal er nooit komen. Blijft deze keer steken bij 1 personage. Wordt uit POV van Sabine vertelt daarom weten we niet bv de reacties van Edmond na haar telefoons. Deze keer vrij transparant in handelingen (Sabine die achter de advokaat aangaat) en pas op het einde die tegenstrijdigheid of liever ontkenning (hij was nooit echt mijn type) met als laatste beeld Sabine die opnieuw een kans zal wagen. Maar het gevoel overheerst dat dit nooit zal slagen. Daarmee heeft de koning van de hypocrisie (Rohmer toont altijd wat de mensen denken tegengesteld is aan wat ze doen) nu ook de hypocrisie in de titel gevonden.