Sweet and Lowdown (1999)

Vermakelijke Woody Allen, met een schitterende Sean Penn in de rol van meelijwekkende klootzak. Alles is verzorgd in beeld gebracht, de soundtrack is genieten en het 'docusfeertje' was een leuke plus. Ik volg wel de kritiek van sommigen hier dat het verhaal nooit écht gaat leven; het lijkt een beetje aan te modderen, maar gezien de 'aanmodderende' levensstijl van Emmet Ray en het feit dat de film eigenlijk verteld wordt door een handvol 'externen' verklaart dit allicht voor een deel waarom dit zo aanvoelt.
Het personage van Hattie vond ik overigens bijzonder vertederend en erg mooi vertolkt door Samanta Morthon, was erg fijn om naar te kijken.
Leuke film, zonder meer.


3,5*

Opnieuw uitstekend. De man lijkt geen slechte film te kunnen maken. Aan het begin wellicht ietwat onevenwichtig, maar na verloop van tijd ga je toch van die klootzak houden. En gek genoeg was ik in de veronderstelling dat Ray echt geleefd had.

3,5*

Leuke Woody Allen film, waar in hij ook zelf verteld waarom hij de film maakte en hoe de verhalen gingen van zijn eigen idool.
Vind het erg mooi hoe Woody een eerbetoon geeft aan een man die velen mensen niet kennen maar waar deze film weer nieuw leven in blaast.
De film is vrij serieus maar heeft natuurlijk ook de nodige humor, en daarbij ook een typische Woody Allen sfeer.
Sean Penn is gewoon perfect gecast voor deze film, Woody Allen wist waar hij mee bezig was toen hij Sean Penn de rol aanbood, ik vraag me af waarom ze niet vaker samen werkte? deze samenwerking geeft toch een zeer degelijk resultaat

Heb weer erg genoten van deze film die zowel een briljante regisseur als hoofdacteur heeft!

4 sterren, zeker een aanrader en een ondergewaardeerde film.

Erg leuke film waarin een legende gecreëerd wordt van iemand die nooit bestaan heeft, waarbij de spaarzaam gebruikte mockumentaryvorm goed werkt (trouwens wel een kleine obsessie van Allen, die mockumentary: Take the Money and Run, Zelig, Husbands and Wives). Er zijn veel grappigere films van Allen en slechts een paar grappen wisten me aan het lachen te maken, maar het geheel werkt vooral als een karakterstudie van een heel vervelend, maar wel boeiend mannetje die pas verdraagzaam wordt als hij muziek maakt. Zou Allen dat aangesproken hebben, een artiest die als persoon makkelijk te bekritiseren valt, maar als kunstenaar briljant is (in de jaren '90 stonden enkele films van Allen in de schaduw van zijn privéschandalen)? Misschien zie ik er teveel achter. Hoe dan ook, Penn speelt de rol van zijn leven. Morton is ook erg sterk, maar ik las later pas dat ze geïnspireerd was door Gelsomina uit La Strada. Eigenlijk stom dat het me niet opviel, aangezien ik de link tussen La Strada en Sweet and Lowdown wel legde op het einde. Persoonlijk moest ik bij Morton telkens aan Harpo Marx denken, zelfde mimiek. Niemand hier speelt trouwens het typische Woody-Allenpersonage. Buiten de acteurs en het gebruikelijke goede script valt ook het lekkere jaren '30-sfeertje op.
4*

De negende van Allen voor mij en en wederom een zeer plezierige, voornamelijk sfeervolle prent. Sean Penn weet Emmett heerlijk tot leven te wekken als nare alcoholist die iedereen vooral schijnt te mogen om zijn onnavolgbaarheid en virtuoze gitaarspel. Hoewel het verhaalinhoudelijk niet anderhalf uur puntje van de stoel werk was, maakt het documentairestijltje een hoop goed. Bovendien verdient de aankleding en met name de uiterst warme soundtrack een speciale vermelding.

Verrassend leuke film.

Ik ga er maar vanuit dat het een nep documentaire is en dat de hoofdpersoon, de gitarist Emmett Ray een verzonnen persoon is, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Dat wordt in de film niet duidelijk gemaakt. Feit is dus dat de film een documentaire is over het leven van Emmett Ray. Ik moest er wel even in komen, maar de film en het verhaal bouwen mooi op en geven een mooi beeld van de persoon Emmett Ray en de mensen om hem heen die belangrijk voor hem waren.

Docu is het sowieso niet. Je bedoeld een biopic, neem ik aan.

Heel irritant personage speelt Sean Penn hier. Film kon me niet bekoren.

Aardige film over een van de beste jazz-gitaristen ter wereld tijdens de jaren '30. De film kijkt weg als een biopic/mockumentary. Wel wat fragmentarisch van opzet (anekdotes uit het leven van de gitarist). De scenes zijn wel leuk, maar echt grappig wil het nergens worden. Sean Penn zet een vermakelijke rol neer als de zelfingenomen artiest met een flink ego.

Zelden kwam Woody Allens voorliefde voor jazzy evergreens beter tot uiting dan in deze film, die wel niet zijn allerbeste is, maar toch weer getuigt van zorgvuldige filmmakerij, originaliteit, de nodige schalkse humor en kan bogen op de schitterende act van Sean Penn.
Het is een typisch Allen product die vlot uitkijkt omdat die Emmett-figuur toch een heel onberekenbaar en verrassend uithalend personage is, de sfeervolle (muzikale) scènes en romantische (?) momenten elkaar vloeiend opvolgen en het acteerwerk overtuigt, met naast Penn, toch ook Uma Thurman en Samantha Morton (vooral).

_o_ Sean Penn in een van z'n beste rollen ooit hier