Pozitia Copilului (2013)

Goed voor de Gouden Beer in Berlijn. Ben beniewd welke Nederlandse distributeur - Contact Film - deze film heeft aangekocht. En was dat nog voordat die de Gouden Beer won of pas naderhand. Het eerste!

Ik dacht dat de Roemeense New Wave voorbij was, Verhoeven?

Heb niet de hele competitie gezien, maar toch wel bijna en dit zou ook mijn keuze voor de Gouden Beer zijn geweest. Knappe film. Vertelt inderdaad een moeder-zoon-verhaal, maar portretteert vooral de moeder en het justitiele klimaat in Roemenie. Wat vooral knap is aan de film, is dat de moeder (die elke scene draagt) van begin af aan buitengewoon onsympathiek is, maar dat je toch helemaal met haar mee gaat leven.

Als ik over de twee andere films van Netzer lees, waren dit vooral wat klassiekere films. Ik ben ook benieuwd of dit bij de Roemeense succesfilms van de laatste jaren aansluit of dat het qua stijl wat anders is.

Heb de waarheid niet in pacht maar als ik de opbrengst van de laatste twee jaren terugzie van het IFFR en wat er wereldwijd gedistribueerd wordt kun je niet anders dan tot de conclusie komen dat de Roemeense New Wave op zijn retour is. Als je ziet hoeveel pareltjes er bijvoorbeeld in 2010 én 2011 op Filmfestivals draaiden en uitgebracht werden dan lijkt het nu wel of het land 'stilstaat'.

Bijvoorbeeld: Periferic / Outbound (Bogdan George Apetri), Morgen (Marian Crisan), Marti, Dupa Craciun / Tuesday, After Christmas (Radu Muntean), Autobiografia lui Nicolae Ceausescu / The Autobiography of Nicolae Ceausescu (Andrei Ujica) en Aurora (Cristi Puiu). Wat was er buiten Dupa Dealuri / Beyond the Hills nog meer de moeite waard de afgelopen jaren?

Deze nu dus!

Aangekocht door Contact Film. Release: t.b.a.

Ijzersterk geschreven drama over een moeder-zoon-relatie die onder druk komt te staan, wanneer de zoon een dodelijk autoongeluk veroorzaakt. Ook biedt de film een kijkje in een corrupte en door klassentegenstellingen getekende Roemeense samenleving. Hoewel de zoon de spil van dit verhaal vormt, volgt de film consequent de moeder. Een goede keuze, want twee uur lang naar de lethargische zoon kijken had erg saai uit kunnen pakken. Het is de moeder die hier handelt, en het is van begin tot eind boeiend om haar te volgen bij de haar geroddel, gemanipuleer en bij het gekonkel waarmee ze probeert zoonlief te redden. De camera zit haar dicht op de huid en vangt de gezichtsuitdrukkingen en gebaren vaak in close-up. Werkelijk een fenomale rol die Gheorghiu hier neer zet als onsympathieke moeder. Voor mij voorlopig een van de hoogtepunten van het jaar.

Release is nu bekend: 14 november

Zwaar deprimerend, uitstekend gespeeld, realistisch verhaal.

Al ben ik het in grote lijnen eens met onderstaande commentaar van poko, toch waardeer ik de film iets minder. Het dicht op de huid filmen: de "homemoviestyle" irriteerde me wat aan het begin, maar went wel. De focus op de moeder is aan de ene kant ronduit prachtig, aan de andere kant miste ik wat meer info over (karakter van) de zoon. De zoon vertolkt vreemd genoeg een bijrol die wel heel "grijs" is.

wat dacht je van de klassetegenstellingen en corruptie in België en Nederland, we moeten de laatste jaren écht niet onderdoen hoor, alleen willen we het niet zien... maar hierover discussiëren mag niet! MM-rules!

emotioneel aangrijpende film, de moeder gaat uiteindelijk zover over de schreef dat je haar totaal niet meer kan luchten, en dan komt die slotscene: subliem

Een traag psycho- en familiedrama uit de upper-class dat zonder mededogen gebracht wordt. Essentieel is de verhouding tussen een uiterst manipulatieve en dominante moeder en haar zoon. Een film waarin niet de daad maar de authentieke personages centraal staan, met de ontmoeting met de ouders van de overleden jongen als hoogtepunt (of dieptepunt?). Ik vond niet alles even goed: in het verhaal gebeurt er van alles, ook zaken die de aandacht doen verminderen. Vanzelfsprekend gaat het verhaal ook over corruptie: er lijkt in het Roemenië na het communisme weinig veranderd te zijn.

Wat mij betreft een van de strafste (Roemeense) films die ik al gezien heb: een verhaal als dit op zo'n gedurfde manier vertellen, en er dan ook nog helemaal mee wegkomen - erg chapeau. Het verhaal toont twee redelijk onuitstaanbare figuren, de moeder en haar zoon, die hun onuitstaanbaarheid grotendeels aan elkaar te danken hebben, en in hun onderling conflict de rest van de wereld slechts een figurantenrol toestaan, zelfs als het plotseling dodelijke ernst wordt. De moeder heeft altijd iedereen naar haar hand kunnen zetten en haar zin kunnen doordrijven, zo ver zelfs dat ze het oprecht als onrechtvaardig ziet wanneer dat niet gebeurt - haar zoon heeft zich met veel moeite (half) uit die bemoeizucht weten te bevrijden maar is er helemaal apathisch door geworden en (de absolute tegenpool van zijn moeder) weet niet meer wat hij wil (behalve dan wat hij níet wil: zijn moeder, en zelf kinderen krijgen).

Door het ongeval worden beide zich langzaam bewust van hun eigen mislukking (de zoon door wat hij gedaan heeft, de moeder doordat ze er niet echt in slaagt om alles te regelen zoals ze wil), maar niet op zo'n manier dat je als kijker het gevoel krijgt dat alles dan in orde gaat komen. Het duurt tot over de helft van de film, vooraleer het eerste woord van spijt over het dodelijke slachtoffer. De film loopt uit op een soort ontknoping, maar eigenlijk moet alles nog beginnen: de zoon beseft dat hij zijn leven heeft vergooid en wil het nog eens opnieuw proberen, zonder moeder - en door uit de auto te stappen neemt hij voor het eerst in zijn leven zelf initiatief. En de moeder beseft dat ze haar zoon moet loslaten - en de deur van de auto openen - maar op ze daarbij verder komt dan egocentrisch zelfbeklag, blijft nog in het midden. De verscheurende scene bij de ouders toont toch vooral dat ze misschien wel beseft dat ze niet meer de wereld kan doen draaien zoals ze zelf wil, maar dat ze dat juist op dat moment beseft, toont toch dat medeleven in anderen haar nog steeds vreemd is

Wat de film zo weergaloos maakt, is hoe dit alles wordt verteld. De gebroeder Dardenne doen het net zo, maar enkel in hun beste film (Le Fils) komen ze er echt mee weg: tonen zonder oordelen, van heel dichtbij, daarbij alle hulpmiddelen van de cinema (muziek, cameravoering, spanningsboog,...) bewust afwijzend. Als kijker weet je niet wat je er mee moet, maar het kruipt onder je huid en kan niet meer worden afgeschud. Dat de film daarbij ook nog eens meesterlijk een aantal heel realistische mensentypes toont die de problematiek van de hedendaagse Roemeense samenleving blootleggen, maakt het allemaal nog sterker - maar niet op de manier van andere Roemeense drama's waar je op het einde kunt zeggen 'oei, erg, maar gelukkig enkel in Roemenië': dit is echt wel een universeel verhaal, dat met een paar wijzigingen perfect in het Wallonië van de Dardennes en het Engeland van Ken Loach kan plaatsvinden - of in Vlaanderen en Nederland, maar daar is nog geen regisseur opgestaan om het ons duidelijk te maken.

Film over egocentrische, manipulatieve figuren die voortdurend met elkaar botsen. Een echte acteursfilm, wat nog eens geaccentueerd wordt door de cameravoering à la Dardenne. Boeiend, in weerwil van het feit dat je op geen enkele wijze sympathie kunt krijgen voor de stuitende personages. Een tour-de-force van een indrukwekkende Luminiţa Gheorghiu als de moeder.

Intrieste film die bovendien nog eens bevolkt wordt met nu niet bepaald karakterieel aangename personages. Het handcamerawerk waarbij inzonderlijk het hoofdpersonage - de moeder, in haar weinig benijdenswaardige positie - nauw wordt gevolgd en het ontbreken van enige muziek verhogen de droefgeestige sfeer. Komt daar ook nog bij dat begrippen als corruptie en laaggrondse afzetpractijken eveneens aan bod komen en het is duidelijk dat de cineast geen film neerzette om bepaald vrolijk van te worden. Maar het is goed gemaakt en men bereikt wellicht wat men wou bereiken maar enthousiast wordt ge er nu ook weer niet van.

Goede film. Realistisch gebracht triest verhaal. Ik houd wel van het handmatige camerawerk en het ontbreken van muziek. Het geeft de film iets heel puurs. Ik ben het met gauke eens dat sommige zaken de aandacht verminderden, maar al met al vind ik het een sterke film vol emotie. Vooral naar het einde toe. 3,5*

Een winnaar van de Gouden Beer in Berlijn laat ik niet zomaar aan me voorbij gaan. Deze Pozitia Copilului - Child’s pose - is een ingrijpende en meeslepende Roemeense film over het verstikkende bepamperende effect dat een moeder kan hebben over haar volwassen zoon. De relatie tussen Cornelia en Barbu staat op een laag pitje. Liefst van al ziet hij zijn bemoeizuchtige overbeschermende moeder zo weinig mogelijk. Ze heeft geen idee waarom het zo fout is kunnen lopen tussen hen.

Tot plots Barbu de hulp van zijn moeder meer dan nodig heeft wanneer hij een dodelijk verkeersongeval veroorzaakt. Moeder Cornelia kan zich volledig uitleven op het politiebureau en ver daarbuiten. Het is voor haar ook een soort compensatie om dingen uit het verleden uit te wissen. Netzer schept overigens geen zwart-wit beeld van Cornelia, noch van de andere personages. Haar houding ten aanzien van de ouders van het slachtoffer werd sereen en oprecht gebracht al verdenk je haar ervan nog steeds uit eigenbelang te handelen. Corruptie, manipulatie, mja, maar de film vertelt meer over Roemenië dan dat. De houding van Cornelia overigens, is dat geen typisch menselijk trekje te handelen uit eigenbelang en zelfbeklag? In de film Shi (2010) van de Zuid-Koreaanse regisseur Chang-dong Lee zit je wat met hetzelfde gevoel ...

Het is een film die draait om verantwoordelijkheid en het leren loslaten. Voor sommigen niet makkelijk om hun verwende hulpeloze prinsjes over te leveren aan de boze slechte wereld ... Fijne acteerprestaties en goed verhaal en dialogen. Mooi, dikke 3,5*!

Een realistisch verhaal over moederliefde

Het is niet vaak dat ik een Roemeense film zie. Pozitia Copilului toont dat er zeker interessant materiaal gemaakt wordt. Hoewel de start van deze film wat moeizaam verliep, kwamen in het tweede deel zeker boeiende ontwikkelingen op gang. Het drama overheerst enorm in deze film. Gelukkig eindigt de film met de broodnodige dynamiek in de dialogen.

Het einde maakt de film, volledig. Maar dat komt wat laat om Child's pose voor mij compleet te laten slagen. Vond het handy-cam camerawerk ook niet zo geweldig hier.

Traag, saai en ontzettend schokkend camerawerk waaraan ik maar niet kon wennen.