Nymphomaniac (2013)

Opmerkelijk dat mensen denken dat het om seksverslaving gaat. Het gaat duidelijk over een nymphomane (de titel zegt het al). Seksverslaving wordt, voor zover ik me kan herinneren, in de film toch echt van de kaart geveegd.

Waar zit hem dan volgens jou de nuance tussen beide begrippen, Cucciolo?

Beste filmvrienden,

ik wil me bij voorbaat al verontschuldigen voor mijn wat plastische benadering, dus...

Toch deze bedenking bij het zogezegd in beeld brengen van 'echte seksscènes'.

De meest erotische scène was voor mij het aftuigen van Joe door die ongelofelijke slechte gecaste auteur die ooit Billy Elliot speelde. Zoals jullie wellicht zullen herinneren, werd haar vagina redelijk close in beeld gebracht (én kwam ze bij deze scène klaar).

Nou, het viel me dus op dat ze helemaal niet nat was. Zeker bij dit type lichaamsbeharing had ik op zijn minst een lichte schittering (door vocht) verwacht en ook iets meer opening.

Dit geheel terzijde uiteraard.

Ik geef het maar mee.

Toch een sterke scène en ditto film. Voor mij een 3.5

Fisico, los van mijn kijk op het onderwerp, in de film wordt toch ook al duidelijk dat Joe niet seksverslaafd is? Het is al lang geleden dat ik de film heb gezien, maar voor zover ik me kan herinneren gaat ze naar een hulpgroep voor seksverslaafden, waar ze zich niet op haar plek voelt, omdat ze zich niet identificeert met een seksverslaafde. Volgens mij is dat best een essentieel keerpunt in de film. Verder wil ik op zich best ingaan op het onderwerp, maar dat is misschien beter via een priveberichtje, omdat we anders misschien een beetje off topic gaan.

Zwak argument. Omdat ze zichzelf niet als seksverslaafde ziet is ze het ook niet? Het lijkt er eerder op dat ze een zelfverklaarde nymfomane is om haar verslaving te ontkennen. Verslaving is het juiste woord want normaal functioneren lukt niet. Over wat normaal is valt natuurlijk te discussiëren. Maar het is ook duidelijk genoeg in de film dat ze eigenlijk zelf van haar verslaving af wil.

Aparte maar zwakke film. Van een regisseur die zelf nogal door seks geobsedeerd lijkt.

@ Kronos Mijn punt was dat er een verschil is tussen nymfomaan (bovenmatig libido) en seksverslaafd (niet kunnen stoppen, ongeacht hoog of laag libido). Uiteindelijk blijft Joe een fictief personage, en zal alleen von Trier weten of ze nou echt verslaafd is of niet.

Je vindt mijn argument zwak. Dat mag je vinden. Zelf vind ik het een degelijk argument, aangezien je mag verwachten van iemand die hulp zoekt dat ie op zijn minst een beetje idee heeft met welk probleem die rondloopt.

Als dat je punt was had je het beter meteen zo verwoord. Maar wat je schreef was:

Waarom zou het ene trouwens het andere uitsluiten? Alsof nymfomane's geen seksverslaafden kunnen zijn.

Iemand die niet normaal kan functioneren en zelfs lichamelijke verwondingen erbij neemt in de zoektocht naar seksuele bevrediging zou ik seksverslaafde noemen. Wat die idiote Lars von Trier daar zelf over denkt boeit me niet en is ook niet relevant.

Het dagboek van een seksverslaafde

De stijl van von Trier moet men echt weten te waarderen. Deze is vrij traag en word op een bepaalde artistieke wijze in beeld gebracht. Persoonlijk vond ik Nymphomaniac hierdoor niet altijd even toegankelijk. Dit heeft voor mij tot gevolg dat ik zijn films heel taai vind om doorheen te komen. Dit was zo bij Antichrist en Melancholia, en ook bij Nymphomaniac is dit niet anders.

Dan eerst mijn mening over het eerste deel. De opzet is interessant genoeg. Sex sells, en dit is dan ook precies de reden dat ik toch weer nieuwsgierig werd. Zoals leatherhead een aantal posts boven mij al aangeeft ligt het pijnpunt vooral bij de interactie tussen Joe en Seligman. Persoonlijk vond ik de vergezochte vergelijkingen zoals het vissen en pianospel die werden afgezet tegen het seksgedrag van Joe, echt mateloos irritant. De regisseur leek hier echt quasi-interessant te willen doen: zo van, kijk mij eens arthouse maken! Daarnaast vond ik Gainsbourg en Skarsgård en de setting waarin ze verkeerde ook niet interessant genoeg om zoveel tijd mee te vullen. De delen over het verleden van Joe waren dan ook gelijk een stuk interessanter ook al hadden deze het pijnpunt dat ze met momenten te traag waren voor de minimale diepgang die ze mee kregen. Zo had ik graag meer willen zien van de relatie tussen Joe en haar moeder. Dat deze afstandelijk was, werd wel snel duidelijk, maar meer kwam je ook niet te weten. Wat dan vervolgens overblijft zijn een aantal seksscènes die voor preuts Amerika natuurlijk absoluut not done zijn, maar voor de gemiddelde nuchtere Nederlander niet zo wereldschokkend zijn.

Het tweede deel vond ik daarentegen dan wel weer een stuk sterker. Er komt nu meer vaart in het verhaal en je merkt dat er richting een einde toegewerkt wordt. Zelfs het oeverloos gezever tussen Seligman en Joe begon steeds meer afgekaderd te worden en kreeg richting het einde steeds meer inhoud. De vergezochte vergelijkingen van Seligman maakte alles nog steeds veel te vaak langdradig, maar het was in ieder geval een stuk beter te doen in verhouding tot het eerste deel. Wel vond ik in dit tweede deel de overgang van de jonge Joe naar de hedendaagse Joe, terwijl Jerôme aanvankelijk nog steeds door LaBeouf gespeeld werd en in de laatste scene’s toch maar weer gespeeld werd door weer een oudere acteur, een beetje ongelukkige en vreemde keuzes. Ook de laatste scène waarbij Joe Seligman neerschiet omdat hij haar probeert te verkrachten is een beetje drastisch. Ik bedoel, ze had hem ook gemakkelijk van het bed af kunnen trappen want het was niet zo dat ze hem niet met gemak had aangekund. De enige reden dat ze hem meteen neerschoot had dan misschien toch te maken met het feit dat Joe vanwege deze reden als een slecht mens gekwalificeerd kan worden? Of als een vrouw die inmiddels zo van seks verafschuwt is dat ze het niet kan verdragen dat de enige man die ze ooit als vriend zag haar ‘’verraadde’’ nadat ze net haar levensverhaal op tafel had gelegd. Wie zal het zeggen..

Stof tot discussie zal Nympomaniac zeker op kunnen roepen, het is alleen jammer dat de zit waar je doorheen moet zo lang is. Met name het eerste deel neigt echt tot afzetten en het zou me dan ook niks verbazen als de meeste mensen uit mijn vriendenkring hier niet doorheen kunnen komen. Je kunt Nymphomaniac dan ook het beste in 4 sessies van een uur kijken. Het tweede deel heb ik zelf in ieder geval in tweeën gehakt, waarbij ik merkte dat ik het hierdoor toch wat beter te behappen vond.

Nu ik inmiddels beide delen heb afgerond moet ik zeggen dat ik van het tweede deel wel weer meer enthousiast werd al vond ik het wel jammer dat Stacy Martin hier slechts een minimale rol speelde. Ik zag haar toch wat liever naakt dan Charlotte Gainsbourg

3,0*

Ik verwoordde de eerste gedachte die bij me opkwam. Mijn 'punt' stak daarachter. Ik had het inderdaad ook om kunnen draaien. Maar dat dat 'beter' zou zijn geweest is jouw mening.

Enige spontaniteit op een filmforum lijkt me alleen maar een pluspunt..

Het een hoeft het ander inderdaad niet uit te sluiten, zoals je aanagaf. Nogmaals, ik had al toegegeven dat ik niet het slotwoord heb over of ze (naast nymphomane) ook verslaafd is.

Uiteraard is het voor een discussie omtrent verslavingsproblematiek niet relevant wat Von Trier daar van vindt. Voor een discussie omtrent het door de regisseur bedachte filmpersonage zou het wel degelijk relevant kunnen zijn. Al was het alleen maar om te kunnen evalueren in hoeverre wat hij in zijn hoofd heeft hoe zij in elkaar steekt ook tot uiting is gekomen op het witte doek.

Hoe dan ook, dat we van mening verschillen was al bij je eerste reactie vrij duidelijk.

Aparte film.

Vanavond maar even een avond uitgetrokken op Nymohomaniac te bekijken, anders zou het er niet van komen.

De film is echter zo wisselvallig als het weer. Sterke scènes worden afgewisseld met doodsaaie scènes. Dat is jammer, want het concept is leuk.

Geen onvoldoende, omdat de 4 uur nog vrij rap voorbij gingen maar er had veel meer ingezeten. 3,0*

Von Trier probeert een vrouwelijke pendant van De Sade te maken, maar met uitzondering van Stacy Martin geloven zijn acteurs er niet in. Vooral de dialogen van Gainsbourg en Skarsgard zijn schrijnend vreugdeloos en uitleggerig, hoewel het idee van de tegenstelling tussen een seksverslaafde vrouw en een seksloze wetenschapper goed is.

Aparte en hele lange dramafilm over het leven van Joe. Zelf denkt ze dat ze nymfomane is, maar haar gedrag in de film heeft alle kenmerken van een (seks)verslaving: het beheerst haar hele leven, ze laat partner en kind in de steek, is voortdurend op zoek (craving) naar bevrediging (reward), het effect neemt af (adaptatie), er is steeds meer nodig (hogere dosis), adaptatie verhoogd en bevrediging (reward) blijft uit, zoeken naar andere vormen (overschakeling op heftiger 'drugs'), normaal functioneren is niet meer mogelijk, hulp wordt ingeschakeld, maar ook weer afgewezen.... Een seksverslaving is vergelijkbaar met een verslaving aan harddrugs!

In de film wordt Joe liefdevol opgevangen en verzorgd door Seligman. Hij is het tegenovergestelde van haar, want hij is aseksueel. Ze vertelt hem haar levensverhaal en middels flashbacks zien we hoe haar leven zich heeft afgespeeld. De interactie tussen Joe en Seligman is interessant uitgewerkt: hij probeert middels metaforen uit zijn eigen leven begrip voor haar leven te tonen. In het begin voelde ik enige walging over het promiscue gedrag van Joe. Later werd het begrip, zelfs medelijden omdat er in haar leven veel eenzaamheid voelbaar is, verdriet om het verliezen van Jerôme, de liefde van haar leven, en haar kind. Aan het einde van de film een heftige plotwending met lugubere afloop en daarna voelde ik afschuw.......

Cinematografie: bedekte kleuren, zowel binnen- als buitenshuis. Muziek passend bij de scѐnes. De film heb ik in 4x1 uur gekeken, want achter elkaar leek mij te lang omdat de film ook tijd moet krijgen om te 'landen'....... Ik vond deze film goed, maar iets minder 'kunstzinnig' dan Antichrist!

Lars von Trier is zeker één van mijn favoriete regisseurs. Ik was dan ook benieuwd naar deze film. Het verhaal sprak mij aan, ondanks ik over het algemeen niet houd van zoveel seks in films. Ik heb ‘m dus aangeschaft en afgelopen weekend heb ik ‘m verspreid over beide dagen gekeken. Deel I vind ik erg sterk. Stacy Martin zet haar rol goed neer, het verhaal interesseerde mij en ik houd van die typische stijl van von Trier. Ik vond het meeslepend en ik raakte er erg door geïntrigeerd. Dan deel II... Ik vond het nog steeds een goede film. Wel vind ik de overgang van Stacy Martin naar Charlotte Gainsbourg groot. Het voelde bijna niet als dezelfde persoon en ik vond het persoonlijk niet nodig om Stacy Martin al na drie jaar door Gainsbourg te vervangen. Ik stoorde mij echter niet aan het acteerwerk van Gainsbourg. Ik heb me sowieso nergens aan het acteerwerk in deze film gestoord. De seks en geslachtsdelen vond ik soms erg expliciet in beeld gebracht, onprettig om naar te kijken, waardoor ik stukjes doorspoelde. Ik vind het wel kunnen, maar ik hoef niet per se alles te zien. Het artistieke, wat ook kenmerkend is voor von Trier, vind ik mooi en de brug tussen de wetenschappen van Seligman en het verhaal van Joe, vind ik leuk bedacht. Het voelde een beetje alsof Joe haar verhaal aan mij vertelde en mij in vertrouwen nam, wat ik een fijn gevoel vond. Ik vind de film sfeervol en het eind vind ik passend. Het was een lange zit, maar de moeite waard. 4*

Is er iemand die de zweepslagen NIET geteld heeft?

Von Trier zoals we hem kennen: zonder omzwervingen dringt hij door tot in het hart van het taboe. Het resultaat is voor sommigen choquerend - zowel hijzelf als zijn oeuvre flirt meermaals met de grenzen van het fatsoen - maar nooit gratuit. Nymphomaniac is een ode aan de vrouw en haar seksualiteit, maar tegelijkertijd een ontluisterend portret van een vrouw, Joe, die ten onder gaat aan haar verslaving. Deze lijdensweg wordt getoond (!) in een vier uur durend relaas dat zij in een overschouwende dialoog met ene Seligman van commentaar voorziet. Seligman krijgt weinig schermtijd, maar is door zijn afwezigheid minstens zo aanwezig. In alles is hij de tegenpool van de nymfomane en dat levert vaak even grappige als ontroerende gesprekken op.

Tijdens die conversaties worden er nogal wat zijwegen ingeslagen, maar de voornaamste lijkt die van de religie te zijn. De religie, die met haar dogma's vandaag nog steeds bijdraagt aan de onderdrukking van de vrouw. Waar Von Trier haar in Antichrist nog naar het schavot droeg, wordt zij nu op een pied d'estale gezet, alsof hij het begane onrecht wilde compenseren. De beeldtaal in deze film is opvallend (lelijk) en een stijlbreuk met Antichrist. Von Trier kiest voor een rauwe, realistische "look" die meer aanleunt bij het alledaagse karakter. Ja, alledaags, want hoe kuis we onszelf graag voordoen, in ieder van ons schuilt wel degelijk een pervert. En dat is niks om je over te schamen...

soms saaie soms boeiende film met goeie muziek